Φωτογραφίες: Σπύρος Ανδρομανέσκος
Η έλευση των SOEN για δύο συναυλίες (σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) είναι μάλλον από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν στον ελληνισμό, φέτος. Το να κλείσεις εισιτήριο και να παρευρεθείς δεν είναι καν ερώτημα, όταν ξέρεις ότι εγγυημένα θα βιώσεις ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς, πόσω μάλλον όταν έχουμε σκουριάσει τόσα χρόνια τώρα χωρίς ζωντανές συναυλίες.
Ήξερα ότι η προσέλευση θα είναι καλή, αλλά δεν περίμενα τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων να έχει προσέλθει πριν καν ανοίξουν οι πόρτες του Gagarin 205. Ο ενθουσιασμός είναι διάχυτος και η αναμονή δύσκολη. Γίνονται υποθέσεις για το τι μπορεί να περιλαμβάνει η setlist τους και δεήσεις για να ακουστούν τα Sectarian, Rival, The Words. Εν μέρει, οι δεήσεις έπιασαν τόπο.
Το πρόγραμμα ανοιγεί ένας ξεχωριστός καλεσμένος, ο Michael Krumins ή αλλιώς Μάηκλ Κράμινς ή ακόμα πιο αλλιώς Μιχάλης Κραμινάκης. Κάποιοι ίσως τον γνωρίζουν ως μέλος του Σουηδικού progressive γκρουπ “Green Carnation”. Πολλοί τον μάθαμε εκείνη την ημέρα και αυτό ήταν ευτυχές. Έχει ως εργαλεία του μια κιθάρα και τις λούπες του και ως σημαντικό προσόν του το πόσο ευχάριστος και χαρισματικός είναι. Είναι πνιγμένος σε σκοτάδι, απαλά φώτα και ομίχλη, καθώς μας εξιστορεί εικόνες και στιγμές από τη ζωή του, τα ταξίδια του, τα βουνά της Νορβηγίας, τους καθρεπτισμούς της φύσης πάνω σε λίμνες που τον εμπνέουν, την αναμέτρησή του με ένα φίδι στην Ικαρία. Οι συνθέσεις του έχουν κάτι το κινηματογραφικό και ποιητικό, είναι περίπλοκες μες στην απλοϊκότητά τους και ταξιδιάρικες. Κλείνει το set του με το “Diamorphosis”, ο κόσμος του δίνει μπόλικη αγάπη και τον αποχαιρετά φωνάζωντας «Μιχάλης, Μιχάλης».
Και με την αποχώρηση του Krumins, το κοινό με συζητήσεις, μπύρες και φωνές αναμένει το ωστικό κύμα που πρόκειται να σκάσει σύντομα. Από το πουθενά ακούγονται σειρήνες, ο κόσμος αποθεώνει τους SOEN κατά την είσοδό τους, και έπειτα όλα ξεκινούν με το “Monarch”. Το συγκρότημα δεν φαίνεται να έχει άγχος, αντίθετα ξέρει τη θέρμη του ελληνικού κοινού και αδημονεί να δώσει τα πάντα για αυτή τη συνεύρεση. Η setlist τους αποτελείται ως επί το πλέιστον από κομμάτια του Imperial (2021) και του Lotus (2019). Το live προχωράει με τον κόσμο να φωνάζει, να χορεύει, να χτυπιέται. Η αγάπη μεταξύ του κόσμου και του συγκροτήματος είναι τόσο έντονη, σχεδόν απτή. “There is so much love here tonight”, παρατηρεί ο Joel, κάποια στιγμή και στη συνέχεια αρχίζει να τραγουδάει το «SAGAPO, S-A-G-A-P-O». Ναι, το ζήσαμε και αυτό.
Τη στιγμή που ακούγονται οι πρώτες νότες του “Illusion”, συνειδητοποιώ πως δεν έχω δώσει την πρέπουσα σημασία στο Imperial, ενώ η live εκδοχή του κομματιού σε παραλύει, σε εξαναγκάζει να αγκαλιάσεις την παρέα σου και να τραγουδήσεις, ακόμα και αν οι λέξεις που πετάς είναι ακαταλαβίστικες. Ο Oleksii Kobel είναι ο νέος μπασίστας του συγκροτήματος, έπειτα από την αποχώρηση του Stefan Stenberg. Ο Kobel έχει ήδη δεθεί με την υπόλοιπη μπάντα. Είναι μια ήρεμη δύναμη. Ο Cody Lee Ford, από την άλλη είναι ο cheerleader (μαζορέτος;) του συγκροτήματος και συχνά κλέβει την παράσταση.
Η ανακοίνωση του Joel ότι το live φτάνει στο τέλος του γίνεται ομόφωνα μη αποδεκτή. Ο κόσμος αρχίζει να τραγουδάει «Είναι τρελός, είναι τρελός ο καραφλός», αναφερόμενος στο λαμπερό κεφάλι του τραγουδιστή Joel Ekelof. Όλη η μπάντα μπαίνει στο παιχνίδι και συνοδεύει μουσικά το σύνθημα, μέχρι που ο Joel μας ευχαριστεί που τραγουδήσαμε τόσο όμορφα για το καραφλό του κεφάλι. Αναχωρούν και επιστρέφουν, φυσικά, με 3 ακόμα κομμάτια. “Lascivious”, “Sectarian”, “Lotus” είναι οι συνθέσεις με τις οποίες επιλέγουν να μας αποχαιρετίσουν. Απόλυτη ευτυχία. Καθώς γράφω αυτό το κείμενο, ο αυχένας μου πονάει ακόμα από το headbanging.
Worth it.
