Φωτογραφίες: Πέτρος Πεταλάς
Ο αέρας θερίζει και ρίχνει συχνά πυκνά χιόνι το βράδυ της Παρασκευής που μας πέρασε, γενικά η κακοκαιρία Ελπίδα φαίνεται περισσότερο ελπιδοφόρη από ότι νομίζαμε σε σχέση με το αν θα αποκλειστούμε κατά τύχη λόγω της φοβερής κρατικής μέριμνας που μεσουρανεί σε τέτοιες καταστάσεις. Ευτυχώς τελικά όλα φάνηκαν καλά και παρ’ ότι τουρτουρίσαμε λιγάκι, κατηφορίσαμε με χαρά στο Fuzz Club όπου μέσα οι καιρικές συνθήκες φώναζαν ξεκάθαρα μία εποχή: καλοκαίρι.
Αφού ως θεϊκό σημάδι βρίσκεται ως δια μαγείας θέση για παρκάρισμα δραματικά κοντά για την ώρα, μέσα στα γλυκύτατα και τελείως γειτονιά κατά τα άλλα στενά του Ταύρου, η ψυχή μου γέμισε φτάνοντας απ’ έξω, μιας που είχα να δω τόσο κόσμο να μαζεύεται έξω και μέσα από το Fuzz Club, χρόνια. Ίσως από τη συναυλία των Leprous το 2020, λίγο πριν ξεσπάσει το μεγάλο κακό. Όπως και να έχει, η ουρά εισόδου για τη συναυλία έφτανε κι έκανε στροφή επί της Πειραιώς, κάτι που μέσα μου με έκανε να κλαίω δεδομένου του κρύου, αλλά ταυτόχρονα να χαίρομαι που ρε φίλε, ξεκίνησε πάλι αυτό.
Πως να μη γεμίσει άλλωστε με κόσμο, όταν έχουμε να κάνουμε με δύο από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εναλλακτικής σκηνής στη χώρα, που το κλίμα τους μοιάζει να ταιριάζει απίστευτα, κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα την παρασκευιάτικη βραδιά. Καταφέρνουμε να προσπελάσουμε την ουρά λίγο αφότου βρίσκονται πάνω στη σκηνή οι Bazooka, το αγαπημένο συγκρότημα που αν και βασίζεται εδώ και χρόνια στην Αθήνα, δημιουργήθηκαν στο Βόλο, μία από τις πιο fun πόλεις της Ελλάδας και αυτό λέει από μόνο του πολλά.
Punk διάθεση και rock and roll μουσική είναι αυτό που θα μπορούσε καλύτερα να χαρακτηρίσει τους Bazooka. Με τις τρεις κυκλοφορίες τους έχουν καταφέρει να δέσουν σε σημείο τρομακτικό με την καλύτερη δυνατή έννοια. Από όσο γνωρίζουμε, έχει ήδη ηχογραφηθεί η τέταρτη και αναμένουμε. Η παρουσία των Bazooka στη σκηνή μοιάζει με μία άρτια προβαρισμένη παράσταση, απαλλαγμένη όμως από το στήσιμο και την απουσία αυθορμητισμού που διακατέχει τέτοιες περιπτώσεις. Μέχρι και οι στιλιστικές τους επιλογές παρουσιάζουν μια συνοχή παράλληλη της μουσικής τους και δε μπορείς παρά να χαίρεσαι που τους βλέπεις.
Μέσα στο κοινό, υπάρχει και αρκετός κόσμος παθιασμένος ακόλουθος του συγκροτήματος που στήριξε τα μέγιστα. Η αλήθεια είναι πως οι Bazooka γνωρίζουν καλά πως να ξεσηκώσουν ένα πάρτι και το κοινό παραληρεί μαζί τους, ιδιαίτερα στα κομμάτια “Έλα” και “Εξαϋλώσου” που έχουν σφραγίσει το vibe και τον ήχο τους. Γενικά νομίζω ότι οι Bazooka είναι στα ντουζένια τους, θα γυρίσουν πολλές πόλεις της βόρειας Ελλάδας σύντομα και προτείνω να μην τους χάσετε. Σίγουρα εγώ είμαι ενθουσιασμένη που θα τους δω το καλοκαίρι να ανοίγουν (αυτό το καταραμένο από τις αναβολές), το live των Viagra Boys, καθώς αν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον καλύτερο στη θέση τους, αυτός παίζει ήδη μαζί τους στην ίδια συναυλία.
Πόσο δύσκολο είναι να έχεις μπροστά σου μια πολυμελή μπάντα και αυτή να δένει και να ρέει σαν νερό; Αρκετά, είναι η μόνη σίγουρη απάντηση. Όχι και τόσο για τους Fundracar θα προσθέσω όμως, που εφτά άτομα επί σκηνής δε συναντούν καμία δυσκολία στο να ξεσηκώσουν αμέτρητα άλλα από κάτω. Οι Fundracar είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα που και να μην τους γνωρίζεις, θα σε κάνουν να περάσεις καλά και αυτό είναι τεράστιο ταλέντο. Ένα συγκρότημα που όχι απλά δε τους λείπει τίποτα αλλά έχουν κι ένα παραπάνω.
Με τους Fundracar να είναι στο σύνολό τους σε εξαιρετική φάση, απολαύσαμε ένα live γεμάτο και χορευτικό, με αγαπημένα τους κομμάτια που δεν άφησαν πόδι ακούνητο. Ο Νταβέλης έδωσε ένα από τα σοβαρότερά του performances, ενώ το κρυφό όπλο Felipe που ντύνει τους Fundracar με παντός είδους πνευστά και κρουστά παραδοσιακά όργανα αλλά και ασταμάτητο flow, εκτίναξαν συχνά τη φάση στα ύψη.
Δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη γκρίζα διαφήμιση για τη νέα σειρά του Star Wars Universe, αφού ο Obi Wan Kenobi απ’ τον πόλεμο των άστρων κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη βραδιά και το κοινό ως γνωστόν, το αγκαλιάζει. Οι γκόμενες είναι φάνκι και κάνουν παρέα με τα Λέσια στην Ομόνοια, γιατί όχι άλλωστε, ακούμε επίσης και το Αμερικάνικα (που έχει γραφτεί σε συνεργασία με τον Εισβολέα) το οποίο αφιερώνεται στον Σταύρο των Sadhus – πόσο λατρεύω αυτές τις wholesome στιγμές της ελληνικής σκηνής, μη χάσετε και τους Sadhus που παίζουν με καυτό line-up τέλη Απριλίου.
Αυτή τη φωτογραφία την τράβηξα στα... κλεφτά εγώ (Ειρήνη) και προφανώς δεν αποτυπώνει τη φωτογραφική ποιότητα του Πέτρου, αποτυπώνει όμως το κλίμα της στιγμής στο έπακρο
Το βράδυ της Παρασκευής εκτός από μουσική, μας γέμισε και διασκέδαση, και θέλω να σημειώσω και μερικές ακόμη ευχάριστες παρατηρήσεις της βραδιάς. “Οι μόνες μπόμπες που αποδεχόμαστε είναι οι νερόμπομπες και οι *μάρκα μπύρας* των Εξαρχείων”, ήταν η subtle μα πλήρως κατανοητή τοποθέτηση και καταδίκη των Fundracar για την πολεμική κτηνωδία που βιώνουμε εδώ και αδικαιολόγητα πολλές μέρες στην Ανατολική Ευρώπη – και θα λέω και θα ξαναλέω ότι αυτές οι τοποθετήσεις πρέπει να ακούγονται.
Επιπλέον η παρατήρηση στο κοινό ότι τα νέα παιδιά έχουν αποδομήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το φύλο και τη χρήση make up και την ένδυση, είναι ένα τεράστιο βήμα που η γενιά μου δεν το είχε κατακτήσει, και είναι τόσο ευχάριστο να το βλέπεις και να νιώθεις το θάνατο της τοξικής αρρενωπότητας αλλά και του σεξισμού-bullying για την εμφάνιση, ένα βήμα πιο κοντά. Τέλος το βράδυ της Παρασκευής ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να βρεθώ σε live με τον αγαπημένο μου άνθρωπο, και αυτό είναι κάπως προσωπικό, πανέμορφο και ένας λόγος να κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Συναυλίες, μου είχατε λείψει, Fundracar και Bazooka, σας ευχαριστώ.
