Ήταν εξαρχής σίγουρο ότι η τηλεοπτική/κινηματογραφική μεταφορά του Moon Knight θα ήταν αρκετά περίεργο πρότζεκτ. Αρχικά λόγω των ιδιαιτεροτήτων του ίδιου του χαρακτήρα κι έπειτα λόγω της λούπας-συνταγής που φαίνεται να έχει μπει η ίδια η Marvel. Η επιλογή του Mohamed Diab στη σκηνοθεσία ήταν επίσης ενδιαφέρουσα, μιας που ο Αιγύπτιος κινηματογραφιστής κυνηγούσε από καιρό την ευκαιρία να μεταφέρει στην οθόνη έναν χαρακτήρα που καταπιάνεται με τη μυθολογία των Αιγυπτίων (έστω και υπό το κομιξικό πρίσμα). Ο Moon Knight ή Marc Spector ή Steven Grant ή και Jake Lockley αν θέλετε, ένας μισθοφόρος με ψυχολογικά προβλήματα (πάσχει από διασχιστική διαταραχή ταυτότητας, ή DID, γνωστότερη παλαιότερα ως διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας), υιοθετεί τη δύναμη του Khonshu, αρχαίου Αιγύπτιου θεού του φεγγαριού (ο βετεράνος F. Murray Abraham δίνει φωνή και σπιρτάδα στο ρόλο). Η βίαιη περσόνα, στηριζόμενη στην εκδίκηση στο όνομα του Khonshu σίγουρα θα δινόταν με πιο απαλές πινελιές μέσα στη σειρά, αλλά παρόλα αυτά θα αποτελούσε μια ιδανική ευκαιρία να απολαύσουμε τον εξαιρετικό -ως συνήθως- Oscar Isaac να κουβαλάει όλη τη σειρά σε πολλαπλούς ρόλους.
Από κοντά βρίσκεται και ο Ethan Hawke ως Arthur Harrow, ένας ήρεμος άνθρωπος με πολλή δύναμη και θρησκευτικό φανατισμό, πικραμένος και πληγωμένος από το παρελθόν του και το πρότερο δέσιμο με τους Αιγύπτιους θεούς. Από κοντά και η May Calamaway στο ρόλο της Layla El-Faouly, όντας η πρώτη Αιγύπτια υπερήρωας στο σύμπαν της Marvel, πρακτικά σε ένα χαρακτήρα που θυμίζει την κάπως ξεχασμένη Scarlet Scarab, με σαφείς διαφοροποιήσεις από το κόμικ. Κάτι που πια, ακόμα και ο τελευταίος που αντιστέκεται θα πρέπει να συνειδητοποιήσει. Το πρωτότυπο υλικό θα διαφοροποιείται από το τελικό αποτέλεσμα επί της οθόνης, πρώτον διότι οι εκάστοτε δημιουργοί παραμένουν δημιουργοί, άρα θα έχουν και συγκεκριμένες απόψεις για το πώς θα μεταφέρουν κάτι στην οθόνη μας, δεύτερον, επειδή οι στουντιακές πολιτικές διατηρούν μια μαρκετίστικη ψυχραιμία, θέλοντας να μη στεναχωρήσουν κανέναν, οπότε κόβουν τυχόν αιχμηρές γωνίες του τελικού προϊόντος και τρίτον, διότι κάθε φαν έχει μια ιδέα στο δικό του μυαλό για το πώς θα πρέπει να είναι και συχνά-πυκνά δε συμβαδίζει με αυτό που βλέπει.
Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το Moon Knight είναι, εχμ, αλλοπρόσαλλο, σα τον κεντρικό του χαρακτήρα. Πότε αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη πάνω στο κομμάτι της διττής ύπαρξης του ήρωα και της μεταμφίεσής του, πότε αποτελεί ένα σχεδόν διεκπαιρεωτικό γέμισμα κενού χρόνου μέχρι να φτάσουμε στο τέλος. Ο Oscar Isaac είναι ψυχή τε σώματι μέσα στο πρότζεκτ, κλέβει σχεδόν κάθε σκηνή στην οποία βρίσκεται και αποτελεί παράδειγμα του πώς οφείλεις να αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο πρότζεκτ: Αν δεν ενδιαφέρεσαι, μη το κάνεις. Αν πάλι ενδιαφέρεσαι, κάντο με όλη σου την όρεξη.
Η βασική διαφορά, κι αυτή που μπορεί να απογοητεύσει μερικούς, φοβάμαι πως έρχεται από την πλευρά του στούντιο. Η Marvel φαίνεται πως κρατάει αρκετά το πρότζεκτ από το να εξοκείλει στην αυθεντική παράνοια του κόσμου του Moon Knight. Για χρόνια, ο χαρακτήρας είχε την αρκετά άστοχη ταμπέλα ως “ο Μπάτμαν της Marvel”, που όμως ταυτιζόταν σε ένα κομμάτι. Την ένταση του χαρακτήρα σε συνδυασμό με τις σκοτεινές πτυχές του. Κι εδώ φαίνεται να είναι εντελώς φλατ, σα να μη θέλει να ασχοληθεί με ένα αρκετά κομβικό σημείο της προσωπικότητας του χαρακτήρα. Και λέω σα να μη θέλει, διότι, το καταφέρνει εξαιρετικά στο πιθανότατα καλύτερο επεισόδιο από τα έξι συνολικά, το πέμπτο και προτελευταίο. Εκεί είναι που ο χαρακτήρας αποκτά ένα ανθρώπινο βάθος, μια σημαντική απώλεια, αυτή της ταυτότητας και υψώνει τις περίκλειστες άμυνές του απέναντι στο τραύμα και την ενοχή. Και αυτή η ενοχή είναι που θα τον οδηγήσει να υπηρετήσει τον Khonshu χρόνια αργότερα. Σ’ ένα αντιστρόφως ανάλογο ταξίδι ο Harrow του Hawke θα ψάξει την εξιλέωση αλλού. Και με άλλο τρόπο.
Πολυπρόσωπο, άνισο και κατά καιρούς διαφορετικό, το Moon Knight πιθανώς να μη δώσει στους φαν, αλλά ταυτόχρονα θα τραβήξει αρκετούς στον κόσμο του χαρακτήρα, να εμβαθύνουν στα κόμικ. Στήνει ένα σκηνικό με πολλές μικρές αναφορές από όλα τα χρόνια του ήρωα στο χαρτί, από το Werewolf by Night του 1975 (Τεύχος 32, Αύγουστος) μέχρι και τις μέρες μας. Αλλά ξαναλέμε, η ικανότητα της Marvel να φτιάξει κάτι “όχι κακό”, από τη μία κόβει τις κορυφές που μπορείς να πατήσεις ρισκάροντας, αλλά παράλληλα κόβει και τον πάτο της αποτυχίας. Κι αυτό που μένει σαν αρκετό, οι συντελεστές, οι οποίοι προσδίδουν την απαραίτητη ζεστασιά και κάνουν τη διαφορά. Μας αφήνει να θέλουμε κι άλλο, οι φήμες για δεύτερη σεζόν είναι ήδη διαψευσμένες, αλλά υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δούμε τον ήρωα σε διασταύρωση με κάποιον άλλο του MCU, είτε σε δική του ταινία. Και σε μια πιο προσωπική ευχή, να είναι Rated-R, για να εξερευνήσει καλύτερα την εσωτερική πάλη του Marc Spector/Steven Grant/Jake Lockley.
