Αλλη μια Δευτέρα, άλλο ένα Lucky 8, άλλη μια εισαγωγή που δεν διαβάζει κανείς. Το έχω καρατσεκαρίσμενο αυτό. Ούτε οι συντάκτες που συμμετέχουν δεν ασχολούνται μαζί μου. Θα μπορούσα πανεύκολα, ροζ τρυποκάρυδος, να λεω ό,τι μου έρθει, κρόκος Κοζάνης και κανείς ποτέ να μην μου πει τίποτα γι αυτό. Αν μου έλεγε, θα ήξερε την φοβερή μου συνταγή για ροζ τρυποκάρυδο με κρόκο Κοζάνης που εκτοξεύει την γεύση του σε άλλο level. Μια γεύση που πραγματικά σου ανεβάζει την διάθεση που θα σου ρίξουμε σε αυτό το Lucky 8 που είναι αφιερωμένο σε ταινίες που θα σου διαλύσουν την ψυχούλα. Ετοίμασε λοιπόν ένα μπολ με υδατάνθρακες, πάρε αγκαλιά την γάτα σου, κράτα κοντά σου το τηλέφωνο του ψυχολόγου σου και ξεκίνα. Επιμέλεια: Χρήστος Καραγιάννης.
Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος (Φοίβος Κρομμυδάς)
Λίγες ταινίες καταφέρνουν να σε πείσουν ότι η ζωή δεν έχει νόημα και ίσως είναι καλύτερα να παραιτηθείς από τα πάντα. Η ταινία του Hu Bo είναι το τρανότερο παράδειγμα αυτών. Διόλου τυχαία, αποτελεί ένα κινηματογραφικό σημείωμα αυτοκτονίας ενός ανθρώπου που είπε όσα είχε να πει και κατόπιν έβαλε τέλος στη ζωή του. Και μέσα στις σχεδόν 4 ώρες του σε κολλάει στον τοίχο και σε πείθει ότι αυτός ο κόσμος είναι μια κόλαση και η διαφυγή όπως και η ζεστασιά εδώ που κυριαρχεί η βία είναι μια φευγαλέα ψευδαίσθηση. Αν και με τη λογική καταλαβαίνεις πως δεν ισχύει αυτό, μπορείς να συνεχίζεις να ελπίζεις εξίσου μετά το τέλος της;
Mother (Σπύρος Ανδριόπουλος)
Ίσως η πιο αμείλικτη και συνάμα τρυφερή ταινία του σκηνοθέτη. Ένα δραματικό θρίλερ που σε στραγγαλίζει για περίπου δύο ώρες και ταυτόχρονα σε ωθεί στη επαναξιολόγηση της ζωής σου και των σχέσεών σου με την οικογένεια σου. Μια ταινία που ανακρίνει και βασανίζει το κοινό. Και με το πέρας απλά θα στοιχειώσει τον νου του οποιουδήποτε για εβδομάδες.
Grave of the Fireflies (Μάριο 'Αγγελος Παρασκευαΐδης)
Μιας και είδα Φοίβο και είχε παίξει συζήτηση - αναφορά με κάμποσο κόσμο του depart έχουμε το Grave of the Fireflies. Βασισμένο σε αληθινό γεγονός κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου. Δύο ορφανά αδέλφια στην Ιαπωνία προσπαθούν να αντεπεξέλθουν και να σταθούν στη ζωή χωρίς σχεδόν καμία βοήθεια. Και οι πεταλούδες γύρω τους μόνο πεταλούδες δεν είναι.
Hanabi (Κώστας Χανδρινός)
Επιλέγεται εξαιτίας μιας συγκεκριμένης σκηνής, στο νήμα ανάμεσα στις Τζόνι Πήρε τ΄ όπλο του και Αρπα της Βιρμανίας, το αριστούργημα του Κιτάνο. Η παράνομη ζωή που κάνει ένας απόστρατος αστυνομικός (στο ρόλο ο Κιτάνο) με χρέη στη Γιάκουζα για να στηρίξει οικονομικά την ετοιμοθάνατη σύντροφό του, αλλά και τον πρώην κατάκοιτο συνάδελφό του που τραυματίστηκε σε μια ενέδρα που πήγε στραβά. Κι εκείνος, ο συνάδελφος, ν' αποτελεί την ηρεμία ανάμεσα στο εκρηκτικά διπολικό γιν και γιανγκ του πρωταγωνιστή με τις ζωγραφιές του να είναι πηγή συνάμα απέραντης ομορφιάς κι ακόμα πιο απέραντης θλίψης συνοδευόμενες από την αριστοτεχνική μουσική του Joe Hisaishi.
Los Amantes del Circulo Polar (Μυρτώ Ραμμοπούλου)
Δεν ξέρεις τί σημαίνει κακό timing αν δεν έχεις δει αυτή την ταινία. Εάν ο Rainer Maria Rilke λέει πώς η μοίρα έρχεται μέσα από τον ίδιο τον άνθρωπο, τότε ο Julio Medem, με αυτή τη μικρή ωδή στους ανεκπλήρωτους έρωτες, του τη βγαίνει πολύ άσχημα. Η Αννα και ο Όττο, μοιράζονται για λίγο την ίδια στέγη και για πάντα το ίδιο πάθος. Είναι άλλη μια ρομαντική ταινία; Εάν ναι, τότε ο ρομαντισμός είναι νεκρός.
Life is Beautiful (Κώστας Παπανικολάου)
Εγώ λοιπόν θα ψάξω πάλι βαθιά στα έγκατα της ψυχής μου (για αυτή μιλάμε άλλωστε και το... μάδημα της) και θα θυμηθώ μια από τις πρώτες ταινίες που θυμάμαι να βλέπω γενικότερα. Περιμένεις πως η παρουσία του Μπενίνι θα μπορέσει να δώσει στην ταινία μια "ισορροπία". Δεν τα καταφέρνει. Είναι εκεί για να την κρατήσει να μην οδηγηθεί στην πλήρη απελπισία, η οποία εξαπολύει πάνω σου κατά κύματα το όνειδος που ήταν το Ολοκαύτωμα με σπαρακτικές στιγμές. Η μετατροπή της φυλάκισης σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από βάσανο σε ένα παιχνίδι στο μυαλό του πιτσιρικά αποτελεί το πιο καυτό βάλσαμο, όπως όταν το ιώδιο καθαρίζει τη φρέσκια πληγή. Είναι για καλό, αλλά πονάει ακραία. Είδα το φιλμ πολύ μικρός, το ξαναείδα χρόνια μετά. Και ξανά. Και ξανά. Γιατί σε τελική ανάλυση, αν κάτι "μιλάει" στα βάθη της ύπαρξής σου, ακόμη κι αν στα ισοπεδώνει, τότε αξίζει να το τιμάς κάθε τόσο για να θυμάσαι πως έχεις "ψυχή".
Coco (Γιώργος Γαζής)
Ριζοσπαστική επιλογή, αλλά διάολε με έριξε στα πατώματα. Μία από τις πιο όμορφες στιγμές της Pixar-meets-Disney, το Coco. Μία πολύ τρυφερή ιστορία, γεμάτη μουσική, στα στενά ενός χωριού στο Μεξικό, με ένα μικρό αγόρι που λατρεύει την κιθάρα και την μουσική γενικότερα. Μία ακόμα πιο τρυφερή προσέγγιση όσον αφορά τον θάνατο και την απώλεια αγαπημένων προσώπων, διαδραματίζοντας την περιπέτεια του Miguel να συναντηθεί με το μουσικό του είδωλο στην φοβερά χρωματιστή Dia De Los Muertos. Δεν λέω άλλα γιατί θα χρειαστώ 4 κουτιά χαρτομάντηλα και τρυπάνι με αναδευτήρα να ξεβουλώσω τη μύτη. Προτείνεται ανεπιφύλακτα μόνο σε περίπτωση που είστε ψιλοκαλά και έχετε κ έναν άνθρωπο δίπλα σας να σας κρατάει όταν πλαντάξετε στο κλάμα.
SYNECDOCHE, NEW YORK (Αννα Βασιλικοπούλου)
Πέραν του πόσο αριστούργημα είναι το Συνεκδοχή Νέα Υόρκη σεναριακά, σκηνοθετικά, φωτογραφικά κ.ο.κ., πέραν του πόσο ο καλύτερος σεναριογράφος του 21ου αιώνα είναι ο Charlie Kauffman, πέραν του πόσο αγνή στον πυρήνα της, κατάθλιψη είναι αυτή η ταινία και την τόσο ειλικρινή - σε βαθμό που πονάει - ερμηνεία του Philip Seymour Hoffman, πέραν, πέραν... τι έλεγα καν. Α ναι, το Συνεκδοχή Νέα Υόρκη είναι η ταινία που προτείνω και παράλληλα δεν προτείνω σε κόσμο να τη δει, καθώς όσο καθηλωτικός είναι ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η βαθιά ματαιοδοξία του πρωταγωνιστή με την εξέλιξη της ιστορίας, είναι τόσο έντονος, τόσο αληθινός που μπορεί και να είναι triggering για κάποιους. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ταινία σε στιγματίζει και δε σου δίνει επιλογή παρά να την αγαπήσεις, όσο πόνο και αν σου προκαλέσει.
