Misery - Μία θεατρική εμπειρία

Σήμερα έφυγε από τη ζωή η Ανέζα Παπαδοπούλου, μία ηθοποιός με πολυ μεγάλη πορεία σε θέατρο και κινηματογράφο, συνεργαζόμενη με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες και δημιουργώντας ιδιαίτερη αίσθηση με τις ερμηνείες τις. Τελευταία την θυμόμαστε στις "Ευτυχισμένες Μέρες" του Σάββα Στρούμπου (2020) και την κινηματογραφική της ερμηνεία στη "Μικρά Αγγλία" του Παντελή Βούλγαρη. Αλλά θα ήθελα να μοιραστώ την δική μου ιστορία με την εμπειρία που μου χάρισε.

Το μακρινό 2008, μερικούς μήνες αφότου είχα γυρίσει από το πολύ ήσυχο Southampton της Αγγλίας, έκανα πολύ καιρό να ξανα-συνηθίσω την τρέλα της Αθήνας, οπότε κλείστηκα αρκετά στο καβούκι μου. Στα μέσα του χειμώνα λοιπόν, τέλη Ιανουαρίου αν θυμάμαι καλά, με πήρε η ξαδέλφη Φωτεινή, ξέροντας ότι είμαι μεγάλος fan του Stephen King και μου είπε ότι έχει ανέβει για πρώτη φορά το “Misery” σε θεατρική παράσταση. Έχοντας δει την ταινία του Rob Reiner με την τρομακτική Κathy Bates στον ρόλο της Annie Wilkes, ρόλο που της χάρισε το μοναδικό της Όσκαρ Πρώτου Γυναικείου Ρόλου, και τον James Caan στον ρόλο του Paul Sheldon, είχα αρκετές αμφιβολίες αλλά ταυτόχρονα και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Ας ξεκινήσουμε με την ιστορία. Το βιβλίο του Stephen King, που γράφτηκε το 1987, αφηγείται μία δύσκολη μέρα στην ζωή του επιτυχημένου συγγραφέα ρομαντικών μυθιστορημάτων Βικτωριανής εποχής Paul Sheldon, αφού έχει ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο του σε έναν έρημο δρόμο μία βροχερή νύχτα, τραυματίζεται και πέφτει αναίσθητος. Ξυπνάει μετά από αρκετή ώρα σε ένα σκοτεινό και σχεδόν άδειο σπίτι, με το τραυματισμένο πόδι του ήδη δεμένο και φροντισμένο, με την παρέα της περίεργα χαρούμενης Annie Wilkes. Η Annie λοιπόν, είναι μία πρώην νοσοκόμα, σε πολύ ασταθή ψυχολογική κατάσταση, εθισμένη στα βιβλία του Paul, πιστεύοντας πολύ θερμά ότι είναι η κεντρική ηρωίδα των μυθιστορημάτων, η Misery Chastain. Όμως όταν μαθαίνει από τις πολύωρες συζητήσεις με τον Paul Sheldon ότι η ηρωίδα πεθαίνει στο τελευταίο του βιβλίο, τα πράγματα παίρνουν μία ακόμα πιο περίεργη, επικίνδυνη και τρομακτική στροφή.

Το σκηνικό στην πολύ μικρότερη αίθουσα του εξώστη του Θεάτρου Χώρα στα Πατήσια είναι σχεδόν γυμνό, έχοντας μόνο ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι και το τζάκι, δίνοντας ακριβώς την ατμόσφαιρα του μυαλού του Stephen King. Η φαινομενικά απλή αλλά πολύ ωραία δουλευμένη σκηνοθεσία είναι του Πέτρου Ζούλια, στον ρόλο του Paul Sheldon είναι ο εξαιρετικός Νίκος Ψαράς και στον ρόλο της Annie είναι η απίστευτη Ανέζα Παπαδοπούλου. Η σκηνή με τις 70-80 καρέκλες για το κοινό είναι σε απόσταση αναπνοής, οπότε κανείς δεν καταφέρνει να πάρει τα μάτια του και το μυαλό του από τους ηθοποιούς, που αρκετές φορές βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με την αεικίνητη Ανέζα Παπαδοπούλου, που μόλις σε κοίταγε στα μάτια με το κενό βλέμμα της Annie, πάγωνε το αίμα σου. Οι μεταβάσεις από τις δυνατές τους σκέψεις στον διάλογο ήταν απίστευτα φυσικές, παίζοντας αριστοτεχνικά με τις έννοιες της ψευδαίσθησης και της πραγματικότητας συνεχώς, βάζοντας μας σε όλη την διάρκεια της παράστασης στο μπερδεμένο, θολό μυαλό της Annie και το ολοένα αυξανόμενο αίσθημα κινδύνου του Paul.

Γενικά, δεν έχω δει όσες παραστάσεις θα ήθελα, αλλά ευτυχώς έχω καταφέρει να παρακολουθήσω αρκετές. Το “Misery” το είδα μία φορά το 2008, παραπάνω από 13 χρόνια πριν και θυμάμαι τα πάντα με εικόνες από το πρώτο δευτερόλεπτο έως το τελευταίο. Ο τρόμος που μου δημιούργησε η ερμηνεία της Ανέζας Παπαδοπούλου και η άμεση συσχέτιση με την κατάσταση που βίωνε ο Νίκος Ψαράς είναι ακόμα χαραγμένα στο μυαλό μου και σίγουρα θα είναι για πολλά χρόνια ακόμα. Ο χώρος της τέχνης είναι πολύ φτωχότερος από την απώλεια της Ανέζας Παπαδοπούλου και θέλω να την ευχαριστήσω προσωπικά για αυτή την θεατρική εμπειρία και την ώθηση που μου έδωσε να πηγαίνω πολύ συχνότερα στο θέατρο.