Meshuggah : Immutable | Album Review

14/07/2022

Στην ζωή όλων μας υπάρχουν κάποιες σταθερές. Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ την Μεγάλη Εβδομάδα, το κοκορέτσι το Πάσχα, η Bayern να παίρνει πρωτάθλημα, 15 Αυγούστου να γκρινιάζουμε βράζοντας στην Αθήνα και πολλά ακόμα. Ένα από αυτά είναι ότι οι Meshuggah θα βγάλουν πάρα πολύ καλό δίσκο. 1 Απριλίου λοιπόν, σαν ψέμα (sic), κυκλοφορούν ολόκληρο το Immutable, έχοντας δώσει μερικές δόσεις με τα videos The Abysmal Eye και Broken Cog, όπως επίσης και τα singles Light The Shortening Fuse και I Am That Thirst. Θα ξεκινήσω κατευθείαν.

Meshuggah Immutable 2022

Broken Cog ως νούμερο 1 και η συνταγή one-note-μπουκέτο λειτουργεί εξαιρετικά. Η παραγωγή είναι για άλλη μία φορά στο ανώτατο επίπεδο, με το μπάσο του Dick Lövgren είναι τόσο ευχάριστα ευδιάκριτο και γιγάντιο, αλλά “μπλέκει” πολύ ωραία με τις κιθάρες του Mårten Hagström και τα μοναδικά τύμπανα του Tomas Haake, που είναι στο ρόλο του ομιλητή στην αρχή του κομματιού. Η φαινομενική απλότητα της αρμονίας των riff τους, αλλά η ευχάριστη και επιθετική ρυθμική πολυπλοκότητα τους είναι κάτι αποκλειστικά δικό τους, με την συνέχεια The Abysmal Eye να είναι από τα παραδείγματα, κάτι που τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ακόμα πιο ιδιαίτερα οργισμένα φωνητικά του Jens Kidman αναδεικνύουν πολύ μελετημένα. Το Light The Shortening Fuse σηκώνει και τους πιο δύσκολους από τις καρέκλες τους, δίνοντας τη θέση του στο πιο περίπλοκο riff του Phantoms και την αριστοτεχνική επίδειξη του δεσίματός τους.

Το Ligature Marks είναι ένα από τα πιο κλασσικά κομμάτια που θα έβαζες σε κάποιον που δεν τους έχει ακούσει ποτέ, καθώς η χαρακτηριστική 1 νότα που κρατάει το ίσο με τις μικρές παραλλαγές και το απόκοσμο lead riff είναι η πιο επιτυχημένη τους συνταγή. Το God He Sees In Mirrors συνεχίζει να κρατάει την ένταση ψηλά, δίνοντας μας όμως μία αναγκαία ανάσα στο πολύ σκοτεινό intro του 9,5 λεπτών έπους They Move Below και την ακόμα πιο τρομακτική συνέχεια του με την προσθήκη του Fredrik Thordendal στην lead κιθάρα, για να μας ανεβάσει ακόμα περισσότερο με την πιο aggressive στιγμή του δίσκου, Kaleidoscope. Εδώ τα πράγματα όμως γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα.

Το επόμενο Black Cathedral είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει, μία black metal, σκοτεινή, αποκλειστικά κιθαριστική πτυχή τους που δεν ακούμε καθόλου συχνά, φτιάχνοντας την ατμόσφαιρα πολύ σωστά για το I Am That Thirst. Η αριστοτεχνία του Tomas Haake στα τύμπανα μπορεί να αναλυθεί για ώρες στο phrasing The Faultless, με ακόμα μία προσθήκη άβολα τρομακτικής πρόζας από τον ίδιο. Η ταχύτητα δεν κατεβαίνει ποτέ στο Armies Of The Preposterous και την εμπόλεμη κατάσταση που επικρατεί σε όλη τη διάρκεια του, κλείνοντας το album με την σύμπραξη Hagström - Lövgren σε κιθάρες και μπάσο στην πιο ήρεμη, αλλά θυμίζοντας ταινία τρόμου, στιγμή του Past Tense.

Κάπως έτσι ακούγεται το Immutable. Σκότος, σχεδόν πανικός επιθετικότητας στο 90% της διάρκειας του, αριστοτεχνικά δουλευμένες ενορχηστρώσεις και ακόμα πιο αριστοτεχνικά παιξίματα, χωρίς ξεκάθαρους πρωταγωνιστές, όλα μαζί σε μία ολοκληρωμένη μουσική ιστορία τρόμου 66 λεπτών. Με μία λέξη, Meshuggah.

Rating:

9.0