Η αλήθεια είναι πως η πρώτη μέρα του Release Festival μας ζόρισε για λόγους που κανείς δε περίμενε αλλά καλό θα ήταν να αφήσουμε πίσω μας την εμφάνιση των Bauhaus. Κατά τη γνώμη μου, στις δεκαπέντε Ιουνίου θα δούμε μάλλον το πιο ενδιαφέρον και σύγχρονο φεστιβαλικό lineup του καλοκαιριού. Πάμε όμως να δούμε γιατί.
Τα βασικά
Εδώ δεν έχω πολύ καλά νέα καθώς όπου και να κοιτάξω, την Τετάρτη το απόγευμα δείχνει βροχές. Επειδή όμως δεν είναι και να τα πολυεμπιστεύεσαι αυτά μέχρι και την τελευταία στιγμή κάνουμε υπομονή μπας και τη γλιτώσουμε με λίγες ψιχάλες. Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι έχουμε δει στο ίδιο μέρος Sigur Ros με ψιλόβροχο και ήταν ίσως μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες επί ελληνικού εδάφους – και ηχητικές, να σημειώσουμε. Με βάση αυτό, έχετε μαζί ομπρέλα ή αδιάβροχο και ανθεκτικά παπούτσια γιατί καλύτερα να κουβαλάς έξτρα παρά να ψάχνεσαι (κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε το λέγανε στο χωριό μου). Για ζακετούλα δε θα έλεγα εφόσον η θερμοκρασία μοιάζει να είναι ψηλή, αλλά μια δεύτερη μπλούζα για αλλαγή ίσως να είναι έξυπνη ιδέα γιατί αν ο ουρανός ρίξει πολύ νερό, όσο και να προστατευτείς είναι επίφοβο. Κυριως όμως, ας οπλιστούμε με υπομονή για τυχόν τερτίπια του καιρού.
Royal Arch
Οι Royal Arch είναι μια μπάντα σχετικά πρωτοεμφανιζόμενη αφού μετρούν μόλις δύο χρόνια ζωής και είναι και σχετικά νέα άτομα. Ωστόσο, πολλά βλέμματα έχουν στραφεί πάνω τους με αφορμές κυριώς τον φρέσκο ήχο τους που κινείται εντός indie rock και shoegaze πλαισίων. Πολλά media του εξωτερικού έχουν ανακαλύψει και προβάλλει τη δουλειά τους. Αυτό οφείλεται κυρίως στην προσοχή στη λεπτομέρεια που διακατέχει τα δύο πάρα πολύ δυνατά τους singles, La Nuit και Road To The Light. Και τα δύο, κομμάτια που υπόσχονται πάρα πολλά για το μέλλον των Royal Arch και η κίνηση να συμπεριληφθούν στο line up του Release Festival ενέχει ρίσκο αλλά ταυτόχρονα είναι πανέξυπνη.
Sugar For The Pill
Οι Sugar For The Pill είναι ένα συγκρότημα πάρα πολύ αγαπητό μας εδώ στο Depart, αφού η πλειοψηφία από εμάς έχει χαρεί τη δουλειά τους, Wanderlust, η οποία είναι ένα λαμπρό δείγμα τόσο της μουσικής που τη χαρακτηρίζει, όσο και της φοβερής σκηνής που έχει η χώρα μας στον alternative ήχο, αν είσαι έτοιμος να ψάξεις λίγο καλύτερα. Το shoegaze εφέτος έχει την τιμητική του η αλήθεια είναι και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το προβάλλουμε από μια συναυλία των Sugar For The Pill, οι οποίοι πρόσφατα μάλιστα ζεστάθηκαν επί σκηνής παρέα με τους Youth Valley οι οποίοι εντυπωσίασαν ως το εναρκτήριο συγκρότημα του Release Festival. Δεύτερος λόγος δηλαδή ήδη να είσαι στην Πλατεία Νερού από νωρίς, με ομπρέλα ή χωρίς.
Fontaines D.C.
Ψιτ, δε το ακούσατε από εμένα. Οι Fontaines είναι ένα από τα τρία must ονόματα που πρέπει να δείτε στην Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι – τα υπόλοιπα θα τα μάθετε εν καιρώ. Πραγματικά αυτό που λείπει από τα ελληνικά συναυλιακά δρώμενα είναι περισσότερα συγκροτήματα και καλλιτέχνες στο peak της καριέρας τους. Ε οι Fontaines είναι μία από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις. Μέσα στην πλήρη αναγέννηση του post punk κινήματος τα τελευταία χρόνια ειδικά στη Μεγάλη Βρετανία, οι Fontaines εφορμούν από τη γειτονική Ιρλανδία με έναν ήχο που σε τρεις δίσκους έχει περάσει χίλια κύματα – από αυτά τα ωραία όμως, που σερφάρεις. Ξεκινώντας από το υπέροχο Dogrel του 2019 – ναι, είναι τόσο φρέσκοι – εκτοξεύθηκαν στα charts των κριτικών και τις προτιμήσεις του κόσμου. Καθόλου άδικα θα πω, μιας που δίνουν νέα πνοή στον ήχο με ξεκάθαρη δική τους σφραγίδα. Ακούστε οπωσδήποτε το Hurricane Laughter από εδώ.
Συνέχισαν εξισου δυνατά με το A Hero’s Death, που εγώ το βρίσκωτη λιγότερο δυνατή τους προσπάθεια αλλά πολύς κόσμος διαφωνεί μαζί μου οπότε διαβάστε καλύτερα εκτενέστερα λόγια για αυτό. Εκεί όμως που με κέρδισαν ολοκληρωτικά πίσω ήταν η φετινή τους προσπάθεια και το Skinty Fia. Δεν έχω προλάβει ακόμη να γράψω εκτενέστερα για αυτό τον αριστουργηματικό δίσκο, ωστόσο πρόκειται για μία δουλειά που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη από κανέναν. Τολμώ μάλιστα να πω, ότι βλέπω στους Fontaines τους νέους Radiohead με τον τρόπο ειδικά που πειραματίζονται. Ανυπομονώ να τους ακούσω ζωντανά και ίσως καταλάβετε γιατί με το παρακάτω κομμάτι, αλλά και τη συναυλία τους στα πλαίσια του Tiny Desk.
Mogwai
Αντε τώρα να εξηγήσεις πόσο τεράστια μπάντα είναι οι Mogwai. Οδοστρωτήρες για το ιδίωμα του post rock, μετρούν ήδη δεκαετίες στη δισκογραφία και το σανίδι. Εγώ μάλιστα είμαι από τους τυχερούς που κατάφερα να τους δω ζωντανά στα ελληνικα χώματα το 2011, επί της περιοδείας μάλιστα του πολυαγαπημένου μου Hardcore Will Never Die, But You Will. Κι ενώ μιλάμε για post rock, σίγουρα αυτό το είδος δε τους ετεροκαθορίζει, αντιθέτως, ανέκαθεν το καθόριζαν οι ίδιοι. Κομμάτια όπως το Friend Of The Night ή το Glasgow Mega Snake αποτελούν τρανή απόδειξη αυτής τους της ιδιότητας.
Έτοιμοι να μεταπηδήσουν ανά πάσα στιγμή μεταξύ ρομαντικότερης και ταξιδιάρικης post rock στο άλλο, επιθετικό άκρο που το genre μπορεί να προσφέρει, οριακά δε τους σταματάει τίποτα. Σύμμαχος τους σε αυτό ο άρτιος ήχος τους, που εκτοξεύει τις ζωντανές τους εμφανίσεις σε εμπειρίες ευχάριστης παραφροσύνης. Πιστοί στη μουσική τους και στους εαυτούς τους, επέστρεψαν πέρισυ με το επίσης εξαιρετικό As The Love Continues – βέβαια, δεν είναι ότι έχουν γράψει και κάποιο δίσκο που ήταν κάτι λιγότερο από εξαιρετικός. Τα κομμάτια τους αν και τα περισσότερα ορχηστρικά, είναι πια άμεσα αναγνωρίσιμα και δύσκολα επιλέγεις κάποιο για να τους εκπροσωπήσει, αλλά ας πάμε με το fan favorite εδώ. Δεύτερος λόγος που ανυπομονώ λοιπόν για την Τετάρτη.
Nick Cave
Μερικούς ανθρώπους, τους προλαβαίνει η φήμη τους. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα και ο Nick Cave. Τον Αυστραλιανής καταγωγής καλλιτέχνη γνωρίσαμε αρχικώς μέσα από το σχήμα των The Birthday Party, αλλά λατρέψαμε λίγο αργότερα στην προσπάθειά του με το σχήμα Nick Cave And The Bad Seeds. Έχουν γραφτεί μυριάδες λέξεων για το Nick Cave, λίγες από τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε και από εμάς, στην τελική όμως δεν είναι ποτέ αρκετές. Πως μπορούν να γίνουν για έναν άνθρωπο που μας έχει χαρίσει δίσκους όπως την χρυσή εποχή των 90s με την αλληλουχία Henry’s Dream, Let Love In, Murder Ballads, The Boatman’s Call, μετέπειτα αριστουργήματα σαν το Dig, Lazarus, Dig!, τους Grinderman αλλά και την πιο πρόσφατη δημιουργία του, Ghosteen. Για να μην ξεχνάμε, τις αμέτρητες συνεργασίες του, τις συμμετοχές του σε μικρή και μεγάλη οθόνη τόσο ως μουσικός αλλά και ως ηθοποιός και τέλος, τα δύο του βιβλία. Η τέχνη συχνά, δε χωράει τον Nick Cave.
Τη ζωή του Nick Cave, βαραίνει η απώλεια. Η απώλεια του έρωτα και των αγαπημένων προσώπων που σαν κατάρα η ζωή του παίρνει, αφήνοντάς τον πίσω. Αυτός όμως παλεύει να ανακύψει μέσα από τη μουσική του και παλεύει στη μάχεται στη σκηνή να βγει πιο δυνατός. Ακόμη, αντέχει κι ανακύπτει νικητής. Σε αυτή την πάρα πολύ δύσκολη συνθήκη θα συναντήσουμε ξανά επί σκηνής στην Ελλάδα τον Nick Cave περιμένωντας την ίσως, πιο συναισθηματικά φορτισμένη περιοδεία της καριέρας του.Προσπαθήσαμε πολύ να διαλέξουμε μερικά αγαπημένα μας κομμάτια εδώ στο Depart, αλλά καμία λίστα δε θα είναι ποτέ αρκετή για να χωρέσει όλα του τα κομμάτια που αγαπάμε. Σας αφήνω με ένα τυχαίο που νομίζω ότι ταιριάζει, σε αυτές τις τελευταίες γραμμές.
