Φωτογραφίες: Σπύρος Κούρκουλας
Παρασκευή βράδυ, ώρα 20:55, φτάνω λαχανιασμένη έξω από το Six d.o.g.s καθώς οι πόρτες ανοίγουν 20:30 και αν εγώ δεν είμαι στην ουρά μισή ώρα πριν, νιώθω λες και έχασα την μισή μαγεία της συναυλίας. Καλά όχι και την μισή, το ¼ σίγουρα ας πούμε. Το να βλέπεις 16’ αναμονή για μετρό είναι κάπως αποκαρδιωτικό θα έλεγα, ειδικά αν έχουν μείνει τα ακουστικά σου από μπαταρία και τα υπόλοιπα στο επόμενο τεύχος του «Δεν ήταν η μέρα μου εκείνη την μέρα και κάθε μέρα». Βλέπεις, όταν η χώρα γιορτάζει από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο συμβάν όλα υπολειτουργούν. Μην ξεχνάμε ότι η 25η Μαρτίου δεν είναι κάτι μικρό για εμάς. Σήμερα γιορτάζουμε… 10 χρόνια Fuel Eater. Η αλήθεια είναι πως πήγα με πολλά expectations να δω πως γιορτάζουν αυτοί οι τύποι καθώς ο θρύλος λέει πως για τα 5 χρόνια ύπαρξης της μπάντας έσβησαν σουβλάκι on stage.
Γύρω στις 21:25 ο κόσμος ξεκινάει και μαζεύεται, παρατηρώ κάποια πρόσωπα που δεν έχω ξανά δει να ανεβαίνουν στην σκηνή. Καταλαβαίνω ότι η ώρα ήρθε, τα πάντα κυλούν όμορφα από τότε που ξεκίνησαν ξανά να γίνονται συναυλίες και το συναίσθημα αυτό είναι ανεκτίμητο. Οφείλω να ομολογήσω ότι τους Lone Dread δεν του είχα ξανά ακούσει. Το six d.o.g.s έλαμψε ξανά στα μάτια μου μετά από 2 ολόκληρα χρόνια. Το πρώτο τους κομμάτι που φέρει τον τίτλο Cynical Desire, με τράβηξε να ακούσω προσεκτικά -προσεκτικότατα- τους ανθρώπους που έχω μπροστά μου. Το stage ένιωσα γρήγορα ότι δεν τους βαστάει, ενώ οι πρώτες νότες ξεδιπλώνονται αρμονικά, γρήγορα αλλάζουν ταχύτητα και τα παιδιά ξεκινάνε να ροκάρουν. Αργησαν να μας συστηθούν όμως τα βλέμματα – και τα αυτιά μας – ήταν καρφωμένα πάνω τους. Shout out στο cowbell του drummer που μου έφερε στο μυαλό τους Queens of the Stone Age και τους λάτρεψα πολύ παραπάνω.
Ο ήχος σε όλα τα κομμάτια τους ήταν τρομερά καλός, η φωνή ήταν πολύ καλά «κουρδισμένη» όπως και οι κιθάρες. Η μπάντα κλείνει με το Nuclear Mind και ειλικρινά φώναζα από μέσα μου «ένα ακόμη ρε παιδιά». Τρομερή γκρούβα, οι στίχοι σε έκαναν να θέλεις να ουρλιάξεις, να βγάλεις πείσμα και θυμό. Μπορεί ο τραγουδιστής να μην μίλησε πολύ με το κοινό όμως είπε κάποια πολύ σημαντικά λόγια : «Ευχαριστούμε όλους όσους μας σπρώξανε και όσους δεν είναι εδώ, ξέρουν ποιοι είναι αυτοί». Δεν ξέρω ποιοι σας έσπρωξαν, αλλά ειλικρινά, έκαναν πάρα πολύ καλά και νομίζω πως θα συμφωνούσαν όλοι όσοι ήταν από κάτω . Περιμένω να ξανά δω με ανυπομονησία τη μπάντα αυτή σε μεγαλύτερο stage. Η βραδιά έχει συνέχεια.
Την σκυτάλη παίρνουν οι The Buzzdealers. Είναι μια μπάντα που έχει ρίξει πολύ δουλειά και αγάπη στο υλικό της. Αυτή η μπάντα είναι ο τέλειος συνδυασμός rock n roll με blues rock. Πάνε 2 χρόνια από τότε που το ντεμπούτο τους, Blooming «άνθισε» και η εγχώρια μουσική σκηνή της Αθήνας ανέβηκε πολλά σκαλοπάτια πάνω. Κρίνοντας από τον ήχο του άλμπουμ σίγουρα ο οποιοσδήποτε περιμένει πολλά να ακούσει από κοντά. Μπορώ να πω απλά και λακωνικά πως τα παιδιά τα σπάνε. Σίγουρα η απουσία του φυσικού μπάσου υπήρξε στα αυτιά μου αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο να θαυμάσω αυτό που είχα μπροστά μου. Ο drummer βαστά την μπάντα έχοντας τρομερή δυναμική δίνοντας της μια διαφορετικά απολαυστική γκρούβα . Οι κιθάρες είχαν ιδιαίτερα ωραία χημεία ηχητικά μεταξύ τους.
Τι να πρώτό πω και για τον frontman που τον άφησα τελευταίο. Η χροιά του δένει αρμονικά με το μουσικό είδος της μπάντας, μια μίξη 60’s – 70’s blues rock με πιο σύγχρονη garage rock. Όμορφη και γεμάτη χρώματα φωνή που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει. Μου έκανε εντύπωση που έβλεπα γύρω μου πολύ νεαρό κόσμο, παρέες να χορεύουν μεταξύ τους και να άλλες να γίνονται ένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από τη στιγμή που frontman είπε «πάμε να παίξουμε λίγο rock n roll», το κοινό τον ακολούθησε, χόρεψε μαζί του, ίσως κάποιοι να ζήλεψαν τα εξαίσια dance moves του (σίγουρα δεν μιλάω για εμένα). Τα riffs φανέρωναν πόση καλή ισορροπία έχουν μεταξύ τους οι δυο κιθάρες και το snare drum πήρε φωτιά. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του Electrocution έως και τις τελευταίες νότες του Who’s Gonna Save My Rock n Roll, το κοινό δεν σταμάτησε να χορεύει στους ήχους σας. Μια εξαιρετική μπάντα που απέδωσε στις προσδοκίες όσων έχουν μια τρέλα, ένα τσάκ παραπάνω με την παραγωγή και την ποιότητα ενός δίσκου. Περιμένουμε να ακούσουμε ξανά τα καινούρια σας κομμάτια.
Λίγα λεπτά πριν τις 11 ανεβαίνουν στην σκηνή οι εορτάζοντες, οι headliners της βραδιάς, οι Fuel Eater. Ο κόσμος έρχεται πιο κοντά στη σκηνή γιατί ο κόσμος ξέρει. Από τα πρώτα riffs του Reptile Skin το headbanging πάει και έρχεται. Με το Who Am I? κλονίστηκα λίγο και θυμήθηκα πως υπάρχω, αλλά αφήνουμε τα φιλοσοφικά στην άκρη. Ε λοιπόν αυτό το τραγούδι παίχτηκε τρομερά ωραία στο live. Η μπάντα έπαιξε και καινούρια κομμάτια εκτός άλλων από τα ήδη υπάρχοντα που χωράνε σε 2 δίσκους. Κάπου μέσα στο setlist ήταν και το «πάλι μωρό μου λείπεις» αλλά το σταματάω εδώ γιατί εκτός από τα copy right strikes, βαθιά μέσα μου δεν θέλω να παραδεχτώ ότι όλα τα λεφτά είναι στο λαϊκό. Η επικοινωνία της μπάντας με το κοινό δεν σταμάτησε ποτέ να υφίσταται, ειλικρινά αν ακούσω ποτέ ότι ο τραγουδιστής κάνει και stand up comedy θα πάω σίγουρα να τον ακούσω με ανυπομονησία.
Πίσω στο πρόγραμμα λοιπόν, η μπάντα μας έδωσε 12 κόμματους συν 1 ακόμα που ζητήθηκε από το κοινό. Ξεχείλισαν Sabathίλα και το κοινό τα έσπασε μαζί με τον τραγουδιστή, που το μόνο πράγμα που έμεινε - ας πούμε - ακούνητο καθ’ όλη την διάρκεια του set ήταν το ζωάκι του τραγουδιστή. Νομίζω κάπου μεταξύ του Pretty People και του Deep Knowledge, το κοινό έγινε μια μάζα κάπως πολύ αγαπησιάρικη.
Στο «τελευταίο κομμάτι για σήμερα» έμεινα λίγο αλλά εντάξει σκεφτόμουν ότι έχουν και ταξίδι μπροστά τους. Παρατήρησα πως ο ήχος της μπάντας έχει εξελιχθεί τρομερά από την τελευταία φορά που τους άκουσα το μακρινό 2017. Αυτή η μπάντα είναι από τα διαμαντάκια της μουσικής σκηνής της Πάτρας και της Αθήνας. Μας ευχαρίστησαν που ήμασταν εκεί και μας αποχαιρέτησαν. Ελπίζουμε να μην σας ξανά δούμε σε 10 χρόνια. Οι Fuel Eater πάρταραν όπως άρμοζε στην περίσταση και όσοι ήμασταν από κάτω το χαρήκαμε μαζί τους. Σας ευχαριστούμε.
You have achived your goal (once) again.
