Φυσικό και επόμενο είναι όταν μια ταινία χαρακτηρίζεται ως θρίλερ κατευθείαν ο νους μας να πηγαίνει στην αίσθηση του τρόμου. Τι γίνεται όμως όταν ακριβώς η ίδια ταινία χαρακτηρίζεται κι ως κωμωδία; Λογικό να παραξενευτούμε διότι δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε θρίλερ και να γελάμε. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για θρίλερ με βρικόλακες όπου σίγουρα τα δαγκώματα στο λαιμό για λίγο σταματούν να είναι ποθητά. Πιστεύω μάλιστα πως είναι αρκετοί από τους τριγύρω μας όπου έστω μια φορά σε κάποια φάση, έχουν σταθεί μπροστά από τον καθρέπτη τους ώστε να παρατηρήσουν τους κυνόδοντες τους μήπως και μεγάλωσαν. Ένα μείγμα θρησκευτικών προκαταλήψεων και πολιτιστικών αναφορών είναι αυτά που έδωσαν την έμπνευση στα στούντιο του σινεμά, ώστε για αρκετά χρόνια να παρουσιάζουν ταινίες με βρικόλακες κι αυτές να σημειώνουν επιτυχίες.
Παρόλα αυτά ενώ πολλές από δαύτες ακολουθούσαν πάνω κάτω το ίδιο μοτίβο με ελάχιστες εξαιρέσεις στο σενάριο, υπάρχει μία ταινία του είδους που κατάφερε να ξεφύγει από την πορεία και να δώσει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, κρατώντας παράλληλα τα βασικά της πλοκής. Ο λόγος για την ταινία: The lost boys του Τζόελ Σουμάχερ, όπου κατάφερε να ταιριάξει ένα αγωνιώδες θρίλερ με έντονα στοιχεία χιούμορ. Χαρακτηριστικό της δηλαδή αποτελεί, ότι μπορεί σε μια σκηνή να χρειαστεί να βάλεις τις κραυγές, όμως την ίδια στιγμή να σκας από τα γέλια ενώ τρίβεις νευρικά το λαιμό σου. Ακόμη κάτι ξεχωριστό είναι το μέρος που διαδραματίζεται η ιστορία, διότι μέχρι τότε είχαμε συνηθίσει τις ανάλογες ταινίες του είδους να ξετυλίγονται σε πιο μεσαιωνικά σκηνικά κι όχι σε κάποια σύγχρονη παραλιακή πόλη της Καλιφόρνια. Με άλλα λόγια στη συγκεκριμένη ταινία φαίνεται πολύ καθαρά η ανάγκη των συντελεστών της να πατήσουν πάνω σε μία επιτυχημένη διαχρονική ιστορία και να της προσδώσουν το ύφος των ημερών τους.
Βρισκόμαστε στα τέλη των ΄80s στη Σάντα Κλάρα όπου μια πρόσφατα χωρισμένη μητέρα μετακομίζει στο μπαμπά της μαζί με τα δύο της παιδιά. Μέσα σε ένα τεράστιο μωσαϊκό υποκειμενικοτήτων μιας αμερικάνικης κομητείας, εκείνη κοιτάζει να ξαναφτιάξει τη ζωή της, ενώ τα σπλάχνα της καρτερούν το πως θα αφομοιωθούν στον νέο τους περίγυρο. Οι έρωτες της μαμάς και του έφηβου γιου θα παίξουν το ρόλο τους, αλλά και ο βενιαμίν της οικογένειας με την παρέα του μια χαρά θα τα καταφέρει. Γνωρίζοντας μέσα από τεκμήρια ότι η ζωή εκείνες τις δεκαετίες στο τέλος του 20ου αιώνα είναι γεμάτη ταραχές, ξινίζει το γεγονός με το συμβολισμό που δίνεται στο περιθώριο, όμως μπορώ να πω ότι στο τέλος η παρτίδα σώζεται, μιας και είναι γνωστό ότι δεν κάνουν τα ράσα τον παπά. Το μυστικό όταν ξεφεύγει, σταματάει να είναι μυστικό και στο τέλος της ταινίας αυτό είναι που σώζει την οικογένεια.
Για τη σήμερον ημέρα τα εφέ της ταινίας μπορεί να μοιάζουν ξεπερασμένα, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε πως για τον καιρό τους, οι δυνατότητες αυτές ήταν πρωτόγνωρες κι επίσης οι τεχνικοί αυτών, μια χαρά θαύμαζαν όσα είχαν καταφέρει, κι εδώ που τα λέμε και πολύ καλά έκαναν. Σκηνοθετικά η ταινία προσπαθεί να σε βάλει όσο περισσότερο μπορεί μέσα στην ιστορία, να σε κάνει κομμάτι της, να αισθανθείς τον παλμό της. Με γενικά πλάνα που πολλές φορές βρίσκονται σε κίνηση, θέλει να σου δώσει την αίσθηση ότι κι εσύ μπορείς να πετάξεις σαν τους βρικόλακες. Οι ερμηνείες των ηθοποιών σου αφήνουν καθαρά αίσθηση ικανοποίησης, καθώς κάθε ένας από αυτούς έχει ταιριάξει με το ρόλο του, τόσο όσο η στυλιστικές επιλογές. Βέβαια ειδική μνεία χρειάζεται ο Sam (Corey Haim) για την υποκριτική του προσπάθεια στην ταινία, μιας και είναι απολαυστικός σε όλο το μέρος της. Πραγματικά αξίζει πολλά ο τρόπος που παίζει και είναι κρίμα όπου το σινεμά τον έχασε νωρίς.
Εδώ που τα λέμε χωρίς αρκετή σπλατεριά και με τους χαρακτήρες της, η ταινία αυτή παρότι θρίλερ, απευθύνεται σε ένα μεγάλο ηλικιακό εύρος. Επίσης το είδος της τραβάει ένα ευρύ φάσμα από το πληθυσμιακό κοινό, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι υπάρχουν πάμπολλοι λάτρεις των βρικολάκων, καθώς έχουν στοιχειώσει αρκετά παιδικά όνειρα κατά το παρελθόν.
Συνοψίζοντας, «Τα χαμένα παιδιά» είναι μια ανάλαφρη και πρωτότυπη ταινία για το είδος της και παράλληλα σου μεταδίδει μαεστρικά το ύφος της εποχής της, όπου και όποτε μπορεί. Μπορεί η ιστορία – όπως στο γράφων – να σε προβληματίζει για την οπτική της γύρω από τα κοινωνικά ζητήματα, ωστόσο στο τέλος σου δίνει την επιζητούμενη αίσθηση του feel good και σε βοηθάει να βγάλεις τα σκόρδα από το δωμάτιο.
ΤοThe Lost Boys προβάλλεται το Σάββατο 11 Ιουνίου 2022, τα μεσάνυχτα (ξημερώματα Κυριακής) από το Midnight Express στη Ριβιέρα. Εκτός από την ηλεκτρονική προπώληση, τα μισά εισιτήρια θα είναι διαθέσιμα στο ταμείο του κινηματογράφου ανήμερα της παράστασης.
Η προβολή αναβλήθηκε για τεχνικούς λόγους και δεν θα υπάρξει άλλη προβολή στη θέση της. Το Midnight Express θα επιστρέψει το άλλο Σάββατο, 18/6/2022.
Διαβάστε επίσης: Midnight Express 2022: Ιδού το πλήρες καλοκαιρινό πρόγραμμα!
