Θα μπορούσες να πεις με ασφάλεια στο έτος 2020 ότι οι Vader είναι οι Saxon του death metal. Είναι μια μπάντα που υπάρχει από τις αρχές των 80's άσχετα αν πέρασε σχεδόν μια δεκαετία για να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο της και ο φρόντμαν της είναι αειθαλής όπως και ο Μπίφαρος των Saxon.
Το σημαντικότερο είναι πως οι Vader όπως και η θρυλική μπάντα της Γηραιάς Αλβιόνας κυκλοφορούν σε τακτά χρονικά διαστήματα δίσκους σαν να έχουν κάποιο ραντεβού με τους οπαδούς και δε θέλουν να το χάσουν, ένα πράμα. Τα άλμπουμ τους δεν έχουν πάντα την απόλυτη έμπνευση, ποτέ όμως δεν πέφτουν κάτω του μετρίου και χαρακτηρίζονται από την τιμιότητά τους. Σαν οπαδός του metal δε γίνεται να "μαστιγώσεις" κάποιο άλμπουμ των μεν και των δε, τουλάχιστον την τελευταία 20ετια (για τους Saxon θα προσέθετα μια ακόμα δεκαετία).
Μπορεί οι Vader να είναι κατά τα 3/4 Πολωνοί αλλά σαν σωστοί ?γγλοι κυκλοφόρησαν καινούριο άλμπουμ, μέσα στην τριετία που αυτοί έχουν νοητά οριοθετήσει από την αρχή της δισκογραφικής τους παρουσίας. Τα μάζεψαν από τα Hertz Studios μετά από 14 ολόκληρα χρόνια και "μετακόμισαν" στα Εγγλέζικα Grindstone για να ηχογραφήσουν το "Solitude in Madness".
Με την πρώτη ακρόαση ένιωσα ένα πράμα: σαν να κυνηγάω το λεωφορείο (το θρυλικό 140 κατά προτίμηση), να μην το φτάνω και να ξέρω ότι θα περάσει μετά από μιάμιση ώρα πάλι. Τα πράγματα σε αυτό το 12ο (χωρίς τα άλμπουμ διασκευών) δισκάκι των Vader εξελίσσονται γρήγορα, αληθινά γρήγορα.
Κάτι αστικοί θρύλοι θέλουν στο fan favorite "Litany" του 2000 ο συγχωρεμένος τους ντράμερ, ο Doc , να έγραψε τα τύμπανα πιο γρήγορα και ο ουσιαστικά αρχηγός της μπάντας Peter αντί να τα προσαρμόσει στις συνθέσεις, έκανε το αντίθετο και προσάρμοσε τα τραγούδια πάνω στα ντραμς. Αυτή η κίνηση ήταν ματ τελικά και βγήκε σε καλό στη μπάντα.
Εδώ η ταχύτητα δε βγαίνει σε καλό στους Πολωνούς. Γενικώς νιώθεις ότι είναι ένα φευγαλέο άλμπουμ, ένα άλμπουμ που τρέχει με σκοπό να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται και στο τέλος δε σου μένουν πολλά πράματα. Αυτό το συναίσθημα μου άφησαν όταν τους είδα live σαν support μπάντα στους Kreator, στο τέλος ήμουν ικανοποιημένος μεν αλλά δε μου είχε μείνει ούτε ένα τραγούδι σαν ανάμνηση. Παίρνεις λοιπόν μια βαθειά ανάσα και πατάς ξανά το play για να δεις τι προλαβαίνεις να κρατήσεις.
Ίσως ο Peter αυτό τον καιρό να άκουγε κάθε μέρα το αγαπημένο του "Reign in Blood" και ήθελε να προσδώσει μια τέτοια ατμόσφαιρα. Οι Vader θεωρούνται άξια οι Slayer του death metal με αυτό το death/thrash πιάτο που μας σερβίρουν από το 1992. Όμως το "Solitude in Madness" αν ήταν πιάτο διαγωνισμού στο master chef και έπαιρνε μέρος σε τεστ δημιουργικότητας δεν θα ήταν από τα πιάτα που θα κέρδιζαν κάρτα ασυλίας. Δεν θα ήταν καν στα πιάτα που θα πήγαιναν για να τα δοκιμάσει η κριτική επιτροπή.
Είναι όμως τίμιο, άκρως επαγγελματικό και θα καλαρέσει στους die hard fans της μπάντας. Δυστυχώς όμως νέα μέλη στο morbid reich τους δε βλέπω να προσθέτουν. Το "Solitude in Madness" δεν περιέχει πρελούδια, ιντερλούδια, τίποτε από όλα αυτά. Ξεκινάει γκαζωμένο και δεν ρίχνει στροφές ούτε καν ανάμεσα στα δέκα δικά τους τραγούδια συν μια διασκευή στα thrash πατριωτάκια τους, τους Acid Drinkers (Dancing in the Slaughterhouse). Τριάντα σκάρτα λεπτά και αντίο σας.
Ξεχώρισα το "Into Oblivion" με τον καλπάζων ρυθμό και το Slayer-ικό δηλητήριο στις κιθάρες. Επίσης το "Incineration of the Gods" που μετά το πρώτο λεπτό είναι λες και ακούς κομμάτι του "Reign in Blood". Στο "Emptiness" οι Vader σε καλούν σε ένα shred μακελειό όπου οι δυο κιθαρίστες (Peter, Spider) ανταλλάζουν "πασούλες". Στο "Ans Satan Wept" ο Σατανούλης μας σίγουρα θα έχυνε δάκρυα ευτυχίας. Όπου παίχτηκε groovάτη μπαλίτσα σε αυτό το άλμπουμ (Bones, Dancing in the Slautherhouse) το απόλαυσα.
Η διασκευή στους Acid Drinkers ήταν άξια αλλά προτιμώ το αυθεντικό. Εκτιμώ όμως το ότι οι Vader συστήνουν σε ένα πιο νέο κοινό αυτή την υποτιμημένη Πολωνική μπάντα. Αυτό που επίσης εκτίμησα στο "Solitude in Madness" είναι η ενέργεια που βγάζουν και τα τέσσερα μέλη και δε γίνεται να μη φέρω στο μυαλό και την ηλικία του Peter που έφθασε αισίως τα 54 και βγάζει στη μουσική του δόντια νέου λύκου.
Η σταθερότητα για πάνω από δέκα χρόνια έχει συνολικά βοηθήσει τους Vader που από το 2011 παραμένει με τον ίδιο κορμό και κυκλοφόρησε κάτι παραπάνω από ποιοτικά άλμπουμ. Δε θα αναφέρω παραδείγματα γιατί νομίζω πως η τελευταία τους κυκλοφορία είναι η πιο αδύναμη από το 2011. Δεν είναι κακή αλλά δε δίνει τίποτα παραπάνω και σε κάνει να εκτιμάς τους προκατόχους. Ελπίζω οι θρυλικοί πλέον Πολωνοί να μη συνεχίσουν με τέτοια άλμπουμ γιατί ακόμα και οι οπαδοί τους θα αρχίσουν να λοξοκοιτάζουν άλλες μπάντες του ίδιου ιδιώματος.
Rating:
Εταιρεία: Nuclear Blast
Genre: Death/Thrash Metal
Παραγωγός: Scott Atkins
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 01/05/2020
Band links: Vader, Facebook, Instagram, Twitter, Spotify, YouTube, Bandcamp
