Flogging Molly : Anthem | Album Review

Στο δικό μου μυαλό με έναν απλουστευμένο τρόπο, οι Flogging Molly είναι κάτι ανάμεσα στους Dropkick Murphys και τους Pogues. Εντελώς μεταφορικά, μοιάζουν λίγο με τα πλοία που ενώνουν ολόκληρες γενιές ιρλανδοαμερικανών με την γη των προγόνων τους. Από τις πρώτες νότες του Swagger, οι Flogging Molly είχαν καταφέρει να να βρουν μία άψογη και αδιάσειστη ισορροπία ανάμεσα στην απλή αμεσότητα του punk και την λυρικότητα της ιρλανδέζικης μουσικής παράδοσης. Βέβαια οι δύο αυτοί ήχοι, ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα “ξένοι” μεταξύ τους, γι’ αυτό πάντα μπορούσαν εύκολα να τα “βρουν” με διάφορους τρόπους. Έχουν την ίδια τάση για να γιορτάζουν δίχως όρια και χωρίς αναστολές. Θα σε κάνουν να χορέψεις και να ιδρώσεις με το παραμικρό και δεν χρειάζεται να “στίβεις” με απορία το κεφάλι σου για να τους κατανοήσεις. Χωρίς αμφιβολία και με καμία ανούσια διάθεση σύγκρισης, έχουμε να κάνουμε με δύο μουσικές που προσπαθούν να “μιλάνε” σε όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται, χωρίς όμως να απευθύνονται απαραίτητα σε όλους.

Στα Drunken Lullabies και Float, η μπάντα από το Los Angeles είχε βρεί τον τρόπο να ενώσει μια και για πάντα, τον νόστο που προκαλεί η σκέψη για τα πράσινα λιβάδια της πατρίδας, με την αυθόρμητη αντίδραση που προκαλεί η ζωή σε μία απέραντη και σκληρή μητρόπολη. Στο Within A Mile Of Home, η μελαγχολία σχεδόν επικράτησε πάνω σε οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα και το Speed Of Darkness, ήταν στην πραγματικότητα αυτό που περιγράφει ο απίστευτα στοχευμένος τίτλος του. Έχοντας 6 παραπάνω χρόνια στην “πλάτη” τους και την ωριμότητα που αυτά αναπόφευκτα έφεραν, το 2017 οι Flogging Molly κυκλοφόρησαν το Life Is Good. Βάζοντας την παράδοση μπροστά από οτιδήποτε άλλο, το ακορντεόν σε περίοπτη θέση και προσθέτοντας πνευστά, μας έδειξαν την πιο αισιόδοξη πλευρά τους. Χωρίς να αποκλίνει ιδιαίτερα από μια τέτοια λογική, από τις 9 του Σεπτέμβρη κυκλοφορεί το Anthem, το έβδομο album των Flogging Molly. 

Αρχικά, μην αφήσετε για κανένα λόγο την 5ετή δισκογραφική απουσία τους να σας ανησυχήσει. Οι Flogging Molly επέστρεψαν με κάτι δυνατό που σίγουρα δεν είναι τέλειο, είναι όμως πολύ καλύτερο από αυτό που οι περισσότεροι/ες περιμένατε να ακούσετε. Καλό είναι να αναφέρω πως οι πάνκηδες φίλοι της μπάντας ίσως απογοητευτούν. Όπως προανέφερα, η πλάστιγγα του “Anthem” γέρνει αισθητά προς την λυρικότητα της ιρλανδικής folk και λιγότερο σε ρυθμούς εκτόνωσης ή έντασης. Ας μην παρεξηγηθούμε, δεν λείπουν εντελώς αυτές οι στιγμές. Έχουν όμως την ώρα τους και οι συνθέσεις είναι έτσι δομημένες, ώστε να υπάρχουν εναλλαγές και κάθε όργανο να είναι ευδιάκριτο. Δεν παύει να είναι κι αυτό μια μίξη πολλών ήχων, κάτι που εδώ και 25 χρόνια είναι η ουσία της ύπαρξης των Flogging Molly, παρόλα αυτά δεν θα τους ακούσετε να “κονταροχτυπιούνται” σε μονότονες επαναλήψεις. Καλώς ή κακώς, οι Flogging Molly εδώ και καιρό εξελίσσονται και το “Anthem” είναι συνέπεια αυτής της εξέλιξης.

Δεν θα μπορούσε να αρχίζει διαφορετικά, παρά με ένα “μεθυσμένο” old school κομμάτι όπως το These Times Have Got Me Drinking/Tripping Up The Stairs. Είπαμε, μιλάμε για celtic punk κι αυτό σημαίνει νευρικά drums, βιολί με ακορντεόν σε παράκρουση και μια διακριτική μελωδία από ηλεκτρική κιθάρα. Πάνω εκεί που ίσως σκέφτεσαι ότι τόση ώρα γράφω για άλλο LP, ακολουθεί ένα κλείσιμο που θυμίζει καβγά για το κυριακάτικο derby σε ιρλανδέζικη pub. Τόσο καλό είναι. Από την αρχή κιόλας, το Anthem βάζει ένα στοιχείο που δεν θα βρείτε σε αφθονία όταν ψάξετε την δισκογραφία των Flogging Molly. Το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Αυτό δεν λείπει ούτε από το A Song of Liberty, παρόλα αυτά βρίσκεται κάπου στη μέση, αφού η εισαγωγή δεν διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη του αρχικού. Εδώ η μπάντα θέλει να δώσει με έναν πατριωτικό τόνο, το ανάλογο μήνυμα ενότητας. "This is a song of liberty/Yeah, together rise in unity". Το Life Begins and Ends (But Never Fails) ξεκινά με μιά διαπεραστική μελωδία από ακορντεόν, είναι χορευτικό και folky με μια υποψία κλασικού rock στο κιθαριστικό solo. Ακόμα κι αν δείχνει εύθυμο, οι στίχοι του έχουν μια γλυκόπικρη γεύση. “Not all of us who wander find a way”.

Με ιδιαίτερη χαρά βάζω το No Last Goodbyes, για να ακούσω μια υπέροχη και απλή folk μελωδία, από αυτές που έχουν φτιαχτεί για να σμίγουν τους ανθρώπους κάτω από αντίξοες συνθήκες. Για μένα είναι ξεκάθαρα “φόρος τιμής” στους The Pogues όπως και το The Parting Wave, η μπαλάντα που “κλείνει” το album. Δεν βιάζομαι να τελειώσω το κείμενο, απλά ανυπομονώ να το γράψω. Οι Pogues είναι για μένα τεράστιο κόλλημα, μου έχουν δώσει παρηγοριά σε αρκετά δύσκολες μέρες και αυτό το φαινομενικά αδιάφορο κομμάτι, μου θυμίζει έντονα το If I Should Fall From Grace With God.

Not all of us who wander find a way

Δεν ξέρω αν είναι το αγαπημένο μου, έτσι κι αλλιώς θα ακούω το Anthem αρκετό καιρό ακόμα για να μπορώ να πω κάτι τέτοιο, το The Croppy Boy '98 πάντως είναι σίγουρα η σύνθεση που κέρδισε περισσότερο την προσοχή μου. Η εισαγωγή της θα σας θυμίσει σίγουρα ένα γνωστό σκοπό (δε λέω τίποτα, θα το καταλάβετε) και η μελωδία της θα σας κάνει να την ξεχωρίσετε από τις υπόλοιπες. Είναι παραδοσιακό κέλτικο από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, ακούγεται “αρχαίο” και περιγράφει την ιστορία ένος στρατιώτη που αφήνει την αγαπημένη του για να πάει στον πόλεμο. “I had two fried eggs in the morning/I had two deviled eggs for tea/For I left my love in the afternoon/To join the company”. Αντίθετα, τα This Road of Mine" και "Lead the Way ακόμα κι αν δεν είναι τόσο άσχημα, ακούγονται κάπως κοινότυπα, σαν να υπάρχουν απλά για να συμπληρώνουν τη λίστα. Θυμίζουν μέτρια διασκευή Dropkick Murphys και δεν φαίνεται να έχουν κάτι που θα με κάνει να τα θυμάμαι.

Ακόμα κι αν δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, το (Try) Keep the Man Down είναι μία από τις καλές στιγμές του Anthem. Αν αποδεχτούμε (σωστά κατά την ταπεινή μου άποψη) ότι το να γιορτάζουμε και να χορεύουμε, ξεχνώντας για λίγο τον καθημερινό ζόφο είναι κάτι καλό, αυτό είναι το κομμάτι που θα “τσιτώσει” το γλέντι. Απ’ την άλλη το Now Is the Time και το γλυκύτατο βιολί του, είναι η σύνδεση με τους παλιούς καλούς Flogging Molly, αυτούς που μας έδωσαν κομματάρες όπως το The Worst Day Since Yesterday. Απαραίτητη και σημαντική προσθήκη, που ενισχύει τον σεβασμό μου για το νέο album. Η προτελευταία σύνθεση και σίγουρα η πιο σκοτεινή, είναι το These Are the Days. Ίσως γελάσετε με αυτό που θα γράψω κι αφού φτάσατε μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα, αλλά ακούγεται σαν κάτι που θα τραγουδούσε ο Dio, αν αποφάσιζε να συμμετέχει σε κόποιο irish folk κομμάτι. Εδώ ο Dave King δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να κρύψει το ‘80s heavy metal παρελθόν του, τότε που προσκλήθηκε από τον Eddie Clarke (πρώην Motorhead) και τον Pete Way (πρώην UFO), για να κάνει φωνητικά στους Fastway. Το τελικό αποτέλεσμα δύσκολα παραπέμπει σε Flogging Molly, έχει όμως ξεχωριστό ενδιαφέρον κι αυτό πιστεύω πως είναι το χαρακτηριστικό των περισσότερων από τα 11 μέρη που απαρτίζουν το Anthem.

Το Anthem είναι πολύ καλό αν και θα μπορούσε υπό κάποιες προϋποθέσεις να είναι πολύ καλύτερο.

Όσο κι αν θεωρώ πως ο King είναι η ψυχή του συγκροτήματος, αυτή την φορά ακούγεται άνευρος και σε ένα βαθμό, αυτό οφείλεται μάλλον στον ελάχιστο χρόνο που διέθετε το σχήμα για να ηχογραφήσει το νέο album. Στο τεχνικό κομμάτι η παραγωγή του Steve Albini είναι εξαιρετική, όμως η στροφή σε πιο παραδοσιακούς “δρόμους” απαιτεί ένα διαφορετικό φωνητικό ηχόχρωμα από το συνηθισμένο, κάτι που δεν αποκτά κανείς αυτόματα επειδή γεννήθηκε σε έναν τόπο ή επειδή μιλάει μία συγκεκριμένη γλώσσα. Το “Anthem” είναι πολύ καλό αν και θα μπορούσε υπό κάποιες προϋποθέσεις να είναι πολύ καλύτερο.

Όλες οι κυκλοφορίες των καλιφορνέζων έχουν τουλάχιστον δύο κοινούς παρονομαστές. Ο πρώτος είναι ότι ποτέ δεν αδιαφορούν για αυτά που συμβαίνουν γύρω τους και ο δεύτερος δεν είναι άλλος από την τέχνη της αφήγησης. Κάθε ένα από τα 11 κομμάτια του Anthem, είναι μια ξεχωριστή περιγραφή για την καθημερινότητα και τις ανησυχίες που συνθέτουν την οικουμενική κουλτούρα ενός λαού, που από τα γενοφάσκια έχει επιλέξει να αγωνίζεται και να μεταναστεύει χωρίς να ξεχνά τον τόπο του, ακόμα κι αν αυτός βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά. Αυτοί είναι οι Flogging Molly. Το βιολί ,το ακορντεόν, το μπάντζο, το μαντολίνο, η ιρλανδική παράδοση που μπερδεύεται με το πανκ και μερικές μελαγχολικές ιστορίες δοσμένες με τρυφερότητα. Καλή ακρόαση.

Rating: 

 Flogging Molly - Anthem - Tracklist

1. These Times Have Got Me Drinking
2. A Song of Liberty
3. Life Begins And Ends (But Never Fails)
4. No Last Goodbyes
5. The Croppy Boy ’98
6. This Road Of Mine
7. (Try) Keep The Man Down
8. Now Is The Time
9. Lead The Way
10. These Are The Days
11. The Parting Wave

Band: Flogging Molly
Album: Anthem
Flogging Molly are: Dave King (φωνή, ακουστική κιθάρα, bodhrán, banjo, spoons), Bridget Regan (βιολί, tin whistle, φωνή), Dennis Casey (φωνή, κιθάρα), Matt Hensley (ακορντεόν, κονσερτίνα), Nathen Maxwell (μπάσο, φωνητικα), Spencer Swain (μαντολίνο, banjo, κιθάρα, φωνητικά), Mike Alonso (τύμπανα, κρουστά)
Εταιρεία: Rise Records
Genre: Celtic Punk, Irish Folk
Παραγωγός: Steve Albini
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 09/09/2022
Band Links: Flogging Molly | Facebook | Instagram | Twitter | Spotify | YouTube | Bandcamp