Για τους Iron Maiden γράψαμε λίγα πράγματα για την πορεία τους, κάποια άλλα για όσες φορές τους είδαμε εδώ, και σίγουρα αξίζουν να γραφτούν ακόμη περισσότερα. Με την ίδια σιγουριά, πιστεύουμε αξίζει να γίνει και μια ιδιαίτερη αναφορά στον άνθρωπο που τους σημάδεψε με τη φωνή του, Bruce Dickinson. Φυσικά για να αποφύγουμε άλλη μία αναδρομή στην καριέρα του, αυτή τη φορά θυμόμαστε τις δύο εμφανίσεις του ως solo καλλιτέχνης, στη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν την επίδραση των Iron Maiden στην μουσική. Οι Maiden είναι από τις Once in a Million περιπτώσεις. To άστρο τους δεν θα σβήσει ποτέ. Τα υπέροχα τραγούδια τους και οι αμέτρητες ασύλληπτες εμφανίσεις που μας έχουν χαρίσει θα υπάρχουν για πάντα, θυμίζοντας μας την τεράστια παρακαταθήκη τους. Είναι μια μπάντα που αν δεν υπήρχε η μουσική που ακούμε σήμερα δεν θα ήταν η ίδια. Ποτέ δεν ήμουν "ΜΟΝΟΜΑΪΝΤΕΝΑΣ" ούτε και θα γίνω, αλλά δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω πως είναι μία από τις ελάχιστες κολώνες που πάνω τους στηρίχθηκε αυτό που σήμερα ονομάζουμε σκληρή μουσική. H Metal μουσική οφείλει την παγκόσμια αναγνώριση της σε μερικά σχήματα που σπάσανε τα στεγανά της και μπήκαν στο σαλόνι κάθε ακροατή. Οι Maiden ανήκουν σε αυτό το πολύ κλειστό club που δεν έγιναν mainstream οι ίδιοι, αλλά που ήρθε εκείνο σε αυτούς και αυτό το παράσημο δεν μπορεί να τους το πάρει κανείς!
►1997 - BRUCE DICKINSON – Rockwave Festival
Μετά την αποχώρηση του Bruce από τους Iron Maiden, ακολούθησαν κάποια δύσκολα χρόνια για τον αγαπημένο μας Βρασίδα. Η επιθυμία του να ακολουθήσει κάποια διαφορετικά μουσικά μονοπάτια δεν άγγιξε το κοινό που θέλοντας και μη, τον είχε ταυτοποιήση με τον ήχο των Iron Maiden. Δυο άλμπουμ ακολούθησαν το εκπληκτικό Balls to Picasso (ναι εκπληκτικό και σε όποιον αρέσει) και το αρκετά ενδιαφέρον Skunkworks που έγινε και το αντικείμενο στοχοποίησης του καλλιτέχνη ως «τελειωμένου» (δεν άρεσε προφανώς στους μεταλλάδες ο πειραματισμός με τον alternative rock ήχο) και άλλα τέτοια όμορφα που αρεσκόμαστε να λέμε στην μπανανία που λέγεται Ελλάδα, ανεβάζοντας και κατεβάζοντας ανθρώπους για πλάκα.
Ο Bruce όμως δεν είπε την τελευταία του λέξη και το αυτοβιογραφικό Accident of Birth τάραξε τα νερά και ως δια μαγείας έγινε πάλι ο γνωστός μας ήρωας. Η επάνοδος του Adrian Smith στις κιθάρες ήταν επίσης ένας λόγος για το γενικότερο παραλήρημα, μιας και με τα χρόνια και με αυτά που βλέπω και διαβάζω είναι ο κιθαρίστας που ο maiden οπαδός, δίνει απεριόριστα respect για την επίδραση του στη μουσική και τον ήχο της μπάντας. Χωρίς πολλά λόγια είναι o καλύτερος κιθαρίστας των Maiden σε όλη τους την ιστορία.
Η είδηση ότι θα παίξει στο Rockwave τότε (δεύτερο όνομα κάτω από τους Megadeth) έφερε το χαμόγελο σε μια ολόκληρη γενιά μεταλλάδων που δεν είδαν ποτέ τον Bruce ζωντανά στη σκηνή και η μόνη τους επαφή μέχρι τότε με την Maiden Mania ήταν οι συναυλίες στο Περιστέρι με τον Blaze στα φωνητικά. Μετά τους Grip Inc. του Dave Lombardo (αστείο αλλά στα ξένα ονόματα του φεστιβάλ όλοι είχαν κάποιο μέλος που είχε εκδιωχθεί η αποχωρήσει από άλλη μεγάλη μπάντα : Dave Lombardo, Bruce Dickinson, Dave Mustaine!) να φέρνουν την καταστροφή και τον όλεθρο στο κεφαλάκι μου που είχε μπει για σχεδόν μια ώρα σε λειτουργία ανεμιστήρα , ο αγαπημένος μας Βρούτος ήταν έτοιμος να βγει στη σκηνή.
Τα φώτα παίζουν δαιμονικά στο intro riff του Accident of Birth, η φιγούρα του Bruce Dickinson αχνοφαίνεται μέσα στον πανζουρλισμό και η πρώτη του κραυγή ξεκινά το απόλυτο χάος. Να πω ότι κάθε φορά που βάζω αυτό το κομμάτι στα dj set μου η εικόνα αυτή έρχεται στο μυαλό μου. Δεύτερο κομμάτι 2 Minutes to Midnight και δεν χρειάζεται να πω τι επακολούθησε. Μετά από 10 λεπτά αυτή η φιγούρα που βγήκε στην σκηνή με κάποια νωχελικότητα, σα να μην ήταν σίγουρος με τι τρόπο ο κόσμος θα τον αντιμετωπίσει πλέον ήξερε ότι ήταν βρισκόταν «σπίτι» του.
Starchildren, Taking the Queen, Darkside of Aquarius, Tattooed Millionaire ( η μόνη χαλαρή στιγμή του set) και Road to Hell ακολούθησαν με έναν Bruce να δείχνει αναγεννημένος και όσο περνούσε η ώρα να γίνεται ακόμη καλύτερος. Η ερμηνεία του Tears of the Dragon με το θερμό χειροκρότημα από όλους έσβησε κάθε ίχνος αμφισβήτησης. Η σκοτεινή περίοδος είχε τελειώσει. Ήταν πλέον η ώρα του Βρασίδα να μιλήσει. Κλείσιμο του set με The Prisoner. Ο κόσμος όμως ήθελε και άλλο.
Το encore (ναι από τα λίγα ονόματα που έχουν κάνει encore στο rockwave χωρίς να είναι ο headliner) με τα Run to the Hills και Flight of Icarus που κυριολεκτικά έβαλαν «φωτιά» στο φεστιβάλ ( όπου και να κοιτούσες υπήρχαν φωτιές και καπνογόνα ακόμη και στις κερκίδες!) μας άφησαν να πέφτουμε κατάκοποι στο όποιο γρασίδι είχε μείνει πλέον στο γήπεδο και με δυο ερωτήματα να βασανίζουν το μυαλό μας.
«Τι κάνει ο Steve Harris με την ζωή του;»
«Τώρα εμείς πως θα δούμε τους Megadeth που δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας;»
Welcome home Bruce. It’s been too long, we’ve missed you.
►1998 – Bruce Dickinson – Κλειστό Στάδιο Περιστερίου
Έναν χρόνο μετά τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Η κυκλοφορία του φοβερού και τρομερού Chemical Wedding σε συνδυασμό με την επική του εμφάνιση στο Rockwave δεν άφησε κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση. Το κατάμεστο στάδιο του Περιστερίου το απέδειξε. Θυμάμαι να βρίσκομαι στις πρώτες σειρές, περιχαρής αλλά κανείς δεν ήταν έτοιμος για αυτό που θα ζούσε λίγο μετά.
Μακράν για μένα είναι η καλύτερη εμφάνιση του Bruce επί ελληνικού εδάφους. Μπάντα που έσπερνε φωτιές, καταπληκτικός ήχος και ο τύπος δεν είχε απλά κέφι. Το ζούσε σα να μην υπήρχε αύριο. Το πρώτο μέρος του κυρίου σετ ήταν ουσιαστικά μια παρουσίαση του καινούργιου τότε άλμπουμ, με τα Trumpets of Jericho ( φοβερό κομμάτι που δυστυχώς αργότερα μίσησα για επαγγελματικούς λόγους), King in Crimson, Chemical Wedding (ύμνος), Gates of Urizen, Killing Floor (SATAN!) και τα Book of Thel να πείθουν και τον τελευταίο που δεν το είχε ακόμη να πάει να το αγοράσει.
Στο δεύτερο μέρος ξεκίνημα με Tears of the Dragon ( Πανικός!), Laughing in the hiding Bush ( διαμαντάκι του Balls to Picasso όπου κοπανιόμουν ουσιαστικά μόνος μου ,μιας και δεν είδα να το ξέρουν και πολλοί χαχαχαχα!), αλλά ο πραγματικός χαμός έγινε με τα Accident of Birth, The tower και Darkside of Aquarius. Τόση ώρα όμως και ούτε ένα κομμάτι Maiden; Ξαφνικά ο Bruce αρχίζει να απαγγέλει την εισαγωγή του The Number of the Beast…. Wow to you on Earth and Sea, for the Devil sends the beast with wrath, because he knows the time is short… Let him who hath understanding reckon the number of the beast for it is a human number, its number is…..POWERSLAVE!
Ρε τι μας έκανε ο άτιμος εκείνη την στιγμή; Τι ήταν αυτό; Τι ξύλο και κοπάνημα έπεσε; Τι χορός, τι ένταση; Οι κερκίδες έχουν πάρει φωτιά και στο τέλος του Powerslave η μέση μου φωνάζει ότι αύριο θα με περιποιηθεί όπως μου πρέπει. Η μπάντα μέσα στο γενικότερο χάος και την ζέστη ( Δεκέμβρης αλλά μέσα στο κλειστό επικρατούσαν συνθήκες ζούγκλας) αποχωρεί με τον κόσμο να ουρλιάζει το όνομα του Βρασίδα.
Ούτε ένα λεπτό μετά επιστρέφουν με Tattooed Millionaire και 2 Minutes to Midnight (ήταν αν θυμάμαι καλά ήδη μεσάνυχτα) και κάπου εκεί ο Bruce λέει την πρώτη του «καληνύχτα». Πολλοί πιστεύουν ότι ήρθε το τέλος και περπατούν προς την έξοδο…μετα από λίγα λεπτά όμως τα φώτα ξανασβήνουν και η μπάντα βγαίνει ξανά να μας αποτελειώσει με τα Road to Hell και Flight of Icarus όπου ακόμη μετά από τόσα χρόνια, η κραυγή στο τέλος εκείνη την βραδιά, είναι η πιο ανατριχιαστική τσιρίδα που άκουσα ποτέ από τα χείλη του Bruce ζωντανά. Όσοι ήταν εκεί είμαι σίγουρος ότι θα το επιβεβαιώσουν.
Θυμάμαι να βγαίνω από το στάδιο, στο κρύο, αλλά να μη με νοιάζει τίποτα. Είδα πολλά πρόσωπα. Πολλά που μπορώ να αναφέρω αλλά αυτό θα γίνει κάποια άλλη στιγμή. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι ήταν από εκείνες της συναυλίες που περπάτησα 2 ώρες μέχρι το σπίτι μου τότε, για να καταφέρω να αποβάλω έστω λίγο από την απίστευτη αδρεναλίνη, ηλεκτρισμό και μαγεία που είχε εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη. Είτε σας αρέσουν οι Maiden τώρα είτε όχι, οφείλετε ένα τεράστιο respect στην προσωπικότητα που έχουν στα φωνητικά, διότι απέδειξε με την προσωπική του πορεία, ότι ήταν μακράν ο δεύτερος πόλος στην μπάντα που τους πήγε μουσικά πολλά επίπεδα μπροστά. ALL HAIL BRUCE!
