Χωρίς αμφιβολία, φέτος είναι το πλουσιότερο συναυλιακό καλοκαίρι στην χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια. Παλιοί γνώριμοι του ελληνικού κοινού επισκέφθηκαν/θα επισκεφθούν την χώρα μας και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ενθουσιασμένος που θα δω τεράστιες μπάντες που δεν έρχονται συχνά, όπως οι Slipknot, αλλά και που θα ξαναδώ Iron Maiden στην ίσως μεγαλύτερη metal συναυλία στην Ελλάδα.
Όμως, καθώς ανακοινωνόντουσαν όλα αυτά τα ονόματα ένιωθα ότι κάτι έλειπε, και αυτό ήταν κάτι που θα τάραζε κάπως την μονοτονία στις ανακοινώσεις και θα ερχόταν ένα όνομα που θα είχαμε την τύχη να το παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά από τα μέρη μας. Μέχρι που το Rockwave αποφάσισε να παίξει μαζί μας για μερικές ήμερες, βάζοντας έναν σκελετό να μας κεράσει μαρτίνι καθώς περιμέναμε την ανακοίνωση...
Ρε λες;
SOCIAL DISTORTION!!! Ε ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ!!!
Τα λόγια από εκεί και πέρα περισσεύουν. Δεν θα αναφερθώ καν στο υπόλοιπο billing του φεστιβάλ, άλλωστε για τους Amenra ό,τι και να γραφτεί από εμένα θα ήταν ανούσιο καθώς θεωρώ ότι είναι μπάντα που περισσότερο την βιώνεις στο ηχόχρωμα της ζωής σου παρά την ακούς. Μεγάλο thumbs up επίσης για την επιλογή των ελληνικών εκπροσωπήσεων της ημέρας, θα έχουμε την τύχη να δούμε τους γρήγορα ανερχόμενους Κροταλίας και Half Gramme Of Soma συνοδευόμενους από την καλύτερη μπάντα αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα, τους Allochiria. Αυτό το κείμενο όμως, δεν είναι για όλους αυτούς, αλλά για τους ζωντανούς θρύλους που επηρέασαν όλους τους ζωντανούς θρύλους.
Μεγάλος πρωτοστάτης της ίσως πιο κακόφημης, για όλους τους λόγους εκτός μουσικής, punk σκηνής του Orange County της California, ο Mike Ness, παράλληλα με το να τρέχει τους Social Distortion, βοηθούσε μικρές μπάντες νοικιάζοντας χώρους (τα λεγόμενα punk houses) και δίνοντας τους στην ουσία ένα μέρος να προβάρουν και να παίζουν μουσική ζωντανά με τους δικούς τους όρους, αφήνοντας μάλιστα τους τοίχους να τους διακοσμούν πιτσιρικάδες που έκαναν graffiti. Οι Adolescents τον τίμησαν με τον τρόπο τους στο τραγούδι Kids Οf Τhe Βlack Ηole, ενώ από ακτή σε ακτή σε όλη την California όλοι είχαν να πουν κάτι για το όνομά τους.
Οι Social Distortion δεν είναι μια τυχαία μπάντα. O όρος μπάντα τους περιορίζει βέβαια, καθώς πάντα έβλεπα την μουσική τους περισσότερο σαν μια κουβερτούλα που έρχεται και σε αγκαλιάζει όλες εκείνες τις ώρες που νιώθεις μπουχτισμένος με όλα μέσα σου, που είσαι κουρασμένος και ανίκανος να κάνεις το οτιδήποτε και, ειδικά, εκείνες τις ώρες που η μονοτονία της ρουτίνας σε ξεζουμίζει και σε φτάνει στην αυταπάρνηση της ίδιας της ζωής σου, ρουφώντας από το μεδούλι την τελευταία σταγόνα πάθους και όρεξης για το οτιδήποτε που έχει απομείνει. Και κάπως έτσι κυλάνε οι μέρες, από το σχολείο μέχρι την πρώτη σου δουλειά και από την ανεργία μέχρι την μοναξιά μιας άδειας τρύπας σε ένα ετοιμόρροπο διαμέρισμα στις παλιές εργατικές. Μια μέρα ξυπνάς όμως, και αυτόματα αναπολείς τα παλιά, τότε που δεν σε ένοιαζε τίποτα και υπήρχε ο έρωτας και η ανεμελιά στην ζωή σου. Και το μόνο που θα εύχεσαι καθώς τα σκέφτεσαι όλα αυτά θα είναι οι καλές στιγμές να κρατούσανε λίγο παραπάνω ρε διάολε.
Ο Mike Ness, ο βασικός κινητήρας των Social Distortion, έχοντας διωχθεί από το σπίτι των χωρισμένων γονιών του σε ηλικία μόλις 15 ετών τα ξέρει από πρώτο χέρι. Τον διωγμό τον ακολούθησε το γεγονός ότι παράτησε το σχολείο, το αλκοόλ, η ηρωίνη, ο ύπνος σε παγκάκια (η όπου αλλού μπορούσε), οι μικροκλοπές και τέλος, η φυλακή. Μέχρι που, μετά από αμέτρητες προσπάθειες απεξάρτισης σε όλες τις πιθανές δομές της περιοχής, αποφασίζει να πάρει την ζωή στα χέρια του και να ασχοληθεί με πράγματα που του γεμίζουν την ψυχή, και το πιο σημαντικό από αυτά ήταν η μουσική.
Αφού βγαίνει από το κέντρο απεξάρτισης το 1986 αλλάζει νοοτροπία στην ζωή του και ξεκινάει να μιλάει για τα βιώματά του μέσα από την μουσική του, εξού και η στιχουργική αλλαγή που ακολούθησε. Κάθε τραγούδι που γράφτηκε στην χρυσή Gibson Les Paul του, κουβαλάει ένα κομμάτι αυτών που έζησε, με το Story Of My Life να μπορεί να χαρακτηριστεί και ως αυτοβιογραφικό. Όταν θα τον ρωτήσουν μετά από χρόνια τι είναι αυτό που τον ώθησε να αλλάξει στάση ζωής, εκείνος θα δώσει την, ανατριχιαστική κατ' εμέ, απάντηση "Watching my friends go to prison or die".
Αυτή του η αλλαγή τον βοήθησε και τον ενέπνευσε στο μουσικό όραμά του ακόμη περισσότερο και πλέον ήταν σίγουρος για το τι ήθελε να κάνει με τον πρώιμο και ταυτόχρονα πιο σκληρό punk ήχο του πρώτου δίσκου των Social Distortion, Mommy's Little Monster (1983). Να τον εμπλουτίσει με τις μουσικές που τον μεγάλωσαν, παντρεύοντας την μουσική τους με blues, country, rock n roll και κάνοντας τους Social Distortion μια περισσότερο mass appealing μπάντα, κάτι το οποίο δεν ήταν δύσκολο όπως αποδείχτηκε, καθώς ο πυρήνας του μελωδικού punk rock σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικό γρέζι της φωνής του είναι συνταγή επιτυχίας. Κυκλοφορούν το εξαιρετικό Prison Bound (1998) και πετυχαίνουν αυτό που ήθελαν. Η δημοτικότητα της μπάντας ολοένα και αυξάνεται και αυτό τους εξασφαλίζει συμβόλαιο με την Epic Records. Με την βοήθεια της Epic κυκλοφορούν τα 3 κλασικά άλμπουμ τους, Social Distortion (1990), Somewhere Βetween Ηeaven Αnd Ηell (1992) και White Light, White Heat, White Trash (1996). Και κάπως έτσι εδραιώθηκαν.
Η αρχή της νέας χιλιετίας θα σημαδεύσει την μπάντα με τον χαμό του βασικού 2ου κιθαρίστα της μπάντας και προσωπικού φίλου του Mike Ness, Dennis Danell, αφού η μπάντα φτιάχτηκε κανονικά όταν αυτοί οι δύο πήγαιναν ακόμη λύκειο. Μάλιστα, ήταν τέτοια η αγάπη του Ness για τον Danell που τον πήρε στην μπάντα του ενώ δεν ήξερε καν να παίζει κιθάρα, αναγκάζοντας τον τότε μπασίστα Rikk Agnew και τον τότε drummer Casey Roger να φύγουν από τους Social Distortion, καθώς θεώρησαν ότι δεν υπήρχε προοπτική. O Mike Ness όμως είχε δώσει ο ίδιος απάντηση στον εαυτό του μερικά χρόνια πριν, με το τραγούδι τους Dont Drag Me Down. Έτσι, στο Sex, Love and Rock n Roll (2004), όταν κάποιος θα έβαζε το CD να παίξει θα άκουγε τις πρώτες νότες του Reach For The Sky, και όταν θα διάβαζε τους στίχους θα ένιωθε πάλι αυτήν την κουβερτούλα να έρχεται και να τον σκεπάζει, οδηγώντας τον αποδέκτη σε ένα safe space του μυαλού του ικανό να νικήσει το οτιδήποτε, ακριβώς όπως νίκησε το οτιδήποτε ο πομπός.
Το Rockwave κατά την γνώμη μου έπαιξε μεγάλη μπάλα φέτος, επαναφέροντας το punk rock στο προσκήνιο και γεμίζοντας χαρά πάρα πολλούς οπαδούς της μπάντας που θα την δουν επιτέλους ζωντανά μετά από τόσα χρόνια αναμονής. Και κρίνοντας από τις εμφανίσεις τους στο Ηellfest και στο Sweden Rock Festival, λέω με βεβαιότητα ότι την 22η ημέρα του Ιουλίου πρέπει να μην κανονίσετε τίποτα, γιατί θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε ζωντανά το punk rock event του καλοκαιρού.
