Iron Maiden: The Βe(a)st Band (Part IΙ)
► Το τελευταίο σύνορο πριν την επάνοδο
Από το σημείο… μηδέν του «A Matter of Life and Death», δηλαδή από την ημερομηνία κυκλοφορίας του και έπειτα, οι Iron Maiden έμελλε να διανύσουν μια παύση που μεγαλύτερή της δεν είχαν δει ούτε οι ίδιοι, ούτε οι οπαδοί τους. Πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια μέχρι η μπάντα να κυκλοφορήσει νέο δίσκο και το όνομά του άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου, αφού το «The Final Frontier» προκάλεσε πανικό στις τάξεις των fans τους εξαιτίας του φόβου ότι θα είναι το 15ο και τελευταίο album. Με τον Steve Harris να έχει δηλώσει πριν την κυκλοφορία του δίσκου ότι εκτιμούσε πως οι Maiden θα έγραφαν «περίπου 15 δίσκους», οι φήμες φούντωσαν.
Εν τέλει, ο δίσκος εκτός από τρίτος μεγαλύτερος σε διάρκεια στην ιστορία της μπάντας με 76 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα μουσικής, θα ήταν και παράλληλα το σύνορο πριν τη δυναμική -και βασανισμένη παράλληλα- επάνοδο των Βρετανών. Ο Eddie ντύθηκε εξωγήινος που σκοτώνει αστροναύτες, και το «The Final Frontier» έγινε -τότε- ο δημοφιλέστερος δίσκος των Maiden, πριν πάρει αυτή τη θέση το περσινό Senjutsu. Πλασαρίστηκε στο No. 4 στις Η.Π.Α. και το μοναδικό single του album, «El Dorado» -που κυκλοφόρησε δωρεάν στις 8/6/2010, βραβεύθηκε με το Grammy για Best Metal Performance. Με το «The Final Frontier», οι Maiden είχαν επιστρέψει για τα καλά.
Κώστας Π.
► Η βίβλος της ψυχής τους
Τα ρεκόρ του «The Final Frontier» έμελλε να σπάσουν με την κυκλοφορία του «The Book of Souls». Αυτή τη φορά, οι Maiden χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να βγάλουν νέο δίσκο, αλλά η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Ο δίσκος είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια στην ιστορία του συγκροτήματος με 92 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα μουσικής, είναι ο πρώτος -και μοναδικός έως τώρα- διπλός δίσκος των Maiden, και περιλαμβάνει το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι της μπάντας, «Empire of the Clouds», διάρκειας 18 (!) λεπτών. Η εμπορική και μουσική επιτυχία του «The Book of Souls» ήταν άμεση, παρά το γεγονός πως η προώθησή του μέσω συναυλιών άργησε αρκετά εξαιτίας ενός συμβάντος που συγκλόνισε την παγκόσμια μουσική σκηνή.
Ο Bruce Dickinson διαγνώσθηκε με όγκο στο πίσω μέρος της γλώσσας και υποβλήθηκε τόσο σε χημειοθεραπείας όσο και σε ακτινοθεραπείες. Μετέπειτα, έγινε επέμβαση για αφαίρεση του όγκου, και οι Iron Maiden στο πλευρό του περίμεναν ώστε ο θρυλικός frontman τους να αναρρώσει. Αυτό συνέβη και από το σημείο που οι fans βρίσκονταν απελπισμένοι και οι απανταχού οπαδοί του heavy metal «παγωμένοι» για το τι θα συμβεί σε έναν εμβληματικό vocalist, ο Dickinson πήρε το «πράσινο φως» τον Μάιο του 2015. Επέστρεψε στο stage, με τη φωνή του εμφανώς επηρεασμένη, αλλά πάντα ξεχωριστή, για να δώσει τα shows που μόνο αυτός ξέρει πάνω στη σκηνή. Το «The Book of Souls» έλαβε διθυραμβικά σχόλια από κάθε μεριά.
Κώστας Π.
► Eddie goes to Japan
Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια για να ακούσουμε νέα μουσική από τους Iron Maiden. Ακολουθώντας τα χνάρια της προηγούμενης κυκλοφορίας, έχουμε τριπλό βινύλιο ή διπλό cd μεγάλης διαρκείας (81 λεπτά) με 10 κομμάτια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τα πάντα ξεκινούν από το εξώφυλλο. Ένα λιτό μεν, αλλά εξαιρετικό εξώφυλλο. Ο Eddie samurai, σε ένα μαύρο background. Καλή ώρα όπως στο Book (δηλαδή η μουτσούνα του Eddie σε μαύρο φόντο). Και μπαίνουμε στο περιεχόμενο. Γιατί ,πολλές φόρες έχουμε πάρει κάτι με καλό περιτύλιγμα, αλλά όταν το ανοίξεις και βλέπεις το μέσα, λες καλύτερα να το άφηνα όπως το βρήκα. Ευτυχώς, όμως, το περιεχόμενο σε αποζημιώνει. Και μάλιστα μεγάλο βαθμό. Με μια λέξη το Senjutsu, είναι αξιοπρεπές και ανάλογο του ογκόλιθου που φέρει την υπογραφή Iron Maiden (στην ουσία Steve Harris).
Τα στάνταρ για το δίσκο είχαν ήδη τοποθετηθεί σχετικά ψηλά από τις δύο κυκλοφορίες "Writing On The Wall" και "Stratego". To Stratego το θεωρώ πολύ ανώτερο του Writing αλλά το άλλο σε κερδίζει και από το video. Με μελανό σημείο τα θέματα τελικής παραγωγής/μίξης που θα μπορούσε να ήταν κάτι διαφορετικό, ίσως κάτι πιο ογκώδες και επιβλητικό, ακούγοντας τον δίσκο πολλάκις έβγαλα ένα συμπέρασμα, συμπέρασμα που δύσκολα θα το αναθεωρήσω για αυτή τους την δουλειά: Το Senjutsu είναι 10 σχεδόν ισάξιες στιβαρές συνθέσεις που όλες έχουν κάτι να σου δώσουν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
► Επίλογος
Επί της ουσίας όλο αυτό το κείμενο ξεκίνησε για να φθάσουμε εδώ, στη συνεισφορά δηλαδή των Βρετανών στο heavy metal αλλά και τη μουσική γενικότερα. Πολλοί τους έχουν κατηγορίσει ως ακραία επαγγελματίες που δε χαρίζουν στους fans τους ούτε ένα extra λεπτό. Αυτή σίγουρα είναι μία οπτική για να εξετάσεις το θέμα, λάθος κατ' εμέ, υπαρκτή δε. Αυτό που φαίνεται να αγνοείται στην παραπάνω μομφή είναι ότι αυτός ο επαγγελματισμός τους είναι που τους κρατάει ακμαίους για πάνω από 40 χρόνια και αυτός που μας προφέρει τα τόσο υψηλού επιπέδου shows.
Για κάποιους ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος τους δίσκος είναι το Brave New World. Ίσως αποτελεί και σημείο των καιρών να υπάρχει μία ευκολία στον μηδενισμό των μπαντών και δη μυθικών. Να σας πω ότι υπάρχει δίσκος μετά το BNW που να με έχει συγκινήσει περισσότερο, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει και πως - πιθανότατα - δε θα υπάρξει. Στο εφηβικό μου μυαλό, η πρώτη Iron Maiden κυκλοφορία που πρόλαβα real time θα είναι πάντα η καλύτερη, έτσι, ένας σήμερα που είναι δεκαπέντε χρόνια μικρότερος από μένα, μπορεί να πει - και το κάνει - τα ίδια για το Book of Souls. Και εδώ φαίνεται η σημασία αυτής της τεράστιας μπάντας, το να καταφέρνεις επί σαράντα χρόνια να διαμορφώνεις οπαδούς συγκεκριμένου είδους μουσικής όχι μόνο δεν είναι απλό πράγμα αλλά σε κατατάσσει σε μία πολύ κλειστή κάστα μπαντών, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο θα είχα ήδη κατακτήσει, οι δυνάμεις μου θα μου επέτρεπαν να σβήσω τους Iron Maiden από την ιστορία. Τότε, θα σας έκανε πραγματικά τεράστια έκπληξη το πόσες μπάντες θα εξαφανίζονταν. Η bottom line του αφιερώματος είναι μία, οι Iron Maiden μπορεί να σου αρέσουν, μπορεί και όχι - κώφωση φαντάζομαι - αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης από κανέναν και με κανέναν τρόπο είναι η επίδρασή τους στη μουσική, στις ζωές εκατομμύρια ανθρώπων και συνολικά στον πολιτισμό. Γιατί ναι, οι Βρετανοί είναι τόσο ξεχωριστοί, τόσο όσο ελάχιστοι, ίσως και κάνεις άλλος.
Υ.Γ.: Πάντα θα τρέμω στην ιδέα της ανακοίνωσης τους ότι κρεμάνε τα όργανα τους.
Up the Irons
Γιώργος Ξ.
