Πέμπτη βράδυ, γυροφέρνω καιρό αν θα πάω για άλλη μια φορά να δω Accept μιας που η μαχη για τις καλοκαιρινές συναυλιακές αποφάσεις συνεχίζεται. Από τη μία οι τελευταίες τους δισκογραφικές δουλειές δεν είχαν την ίδια απήχηση με τις πρώτες της επιστροφής τους, από την άλλη εγώ τελευταία το παίζω ότι δεν είμαι και πολύ του χεβι μέταλ αλλά, ποιόν κοροϊδεύουμε. Η αλήθεια είναι, ότι έχω δει πολλές φορές τους Accept και έχω περάσει υπέροχα, όλες αυτές τις φορές. Όσο κι αν έχουν προχωρήσει και διευρυνθεί μουσικά τα ακούσματά μου, είναι μερικά συγκροτήματα που κάπως καταφέρνουν πάντα να σε κερδίζουν. Αλλά θα επιτρέψουμε σε αυτό.
Φτάνοντας σιγά σιγά στο σωστό ύψος της Λιοσίων και αφού 9/10 έρχομαι εκεί από το σταθμό της Αττικής, σοκ. Παρά τη σχετική ζέστη και την ώρα έναρξης που ήταν αρκετά νωρίς, ειδικά για καθημερινή, η ουρά για τη συναυλία έφτανε… στο σχολείο στο προηγούμενο οικοδομικό τετράγωνο. Πραγματικά ελπίζω οι περισσότεροι σε αυτή την ουρά να είχαν στα χέρια τους εισιτήρια γιατί αν όχι, φοβάμαι πως θα έμεινε κόσμος εκτός συναυλιακού χώρου και αυτό είναι πάντα κρίμα.
Σε συνδυασμό του προγράμματος που τηρήθηκε κατά γράμμα και της τεράστιας ουράς λοιπόν που δημιουργήθηκε έξω από το χώρο, χάσαμε λίγη από την έναρξη των Degenerate Mind. Το θετικό σε όλο αυτό ήταν όμως ότι τα παιδιά κατάφεραν και έπαιξαν μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο. Ο λόγος για την μπάντα από την Αθήνα που δραστηριοποιείται τα τελευταία πέντε χρόνια και ο ήχος τους κινείται γύρω από heavy rock και metal ακούσματα, μια southernίλα και μια stonerιά που ο μέσος μεταλλάς ίσως δεν αγαπά και δεν έχει συνηθίσει – ειναι γνωστό όμως πως μπάντες όπως οι Black Label Society, οι Black Stone Cherry και ίσως προσφάτως οι Crobot έχουν σταθεί πολλές φορές, πεδίο αντιπαραβολής απόψεων σχετικά με το πόσο metal είναι.
Οι Degenerate Mind ωστόσο έχουν φροντίσει να γυαλίσουν τον ήχο τους με τα σωστά υλικά (από αυτά που βρίσκονται στο κέντρο του περιοδικού πίνακα), έτσι ώστε να χαίρουν αποδοχής και από το metal κοινό. Ο περσινός τους δίσκος με τίτλο B.L.E.V.E. αγαπήθηκε από όσους είχαν την τύχη να βρεθούν στο δρόμο τους και σίγουρα θα ακουστεί από ακόμη περισσότερους μετά την Πέμπτη.
Το γεγονός ότι αποτελούνται από αρκετά μέλη τους βοήθησε λίγο να γεμίσουν τη σκηνή, θεωρώ όμως ότι αφότου έφυγε από πάνω τους και αυτή η πολύχρονη συναυλιακή απραγία η ενεργητικότητά τους θα γίνει ακόμη πιο εκρηκτική – νομίζω το απέδειξαν με αυτή την εμφάνιση σε σχέση με την προηγούμενη τους που είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε. Το δίπολο φωνητικών που έχουν επιλέξει, έδειχνε σε σημεία ένα άγος δύσκολο να κρυφτεί, πιθανόν για το όνομ που άνοιγαν, κατά τα άλλα όμως το ταλέντο τους είναι φανερό. Ο ήχος θα έλεγα τους ευνόησε αρκετά, όπως και το setist που επέλεξαν, αφού μοιράσαν την ώρα που τους δόθηκε πάνω στη σκηνή κυρίως σε κομμάτια από το B.L.E.V.E., δύο ολοκαίνουρια κομμάτια που θα βρίσκονται στη νέα τους κυκλοφορία.
Κερασάκι στην τούρτα το εξαίρετο promo του να μοιράσουν δικά τους αυτοκόλλητα στο κοινό μετά το πέρας του σετ τους, που για μένα είναι πολύ έξυπνο γιατί κάποιος κάπου θα το βρεί στην τσάντα/ τσέπη του τις επόμενες μέρες, κάπου θα το κολλήσει και κάπως έτσι όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Στα ευχάριστα επίσης είναι και ότι το κοινό τους αγκάλιασε και τους χειροκρότησε ένθερμα.
Setlist
Justice
Never care
Awakening
Stand in line (new)
Acts of sober
The cage (new)
Black Monday
Χωρίς να χάσουμε λεπτό από το timetable πρόλαβα στα ελάχιστα ενδιάμεσα λεπτά να αναρωτηθώ τα εξής: Τελικά, αξίζει άλλη μια φορά Accept; Πότε θα είναι αυτή η στιγμή που θα τους δω και θα απογοητευτώ; Μήπως να είναι σήμερα; Τελικά έσβησα το θερμοσίφωνο; Λίγο πριν οι σκέψεις στο κεφάλι μου αρχίσουν να ξεφεύγουν, ευτυχώς εμφανίζονται οι Accept πάνω στη σκηνή μαζί με μια ορδή από ζόμπι. Ευτυχώς όχι κυριολεκτικά και δε κατέληξα ωσάν τη Barbra στο Night Of The Living Dead αλλά με το κομμάτι Zombie Apocalypse.
Τελικά είναι ρε γαμώτο αειθαλές δέντρο αυτό των Accept. Μπορεί να μην είναι αυτή η αθάνατα ενωμένη μπάντα αφού έχουν πολλάκις αλλάξει μέλη, ωστόσο η πορεία τους είναι δισκογραφικά σταθερή και ζωντανά, σχεδόν άφταστη. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας το 2018, οι Accept ως εξάδα πια, σπέρνουν και θερίζουν τους σπόρους του Heavy Metal που κάνουν πιο δύσκολη τη σωτηρία σας – και σε αυτές τις περιπτώσεις, μας αρέσει το challenge.
Αν και αυτό το συνηθίζουν, το setlist είναι προσεγμένο, κομμένο και ραμμένο σε μία μεταπανδημική εμφάνιση και γεμάτο από τις μεγάλες τους επιτυχίες που ο κόσμος – ένθερμος υποστηρικτής του παραδοσιακού heavy metal έχει διψάσει να ακούσει. Μην ξεχνάμε ότι μάλλον είναι και από τις πρώτες συναυλίες φέτος τέτοιου βεληνεκούς στο είδος. Πρώτο μεγάλο δείγμα αυτής την ανάγκης για τραγούδι και συμμετοχή ήταν σίγουρα το Living For Tonite, αφού κάπου εκεί, ο κόσμος άρχισε να τραγουδάει σε κάθε λεπτό και να μην σταματάει, μέχρι και το τέλος της συναυλίας – πως να σταματήσει άλλωστε, αφού ακολούθησε το Overnight Sensation.
Η επιλογή των Accept να προχωρήσουν με τρεις κιθάρες στη συνθεσή τους, αφού το μοναδικό original μέλος τους που απαντά στον εκπληκτικό κιθαρίστα και κατά το ήμισυ σίγουρα frontman της μπάντας, Wolf Hoffman, πλαισιώνεται, σε μία εξαιρετική μάλιστα απόδοση ήχου από τους Uwe Lulis και Phillip Shouse λες και ήταν από πάντα μαζί. Για να μη μιλήσουμε για τον εξαιρετικό Mark Tornillo, που ήρθε να γεμίσει δύο από τα πιο βαριά παπούτσια στην ιστορία του heavy metal και εδώ και πολλά χρόνια, απέδειξε ότι είναι ισάξιος. Για πάνω από δύο ώρες, έκανε ώπα και τα δικά τους φωνητικά αλλά και ολόκληρο το Gagarin, που κρατούσε το ρυθμό με λόγια η με χέρια λες και ήξερε από πριν το setlist.
Η ζέστη ανέβαινε κατακόρυφα ωστόσο επειδή μετά τις προηγούμενες φετινές εμπειρίες φρόντισα να μείνω λίγο πιο πίσω στο κοινό, ευτυχώς ένα ύψος το έχω και βλέπω, οπότε τη γλίτωσα με πολύ λίγες θερμαντικές απώλειες. Ευτυχώς, πρόλαβα να προμηθευτώ γρήγορα μπύρες (γενικά πολλά ευχαριστώ στο φίλο που κέρασε κάποιες από αυτές στο μπαρ και ακόμη προσπαθώ να καταλάβω ή θυμηθώ το γιατί), προτού ξεκινήσει ΤΟ ΧΑΟΣ. Princess of the dawn, Fast as a shark, Metal heart, Teutonic terror αλλά και το εντελώς ειρωνικό πλέον, Pandemic, ήρθαν για να ολοκληρώσουν ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ το πρώτο κομμάτι του set. Από αυτή τη στιγμή κι έπειτα, δε νομίζω ότι υπήρξε στόμα που σταμάτησε να τραγουδάει.
Οι Accept κάνουν το τρικ να κατέβουν από τη σκηνή, γρήγορα όμως ξανανεβαίνουν για ένα χορταστικό με το παραπάνω Encore τεσσάρων κομματιών. Και δεν είναι μόνο η ποσότητα των κομματιών που από μόνα τους είναι πολλά, αλλά και το γεγονός ότι αυτά είναι τα Hung, drawn and quartered, Balls to the wall, I’m a rebel και Restless and wild. Δε ξέρω πραγματικά, τι μπορεί κανείς να ζητήσει παρά πάνω από μία συναυλία των Accept. Ίσως, έναν μεταλλικό ανεμιστήρα (pun intended). Κατά τα άλλα, ζήσαμε για ακόμη μια φορά μια υπέροχη βραδιά από τους Accept. Μάλλον δε θα γίνουν βαρετοί ποτέ. Τα φιλιά μου σε όλα τα υπέροχα πλάσματα, φίλους και παλιούς πελάτες που είδα μετά από πάρα πολύ καιρό. Οι συναυλίες συνεχίζονται, the music never stops.
Setlist
Zombie apocalypse
Too mean to die
Living for tonite
Overnight sensation
The abyss
Objection overruled
Symphony of pain
Demon’s night/Starlight/Losers and winners/Flash rockin’ man
The best is yet to come
Shadow soldiers
Princess of the dawn
Fast as a shark
Metal heart
Teutonic terror
Pandemic
Encore
Hung, drawn and quartered
Balls to the wall
I’m a rebel
Restless and wild
