Φοίβος Δεληβοριάς, 06/09/2022 @Τεχνόπολη | Report

Φωτογραφίες: `Αννα Βασιλικοπούλου

Την κυκλοφορία του ΑΝΙΜΕ την περίμενα πως και πως. Όταν ο δίσκος κυκλοφόρησε, τον «κατάπια» εν ριπή οφθαλμού και τον χαρακτήρισα έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας. Βλέπετε, ο Φοίβος Δεληβοριάς δεν γράφει απλά για να γράψει. Σχεδόν σαν ράπερ, φτύνει λέξεις βαρύγδουπες και στίχους αριστοτεχνικά απλούς μέσα στην πολυπλοκότητά τους. Νομοτελειακό λοιπόν να ήμουν εκεί, στην Τεχνόπολη, για τη ζωντανή παρουσίαση του album, όπως νομοτελειακό ήταν και αυτό που συνέβη το βράδυ της Τρίτης 6 Σεπτεμβρίου στο Γκάζι.

Με τις πόρτες να ανοίγουν στις 19:30, τον καιρό να συνεργάζεται άψογα με εξαιρετική δροσιά χωρίς σύννεφα και βροχή, και ένα κοινό που γέμισε την Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων από πολύ νωρίς, το… πράγμα φαινόταν ότι θα είναι ανατριχιαστικό πριν καν αρχίσει. Γνωρίζαμε προκαταβολικά ότι στο πλάι του πάνω στη σκηνή θα δούμε τη Νεφέλη Φασούλη και τον Φώτη Σιώτα, αλλά και στελέχη που έκαναν το ΑΝΙΜΕ αυτό που είναι, ένα album-σταθμός στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.

Διαβάστε εδώ: Φοίβος Δεληβοριάς - ΑΝΙΜΕ | Album Review

Είναι εντελώς διαφορετικό, όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε ήδη είτε επειδή ήσασταν εκεί την Τρίτη, είτε επειδή έχετε βρεθεί σε άλλες συναυλίες, να ακούς έναν δίσκο να ξεδιπλώνεται μπροστά σου ζωντανά. Ο Φοίβος Δεληβοριάς και η παρέα του κάνουν το ΑΝΙΜΕ να διαπεράσει τη στρατόσφαιρα ενώπιον του κοινού. Ένα θαυμάσιο κοινό, αποτελούμενο από ανθρώπους κάθε ηλικίας, με την αρένα στην Τεχνόπολη να γεμίζει οργισμένα νιάτα που μεγαλώνουν σε μια κοινωνία πλημμυρισμένη από γυναικοκτονίες, φτώχεια, καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Ένα κοινό που φώναξε από τα έγκατα της ψυχής του και αντήχησε στο διηνεκές, πως έχει βαρεθεί να κοιτάζει τα @@ του κάθε τοξικού, που χόρεψε έξαλλα με τις ροκιές τις οποίες βρίσκουμε στο ΑΝΙΜΕ, με τον Φοίβο Δεληβοριά σαν «σούστα» στη σκηνή να χοροπηδάει, αέναος και αειθαλής.

Στο πλευρό του πάντοτε η μαγευτική Νεφέλη Φασούλη που μας χάρισε το «Ο κόσμος σου», ένα από τα 26 (!) τραγούδια που απολαύσαμε στην Τεχνόπολη. Δεν ήταν μόνο το ΑΝΙΜΕ βλέπετε που πρωταγωνίστησε, αφού με full band στο πλευρό του ο Φοίβος Δεληβοριάς μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Κιθάρες (Κώστας Παντέλης, Χρήστος Λαϊνάς), μπάσο (Yoel Soto, Βασίλης Ντοκάκης), πλήκτρα (Κωστής Χριστοδούλου), τύμπανα (Σωτήρης Ντούβας), βιολί (Φώτης Σιώτας), λούπες (Φώτης Σιώτας), και σαξόφωνο (Θοδωρής Ρέλλος), συνθέτουν μια φανταστική χορευτική ατμόσφαιρα και ναι, την επόμενη μέρα έσερνα τα πόδια μου απόλυτα χαρούμενος. Αν το πρωί μετά το live, ξυπνάς με χαμόγελο και κουρασμένο σώμα, κάτι πήγε καλά.

Φοίβος Δεληβοριάς setlist @Τεχνόπολη, 06/09/2022

Ακούσαμε ΑΝΙΜΕ, ακούσαμε και παλιότερο Φοίβο. Η Καλλιθέα, το σπουδαίο album του 2015, είχε την τιμητική της. «Ερημιά στην Καλλιθέα», «Ο ξένος» που αφιερώθηκε στους πρόσφυγες ανά την Ελλάδα και τον κόσμο που βασανίζονται και πεθαίνουν και εστάλη ως ευχή να αλλάξουμε τον κόσμο και να μετατρέψουμε σε κακό παρελθόν όσα προκάλεσαν οι ναζί της εγκληματικής οργάνωσης, χρυσή αυγή, «Ο μπάσταρδος γιός» ως μήνυμα ενότητας της νέας γενιάς που βλέπει αλλαγές μονάχα προς τα πίσω, «Το περίπτερο», «Που να’σαι τώρα εσύ», και «Η Κική κάθε βράδυ» με ένα φανταστικό πιάνο σόλο του Κωστή Χριστοδούλου πριν μπει το τραγούδι. Και ακόμη παλιότερα, όπως «Η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», «Η άλλη καρδιά», το «Bolero», «Θα’θελα να’μουνα εκεί», «Χωρίς», «Αυτή που περνάει», «Θέλω να σε ξεπεράσω», και «Εκείνη».

Ο Φοίβος Δεληβοριάς να οργώνει τη σκηνή από άκρη σε άκρη, να καλωσορίζει εκλεκτούς φίλους όπως τη σύζυγό του, να αφιερώνει στην κόρη του, να αφιερώνει στον Εισβολέα που ήταν εκεί, σε τρία μέλη των Ιμάμ Μπαϊλντί, στη Μαρίζα Ρίζου που φέτος οι συναυλίες της έχουν και ερμηνεία στη Νοηματική Γλώσσα, σε εμάς. Και εκεί που το τέλος σιγά-σιγά πλησιάζει, ένα τραγούδι-πυλώνας για τη σημερινή Ελλάδα. «Ελένη Τοπαλούδη», ανακοινώνει ο Φοίβος, και ομάδα στο κοινό φωνάζει σύνθημα για προστασία των θυληκοτήτων στην Ελλάδα.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΚΑΜΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ

Ανατριχίλα. Το κοινό που χοροπηδούσε ασταμάτητα μέχρι εκείνο το σημείο, σε παύση στο χρόνο. Μια μυσταγωγία, καθώς ο Φοίβος Δεληβοριάς τραγουδάει για κάποια λουλούδια που είναι για να ανθίσουν, να δουν τον κόσμο και να ξεψυχήσουν. Νωρίτερα, στο «Αταίριαστο», βούρκωσα επειδή «μιλάει» βαθιά μέσα μου, με τον Φοίβο να αφιερώνει το τραγούδι στη γυναίκα του «που είναι τόσο αταίριαστη όσο και εγώ». Στο τραγούδι για την Ελένη Τοπαλούδη, το νευρικό σύστημα παρέλυσε πλήρως. Η φωνή της Νεφέλης Φασούλη στις δεύτερες είναι κάτι το εξωπραγματικό όταν συναντάει αυτή του Φοίβου, και οι τρίχες ήταν σηκωμένες μέχρι τελευταία στιγμή.

Δείτε εδώ το photostory από την ηλεκτρισμένη συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά στην Τεχνόπολη

Όπως γνωρίζαμε πολύ καλά, το ΑΝΙΜΕ θα ακουγόταν στην ολότητά του. Έτσι, ο συνηθισμένος φόβος που επικρατεί όταν η σκηνή αδειάζει ήταν σαφώς μικρότερο. Δεν είχε ακουστεί ακόμη η «Μπαλάντα» όταν ο Φοίβος Δεληβοριάς και οι υπόλοιποι έφυγαν από το stage στην Τεχνόπολη. Ο κόσμος φώναζε «κι άλλο, κι άλλο», απλά επειδή η ατμόσφαιρα και η περίσταση το απαιτούν. Λίγες γουλιές νερό, χαιρετούρες με τους ανθρώπους τους backstage, και η επιστροφή ήταν νομοτελειακή. Καλύτερο τέλος δεν υπάρχει, ούτε για το ΑΝΙΜΕ, ούτε για το βράδυ της Τρίτης. «Αγαπημένη μου θα’σαι για πάντα/ Ενθρονισμένη σ’αυτή τη μπαλάντα/ Θα’σαι ολόκληρη τα άπαντά μου/ Μ’όποιον και να’σαι θα είσαι δικιά μου», τραγουδάει ο Φοίβος Δεληβοριάς. Τα φώτα ανάβουν πανίσχυρα, οι υποκλίσεις διαδέχονται η μια την άλλη, το χειροκρότημα και οι κραυγές δεν σταματούν.

Ζήσαμε πάλι ένα βράδυ που νιώσαμε παιδιά, όπως αυτά που περιγράφονται στο «Κάποια παιδάκια» του ΑΝΙΜΕ. Με προβληματισμούς, καλομαθημένα, κακομαθημένα, με μαθησιακά προβλήματα, με ιδιαιτερότητες που άλλοι βλέπουν ως παραξενιές. Παιδάκια είμαστε πάντα, μα κάπου στην πορεία η γρανιτένια κοινωνία μας βάζει στεγανά και όρους και κανόνες που δεν έχουν για σκοπό τους την καλοπέραση, μα τη συντριβή της αθωότητάς και της ειλικρίνειάς μας. Όταν μετριόμαστε όμως με τους άλλους, όπως γράφει ο Φοίβος, προσποιούμαστε απλώς τους μεγάλους. Το ζητούμενο; Το λέει πάλι στο τραγούδι: να βγάλουμε έξω το κεφάλι από τη βάπτιση. Αφιερωμένη αυτή η συναυλία, σε αυτά τα μέλη της ανθρώπινης κοινωνίας που ονειρεύονται ουτοπίες ακόμη κι αν στη διαδρομή, θερίζουν απογοήτευση και θλίψη. Τουλάχιστον, έχουμε ο ένας τον άλλον.