Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος
Ζαβλακωμένη κάπως από την τρίτη δόση εμβολίου αλλά αποφασισμένη να μη χάσω κανένα από τα σφηνάκια συναυλιακής μουσικής που απλόχερα μου προσφέρονται μετά από μήνες ακούσιας αποτοξίνωσης (είναι γνωστό ότι η ακούσια είναι και εντελώς αναποτελεσματική), ο δρόμος του Σαββάτου με φέρνει μετά από, όπως άργησα να συνειδητοποιήσω, πολύ καιρό, στο στενό της Αβραμιώτου και του six d.o.g.s.
Πράγματι, παρ’ ότι ξεκίνησα με την πρώτη ευκαιρία να στηρίζω γενικότερα την έκρηξη συναυλιακών εκδηλώσεων, δεν είχα καταφέρει να βρεθώ ως τότε στο συγκεκριμένο χώρο. Η αλήθεια είναι ότι τον αγαπώ πολύ για συναυλίες μικρότερης χωρητικότητας, δε μοιάζει ποτέ άδειο χωρίς να είναι ασφυκτικό και είναι λίγο περισσότερο μαγαζί από συναυλιακός χώρος, πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι άκρως θετικό.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν σίγουρα και όσα επιτέλους έμελλε να συμβούν και το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Λέω επιτέλους, γιατί πραγματικά δε θυμάμαι πόσες φορές κανονίστηκε και ξεκανονίστηκε η συγκεκριμένη συναυλία από τη στιγμή που κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος των 10 code, Ride, το 2020. Οι 10 code ήθελαν πολύ να μας παρουσιάσουν τη νέα τους δουλειά μαζί σε κάθε περίπτωση με τους Devil Flower Mantis, η κοσμική συγκυρία είχε όμως για καιρό άλλα σχέδια, τελείως αντίθετη από τα Κοελικά προτάγματα του “όταν θες κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις”. Έσπασε όμως το σερί κακοτυχίας και ήμασταν επιτέλους προ των πυλών αυτής της πολυαναμενόμενης παρουσίασης. Και λέω πολυαναμενόμενης καθώς η αλήθεια είναι ότι το Ride κέρδισε τις εντυπώσεις μας εδώ στο depart όταν κυκλοφόρησε αλλά το σανίδι δε του έκανε τη χάρη ως τώρα να συναντηθούν.
Το venue του six d.o.g.s. έσφυζε από ζωή χωρίς να είναι ασφυκτικά γεμάτο, χρυσή τομή για μένα σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα πράματα δεν αργούν πολύ να μπουν στη θέση τους και το soundcheck να τελειώσει, με τους Devil Flower Mantis να ανεβαίνουν πρώτοι στη σκηνή, και από παντού να φαίνεται ότι ήρθε η ώρα για αυτή τη συναυλία να συμβεί. Οι Devil Flower Mantis υπάρχουν από το 2016 όπου έχουν συνθέσει κυρίως heavy rock ήχους, με βασική τους δουλειά το ομώνυμο EP τους που κυκλοφόρησε το 2019.
Το EP στο συνολό του αλλά και δείγματα της νέας τους γραφής μας παρουσίασαν οι Devil Flower Mantis. Πρέπει να ομολογήσω ότι η μουσική τους μου αρέσει χωρίς να με ενθουσιάζει, είναι και στα ακουσματά μου οπότε είναι σχετικά αναπόφευκτο να τους πάρω με καλό μάτι. Αυτό που με ενθουσίασε όμως στη ζωντανή τους εμφάνιση είναι ότι πραγματικά καταλαβαίνεις πόση αγάπη και ταλέντο έχει το κάθε μέλος ξεχωριστά στο όργανο που τον απασχολεί.
Ιδιαίτερα καλή εντύπωση μου έκαναν – βασικά και οι πέντε τους, από κιθάρες και μελωδίες, μέχρι τα πολύ καλοπαιγμένα μπάσο και drums, μέχρι και όλο τον εξοπλισμό που χρησιμοποιήθηκε για την υποστήριξη των φωνητικών. Όλα με γέμισαν περιέργεια να ακούσω μια full length δουλειά τους που ευελπιστώ να έρθει σύντομα, και η ζεστή τους ενέργεια στην επαφή με το κοινό τους έκανε ακόμη περισσότερο προσφιλείς. Το μόνο που δε μου έκανε ήταν η πολύ μικρή διάρκεια του set τους που περιορίστηκε στα 5 κομμάτια, αλλά δε θα γκρινιάξω πολύ, από ότι κατάλαβα σύντομα θα έχουν στο ενεργητικό τους πολλά περισσότερα.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις τη σκυτάλη παίρνουν οι 10 code και πραγματικά δε θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση τους, να ανυπομονώ να παίξω ζωντανά το καινούριο μου δημιούργημα για τόσο καιρό που δεν είναι πια καινούριο. Ευτυχώς όμως το Ride μας βγάζει αμφότερους ασπροπρόσωπους και ακούγεται στο σύνολο του όπως και παρουσιάστηκε, πιο φρέσκο από ποτέ. Οι 10 code δεν είναι και τίποτα πρωτάρηδες άλλωστε, αφού μιλάμε για μία από τις πλέον ενεργές σε ζωντανές εμφανίσεις εγχώριες μπάντες.
Συμπτωματικά, έλαχε να τους δω και λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες των venues για καιρό μαζί με τους Upon Revival όπου υπήρξαν εξίσου ζωντανοί και έτοιμοι να σου μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον στο χώρο. Έτσι φάνηκε να κλείνει μια και καλή ένας κύκλος κατάρας. Οι 10 code με το δεύτερο τους full length ήδη μοιάζουν έτοιμοι να κατακτήσουν μεγαλύτερες σκηνές (γιατί στις απλά μεγάλες έχουν πάει ήδη).
Η τετράδα μου φάνηκε πολύ ζεστή παρά τον καιρό που έχει περάσει μακριά από τη σκηνή – φάνηκαν και οι ίδιοι να το έχουν παράπονο – και χωρίς να έχουν χάσει αυτό το vibe “queen of the stone age της Ελλάδας” που τους λέω καμιά φορά μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Τα φώτα και τα visuals τους βοήθησαν πάρα πολύ οπτικά, ενώ ακούσαμε μαζί με τα κομμάτια του Ride και σχεδόν το μισό Swiftlets του 2016, δίσκο εξίσου αξιόλογο του Ride.
Τίποτα δε μου έλειψε από αυτό το live εκτός ίσως από λίγο περισσότερο χρόνο στη σκηνή και το γεγονός ότι έπρεπε να φύγω γρήγορα και δεν είπα “κανά γειά σε καναν άνθρωπο”. Σίγουρα τόσο οι Devil Flower Mantis όσο και οι 10 code είναι μπάντες που απολαμβάνω πολύ να βλέπω τόσο μόνους τους όσο και στην πορεία μεγαλύτερων line ups. Συνεχίστε την καλή δουλειά.
Υ.Γ. Συγγνώμη που το κείμενο άργησε λίγες μέρες αλλά ήταν ιατρικά απαγορευτικό να συγγράψω σε υπολογιστή.
