Το Παρασκευοσαββατοκύριακο (τι τέλεια λέξη να την γράφεις ολόκληρη) που μας πέρασε ήταν εκρηκτικό. Το ότι θα είναι δυνατό τριήμερο φάνηκε από την Παρασκευή 15/4 στην παρουσίαση του νέου δίσκου των The Silent Wedding… Μάλλον... Λάθος σας τα λέω, δεν φάνηκε την Παρασκευή, η ιστορία που θα σας πω ξεκίνησε την προηγούμενη Τρίτη και δείχνει πως όταν υπάρχει διάθεση, πείσμα και λίγη τύχη, γίνονται όλα.
12/4, Μεσημέρι Τρίτης μου έρχεται ένα μήνυμα από τον Δημήτρη και άλλο ένα από τον Γιάννη και οι δύο με ρωτούν αν θα πάω την Παρασκευή στο Temple έτσι ώστε να παρακολουθήσω την παρουσίαση του εξαιρετικού Ego Path από κοντά. Λατρεύω πραγματικά την δουλειά μου, αλλά τις καθημερινές τελειώνω μετά τις 22:00 πραγμα που καθιστά σχεδόν αδύνατο το να παραστώ σε κάποιο live. Αφού λοιπόν τους εξήγησα τους λόγους που δεν τους έχω ζητήσει να παρευρεθώ οι φίλοι μου (γιατί μόνο έτσι μπορώ να τους χαρακτηρίσω) μου είπαν “Δεν μας νοιάζει τι ώρα τελειώνεις, η πρόσκληση σου σε περιμένει στην πόρτα και θα ήταν χαρά μας να σε δούμε έστω και για μια μπύρα μετά.. Ποιά ανταπόκριση μας λες; Δεν μας νοιάζει…”
Αυτό ήταν, με σκλάβωσαν, θα έκανα τα πάντα για να πάω όσο νωρίτερα μπορώ ακόμα και αν τους δω για δέκα λεπτά. Αξίζει να σας αναφέρω πως ο Γιάννης μου μίλησε ακόμα και ανήμερα του live για να μου πει την ακριβή ώρα που θα έβγαιναν στο stage. Συγκεκριμένα μου είπε “ξέρω πως έχεις κάνει τα πάντα για να έρθεις και ήθελα να σου πω πως 22:15 θα ξεκινήσουμε”. Βρισκόμαστε πλέον ανήμερα του live, η ώρα έχει πάει 20:00 και εγώ πραγματικά δεν ξέρω αν θα σχολάσω την ώρα που έπρεπε ετσί ώστε να τους προλάβω και όμως έγινε. Χωρίς να πιέσω τίποτα, χωρίς να το κυνηγήσω καν, πραγματικά απλά έγινε… Είχα την λίγη τύχη που χρειαζόμουν με το μέρος μου.
Η ώρα είναι 22:00 και έχω ήδη μπει στο ταξί με τελικό προορισμό το Temple. Στέλνω στον Γιάννη ένα μήνυμα λέγοντας του να κάνει τον τραυματία. Δεν είμαι σίγουρος αν το έκανε, αλλά η αλήθεια είναι πως στο Sea Of Faith ήμουν μέσα και κοπανιόμουν, παρότι το ρολό της ταμειακής του ταξιτζή τελείωσε με το που μπήκα εγώ μέσα και φάγαμε ένα πεντάλεπτο να το αλλάξει (true story)...
Τους Simplefast, για τους οποίους έχω μάθει τα καλύτερα για τις live εμφανίσεις τους, δυστυχώς δεν τους πρόλαβα. Είμαι σίγουρος πως στο μέλλον θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους απολαύσω και να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου. Από τις πρώτες νότες που άκουσα με το που μπήκα κατάλαβα πως ο ήχος είναι εξαιρετικός, ο κάτω χώρος του Temple ήταν ασφυκτικά γεμάτος οπότε πήρα την απόφαση να ανέβω στον εξώστη, εκεί θα καθόμουν για ολόκληρο το live, το κατάλαβα με το που ξεκίνησε το Point of No Return, ήταν πολύ αργά για να πάω κάπου αλλού, δεν ήθελα κιόλας, ήθελα απλά και μόνο να ζήσω αυτό το live.
Πρώτες εντυπώσεις; Ακριβώς ό,τι περίμενα, πέντε φίλοι που γουστάρουν αυτό που παίζουν και το ζουν στο τέρμα. Η σχέση μεταξύ τους είναι υπέροχη, τα βλέμματα και ο χαβαλές έδιναν και έπαιρναν. Με τα πολλά φτάνουμε στο πολυαγαπημένο Caught In The Web. Όλοι μαζί λειτουργούν σαν ένα και εμείς από κάτω (καλά ντε, εμείς από πάνω!) απολαμβάνουμε όλο αυτό το πάθος που βγάζει μια παρέα που έχει ξεχάσει από πότε έχει να παίξει live!
Ο Ρένος πραγματικά καίει τα τύμπανα. Ο Γιώργαρος σιγοτραγουδάει όλα τα κομμάτια και βρίσκεται σε Νιρβάνα. Ο Δημήτρης πάει πάνω κάτω στο stage. Ο Μάριος, o οποίος πέρα από φωνάρα είναι και συγκλονιστικός Frontman, δεν σταματάει να κάνει πλάκα στον Ρένο και ο Γιάνναρος χτυπιέται ασταμλατητα πίσω από τα πλήκτρα του. Η ενέργεια που σου έβγαζαν ήταν τόσο θετική που θα ζήλευε ακόμη και εταιρεία γνωστού χυμού που δεν πρόκειται να διαφημίσω στο τζάμπα. Οι εξαιρετικές Josephine και Χριστίνα πίσω από τα μικρόφωνα συμπεριφέρονταν σαν να είναι μέλη της μπάντας από πάντα. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος γι΄ αυτό που θα πω αλλά νιώθω πως μετά το live χρειάστηκε από ένα καινούργιο σβέρκο η καθεμιά τους. Σειρά έχει το εξαιρετικό Stealing The Sun που περιέχεται και στο Ego Path, ένα κομμάτι που όπως μας είπε ο Μάριος “διασκευάζουν τους εαυτούς τους”.
Αμέσως μετά ήρθε το highlight μου. Ο Δημήτρης λίγο πριν μπει το Reveal The Rain με βλέπει και αφήνει λίγο την κιθάρα του για να σηκώσει την γροθιά του προς το μέρος μου, εννοείται πως ανταποδίδω αμέσως. Πολύ χάρηκα που τελικά κατάφερα να βρεθώ σε αυτή την παρουσίαση. Ευχαριστώ ρε παιδιά. Για την αγάπη σας, την καλοσύνη σας, τον χαρακτήρα σας, αλλά κυρίως για το αξέχαστο performance σας. Είστε διαμάντια!
Ακολουθούν Final Token (η απόλυτη απόδειξη πως ο Μάριος είναι συγκλονιστικός ερμηνευτής), The Return και το εμπνευσμένο από ελληνική τραγωδία Catharsis, οι ίδιοι είναι άλλη τραγωδία, όπως μας είπε πολύ εύστοχα ο Μάριος. Εννοείται πως καρφώνουν το Catharsis, άφησαν και κανένα; Κάπου εκεί μάλιστα μπορούσες να ακούσεις πεντακάθαρα τα τύμπανα του Ρένου να φωνάζουν την μαμά τους. Κόσμος και μπάντα έχουν γίνει πλέον ένα, όλοι χοροπηδάνε.
Το εμπνευσμένο από την μυθολογία του φανταστικού Song Of The Dead θα ήταν το τελευταίο τους κομμάτι αν δεν θέλαμε και άλλο, που φυσικά και θέλαμε και εδώ που τα λέμε και τα παιδιά θέλανε. Προσωπικά άλλες δύο ωρίτσες τις άντεχα στο χαλαρό και σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος.
Και στην τελική είναι δυνατόν να κλείσουν ένα τέτοιο live χωρίς ένα Loneliness; Μόλις άκουσα τις πρώτες νότες τρελάθηκα. Έχω καβαλήσει το κάγκελο, ποιός την *μπιπ* την υψοφοβία τέτοια ώρα; Εδώ πονάμε κύριε! Όλο το κοινό τραγουδάει εκστασιασμένο. Μητσάρα μου σε ευχαριστώ για το solo στο Loneliness, ακόμη δεν ξέρω πως δεν με πήραν τα ζουμιά. Οσή ενέργεια τους είχε απομείνει μετά το Loneliness την έδωσαν σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του Enigma Eternal που δεν είναι άλλο από το Silence.
Τα παιδιά τελειώνουν (Ναι ρε, οι Silent Wedding, αφήστε με να τους λέω παιδιά, ξέρω τι λέω…) και έρχονται όλοι μπροστά σχηματίζοντας μια τεράστια αγκαλιά, τα χαμόγελα τους πιο λαμπερά από τα φώτα πίσω τους, τα έχουν καταφέρει, έχουν κάνει μια παρουσίαση που θα μνημονεύεται καιρό όπως ακριβώς μας είχαν τάξει. Το κοινό δεν σταματάει να χειροκροτεί και τους αξίζει πραγματικά.
Κατεβαίνω μπας και χωρέσω στην αναμνηστική φωτογραφία. Τι μας λες ρε Καραγιάννη; Εσένα θα περίμεναν; Φυσικά και δεν χώρεσα. Δεν με πειράζει, γιατί να με πειράξει; Τέτοια live είναι γεμάτα αναμνήσεις. Κάθε φορά που συναντώ τους Silent Wedding είναι μια νέα, ευχάριστη και γεμάτη εικόνες περιπέτεια, τους αξίζουν τα καλύτερα και θα τα έχουν αρκεί να συνεχίσουν να το κάνουν με την ίδια αγάπη, με την ίδια τρέλα και το ίδιο πάθος που το έκαναν στην σκηνή του Temple και δεν χρειάζεται να είμαι μάντης για να σας πω πως είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσουν να μας σπάνε τον αυχένα για πολλά χρόνια ακόμα!
Αυτή ήταν και η μικρή μου ιστορία από την παρουσίαση του νέου δίσκου των Silent Wedding, Ego Path και ενώ φίλος με τον Coello δεν είμαι, θα τον παραφράσω λέγοντας πως αν προσπαθήσεις για κάτι πολύ τότε μάλλον θα το καταφέρεις και αυτό ισχύει είτε θες να πας σε μια παρουσίαση είτε θες να παρουσιάσεις ένα album.
