Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος
Πέμπτη 17 Μαρτίου. Βραδιά κρύα. Πολύ κρύα για να κάθεσαι να περιμένεις στην ουρά. Κι όμως, ο πεζόδρομος της Αβραμιώτου είναι γεμάτος από ανθρώπους που στέκουν και αναμένουν την έναρξη του live. Δειλά έχουμε πλέον αρχίσει όλοι να επιστρέφουμε στις μουσικές σκηνές της Αθήνας. Από τις συζητήσεις καταλαβαίνεις ότι αυτή είναι η πρώτη φορά - εδώ και καιρό - για πολλούς.
Ο γνώριμος χώρος του six d.o.g.s. γεμίζει από σωρεία κόσμου, σταδιακά. Το σκηνικό είναι αρκετά μίνιμαλ με μία λάμπα να ξεχωρίζει δίπλα στο stand του μικροφώνου και ένα πανί πάνω στο οποίο προβάλλονται κινούμενες πανδαισίες. Η Μαρία Σαχπασίδη, με την κιθάρα της και με τη μουσική της παρέα, μας υποδέχεται με το ζεστό «Τανγκό». Μας εξομολογείται ότι είναι ιδιαίτερα συγκινημένη από τον κόσμο που ήρθε να απολαύσει τη συναυλία και συστήνει τη μπάντα. Φαίνεται πως είναι λίγο αγχωμένη, αλλά το στρες φεύγει γρήγορα και αντικαθίσταται από τον ενθουσιασμό.
Η αποψινή λίστα εμπεριέχει κομμάτια από τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος καθώς και μερικά από την επερχόμενη δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους. Μετά τον «Χωρισμό» ακολουθούν δύο από τα νέα κομμάτια του σχήματος, που αφήνουν μια πολύ ευχάριστη αίσθηση στο κοινό. Φαίνεται πως οι συνθέσεις είναι προσεγμένες και ότι όπως πάντα έχει δοθεί ιδιαίτερη βάση στο στίχο. Η μπάντα είναι καλά προβαρισμένη και τα κομμάτια, αν και φρέσκα, έχουν δέσει όμορφα. Ο κόσμος ανταποκρίνεται με επευφημίες. Σημαντική και αξιοσημείωτη η στιγμή που κάποιος φωνάζει «Σ’αγαπάμε Σοφία», και ακολουθεί η απάντηση «Μαρία τη λένε».
Ο μιλητός στίχος και οι διάσπαρτες μελωδίες της φωνής είναι αυτά που δείχνουν το δρόμο καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Η Σαχπασίδη μας κάνει βόλτες στους αιθέρες, μας μιλάει για μεγάλα παιδιά (για εμάς, τα μεγάλα παιδιά), για πέτρες και μπλε μπαλόνια, σφυρίζει μελωδικά, εκτονώνει ανεκτόνωτους θυμούς, και μας περνάει και μια βόλτα από τα Χριστούγεννα. Ο κόσμος εμψυχώνει το συγκρότημα. Τα λάθη που γίνονται είναι πρακτικά μηδαμινά.
Τελικά πιάνουμε ταβάνι (και είναι ωραίο να έχεις ένα σπίτι για να μένεις). Η μπάντα αποσύρεται. Ο κόσμος ζητάει encore, και η Σαχπασίδη, επανέρχεται μόνη, με συντροφιά την κιθάρα της για να μας ξεπροβοδίσει με ένα τελευταίο, καινούριο τραγούδι.
Αποχωρούμε με το κεφάλι γεμάτο έξυπνους στίχους και τοπία φτιαγμένα από λέξεις. Αξίζει κανείς να ακούσει όλα όσα έχει να σου πει αυτό το σχήμα.
