Στην τρίτη δεκαετία της καριέρας τους και με οκτώ συν έναν δίσκους που δυσκολεύεσαι να κατατάξεις ή να θεωρήσεις κάποιον ως «λιγότερο» ή «περισσότερο σημαντικό» για τον ρόλο που έπαιξε και την επιρροή που άσκησε στη γενικότερη σύγχρονη ιστορία της ροκ, οι Muse, εν έτει 2022, ακόμα κλείνουν κάθε συναυλία τους με ένα τραγούδι από το Black Holes and Revelations: Το «Starlight». Και στο encore, ξανακλείνουν κάθε συναυλία τους με ένα άλλο τραγούδι του ίδιου δίσκου: Το τελευταίο του κομμάτι, το «Knights of Cydonia». Ενδιάμεσα, παίζουν πάντα ένα ακόμα, το «Supermassive Black Hole» και κάθε τόσο ένα τέταρτο, το «Map of the Problematique». Η ίδια η μπάντα φαίνεται να αντιλαμβάνεται πόσο τεράστιο άλμα (μουσικά και εμπορικά) ήταν αυτό το άλμπουμ, πόσο σημαντικό ήταν για να τους κρατήσει στην κορυφή όπου είχαν ήδη βρεθεί προηγουμένως και θα παρέμεναν για χρόνια ακόμα, με τους επόμενους (τουλάχιστον δύο) επίσης υπερδίσκους τους.
Το Black Holes and Revelations με είχε βρει προσωπικά σε μεγάλη αγωνία πριν την κυκλοφορία του. Η πρώτη μου επαφή είχε γίνει με το «Origin of Symmetry», στο δισκάδικο, όπου αρχικά δυσκολευόμασταν να τους ταξινομήσουμε, αν θα έμπαιναν στα rock/metal ή στην «ξένη μουσική», όπου βάζαμε με τον Σήφη ό,τι δεν θεωρούσαμε ως άξιο να πουληθεί στο υπόγειο όπου σύχναζαν από μεταλάδες ως πάνκηδες και από νιουγουεϊβάδες ως λάτρεις οποιουδήποτε είδους διέθετε έστω τον ήχο μιας κιθάρας με παραμόρφωση. Μου είχε πέσει ο κλήρος να το ακούσω πρώτος εγώ, μου άρεσε, μου είχε φανεί «κάτι σαν Radiohead», οπότε τους βάλαμε δίπλα στους Radiohead. Και το πουλούσαμε σε όσους άκουγαν Radiohead. Σε κάθε δέκα κομμάτια του Origin επέστρεφε κι από ένας, ζητώντας «οτιδήποτε άλλο έχουν βγάλει αυτοί οι τύποι», δηλαδή το «Showbiz». Ήρθε το «Absolution» και το κοινό τους αυξήθηκε, άρχισαν περισσότεροι να ζητούν «ό,τι άλλο έχουν βγάλει αυτοί οι τύποι» και κάπου εκεί είχαν μπει στο συνηθισμένο ρόστερ των εβδομαδιαίων παραγγελιών, δηλαδή έγιναν «όνομα». Και τους αγόραζε ένα κοινό που εγώ αποκαλούσα ως «ωραίος κόσμος», δηλαδή αυτοί και αυτές που έπαιρναν Sigur Ros, System of a Down, Tool, QOTSA, τέτοια πράματα, όχι τίποτα Nickelback, Papa Roach, Evanescence και τα σχετικά, που ήταν meh.
Από το δισκάδικο είχα σταματήσει και το πρώτο single είχε σκάσει στο κεφάλι μου από το πουθενά: Το «Supermassive Black Hole». Δεν υπήρχε τόση ενημέρωση εκείνη την εποχή, το άκουγα στο ραδιόφωνο, το σιχάθηκα από την πρώτη ακρόαση. Δεν είχα ιδέα ποιος το ‘λεγε, δεν είχα αναγνωρίσει ούτε καν τη φωνή του Bellamy, ζοριζόμουν αν το πετύχαινα σε κάνα ταξί και δεν μπορούσα να το κλείσω ή να αλλάξω σταθμό. Μια μέρα άκουσα να το προλογίζουν, «το πρώτο single από το νέο άλμπουμ των Muse» και έπαθα το μίνι εγκεφαλικό. Αλλη μια μπάντα που είχε ξεκινήσει ανεβάζοντας τον πήχη σε κάθε δίσκο και τα διέλυε όλα. Τι-μαλακία-είναι-αυτή-που-βγάλανε. Στο μυαλό μου, ο νέος, τέταρτος δίσκος ταυτίστηκε με το πρώτο του κομμάτι και με απογοήτευσε σε όρια προδοσίας.
Λίγους μήνες μετά, ήρθε το «Starlight» και το άκουγες παντού. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, καφετέριες, μπαρ, έγινε το σούπερ-χιτ του χειμώνα. Σε ανάγκαζε να χτυπάς ρυθμικά χέρια και πόδια, τρομερά εθιστικό, όσο ονειρικό ήρθε και τα σάρωσε όλα το «Knights of Cydonia» και κάπου εκεί είχα αρχίσει να προβληματίζομαι, όπα, κάτσε, τι έχουν βγάλει οι τύποι, την απάλευτη αηδία του καλοκαιριού ή αυτά τα έπη που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τον εγκέφαλο, αρνιόμουν να το ακούσω ολόκληρο, το έβλεπα στο δισκάδικο, με θυμάμαι, στον Πάτση, είχαμε πάει για εισιτήρια για κάποιο live και χάζευα το ιστορικό εξώφυλλο, το έπιανα στα χέρια, αλλά δεν το ‘παιρνα. Έπαιρνα κάτι άλλο. Είχα πάρει Φοίβο Δεληβοριά. Είχαμε και το διπλό Stadium Arcadium τότε, που δεν άφηνε πολύ χρόνο στο σπίτι, είχαμε τα Mezmerize/Hypnotize, το 10,000 Days δεν είχε ακόμα λιώσει, δηλαδή τόση ώρα απλώς προσπαθώ να δικαιολογηθώ αντί να γράψω «ναι, ήμουν τέτοιος βλάκας που από ένα κομμάτι παράτησα ολόκληρο δίσκο και ολόκληρη μπάντα που είχε τρεις δίσκους που γούσταρα και ήταν στα υπόψη να ταξιδέψω να τους δω όπου τους πετύχω». Και ίσως να αναθεωρούσα αν είχα ακούσει, τότε, το «Map of the Problematique», που παραμένει το αγαπημένο μου από όλη τους τη δισκογραφία.
Το Black Holes and Revelations, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα, στις 3 Ιουλίου 2006, το άκουσα σε όλο το μεγαλείο του μόλις το περασμένο καλοκαίρι, όταν αποφάσισα να επανεξετάσω τη σχέση μου με τους Muse, πέφτοντας τυχαία πάνω στο «Resistance». Έπιασα τα πάντα τους από την αρχή ως το τέλος, σκάλωσα σε αυτά που με είχαν τραβήξει κοντά τους πριν είκοσι χρόνια, εκτίμησα βαθύτατα ό,τι έκαναν μετά, δίχως να αντιληφθώ γιατί οι φίλοι μου δεν γουστάρουν τις δουλειές της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά μετά την ανασκόπηση, όλο τον χειμώνα και μέχρι αυτήν τη στιγμή ο δίσκος που πάρκαρε στα ακουστικά επί μήνες ήταν αυτός: Μεγαλωμένος και μαθημένος να ακούω μονάχα δίσκους και σε καμία περίπτωση τα best of και τα random του Spotify, αρνούμενος να φτιάχνω «λίστες» επιλέγοντας «greatest hits», αν «έπρεπε να πάρω σε ένα ερημικό νησί έναν δίσκο των Muse» αυτός θα ήταν το Black Holes and Revelations. Με το «Supermassive Black Hole», τι να κάνω, το τίμημα για να ακούω το υπόλοιπο αριστούργημα -το «skip» για τη γενιά μου ήταν η μάρκα ενός απορρυπαντικού, δεν αποτελούσε επιλογή στην ακρόαση μουσικής.
Muse - Black Holes and Revelations
Release: 3 Ιουλίου 2006 (Helium 3/Warner)
Tracklist
Take a Bow
Starlight
Supermassive Black Hole
Map of the Problematique
Soldier's Poem
Invincible
Assassin
Exo-Politics
City of Delusion
Hoodoo
Knights of Cydonia
