Είχε περάσει και μία ολόκληρη ημέρα από την τελευταία φορά που είδα συναυλία. Από τους ημίτρελους Viagra Boys, στους θρύλους του hard rock Alice Cooper & Scorpions. Δε θα σας κρύψω ότι ήμουν από αυτούς που κυρίως ήθελαν κατά βάση να δουν τον Αμερικάνο τραγουδιστή, χωρίς βέβαια να με χαλάει η παρουσία των Γερμανών hard rockers.
Τετάρτη συναυλία, η οποία μάλιστα ξεκινάει στις 19:30 ή όπως είναι αλλιώς γνωστή, "Γιώργο δεν έχεις καμία ελπίδα να την προλάβεις από την αρχή". Όσοι λοιπόν είδατε κάποιον να σας προσπερνάει τρέχοντας, ενώ έγραφε μηνύματα στο κινητό του, αυτό ήμουν εγώ. Γιατί μέσα στον πανικό μου να χάσω όσο το δυνατόν λιγότερα δευτερόλεπτα, είχαν και τον νούμερο 1 Alice Cooper fun εν Ελλάδι ο οποίος με «στόλιζε» επειδή έχω αργήσει. Νώντα ήρθε η ώρα να μάθεις την αλήθεια, ΔΕΝ ΑΡΓΗΣΑ ΣΚΟΠΙΜΩΣ.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
► Alice Cooper
Εξαιρετική η ασφάλεια του χώρου η οποία έβλεπε κόσμο να έρχεται πανικόβλητος και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να μην καθυστερήσουν και άλλο. Οι πρώτες νότες που έφτασαν καθαρά στα αυτιά μου ήταν του No More Mr. Nice Guy. Φτάνω στην αρένα, πρέπει να βρω τον Νώντα μέσα σε κάποιες χιλιάδες κόσμου, πράγμα που δεν το λες και εύκολο. Ευτυχώς, όμως, πρόλαβα το Bed of Nails από την αρχή του και αυτό που αντίκρισα στη σκηνή ήταν κάτι που δεν περίμενα. Δεν είχα αμφιβολία για το αν ο Alice Cooper μπορούσε να σταθεί, αλλά το να βλέπεις έναν εβδομηνταπεντάρη τύπο να αποδίδει με ενέργεια σαραντάρη, όπως και να το κάνεις, είναι μοναδικό.
Η έναρξη του set ήταν φορτωμένη με hits, καθώς στη συνέχεια ακούσαμε διαδοχικά, "Hey Stoopid", "Fallen In Love", "Be My Lover" και "House of Fire". Δεν ξέρω πώς αντιδράσατε εσείς που βρισκόσασταν στη συναυλία, εγώ πάντως, όταν είδα τη Nita Strauss και Ryan Roxie να πλησιάζουν το κοινό και τις πρώτες νότες του "I’m Eighteen" να ακούγονται, ένα δέος το ένιωσα. Νωρίτερα είχαμε δει τον Jason Vroohes να βγαίνει στο πάλκο για τις ανάγκες του "He's Back (The Man Behind the Mask)".
Η δεκατία του 80 έχει προσφέρει πολλά πράγματα στην μουσική, ένα από αυτά είναι και το "Poison". Αναμφίβολα είναι μεγάλο hit του Alice Cooper και δε γινόταν να μην αρχίσει να σείεται το ΟΑΚΑ. Γενικά το setlist ήταν προσεγμένο και ξεσήκωνε το κοινό, αμέσως μετά το Poison ήρθε το "Billion Dollar Baby" και κάπου εκεί, μία νύφη μέσα στο αίμα υπό τον ήχο των νοτών του "Roses On White Lace". O" "Steven" που ακολουθήσε βρήκε τον αγέραστο Alice Cooper με ζουρλομανδύα – κυριολεκτώ – για να συνεχίσει με το "Dead Babies" όπου στο τέλος του μία γκιλοτίνα τον αποκεφάλισε.
► Scorpions
«Έχουν πάει 70 χρόνων, γιατί δεν κάθονται σπίτι τους;» αυτή είναι μία ερώτηση που αιωρείται πάνω από κεφάλια αρκετών μπαντών «δεινοσαύρων». Τους Scorpions τους βαραίνει ακόμα μία, «Μα καλά, κάθε χρόνο Scorpions, δεν έχουν βαρεθεί πια; Ποιος τους ακούει μωρέ πλέον» που τελικά είναι δύο. Μπορώ να δώσω πολλές απαντήσεις, ωστόσο θα αρκεστώ σε μία που είναι η εξής απλή: Οι Scorpions πριν δύο ημέρες γέμισαν το ΟΑΚΑ με 30.000 κόσμο, συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι κάτι κάνουν σωστά.
Ένα αρνητικό σχόλιο έχω για τους Γερμανούς και θα το πω στην αρχή ώστε να συνεχίσουμε, η κουρτίνα που κάλυπτε το stage και έγραφε πάνω Scorpions, περισσότερο έμοιαζε με κουρτίνα μπάνιου παρά με αυλαία. Πάμε λοιπόν τώρα να πούμε τα της βραδιάς. Κάπου ανάμεσα στις 21:30 και τις 22:00, η κουρτίνα μπάνιου πέφτει και οι Γερμανοί βγαίνουν με ορμή στο stage. Οι νότες του opener κομματιού του Rock Believer, το "Gas in the Tank" δηλαδή, πλημμυρίζουν το ΟΑΚΑ. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία στην τελευταία τους κυκλοφορία και κάπως «ξίνισε» η μούρη μου που δεν ήξερα το εναρκτήριο κομμάτι. Απλά εδώ ας βάλω μία άνω τελεία και να προσθέσω το εξής, από τη μία γκρινιάζουμε ότι ο hard rock ήχος δεν εξελίσσεται και από την άλλη, όταν μπάντες θρύλοι βγάζουν νέες δουλειές, τις σνομπάρουμε, οπότε περαστικά Γιωργάκη και αποφάσισε τι θες.
Στη συνέχεια κατάλαβα πόσο αδικημένο album είναι στο μυαλό μου το Animal Magnetism, αφού ναι μεν δε με ξετρελαίνει το "Make it Real", από την άλλη δεν μπορούσα να σταματήσω να κουνιέμαι στον ρυθμό του. Καταιγιστική η συνέχεια με "The Zoo" & "Coast to Coast" και επιστροφή στο Rock Believer με το "Seventh Sun", το οποίο by the way, είναι εξαιρετικό κομμάτι. Από εκείνο το σημείο και έπειτα ένα μεγάλο πάρτι είχε στηθεί, μέχρι να φτάσουμε στην πρώτη μπαλάντα της βραδιάς, με ένα κομμάτι αρκετά ιδιαίτερο για εμένα, αφού όταν ήμουν παιδάκι δημοτικού, ήταν το πρώτο τους που άκουσα και φυσικά ο λόγος για το "Send Me an Angel".
Η συνέχεια περιελάβανε το "Wind of Change" παραλλαγμένο για την Ουκρανία, που μεταξύ μας δε μου πολυάρεσε, όχι για το μήνυμα, αλλά επειδή τα στοιχεία που αναφέρονται στο κομμάτι για τη Ρωσία, έχουν μεγάλη σημασία. "Rock Believer", "New Vision" και grande finale με τα "Blackout" & "Big City Nights", όπου κατά τη διάρκεια του τελευταίου, ένα ανεπανάληπτο light show ξεδιπλωνόταν στις οθόνες. Κάπου εκεί, οι θρυλικοί Γερμανοί αποχώρησαν, για να επιστρέψουν για ακόμα δύο κομμάτια, τα "Still Loving You" & "Rock You Like A Hurricane". Σίγουρα μου έλειψαν τα In Trance και No One Like You, όμως, όταν έχεις 19 δίσκους στην πλάτη σου είναι αδύνατο να τους ικανοποιήσεις όλους.
Μαγικό βράδυ εν τέλει και ας μουρμούραγα στην αρχή που θα πάω. Οι Scorpions που έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας 27 φορές, θα ευχηθώ να το πράξουν άλλες τόσες, γιατί μόνο σε καλό μπορεί να μας βγει, ωστόσο θα μου επιτρέψετε την cover photo να τη δώσω στον μεγάλο Alice Cooper γιατί αδυναμίες είναι αυτές.
