Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος
Αν υπήρχε η δυνατότητα να παρακολουθήσω μόνο μία συναυλία το φετινό καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που πραγματικά όσον αφορά τα ονόματα που θα εμφανιστούν στην πόλη μας είναι χωρίς υπερβολή αμέτρητα, αυτή θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη η συναυλία της Beth Hart. Ήταν η τρίτη της εμφάνιση στην Αθήνα όλα αυτά τα χρόνια...
Για τους φίλους της καλής μουσικής το βράδυ της 4ης Ιουνίου θα ήταν πραγματικά αρκετά δύσκολο γιατί την ίδια στιγμή λίγα χιλιόμετρα από το Θέατρο Βράχων όπου θα εμφανιζόταν η Beth Hart, ανέβαινε στην σκηνή της Τεχνόπολης η τεράστια φυσιογνωμία του Nick Mason… Ας είναι...
Παρακολουθώ συναυλίες από το 1989 και καθώς ανέβαινα προς τον Βύρωνα αναρωτιόμουν τι κίνητρο έχω να συνεχίζω να βρίσκομαι σε τέτοιους χώρους. Πόσο μάλλον όταν έχουν παιχτεί τα πάντα και οι καλλιτέχνες πρέπει να βρίσκουν καινούργια (?) τεχνάσματα, καινούργιες ιδέες για να κρατούν την τέχνη τους ψηλά και εμάς τους ακροατές σε εγρήγορση. Τις απαντήσεις μου θα τις έπαιρνα λίγες ώρες αργότερα και μάλιστα με εκκωφαντικό τρόπο.
Το αεράκι που υπήρχε σωτήριο, ο κόσμος αρκετός όχι όμως τόσος που να σε κάνει να δυσφορείς, ωραία πρόσωπα, και μάτια έτοιμα να καταγράψουν στιγμές που σε λίγα χρόνια 'όλα αυτά θα είναι μέρος ενός υπέροχου προσωπικού παρελθόντος. Το κερασάκι για όλο αυτό που περιμέναμε να δούμε, ήταν οι διαβεβαιώσεις ανθρώπου της παραγωγής πως η Beth Hart ήταν σε τρομερά κέφια και ήθελε να ανταποδώσει στο αθηναϊκό κοινό την ίδια αγάπη που εισπράττει από αυτό εδώ και χρόνια.
Την συναυλία άνοιξε η Alexandra Sieti με την υπέροχη φωνή της, την ακόμα πιο όμορφή της παρουσία. Στα τριάντα περίπου λεπτά που κράτησε το δικό της μέρος, ζέστανε τον κόσμο με τις soul και rock διασκευές της, έπαιξε δικά της κομμάτια και η παρουσία η δική της καθώς και του συγκροτήματος της την βρίσκουν με θετικό πρόσημο...
Καθώς η νύχτα έχει προχωρήσει για τα καλά, οι τεχνικοί κάνουν τις τελευταίες ρυθμίσεις στον ήχο και στα φώτα, όλοι έχουν πάρει τις θέσεις τους, οι ανυποψίαστοι δεν γνωρίζουν τι πρόκειται να δουν, οι υποψιασμένοι απλά χαμογελούν. Λίγη σημασία έχει από δω και πέρα να αναφερθώ σε π.χ, ποια τραγούδια έπαιξε, πως ήταν η σκηνική της παρουσία και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες. Η ουσία είναι πραγματικά άλλη, όλοι εμείς που ήμασταν εκεί, από τις πρώτες νότες του Kashmir, βρεθήκαμε σε μια μυσταγωγία σε ένα άλλο σύμπαν, βρεθήκαμε με την άδεια της Beth Hart στον κόσμο της, ήμασταν καλεσμένοι της στο σπίτι της, στην καρδιά της. Κλάψαμε μαζί της όταν έκλαψε, γελάσαμε μαζί της όταν γέλασε, μας έδωσε το ελεύθερο να αφήσουμε τους εαυτούς μας να είναι ακριβώς όπως όταν γεννηθήκαμε... Αυτό σημαίνει rock, ας μην γελιόμαστε. Rock σημαίνει να είναι ο εαυτός μας ελεύθερος, και για δύο ολόκληρες ώρες ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι... Πραγματικά...
Υ.Γ. Πραγματικά πολλά συγχαρητήρια στην menta ART events για ακόμα μια άρτια συναυλία!!!
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες
