Τους Imperial Triumphant τους είχα ακούσει επιδερμικότατα καθώς το όνομά τους έκανε σαφή την παρουσία του σε διάφορες γωνιές του διαδικτύου. Κάτι το ότι η σχέση μου με τη μουσική προοδευτικά μικραίνει, κάτι ότι έχω χάσει αρκετόν από τον ενθουσιασμό μου και τίποτα δε με εκπλήσσει με απώθησε από το να τους ψάξω περαιτέρω. Στη σκιά ενός πανδημικού καλοκαιριού με την πίκρα της συναυλίας των Bauhaus να με απωθεί περισσότερο ενώ βλέπω τον κόσμο να ξεσαλώνει στο συναυλιακό οργασμό, αλίμονο κι αν περίμενα ότι θα ακούσω σοβαρά νέα μουσική με τόσο διαλυμένη ψυχοσύνθεση. Και ο λόγος που αυτός ο πρόλογος είναι τόσο προσωπικός οφείλεται στην πρόθεσή μου να υπερτονίσω το σοκ που μου προκάλεσε ο νέος τους δίσκος. Εν αιθρία και ολοκληρωτικά απρόσμενα.
Το αμερικάνικο τρίο στηρίζεται σε μια προοδευτική, χαώδη αντίληψη της αποδόμησης οποιασδήποτε μελωδίας. Κάποτε τα θεμέλια τα έθεσαν οι Deathspell Omega, σήμερα οι μουσικοί τους απόγονοι ποικίλουν σε βαθμό που είναι δύσκολο να θεωρηθεί η δυσαρμονία και το αλλόκοτο μουσικό μέτρο ως κάτι που από μόνο του εγείρει το ενδιαφέρον. Στην εποχή του μουδιάσματος που συνοδεύει την αίσθηση του «τα είδαμε όλα», ο κυνισμός επικρατεί. Αλλά ο ιθύνων νους της μπάντας, Zachary Ezrin δε δείχνει να κόπτεται για το τι ισχύει. Έχει δική του οπτική επί των κοινωνικών εξελίξεων, δική του αντίληψη επί της τέχνης και της μετάφρασης της αισθητικής και του μηνύματος σε έναν ζωντανό οργανισμό. Γιατί σε πληθωρικούς καιρούς σαν αυτούς που ζούμε, πολλοί μπορεί να διατείνονται πως μετέχουν σε έναν υποτιθέμενο μαξιμαλισμό. Ο Ezrin φιλοσοφικά διεσδύει σε αυτόν όπως οι Laibach στον απολυταρχισμό για να τον διαβρώσει, να τον διακωμωδήσει και να τον επαναφέρει στο κοινό σε μια πλουραλιστική, γελοιωδώς τρομακτική μορφή.
Μεταφράζει jazz μετρήματα σε μια μίξη black και death metal με ορχηστρικά μέρη. Όχι ορχηστρικά με την έννοια του λυρισμού ή του μεγαλείου που αξιοποιούν οι «ρομαντικότερες» μπάντες, αλλά ως ηχοτοπία μιας μεγαλειώδους παρακμής: αυτής του καπιταλισμού. Οι Imperial χτίζουν ενώπιον του ακροατηρίου τους έναν Πύργο της Βαβέλ βασισμένο στην Αμερική (πιο συγκεκριμένα τη Νέα Υόρκη) και τις τεχνολογικές αξίες της οικονομικής προόδου εις βάρος των πολλών όπου τα πάντα μεταφράζονται σε ένα συνεχές δίκτυο προόδου η οποία ωφελεί τους λίγους. Οι κιθάρες, τα ντραμς, τα φωνητικά ακούγονται όχι σαν ένα τυπικό metal συγκρότημα που προσπαθεί να παίξει μουσική, αλλά σαν τον θόρυβο μιας μεγαλούπολης που ποτέ δε σταματά, προκαλώντας ίλιγγο όχι λόγω των υπερταχυτήτων αλλά λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου να ανταπεξέλθει στην πραγματικότητα. Σε μια κοινωνία της οποίας οι απαιτήσεις δε χτίζονται με βάση τις δυνατότητές του πολίτη, αλλά τη βούληση των κυβερνητών. Μια κοινωνία εξαθλίωσης που ονομάζει τη σταδιακή ηθική της παρακμή «μοντερνισμό».
Μονίμως κατά τη διάρκεια της ακρόασης έρχονται στο νου εικόνες από την επιστημονική φαντασία της δεκαετίας του ‘20. Το απάνθρωπο μεγαλείο της Μητρόπολης του Fritz Lang είναι το πιο δόκιμο από τα παραδείγματα. Και αυτό οδηγεί σε δύο συμπεράσματα: τη διαχρονικότητα του δυστοπικού μηνύματος έναν αιώνα μετά και το ότι σε καιρούς δύσκολους και απογοητευμένους, η τέχνη μοιάζει να έχει κοινές απολήξεις. Μπορεί, δηλαδή, να αναγνωρίζουμε την ηλικία των έργων τέχνης, αλλά μήπως το ότι ανατρέχουμε σε αυτά, πέραν του ότι φανερώνει τη διαχρονικότητά τους μαρτυρά και ένα τοπίο άχρονο με το οποίο πρέπει να «μιλήσουμε» εκ νέου; Γιατί ήδη από το εξώφυλλο οι Imperial δηλώνουν πως τους ενδιαφέρει αυτός ο διάλογος. Και γι’ αυτό καταλήγουν να ακούγονται σαν πρωτοποριακοί μουσικοί του πρώτου μισού του 20ου αιώνα αλλά με μοντέρνα μέσα. Και γι’ αυτό εν τέλει ο δίσκος είναι σπουδαίος. Γιατί η αντίληψή του για την Τέχνη (και την κοινωνία) είναι άχρονη.
Ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη που θα μπορούσα να ζήσω σε μια τόσο μουδιασμένη περίοδο. Ένας δίσκος στον οποίο θα επανέρχομαι για αρκετό καιρό γιατί είναι σημαντικός. Αν οι (κάθε) Deathspell Omega προκαλούσαν τη φρίκη κάποτε μέσω του μεταφυσικού αποκρυφισμού, οι Imperial Triumphant είναι επικίνδυνοι γιατί πιάνουν τη «μεταφυσική» ρίζα των μοντέρνων προβλημάτων. Και αυτό είναι όντως κάτι το οποίο σύσσωμη η ανθρωπότητα (θα ‘πρεπε να) τρέμει.
Rating:
Band: Imperial Triumphant
Album: Spirit Of Ecstasy
Imperial Triumphant are: Zachary Ezrin (φωνητικά, κιθάρες, ενορχηστρώσεις), Kenny Grohowski (ντραμς), Steve Blanco (μπάσο, πλήκτρα, πιάνο, φωνητικά)
Εταιρεία: Century Media
Genre: Experimental Black, Death Metal
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 22/07/2022
Band Links: Imperial Triumphant | Facebook | Instagram | Twitter | Spotify | YouTube | Bandcamp
