The Rasmus : Rise | Album Review

02/10/2022

Πληροφορούμαι ότι μια από τις εφηβικές μου επιρροές – κι ας τους πρόφερα μέχρι πέρυσι με λάθος τρόπο (δηλαδή The Ramsus) ζώντας σε μια ψευδαίσθηση ηδονής για το ψαγμένο της υπόθεσης επειδή και καλά μου θύμιζε όνομα Αιγύπτιου αυτοκράτορα ή θεότητας – ότι πρόκειται να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, δηλώνω ενδιαφέρον, τσιμπάω για κριτική. Έτσι, λιτά, απλά και απέριττα άρπαξα την ευκαιρία που εμφανίστηκε στον ορίζοντα για ακρόαση μουσικής της αρεσκείας μου – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα αρχικά έχοντας αποτυπωμένη στο μυαλό μου την εικόνα που είχα για την μέχρι τώρα δισκογραφική δουλειά τους…

Ο δίσκος Rise ξεκινάει πιο χαρούμενα από ποτέ και πραγματικά για μια στιγμή είχα την εντύπωση ότι έκανα λάθος στην αναζήτηση ή ότι επρόκειτο για κάποια διαφήμιση που εμφάνισε το Youtube και βάλθηκα να αναζητώ κάποιο ανύπαρκτο “skip”. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όμως, η γνώριμη, στα αυτιά μου, χροιά του Lauri ήρθε να διαψεύσει τις υποψίες περί λάθους. Χαρούμενες μελωδίες, αισιόδοξα και γεμάτα φως μηνύματα (βλ.“Cause every day's another precious diamond”), διάθεση που λαμβάνει ανεπιστρεπτί ανοδική πορεία και άλλα ελπιδοφόρα στοιχεία τα οποία δε θα φανταζόμουν ποτέ πως θα συνέδεα με το όνομα The Rasmus. Τι έκπληξη και αυτή! Βέβαια, οφείλω να παραδεχτώ πως παρόλο που κάπως μου ξένισε η άπλετη χαρά που αποπνέει το κομμάτι Live and Never Die, ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο του τραγουδιού και με το μήνυμα που θέλει να περάσει περί ομορφιάς της ζωής.

Προχωράμε στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου, το ομώνυμό του και δειλά – δειλά αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για δίσκο των The Rasmus. Αν και οι The Rasmus συνεχίζουν ακάθεκτοι μέσω των εκρηκτικών τους μελωδιών με υπόνοια motivational διάθεσης, δεδομένων των στίχων, εντάσσουν μια εσάνς μελαγχολίας στο κομμάτι επιλέγοντας μινόρε συγχορδίες, οι οποίες προσδίδουν μια (ή και δύο…) σκοτεινή πινελιά στο τραγούδι Rise. Στο κομμάτι Fireflies που έπεται, είναι πλέον ολοφάνερο ότι ο δίσκος είναι δημιούργημα των The Rasmus μιας και αποκτά σταδιακά λίγο πιο gothic αισθητική (ή τουλάχιστον είναι φανερή η προσπάθεια). Σε αυτό το κομμάτι με κέρδισαν αφενός οι διάσπαρτες νότες που ηχούν από την κιθάρα που συνειρμικά στο μυαλό μου, πριν καν δω τον τίτλο του κομματιού, συσχετίστηκαν με πυγολαμπίδες σε νυχτερινό τοπίο και αφετέρου ο σκληρός ήχος που έχει επιλέξει ο Eero για το μπάσο.

Σε μια εποχή που υποτίθεται πως γίνονται βήματα προς τον ριζικό αποδεκατισμό (καθώς η πλήρης εξαφάνιση δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα) των προκαταλήψεων που σχετίζονται με τα φύλα, δε νοείται να αναπαράγεται μέσω της τέχνης στερεότυπο που μαχόμαστε να καταρρίψουμε

Το Be Somebody θα το κατέτασσα στα πιο «μπαλαντέ» ή αλλιώς ατμοσφαιρικά κομμάτια του Rise με εμφανώς κυρίαρχο στοιχείο του τις μπασογραμμές που όχι μόνο γεμίζουν το κομμάτι αλλά τολμώ να πω πως το καθοδηγούν. Ένα ακόμη ιδιαίτερο στοιχείο που με έκανε να προσέξω λίγο παραπάνω το κομμάτι είναι τα υποτυπώδη αρπίσματα που υφίστανται ανά διαστήματα στο προσκήνιο του κομματιού (σαν να λέμε, «Όπου αρπίσματα και ατμοσφαιρίλα, η Τζώρτζια μέσα !»…). Στη συνέχεια, θα προσπεράσω κάπως σύντομα το κομμάτι Odyssey αφού δεν εντόπισα σε εκείνο κάποιο εξωφρενικά ενδιαφέρον στοιχείο. Το Odyssey μοιάζει οριακά με ακαπέλα ερμηνεία του Lauri, μέχρι το τελευταίο σημείο που εισάγεται μια μελωδία για να καλυφθεί κάπως η γύμνια του κομματιού. Ωστόσο και σε αυτήν την περίπτωση ταιριάζει το κάπως πιο κενό περιεχόμενο διότι το νόημα, που αντιλήφθηκα πως θέλουν να επικοινωνήσουν οι The Rasmus είναι η έλλειψη, η μοναξιά και η περιπλοκότητα των συναισθημάτων και των αντιφατικών σκέψεων και επιθυμιών.

Στο ίδιο μήκος κύματος, όσον αφορά το προσωπικό μου ενδιαφέρον κυμαίνεται και το κομμάτι Jezebel. Μάλιστα, το συγκεκριμένο κομμάτι δε θα κρύψω πως μου προκάλεσε έναν ελαφρύ εκνευρισμό καθώς σε συγκεκριμένο σημείο αναπαράγεται (συνειδητά ή μη) σεξιστικό στερεότυπο το οποίο δύσκολα περνά απαρατήρητο (μετά τη δεύτερη ακρόαση του δίσκου). Αναφέρομαι στο στίχο “A girl who looks like she's a boy”, στον οποίο φαίνεται να υπονοείται έμμεσα πως ο δυναμισμός, το θάρρος και η μαχητικότητα είναι κατεξοχήν χαρακτηριστικά της ανδρικής φύσης και προσωπικότητας (‘Από ποια εποχή είναι αυτή η εφημερίδα ;;;’). Σε μια εποχή που υποτίθεται πως γίνονται βήματα προς τον ριζικό αποδεκατισμό (καθώς η πλήρης εξαφάνιση δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα) των προκαταλήψεων που σχετίζονται με τα φύλα, δε νοείται να αναπαράγεται μέσω της τέχνης στερεότυπο που μαχόμαστε να καταρρίψουμε.

The Rasmus 2022

Σχεδόν 37 λεπτά η διάρκεια του δίσκου και όμως όσο προχωρούν τα τραγούδια η ροή δυσχεραίνεται και κυλούν όλο και πιο βασανιστικά. Δεν νομίζω πως αξίζει να σταθώ ιδιαίτερα στο τραγούδι Endless Horizon εφόσον πρόκειται για μια λούπα μελωδίας – εύηχη μεν, λούπα δε. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για το κομμάτι Clouds που ακολουθεί. Βέβαια στο Clouds μου αρέσει πολύ σαν ιδέα οι μεμονωμένες νότες στο μπάσο προς το τέλος του κομματιού που δίνουν την αίσθηση της ελαφριάς βροχόπτωσης – εναρμονισμένο με την εποχή δημοσίευσης θα έλεγε κανείς. Το σημείο που προαναφέρθηκε, στο τραγούδι, πάντως θα μπορούσε να θεωρηθεί άνετα doom αν το καλοσκεφτούμε.

Το Rise υποδηλώνει μια στοιχειώδη μουσική ωρίμανση των The Rasmus

Κι όπως βρίσκομαι στα πρόθυρα να κλείσω το παράθυρο αναπαραγωγής του δίσκου, σκάει το κομμάτι Written in Blood σαν ανάσα έμπνευσης και αναζωογονεί το κουρασμένο και πηγμένο μου μυαλό. Οι πιο επιθετικές κιθάρες, τα επιβλητικά hi-hat και τα σωστά τοποθετημένα breakdowns – με αποκορύφωμα το σημείο που βρίσκεται από το λεπτό 2:46 και έπειτα – διατηρούν το ενδιαφέρον μου και έτσι αναπτερώνεται η θέλησή μου να ακούσω το Rise μέχρι τέλους έστω και υπό συνθήκες φαινομενικής πίεσης. Τελευταίο και καταϊδρωμένο το τραγούδι “Evil”. Κι όμως, τα καλύτερα τα κράτησαν για το τέλος οι The Rasmus. Συνθετικά μπορώ να πω πως, το Evil μαζί με το “Written in Blood” αποτελούν τη δικαίωση ή τη σωτηρία – αν θέλουμε να γίνουμε λίγο πιο δραματικ@ – του δίσκου. Σε γενικές γραμμές μπορεί το “Rise” να μην ικανοποιεί τις προσωπικές μου προσδοκίες σχετικά με την εξέλιξη του συγκροτήματος και να μοιάζει σαν την πρώτη φορά που έβαλα να τους ακούσω, όμως δεν μπορώ να εκμηδενίσω την αξία του εφόσον διέκρινα σε εκείνον ορισμένα αξιόλογα κομμάτια με στοιχεία που υποδηλώνουν έστω και μια στοιχειώδη μουσική ωρίμανση των The Rasmus. Till next time λοιπόν…

Rating:

5.5