Οι Tiamat είναι ένα gothic metal συγκρότημα από τη Στοκχόλμη. Αυτή είναι η μία εκδοχή, αυτή που κάποιος θα περίμενε ότι θα μονοπωλούσε το περιεχόμενο του παρόντος κειμένου. Φευ όμως, καθώς ο γράφοντας όταν ακούει το όνομα "Tiamat" του έρχονται στο μυαλό, συγχρόνως, δύο ισοδύναμα διανυσματικά μεγέθη. Σαφώς το ένα είναι o Johan Edlund και η παρέα του, το άλλο, είναι η πεντακέφαλη θεά των χρωματικών δράκων, η μητέρα των κακών δράκων, η δρακοβασίλισσα, η Tiamat.
► Οι Tiamat, ο Johan Edlund και το Gothic Metal
Η ιστορία του Johan Edlund με τους Tiamat είναι δύο ταυτόσημες έννοιες, αφού ο Σουηδός μουσικός, εκτός από τραγουδιστής, κιθαρίστας και πληκτράς, είναι επίσης ο βασικός συνθέτης και στιχουργός. Φυσικά, όλες οι παραπάνω ιδιότητες αποκτούν σημασία μόνο αν αναλογιστούμε το μέγεθος της μπάντας στην οποία λαμβάνουν χώρα.
Οι Tiamat ανήκουν σε αυτήν ελίτ κάστα μπαντών που κάνουν ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν και το αποτέλεσμα είναι πάντα ίδιο, τέλειο. Έπαιξαν ένα ιδιαίτερο death metal, μετά πέρασαν από κάποια black metal μονοπάτια, έγιναν και λίγο avant-garde κάποια στιγμή, και πάντα όλα δοσμένα μέσα από ένα πρίσμα υψηλότατης goth αισθητικής.
► H Tiamat, οι χρωματικοί δράκοι και το Greyhawk
Πίσω στο 1975 όπου ο Gary Gygax φέρνει το high fantasy στα σαλόνια μας και τα πρώτα εικοσάεδρα αρχίζουν να αναπηδούν. Ας συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα· δεν υπάρχει high fantasy χωρίς δράκους, τελεία. Τώρα ας συμφωνήσουμε και σε κάτι άλλο· ο Bahamut είναι ένας φλώρος και μισός, HAIL TIAMAT.
Μετά το παραλήρημά μου, επιστρέφουμε σε κανονική ροή. Για όσους δεν έχουν επαφή με τον κόσμο του D&D, ας εξηγήσουμε μερικά πράγματα που είναι ζωτικής σημασίας για την πορεία του κειμένου. Έχουμε δύο μεγάλες οικογένειες δράκων, εξίσου ανείπωτης ισχύς και οι δύο.
Οι Tiamat είναι από αυτές τις μπάντες που κάνουν ό,τι θέλουν και πάντα πετυχαίνουν
Από τη μία συναντούμε τους μεταλλικούς δράκους – τους καλούς, και από την άλλη, τους χρωματικούς, τους κακούς. Η Tiamat λοιπόν, είναι η θεά και δημιουργός των δεύτερων. Έχει πέντε κεφάλια, ένα κόκκινο, ένα μαύρο, ένα λευκό, ένα μπλε και ένα πράσινο.
Οπότε, τώρα πάμε να ματσάρουμε κάθε κεφαλή της θεάς με έναν δίσκο των Σουηδών metallers.
► Λευκό: Skeleton Skeletron
Οι λευκοί δράκοι ή δράκοι του πάγου, είναι οι πιο αδύναμοι στο D&D, όμως, όπως προαναφέρθηκε, μιλάμε για πανίσχυρα πλάσματα. Οπότε χρειαζόμαστε έναν δίσκο πολύ καλό, όχι όμως αριστουργηματικό.
'Aρα για το πρώτο κεφάλι της Tiamat έχουμε το Skeleton Skeletron που κυκλοφορεί στις 16 Αυγούστου του 1999 και πρόκειται, κατ’ εμέ, για τον πιο πειραματικό δίσκο των Tiamat. Post-punk ρυθμοί ξεπηδούν από το πουθενά και οι Rolling Stones ακούγονται σαν να παίζουν απευθείας από τον ναό του Αγίου Πέτρου στην Κολωνία (γενέτειρα της Nicole Bolley που τραγουδάει στο Brighter than the Sun). Επίσης, το Dust Is Our Fare μόνο σε εμένα trip hop-ίζει;
Μπορώ να καταλάβω γιατί ίσως να ξενίσει αυτή μου επιλογή, αφού αδιαμφισβήτητα μπορεί να ονομάσει κάποιος πέντε albums καλύτερα. Εδώ, όμως, έρχεται η προσωπική μου «παραξενιά». Πάντα έβλεπα με συμπάθεια τα μεταβατικά albums, αυτά δηλαδή που ενώ χωρίς τους μουσικούς τους απογόνους ακούγονται σχεδόν αδιάφορα αλλά μέσα σε βάθος δισκογραφίας, η σημασία τους αναδεικνύεται. 'Aλλωστε, είχε ποτέ σημασία αν τα θεμέλια είναι όμορφα, γερά δε μας απασχολεί να είναι;
► Πράσινο: The Astral Sleep
Αυτοί οι δράκοι αγαπούν την ίντριγκα και τα μυστικά. Απολαμβάνουν πρώτα να διαφθείρουν τους εχθρούς και μετά να τους υποτάσσουν. Εξαιρετικά δολοπλόκοι και κρυψίνοες, πολλές φορές καμουφλάραν τα πανούργα σχέδια τους πίσω από αγαθοεργίες.
To A Deeper Kind of Slumber είναι από αυτά τα albums δεν έχουν ούτε ένα κακό κομμάτι
Ακούς το Neo Aeon και περιμένεις να ξεκινήσει κάποιο ambient album, μέχρι που τα death metal riffs του Lady Temptress και τα φωνητικά του Johan Edlund να κάνουν την εμφάνιση τους και να σε κάνουν να νομίζεις ότι ακούς Entombed.
Μετά, εκεί που έχεις αποφασίσει ότι ακούς Σουηδικό death metal, στα «σκάει» το Mountain of Doom kκαι κάθε προσπάθεια σου να βάλεις ταμπέλα στον δίσκο πάει περίπατο. Κυκλοφόρησε το 1991 και νομίζω ότι αξίζει να αναφέρουμε πως προηγείται χρονικά από δίσκους σταθμούς του είδους (death/doom) όπως το Tales from a Thousand Lakes των Amoprhis και North from Here των Sentenced.
► Μπλε: A Deeper Kind of Slumber
To κεφάλι τους «κοσμεί» ένα τεράστιο μεταλλικό κέρατο και η ανάσα τους διαθέτει ηλεκτρισμό. Κάνουν τη φωλιά τους σε έρημους τόπους και διαθέτει δύο εισόδους. Μία στο επίπεδο του εδάφους και κρυμμένη στην άμμο, και μία δεύτερη, σε μια ψηλή προεξοχή στην οποία θα μπορεί να παρατηρεί την επικράτειά του.
Ηλεκτρισμό και τρομερή «μουσική δύναμη» ψάχνουμε εδώ. Φαντάζομαι δεν προκαλεί καμία έκπληξη η επιλογή του A Deeper Kind of Slumber. Είναι από αυτά τα albums, τα λίγα, που μοιάζουν με σπάνια πετράδια, είναι από αυτές τις κυκλοφορίες που δεν έχουν ούτε ένα filler, ούτε ένα κακό κομμάτι.
Είναι και κάτι ακόμα σπάνιο, όχι μόνο για τη μουσική, αλλά συνολικά για την τέχνη. Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας του που στα αυτιά κάθε ανθρώπου λέει μία διαφορετική ιστορία, ξεχωριστή, και καμιά φορά μπορεί άσχετη με αυτήν που ήθελε να πει ο δημιουργός της. Όμως, επειδή μιλάμε για τον Johan Edlund και τους Tiamat, δεν αποκλείω αυτός να ήταν και ο σκοπός.
► Μαύρο: Clouds
Τόσο στο D&D, όσο και στην Κομοτηνή, αν δεις μαύρο δράκο τρέχεις. Μου ήταν αδύνατο να κρατηθώ, το είπα και μπορώ να συνεχίσω. Οι μαύροι δράκοι είναι από τα ισχυρότερα πλάσματα που μπορεί να συναντήσει κάποιος στο παιχνίδι. Μοναχικοί, ιδιαίτερα κυριαρχικοί και προικισμένοι με μία ανάσα εμποτισμένη με δηλητηριώδη αέριο.
To Clouds των Tiamat ταιριάζει «γάντι» στην περίσταση, όχι μόνο για τον τίτλο του αλλά για το χρώμα του. Από τις πιο σκοτεινές κυκλοφορίες των Σουηδών και αυτό με το περισσότερο heavy metal στην πορεία τους.
Κάθε κομμάτι στον δίσκο είναι ξεχωριστό με τον δικό του τρόπο, αλλά παρόλα αυτά τα "In a Dream" και "The Sleeping Beauty" είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Ο λόγος είναι απλός, συνδυάζουν πολλούς διαφορετικούς μουσικούς κόσμους, στοιχείο που αργότερα θα χαρίσει στους Tiamat το σημερινό τους status.
► Κόκκινο: Wildhoney
Οι κόκκινοι δράκοι όταν αποφασίζουν να εγκατασταθούν κάπου, ανεβαίνουν σε ένα ψηλό βουνό και ορίζουν ως περιοχή τους ό,τι μπορεί να δει το μάτι τους. Ναι, καλά καταλάβατε μιλάμε για τους ισχυρότερους δράκους του D&D.
Επομένως ήρθε η ώρα για την δισκογραφική κορυφή των Tiamat και εδώ νομίζω ότι δεν υπάρχει debate, αφού στο υψηλότερο σημείο δεσπόζει η παρουσία του Wildhoney.
Κυκλοφορεί το 1994 και αποτελεί φυσική συνέχεια στον ήχο του Clouds. H διαφορά του Wildhoney από κάθε δίσκο των Tiamat είναι εξής πολύ απλή, ενώ όλα είναι καλά, κανένα δεν αποτελεί μουσικό σταθμό. Όσα και αν περάσουν, ο τέταρτος τους δίσκος πάντα θα μνημονεύεται και όποτε η κουβέντα θα πηγαίνει στο gothic metal θα είναι από τα πρώτα albums θα έρχεται στο μυαλό κάποιου.
Αν κάποιος έγραφε την ιστορία των Tiamat και μου ζητούσε να το περιγράψω θα έλεγα: «Σκέψου ότι για κάποιον λόγο οι Pink Floyd επιλέγουν να παίξουν gothic metal, πόσο διαφορετικοί θα ακούγονταν;». Αν κάποιος θεωρεί ότι υπερβάλλω, τότε θα κάνω την εξής ερώτηση, «Αν έπρεπε να περιγράψεις το gothic metal σε κάποιον με έναν μόνο δίσκο, ποιον θα έπελεγες;»
