Φωτογραφίες: Νώντας Εμμανουήλ
Νομίζω αυτό είναι το ρεκόρ μου, δεν πρέπει να έχω καθυστερήσει ποτέ περισσότερο στη ζωή μου live report. Έλαχε να είναι στους Jethro Tull και η αργοπορία μου να γίνει εμφανέστερη από όσο πραγματικά.
Αυτοτιμωρήθηκα και ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω. Είθισται στα live reports να γράφουμε λεπτομέρειες, να προσπαθούμε με λέξεις να μεταφέρουμε μία συναυλιακή εμπειρία. Αν, όμως, κάτι τέτοιο ήταν εφικτό, τότε αντί για dvd οι μπάντες θα έβγαζαν βιβλία.
Όσο καλός και αν είναι κάποιος στις λέξεις, η λογική λέει ότι θα υστερεί μπροστά στην ικανότητα του Ian Anderson με το φλάουτο. Μπορεί οι ώμοι του να «ζαρώσει» από το βάρος των εβδομήντα πέντε ετών ,όμως, η progressive μουσικότητα που τον διέπει - και τους Jethro Tull κατ’ επέκταση - δεν τον διατηρεί απλά επίκαιρο, αλλά και πρωτοπόρο ακόμα και σήμερα.
Το σκηνικό έμοιαζε ιδανικό, ήταν μία από αυτές τις κρύες μέρες του Σεπτεμβρίου, το θέατρο Βράχων έτοιμο να υποδεχθεί τις εκατοντάδες των Αθηναίων που είχαν σπεύσει να δουν από τους Jethro Tull σε μία από τις - ίσως - τελευταίες εμφανίσεις.
Αρχικά μου είχε κάνει εντύπωση που δεν υπήρχε κανένα support σχήμα, από την άλλη, όπως εύστοχα μου είπε ο Νώντας στη διαδρομή: «Ρε ‘σε, ποιον θα βάλεις να παίξει κάτω από τους Jethro Tull και δε θα εξαφανιστεί; Επομένως ποιο το νόημα να υπάρχει support;».
Συναυλία με καθήμενους και με «απαγόρευση» φωτογραφιών, μία ανακοίνωση που μας έγινε σχεδόν με το που μπήκαμε στον χώρο και αποτελούσε επιθυμία του ίδιου του Ian Anderson. Ομολόγω ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν αυτή που θα άρμοζε απέναντι στην παραξενιά ενός rock star.
Όσοι βρεθήκαμε στις 23/09 στο θέατρο Βράχων για να παρακολουθήσουμε τους Jethro Tull από κοντά, ξέρουμε ότι δεν είδαμε συνυαλία, ζήσαμε μοναδική εμπειρία μέσω μίας μουσικής παράστασης που πρωταγωνιστής ήταν ο Ian Anderson, το φλάουτο του και το trademarked σηκωμένο πόδι του.
Οι Jethro Tull που τείνουν να γίνουν θαμώνες στη χώρα μας, αυτήν τη φορά, μετά από πολλά χρόνια (σχεδόν είκοσι) είχαν στις αποσκευές τους και νέο δίσκο. Επομένως το συμπαθέστατο “The Zealot Gene” δε γινόταν να μην έχει εκπροσώπηση και μάλιστα τριπλή.
O Ian Anderson συγκριτικά με την τελευταία επίσκεψη των Jethro Tull έχει προβεί σε «διορθωτικές» κινήσεις στη σύνθεση του σχήματος, οι οποίες εκ του αποτελέσματος, αποδείχθηκαν σωστές.
Φυσικά τον χρόνο δεν μπορεί να τον νικήσει κανείς, μπορεί όμως να τον διαχειριστεί, όπως έπραξε ο ευφυής βρετανός με τη φωνή του. Φυσικά πολύτιμη ήταν και η αρωγή των David Goodier και Joe Parrish.
Όμως, η ανανεωμένη σύνθεση του συγκροτήματος, δεν ήταν η μόνη «φρέσκια νότα» που μας επιφύλασσαν οι Jethro Tull. Βλέπετε ο Ian Anderson έχει αρχίσει να αναδιατυπώνει μουσικά τα κομμάτια, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, το “Aqualung.
To τέλος βρήκε όλους του καθήμενους όρθιους να αποθεώνουν κάθε συντελεστή ξεχωριστά και τους Jethro Tull να ανταποδίδουν με μία βαθιά υπόκλιση. Δεν πρόλαβα (captain obvious) να τους απολαύσω στην ακμή τους, όμως, ακόμα και τώρα, που θεωρητικά βρίσκονται στα τελειώματα τους, εύκολα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει γιατί χτίστηκε όλος αυτός ο μύθος ΄γύρω από το όνομα τους.
