Όταν έρχονται μεγάλες μπάντες στη χώρα μας, όπως καλή η ώρα οι Tiamat, είθισται τα σχήματα που «συμπληρώνουν» την ημέρα, να πνίγονται από τον ίσκιο του μεγάλου headliner. Το πρώτο Σάββατο του Οκτωβρίου ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν αυτός ο άτυπος κανόνας θα επιβεβαιωνόταν και στο στενό της Ηπείρου ή αν κάποιος εκ των Memory Garden, Ophis, Isole, The Temple ή I Abyssick θα κατάφερνε να ξεφύγει από το «πέπλο» των επιβλητικών goth/doom Σουηδών.
► I Abyssick
Οι Αθηναίοι I Abyssick είχαν τον άχαρο ρόλο να ξεκινήσουν τη βραδιά (οριακά μεσημέρι) και να μας παρουσιάσουν τον μισό - περίπου - δίσκο τους, που κυκλοφόρησε πέρσι και έχει τίτλο "Ashes Enthroned". Θα ξεκινήσω από τα εύκολα και θα σας πω ότι πρέπει να αγοράσετε χθες αυτήν την κυκλοφορία, αφού το εξώφυλλο του είναι εκπληκτικό και φέρει την υπογραφή του Γιάννη Νάκου. Αναφορικά με τη μουσική, δεν είναι κακό ούτε το album ούτε και η εμφάνιση τους, όμως, κάτι μου έλειψε. Φυσικά, δε γίνεται να μη λάβουμε υπόψιν ότι είχαν μόλις μισή ώρα στη διάθεσή τους και μόλις ζεστάθηκαν, έπρεπε να κατέβουν από τη σκηνή. Σε όλα αυτά, καλό θα ήταν να συνυπολογίζουμε και το γεγονός ότι εμφανίστηκαν μπροστά σε μία χούφτα ανθρώπους, αφού δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επέλεξαν να παραμείνουν εκτός venue.
Με όλες τις συνθήκες να τους πηγαίνουν «κόντρα», μπορώ να πω ότι εγώ πέρασα καλά βλέποντας τους και μάλιστα να ξεχωρίσω κομμάτια. Πρώτον το "Truth" που έπαιξαν προτελευταίο, όπου ο Aggelos Seaito κατάφερε να δημιουργήσει μία «πολεμική» ατμόσφαιρα. Επίσης, εξαιρετικό κομμάτι είναι και το "(In a Land of) Ash and Debris" το οποίο θα έλεγα ότι κάπως «χαντακώθηκε» λόγω του αρχικού μπλοκαρίσματος της μπάντας.
I Abyssick Setlist
► The Temple
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι θα συνέβαινε αν οι Candlemass είχαν γεννηθεί κάπου προς Θερμαϊκό πλευρά; Καταννοώ όλους εσάς που θεωρείτε ότι μόλις διαβάσατε μία πελώρια υπερβολή, ωστόσο, τώρα που έχω την προσοχή σας, να πω το εξής: αν οι The Temple είναι μία μπάντα που σας διαφεύγει, τότε - άμεσα - αυτό πρέπει να αλλάξει.
Είμαι σίγουρος ότι οι θιασώτες του είδους τους γνωρίζουν ήδη, όμως, εμείς οι υπόλοιποι είναι εξαιρετικά πιθανό να αγνοούσαμε την ύπαρξή τους. Και παρότι η τετράδα μετρά αισίως δεκαπέντε χρόνια παρουσίας, εγώ ομολογώ ότι τους έμαθα μόλις πριν μισό μηνά.
Λοιπόν, οι εν λόγω μαυροντυμένοι κύριοι έχουν στην πλάτη τους ήδη έναν δίσκο, τον εξαιρετικό Forevermourn του 2016 και ετοιμάζονται για τον δεύτερο τους, μέσα από το οποίο ακούσαμε και δύο κομμάτια.
Ανέφερα ήδη - έστω και πλαγίως - πόσο μου αρέσει η πρώτη τους κυκλοφορία, όμως, την παράσταση έκλεψαν τα White Flame και Reborn in Virtue που έρχονται με άρμα την επόμενη δουλεια τους. Θέλει μεγάλο θράσος, αρκετή αυτοπεποίθηση, μπόλικο ταλέντο και πολλή δουλειά, ώστε σε ένα περιβάλλον, φιλόξενο μεν αλλά ανυπόμονο δε, να πας να τους κερδίσεις με κομμάτια που δεν έχουν ακούσει ποτέ τους και οι The Temple το τόλμησαν, και δικαιώθηκαν, πέρα για πέρα.
The Temple Setlist
► Ophis
Αρχικά να αφήσετε τους Dead Can Dance στην ησυχία τους και κατά δεύτερον να έχετε μαζί σας setlist, ειδικά όταν έρχεστε ως supporting act και για πρώτη φορά σε μία χώρα. Δεν είναι μουρμούρα, ούτε γκρίνια, αλλά ρε παιδί μου, μοιάζει «ντιβιλίκι-».
Με το οποίο δε θα είχα και κανένα πρόβλημα, αρκεί η απόδοση τους να ήταν ανάλογη. Στα αυτιά μου ακούστηκαν αρκετά διεκπεραιωτικοί και νομίζω ότι δεν ήμουν ο μόνος, αφού κάποια στιγμή περισσότεροι ήταν αυτοί που είχαν επιλέξει το αράγμα στο πεζοδρόμιο από τους Γερμανούς metallers.
► Isole
Τι ωραίοι τύποι ρε φίλε αυτοί οι Σουηδοί και πόσο καλή μπάντα. Θα αρχίσω ανάποδα, από τα αρνητικά δηλαδή, που δεν είναι άλλο από τη διάρκεια του set τους. Τους ήξερες και από πριν θα μου πεις, ναι θα πω αλλά εντελώς επιδερμικά. Η μέχρι τότε επαφή μου με τους Isole εξαντλούταν στην ακρόαση του Silent Ruins μέσα από το οποίο άκουσα μόλις δύο κομμάτια.
Αν μου το έλεγες αυτό πριν την έναρξη του live, η ξινίλα μου θα ήταν κάτι παραπάνω από διακριτή στην έκφραση μου. Με το πέρας της εμφάνισης τους, ένιωθα ευγνωμοσύνη γιατί ανακάλυψα μελωδίες & κομμάτια που με κέρδισαν. Μου ξύπνησαν μέσα μου τον έφηβο που αγοράζει νέο CD και πετυχαίνει «φλέβα χρυσού».
Τα κομμάτια που επέλεξαν ήταν όσα έπρεπε για να καλύψουν το σύνολο της δισκογραφίας τους και η τριάδα, Daniel Bryntse, Crister Olsson και Jimmy Mattsson εναλλασόταν υπέροχα στα φωνητικά και όταν έφτανε η ώρα να ενώσουν τις δυνάμεις τους, το Κύτταρο ξεσούσε σε αυθόρμητα χειροκροτήματα.
Isole Setlist
► Memory Garden
Και άλλοι Σουηδοί επί σκηνής, αυτήν τη φορά οι - σχετικά - κεφάτοι Memory Garden οι οποίοι ακόμα με διχάζουν για το αν ήταν καλοί ή όχι. Προσέξτε να δείτε, αν εξαιρέσουμε κάποια μικροθέματα που είχαν στην αρχή στον ήχο τους, το υπόλοιπο της παρουσίας τους θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία λέξη, «Αψεγάδιαστοι».
Αλλά ήταν αταίριαστοι, έβγαλαν τρομερή ενέργεια στο σανίδι, ήταν καθηλωτικοί, όμως, δεν «κόλλαγαν» με τους υπόλοιπους. Φυσικά αυτό δεν το λες κακό αλλά όταν οι προηγούμενες μπάντες σε έχουν βάλει σε ένα συγκεκριμένο mood, ξέρεις ότι οι headliners θα κινηθούν εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, καλό θα ήταν και εσύ να μην απομακρύνεσαι ιδιαίτερα από αυτό.
Από την άλλη κάποιος θα μου πει «Ρε Γιώργο, τους οπαδούς τούς είδες πώς το χάρηκαν;» και ξέρετε κάτι, θα έχει απόλυτο δίκιο.
Memory Garden Setlist
► Tiamat
Έφτασε και η μεγάλη στιγμή, το συγκρότημα για το οποίο όλοι είχαμε κατακλύσει το Κύτταρο, είχε έρθει η ώρα να βγει πάνω το σανίδι και να παίξει ένα set βγαλμένο από τα όνειρα μας, αφού θα ακούγαμε κομμάτια μέσα από δύο καλύτερα κατά γενική ομολογία albums των Tiamat, τα Clouds και Wildhoney.
Πάμε στην καυτή πατάτα, να τελειώνουμε με αυτήν και να μιλήσουμε μετά, με την ησυχία μας, για το live. Πράγματι ο Johan Edlund δεν ήταν και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και δεν αναφέρομαι στο φωνητικό κομμάτι αλλά στο πνευματικό (if you know what I mean). Όντως, μέχρι και εμένα που είμαι ίδια ομάδα με εκείνον, οι τόσες ποδοσφαιρικές αναφορές του με κούρασαν ελαφρώς. Επίσης, ναι άκουσα κόσμο να δυσφορεί όχι τόσο για την ομάδα που υποστηρίζει ο Σουηδός frontman των Tiamat αλλά για την επιλογή του να μπλέκει ποδοσφαιρικές συνιστώσες σε μία συναυλία.
H παραμονή του για κάποια χρόνια στην Συμπρωτεύουσα τον έκαναν να γίνει ΠΑΟΚ και μάλιστα να έχει το έμβλημα της ομάδας τατουάζ στο δεξί του χέρι. Βέβαια, μιλάμε για έναν Σουηδό γεμάτο τατουάζ ο οποίος επέλεξε να αποτυπώσει την παραμονή του στην πόλη με αυτό το τατουάζ. Δεν νομίζω κανείς να πιστεύει ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιον φανατικό οπαδό, απλά θεώρησε (εσφαλμένα) ότι με αυτόν τον τρόπο θα δεθεί περισσότερο με το κοινό και εν συνεχεία δεν αντιλήφθηκε ότι το σχέδιο του δε θα λειτουργούσε έτσι όπως το είχε φανταστεί.
H συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τον αντιμετώπισε με χαβαλέ, αρκετοί ήταν αυτοί που αδιαφόρησαν - ακόμα και όταν το είχε πια παρατραβήξει - και ένας βρέθηκε να βγάλει το ποδοσφαιρικό του άχτι και να τον λούσει με μπίρα και κοσμητικά επίθετα.
O Johan Edlund παρέμεινε ψύχραιμος μέχρι την ολοκλήρωση του live και μόνο στο τέλος ζήτησε να τον απομακρύνουν, αφού πρώτα είχε εξηγήσει τι είχε συμβεί. Ο εν λόγω «φανατικός» απομακρύνθηκε άμεσα & απότομα και γιουχαρίστηκε από το πλήθος κόσμου το οποίο είναι εξαιρετικά πιθανό να είχε τις ίδιες ομαδικές προτιμήσεις, ωστόσο, αντιλαμβανόταν ότι δεν είναι της παρούσης.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι Tiamat επισκέφθηκαν για τελευταία φορά τη χώρα μας και το γεγονός ότι από κάτω βρισκόταν ένα κοινό πεινασμένο για τη μουσική τους., δείχνει πολλά για ένα συγκρότημα που η τελευταία του κυκλοφορία είναι πριν μία δεκαετία.
Τα φώτα σβήνουν, οι μουσικοί βρίσκονται επί σκηνής και μόνο ο ιθύνων νους των Tiamat απουσιαζει. Ξαφνικά, ακούγονται οι πρώτες του "Whatever That Hurts" και η παράσταση ξεκινάει.
Δε θυμάμαι σε ποιο από τα δύο αλλά ή στο "Do You Dream of Me?" ή στο "The Ar" ο Johan Edlund κάνει την πρώτη του αναφορά στην ομάδα του και ξεκινάει όλο αυτό που διαβάσατε και παραπάνω. Παρότι τα χρόνια έχουν περάσει για τον Σουηδό, η φωνή του παραμένει εξαιρετική.
Ένα από τα things-to-do-before-I-die ήταν να ακούσω ζωντανά δύο συγκεκριμένα κομμάτια (έστω, 2+1) των Tiamat. Το πρώτο ήταν το "I n A Dream" το οποίο όχι μόνο άκουσα αλλά πυροδότησε και τα πρώτα pits. Το δεύτερο, που ήρθε αμέσω μετά και έφερε τον κακό χαμό, ήταν το "Clouds". Μαγικό, σπουδαίο, εξαιρετικό, πέρα από κάθε φαντασία ήταν το κλείσιμο της συναυλίας, με τους Tiamat να επιλέγουν το ρίξουν αυλαία με το "Sleeping Beauty" και "Gaia". Αν εξαιρέσουμε τον «φίλο» που μπέρδεψε το γήπεδο με το venue συναυλιών, δε θα μπορούσα να σκεφτώ ιδανικότερο τρόπο για να κλείσει αυτή η νύχτα.
Tiamat Setlist
Demons Gate Festival Day 1 | Draconian, Ahab, Ereb Altor, Fvneral Fvkk, Moaning Silence, Acid Mammoth, 30/09/2022 @Κύτταρο
