Τους Green Carnation τους έμαθα από την ανάποδη, από το «Blessing in Disguise» άλμπουμ τους στο οποίο ήταν λίγο Paradise Lost από τα καλάθια του ενός ευρώ (για να μην κάνω τον παραλληλισμό με τη γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ). Όχι, δεν ήθελα άλλους τέτοιους goth metal κλώνους στη ζωή μου και απέφυγα να αγγίξω το κοντινό τότε παρελθόν τους.
Μέγα λάθος διότι εκείνος ο δίσκος του 2003, ο τρίτος τους συγκεκριμένα, δεν αντανακλούσε ακριβώς το μουσικό υπόβαθρο της μπάντας. Οι Green Carnation με τις δυο προηγούμενες κυκλοφορίες τους εξέφραζαν κάτι πιο βαθύ από το να προσπαθούν να γράψουν κάνα κουνοκώλικο χιτάκι για να χορευτεί στα goth κλαμπ της εποχής.
Το νέο τους πόνημα μετά από ωκεανούς χρόνων βαδίζει σε αυτές τις λεωφόρους. Το «Leaves of Yesteryear» πηγαίνει πίσω στο λυκαυγές του millennium όταν οι Νορβηγοί κυκλοφορούσαν το «Journey to the end of the night», και μια χρονιά αργότερα το αντιεμπορικό «Light of Day, Day of Darkness» ένα κομμάτι διάρκειας... 60 λεπτών!!!
Για να φθάσω να σκαλίσω περαιτέρω το ενδιαφέρον αλλά φτωχούλι παρελθόν τους έπρεπε να ακροαστώ «Leaves of Yesteryear» το οποίο μου φάνηκε ύποπτα διαφορετικό σε σχέση με το Blessing in Disguise. Επίσης ένα από τα πέντε τραγούδια του δίσκου ήταν η επανηχογράφηση του «My Dark Reflections of Life And Death», αυτής της ελεγείας των περίπου 18 λεπτών από το ντεμπούτο τους.
Τελευταία φορά που οι Green Carnation κυκλοφόρησαν δίσκο ήταν στο μακρινό 2006, τότε που δεν υπήρχαν καν τα smartphone και ο κόσμος επικοινωνούσε διαδικτυακά με το MySpace!!! Λίγα χρόνια πριν επανασυνδέθηκαν για live εμφανίσεις και έφθασε το 2020 να κάνουν την έκπληξη και να μας ψιθυρίσουν στο αυτί ότι βρίσκονται εδώ και ενεργοί.
Όμως ένας γνωστός επιχειρηματίας έχει πει ότι η ζωή είναι αριθμοί και με βάση τους αριθμούς το Leaves of Yesteryear, λυπάμαι αλλά δεν "βγαίνει". Έχουμε λοιπόν ένα άλμπουμ μετά από 14 χρόνια το οποίο αποτελείται από 5 τραγούδια εκ των οποίων το 1 είναι επανηχογράφηση και το άλλο διασκευή σε συνολικά 44 λεπτά μουσικής. ?ρα 3 δικά τους κομμάτια από το 2006 και έπειτα. Οι fans της μουσικής σκέφτονται γιατί να βάλουν το χεράκι στην τσέπη και να το αποκτήσουν όταν υπάρχουν τόσα και τόσα "ψάρια" εκεί έξω για αγορά.
Εδώ υπάρχει ένα δυνατό επιχείρημα υπέρ των Νορβηγών και αυτό είναι η ίδια η μουσική. Εκτός από τη διασκευή που κλείνει στο άλμπουμ και είναι το «Solitude» των Black Sabbath, τα υπόλοιπα κομμάτια στέκονται όχι απλά αξιοπρεπώς αλλά διαπρέπουν. Είναι υψηλό το επίπεδο των συνθέσεων και μιλάμε για μια μπάντα που ήταν αδρανής στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σαν συγκρότημα.
Γλυκάθηκα τόσο με τις συνθέσεις τους που θα προτιμούσα να μην κάνουν τη διασκευή αλλά να μας δωρίσουν ένα ακόμα δικό τους τραγούδι. Διότι το Solitude σαν προσπάθεια είναι πιο άοσμο και από το Rexona στη μασχάλη του Αναστόπουλου 33 χρόνια μετά.
Αντίθετα η επανηχογράφηση ήταν πειστική. Το Dark Reflections of Life And Death έχει αναμφισβήτητα διαφορές από την πρώτη έκδοση, όμως προτιμώ και τις δυο version. Η πρώτη σου δίνει μια μαυρίλα και είναι τραχιά, ενώ η νέα έκδοση είναι πιο γκρίζα και πιο ντελικάτη. Λείπουν τα φωνητικά της σοπράνο Vibeke Stene αλλά ο Kjetil Nordhus (φωνητικά) δεν αφήνει περιθώρια ενδοιασμών, όχι μόνο στο «Dark Reflections...» αλλά καθ' όλη τη διάρκεια του Leaves of the Yesteryear.
Αυτό το γκρίζο συναίσθημα λάμπει επίσης καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου αν και ο πεσιμισμός στους στίχους είναι εμφανής. Στον αέρα αναπνέεις μια μελαγχολία αλλά ούτε λεπτό δεν ένιωσα πως η μπάντα γίνεται κλαψιάρα.
Επιπλέον έχουμε να κάνουμε με μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια και αυτό που με προβλημάτισε από την πρώτη στιγμή είναι το αν η δομή τους σε κρατάει σε εγρήγορση, αν το ενδιαφέρον δε λιώνει σαν παγωτό χωνάκι Αύγουστο μήνα.
Τα καταφέρνει και εδώ είναι που εντοπίζουμε και τα progressive στοιχεία, στις τόσο στοχευμένες αλλαγές ρυθμών και διαθέσεων. Αυτό το prog συναίσθημα σε εμπνέει και το εξώφυλλο που κατευθείαν σου καρφώνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού ένα «Latelarus» από Tool.
Στις συνθέσεις ο Tchort (κιθαρίστας) έχει βάλει αναμφίβολα το χεράκι του εδώ και δείχνει την κλάση που του έδωσε στο παρελθόν μια θέση σε μπάντες όπως οι Emperor και οι Carpathian Forest. Αλλού θυμίζουν πιο προσιτούς In the Woods δεύτερης περιόδου, αλλού τις καλές ημέρες των Anathema από το «Judgement» και έπειτα και στις δυνατές στιγμές είναι απλά οι Green Carnation που αγάπησε ο μέσος οπαδός τους αλλά και ο οπαδός του ατμοσφαιρικού metal.
«I ask of you some faith in me» μας ζητάνε οι Green Carnation στο ομώνυμο κομμάτι του νέου τους άλμπουμ. Προσωπικά εγώ θα τους δείξω την πίστη μου, υπό δυο προϋποθέσεις: Να συνεχίσουν την ίδια ποιότητα στη μουσική τους και σε μεγαλύτερες δόσεις.
Rating:
Εταιρεία: Season of Mist
Genre: Progressive Metal
Παραγωγός: Endre Kirkesola
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 08/05/2020
Band links: Green Carnation, Facebook, Instagram, Twitter, Spotify, Bandcamp
