To 2018 έπιασα δουλειά σε ένα escape room στο Ψυρρή. Ηθοποιός σε ρόλο πειρατή που θα βοηθούσε τους παίχτες να αποδράσουν από το πλοίο-φυλακή και που φυσικά θα έπαιζε και το κομμάτι του στην ιστορία. Είχα χαρεί τόσο όταν μου έκαναν την πρόταση που είπα ναι με την μία. Πώς το λένε ρε παιδί μου, Dream Job! Επιτέλους μια δουλειά που θα μπορούσα να τραγουδάω Alestorm, κάθε μέρα, όλη μέρα χωρίς κανείς μου λέει τίποτα. Alestorm κανονικά και με το νόμο. Τον Νόμο των Πειρατών.
Μέσα στα δύο ολόκληρα χρόνια που πέρασα ως πειρατής σε εκείνο το αμπάρι-escape room, έκανα δεκάδες φίλους από όλο τον κόσμο. Αυτοί που έμειναν περισσότερο στην καρδιά μου ήταν εκείνοι που αναγνώριζαν τα τραγούδια των Alestorm. Με αυτά τα παιδιά αποκτούσαμε άλλη επικοινωνία, πιο οικεία, έναν κώδικα των πειρατών, ας πούμε. Και πραγματικά ήταν πολλοί εκείνοι που ήξεραν τους Σκωτσέζους πειρατές, τόσο οι Έλληνες όσο και οι ξένοι. Αναγνώριζαν το Sunken Norwegian, το Keelhauled, το Magnetic North και φυσικά το Drink. Και να σου το πειρατικό feeling να γίνεται πιο ζωντανό μέσα στους τέσσερις τοίχους όταν γινόμασταν παρέα και τραγουδούσαμε μαζί. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να πιάσουμε τα μετέπειτα άσματα της μπάντας από το Curse of the Crystal Coconut αφού η εταιρεία έβαλε λουκέτο το καλοκαίρι του 2020, λίγο μετά το τέλος της καραντίνας, όταν κυκλοφόρησε ο εν λόγω δίσκος. "Τα ζόμπι έφαγαν τα πειρατικό μου πλοίο" τραγουδούν οι Alestorm μια άδοξη πλην αστεία ιστορία στο αριστουργηματικό αυτό album. Το δικό μου το πλοίο το έφαγε ο κορονοιός και οι ιδιοκτήτες του κτιρίου που στέγαζε το escape room, όταν αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε ξενοδοχείο. Και έτσι ο πειρατής κατέληξε στεριανός να τραγουδάει Alestorm στο σπίτι και στο αμάξι παρέα με τη γυναίκα και την κόρη του, με έναν οικογενειακό καημό να τους δούμε κάποια μέρα live στην Αθήνα.
Και επιτέλους έρχονται να παίξουν στο Gagarin 205 στις 12 Ιουλίου, μία μέρα από την εμφάνιση τους στο Principal στη Θεσσαλονίκη! OH WOW!
Και τώρα θα μου πεις: "καλά ρε φίλε, πώς γίνεται να είσαι σαράντα χρονών γομάρι, να ακούς μέταλ από τα δεκαπέντε σου (δηλαδή πριν το μιλένιουμ) να έχεις μεγαλώσει με μπάντες μεγαθήρια αλλά η αγαπημένη σου μπάντα να πρωτοεμφανίζεται το 2008;". Μάλλον φταίει το Back through Time που όντως με γύρισε πίσω στο Χρόνο και στη nerdo-εφηβία μου, τότε που ξεκινούσα με τους νεοσύστατους Rhapsody διαβάζοντας παράλληλα τα βιβλία του Τόλκιν. Βέβαια τότε κυνηγούσα δράκους και ξωτικά, τώρα την έκανα για αναζήτηση θησαυρού και γιγάντιων χταποδιών. 'Aπαξ και μπλέξεις με Alestorm, τελείωσες. Την πατάς όπως με Dropkick Murphys και Flogging Molly. Και έτσι μπήκα στο πλήρωμα του Christopher Bowes και από τότε ταξιδεύω μαζί με τους συντρόφους του (παλιούς και νέους) μέχρι το Τέλος των Ημερών.
We are the pirate metal drinking crew,
We think you're dumb and we hate you too
We are the pirate metal drinking crew,
We don't give a fuck, we think you all suck F*CK YOU
Οι Alestorm δεν είναι απλώς μια πειρατική μπάντα. Πλέον, στον ωκεανό του Youtube μπορεί κανείς να βρει δεκάδες folk συγκροτήματα (όχι απαραίτητα metal) να καταπιάνονται με αυτή τη θεματολογία. 'Aλλωστε για το metal οι πειρατές έχουν συνδεθεί εδώ και τόσες δεκαετίες με τους Running Wild (στους οποίους οι Alestorm αναφέρονται στο τραγούδι Scrapping the Barrell) η μπάντα του καπετάνιου Rock n Rolf που ανήκει στο μεταλλικό πάνθεον και μας έχει χαρίσει ανεκτίμητα άσματα και δίσκους διαμάντια. Όμως, οι Alestorm είναι κάτι διαφορετικό, ένα κεφάλαιο από μόνοι τους, αφού πήραν την πειρατική θεματολογία και την πήγαν σε άλλο επίπεδο, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Με τρελή ενέργεια, φρεσκάδα, πειραματισμούς και μουσικά παντρέματα, έφτιαξαν το δικό τους ήχο, μοντέρνο και ταυτόχρονα κλασικό. Ό,τι θες έχει το πλοίο του καπετάνιου Christopher Bowes, από powerιές, deathιές, progrιές μέχρι pop, rap, disco και παραδοσιακές sea shanties και από βιολιά, τρομπόνια και ακορντεόν μέχρι νοσταγικούς ήχους από παλιά video games (έχουν και φανερή αγάπη σε εκείνη την παιχνιδάρα που παίζαμε μικροί εμείς οι σαραντάρηδες, το Donkey Kong Country του Snes). Αλλά και στιχουργικά διαφέρουν από τους Running Wild. Οι Alestorm δεν γράφουν τραγούδια για ιστορικά πρόσωπα και καταστάσεις, με εξαίρεση το 1741 - Battle of Cartagena, το Magnetic North, το Magellan’s Expedition (σε πιο φάνταζι-επικ εκδοχή) και το The Battle of Cape Fear River που μιλάει για τον θάνατο του Μαυρογένη (αν και χρειάστηκαν εφτά δίσκοι για να πιάσουν αυτήν την σπουδαία προσωπικότητα). Επινοούν ιστορίες συχνά εξωπραγματικές και κωμικές. Στα τραγούδια τους, μαζί με καράβια και θαλασσοπόρους θα συναντήσουμε γιγάντια καλαμάρια (όχι μόνο από την άβυσσο αλλά και από το διάστημα), απέθαντους, κροκόδειλους (που δεν μπορεί να τους νικήσει ούτε ο Ράσελ Κρόου με μια τεράστια βαλλίστρα, όπως μας λένε), πιωμένους πειρατές, ναυαγούς που αντί για θησαυρούς βρήκαν κακοτυχία, μάγους-βουντού που καταριούνται ναυτικούς να βρίζουν συνεχώς, ταξίδια στο χρόνο όπου Σκωτσέζοι πολεμούν με Βίκινγκς και άλλες ευφάνταστες ιστορίες (αξίζει να δώσετε βάση στην τριλογία Wooden Leg, στο Fannybaws και στο Back Trough Time).
Κυρίαρχο στοιχείο τόσο στους στίχους όσο και στην μουσική (αλλά και στην σκηνική παρουσία) των Alestorm είναι ο χαβαλές. Οι τύποι τρολάρουν και το γουστάρουν για τα καλά! Από που να το πιάσεις; Από τις live εμφανίσεις τους που ντύνονται σαν κατεβαίνουν στην παραλία (ρε Christopher, σκωτσέζικο κιλτ με καπελάκι του μπάσκετ;) ; Από το φουσκωτό παπάκι που έχει γίνει η μασκότ τους από τον πέμπτο δίσκο και έπειτα; Από τις version των τραγουδιών τους που απευθύνονται σε σκύλους (και το κάνουν και στις συναυλίες αυτό!) ή τις άλλες που θυμίζουν παιχνίδια του Game Boy; Από τη διασκευή του Hangover του Taio Cruz (εντάξει, είναι θεούληδες) που κοντεύει να γίνει πιο δικό τους από το αυθεντικό; Και μόνο τα βιντεοκλίπ τους από το Sunset in the Golden Age και μετά, αρκούν για να μας πείσουν. Τρανό παράδειγμα το video clip του Magnetic North το οποίο είναι παρωδία του Telephone της Lady Gaga, που βεβαίως συνεχίζεται στο βιντεοκλίπ του ομότιτλου Alestorm όπου η μπάντα εμπλέκεται σε καβγά επί σκηνής με νάνους που τους αντιγράφουν παίζοντας για λογαριασμό τους σε ένα μπαρ. Τα παιδιά περνάνε καλά και το βγάζουν προς τα έξω. Και γιατί όχι; Τους ακούμε για να περνάμε και εμείς καλά και να μας ανεβάζουν τη διάθεση. 'Aλλωστε το τρολάρισμα είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Και δεν είναι πια λίγες οι μπάντες που τους αρέσει να αυτοσαρκάζονται.
Βέβαια οι Alestorm δεν ήταν έτσι από την αρχή. Αν επιστρέψουμε στο 2008 και στην κυκλοφορία του Captain Morgan’s Revenge από την Napalm θα δούμε ότι ο Christopher Bowes (ιδρυτικό και μοναδικό μέλος από την αρχή μέχρι σήμερα) είχε πάρει πιο σοβαρά αυτό που ήθελε να κάνει. Μια folk metal μπάντα με πειρατική θεματολογία. Έτσι πορεύτηκε στη συνέχεια χαρίζοντας μας δύο ακόμα δισκάρες, το Black Sails at Midnight (2009) με το τραγούδι-ύμνος Keelhauled και την τρελή επικούρα Back Trough Time (2011). Το 2014 το καράβι ξεμακραίνει και μπαίνει σε άλλα ύδατα. Όχι μόνο επειδή ο τέταρτος δίσκος τους ανέβασε στα charts. Είναι η αρχή του νέου ύφους των Alestorm. Η μπάντα θα συνεχίζει να δίνει επικές συνθέσεις όπως το Walk the Plank, το Magnetic North και το Battle of Cartagena αλλά θα υιοθετήσει μια και καλή την πλάκα και τον χαβαλέ. Πολλοί οπαδοί θα σταματήσουν να τους ακολουθούν στην πορεία, πιστεύοντας ότι οι Alestorm κατάντησαν μια παρωδία του εαυτού τους. Ωστόσο, το σημαδιακό Sunset of the Golden Age με το Drink και το Hangover θα γεμίσει το πλοίο με νέο πλήρωμα που θα τους ακολουθεί πιστά σε κάθε νέο τους ταξίδι. Το No Grave but the Sea (2017) μοιάζει αρκετά με τον προηγούμενο δίσκο αλλά εδώ είναι που ξεκινούν τα σκυλιά και τα παπιά προετοιμάζοντας το μεγάλο πειρατικό πάρτι που θα ακολουθήσει το 2020 με το The Curse of the Crystal Coconut με καλεσμένους μουσικούς, πολλούς πειραματισμούς και νέα άσματα. Και έτσι φτάσαμε στο 2022 με τον έβδομο δίσκο, το πολυαναμενόμενο Seventh Rum of the Seventh Rum (λογοπαίγνιο για MONO MAIDEN!) που ξεχειλίζει ρούμι, καφρίλα και σούπερ διάθεση και στέλνει τους Alestorm στην μεγαλύτερη περιοδεία της καριέρας τους. Και ναι, επιτέλους έρχονται στην Ελλάδα να ξεσηκώσουν τους οπαδούς τους με ένα φοβερό setlist αποτελούμενο με επιτυχίες από τους τελευταίους τέσσερις δίσκους.
Μερικές άξιες αναφορές: Το αρχικό όνομα των Alestorm ήταν Battleheart και σχηματίστηκαν το 2004 στη Σκωτία. 'Aλλαξαν όνομα υπογράφοντας με την Napalm. Ο Christopher Bowes εκτός από τους Alestorm είναι επίσης ιδρυτικό μέλος μιας ακόμα nerd μπάντας, τους Gloryhammer. Το Magnetic North, παρά το εξωφρενικό videoclip, έχει γραφτεί για τις εξερευνήσεις στο Βορειοδυτικό Πέρασμα του Αρκτικού Ωκεανού όπου κατέληξαν σε τραγωδίες λόγω των πάγων. Μουσικά ωστόσο είναι βασισμένο στο Telephone της Lady Gaga (εξού και το video clip). Μάλιστα ο ίδιος ο Christopher Bowes έχει κάνει mash up με τα δυο τραγούδια και το έχει ανεβάσει στο Youtube. Στο video clip Fannybaws, τον νάνο πειρατή υποδύεται ο Peter Dinklage, ο γνωστός σε όλους μας Τύριον από το Game of Thrones. Στο Curse of the Crystal Coconut και στο Seventh Rum of the Seventh Rum συμμετέχουν αρκετοί καλλιτέχνες. Ανάμεσα στους η Patty Gurdy η οποία εκτός από hurdy gurdy κάνει και φωνητικά στο Zombies Ate my Pirate Ship και εμφανίζεται στο video clip του Big Ship-Little Ship. O Christopher Bowes έχει δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξη ότι κακώς γίνεται σύγκριση μεταξύ Alestorm και Running Wild και ότι στην πραγματικότητα οι δεύτεροι έχουν γράψει πολύ λιγότερα τραγούδια για την πειρατεία από ότι το δικό του συγκρότημα.
Alestorm: Christopher Bowes (πλήκτρα, φωνή), Gareth Murdoc (μπάσο, δεύτερες), Peter Alcorn (τύμπανα), Elliot Vernon (πλήκτρα, δεύτερες), Mate Bodor (κιθάρα)
Δισκογραφία:
► Captain Morgan’s Revenge (2008)
► Black Sails At Midnight (2009)
► Back Through Time (2011)
► Sunset On the Golden Age (2014)
► No Grave But the Sea (2017)
► Curse of the Crystal Coconut (2020)
► Seventh Rum of the Seventh Rum (2022)
