Ό Andrew Dominik είναι ένας ιδιαίτερα επιλεκτικός Αυστραλός σκηνοθέτης που κατά την διάρκεια της καριέρας του έχει ολοκληρώσει ελάχιστες ταινίες. Ουσιαστικά το Blonde αποτελεί την τέταρτη ταινία μυθοπλασίας του μετά το Chopper (2000), το The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007) και το Killing Them Softly (2012). Και οι τρεις προηγούμενες ταινίες ασχολούνταν με ένα βασικό θέμα με το οποίο συνεχίζει να ασχολείται και στο Blonde: το πως οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε έναν συνάνθρωπό μας ο οποίος έχει μυθοποιηθεί από την κοινωνία που τον περιβάλλει, και προσπαθεί να εξερευνήσει το πως θα μπορούσε να είναι στα αλήθεια κάποιος πίσω από αυτή τη μυθοποιημένη προσωπικότητα. Στο Blonde αυτός ο άνθρωπος είναι η θρυλική σταρ της δεκαετίας του ‘50 Marilyn Monroe, η πιο σωστά η Norma Jeane Mortenson, το οποίο ήταν το πραγματικό όνομα της θρυλικής ηθοποιού.
Η "κιμαδομηχανή" του Χόλιγουντ
Η ταινία, όπως και το ομώνυμο βιογραφικό μυθιστόρημα του 2000 της Joyce Carol Oates στο οποίο είναι βασισμένη, δεν έχει σκοπό να αποδώσει με ιστορική ακρίβεια την ζωή της Norma Jeane, αλλά περισσότερο τη χρησιμοποιεί σαν αφορμή για να σχολιάσει το πόσο δύσκολη ήταν η ζωή μια γυναίκας στο σύστημα του Hollywood της εποχής. Αν κάποιος δει την ταινία προετοιμασμένος για ένα λαμπερό biopic μιας μεγάλης σταρ με την οποία μεγάλωσε, με την λάμψη του Hollywood της δεκαετίας του 50', με χορευτικά και τραγούδια, όχι μόνο θα απογοητευτεί, αλλά μάλλον θα είναι δύσκολο να αντέξει για όλη την διάρκειά του σχεδόν τρίωρου Blonde, το οποίο δε χάνει καθόλου χρόνο στο να δείξει τα δόντια του. Και μιλάμε για μια ιδιαίτερα αιχμηρή οδοντοστοιχία, αφού η ταινία δε διστάζει να θίξει δύσκολα θέματα όπως τη λεκτική και σωματική βία, το βιασμό και την έκτρωση μεταξύ άλλων.
Αυτή η πηχτή, δυσάρεστη ατμόσφαιρα από τη μία αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της ταινίας , αφού ο Andrew Dominik επικεντρώνεται με σχεδόν φετιχιστικό τρόπο στις δυσάρεστες στιγμές της ζωής της Norma Jeane δίνοντας στο θεατή ελάχιστες σκηνές με την πρωταγωνίστρια να είναι ευτυχισμένη, κάτι που κάνει το έργο να πλησιάζει σεναριακά ταινίες μελό. Αλλά από την άλλη αυτή ακριβώς η πηχτή ατμόσφαιρά είναι και ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα της ταινίας. Ο Dominik σκηνοθετεί με απίστευτη μαεστρία και δημιουργικότητα, κάνοντας μας να νιώθουμε και εμείς ότι βλέπουμε τα τεκταινόμενα μέσα από τα μάτια της Norma. Χρησιμοποιεί μια πληθώρα κινηματογραφικών τεχνικών για να μας δείξει την υποκειμενικότητα της πρωταγωνίστριας του. Το κάδρο αλλάζει συνεχώς διαστάσεις και χρώματα ανάλογα με το ποια στιγμή της ζωής της Norma βλέπουμε, και σε πολλές σκηνές ταυτίζεται με βίντεο και φωτογραφίες που υπάρχουν από τότε. Μάλιστα αυτά τα πλάνα είναι τελειοποιημένα σε τέτοιο επίπεδο που σχεδόν μπορεί να πιστέψει κάποιος ότι βλέπει το αυθεντικό υλικό. Αυτή η συνεχόμενη εναλλαγή τεχνικών κλιμακώνετε κατά την διάρκεια της ταινίας ταυτίζοντας μας με την χαοτική ψυχολογία της πρωταγωνίστριας και σε αρκετές στιγμές αγγίζει σκηνοθετικά τον ψυχολογικό τρόμο. Σε αυτή την ονειρική/εφιαλτική ατμόσφαιρα βοηθάει πολύ και η μουσική, με την οποία ήμουν ενθουσιασμένος καθ όλη την διάρκεια της προβολής, απ ότι αποδείχτηκε δικαιολογημένα, αφού είναι γραμμένη από τον Nick Cave και τον Warren Ellis.
Η δυσάρεστη λαμπρότητα του Blonde
Αυτή που όμως κλέβει πραγματικά την παράσταση είναι η Ana de Armas στο ρόλο της Norma Jeane/Marilyn Monroe. Η de Armas καταφέρνει με συγκλονιστικό τρόπο να μας κάνει να δούμε και τις δύο πτυχές αυτού του χαρακτήρα, και τη larger than life περσόνα του sex symbol Monroe αλλά και τον βασανισμένο από την κοινωνία και την βιομηχανία του θεάματος της εποχής άνθρωπο της Norma Jeane. Μάλιστα σε μια από τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές της ταινίας βλέπουμε στο ίδιο πλάνο την αλλαγή από Norma σε Marilyn στο πρόσωπό της.
Το Blonde είναι μια πραγματικά δύσκολη και δυσάρεστη ταινία, και λόγω του θέματός της αλλά και λόγω του τρόπου με τον οποίο το χειρίζεται, είναι καταδικασμένη να αγαπηθεί από πολλούς αλλά και να μισηθεί από άλλους τόσους. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν θα αρέσει η ταινία σε κάποιον πιθανό θεατή, αλλά αν για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: ότι αν καταφέρει να την ολοκληρώσει κάποιος δύσκολα θα την ξεχάσει.
Rating:
Xώρα: ΗΠΑ
Έτος: 2022
Χρώμα: Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Andrew Dominik
Πρωταγωνιστούν: Ana DeArmas, Adrien Brody, Bobby Cannavale
Διάρκεια: 166'
