Spooky Season έχουμε παιδιά! Μέχρι το Halloween έτσι θα είναι τα Lucky 8! Ναι ρε! Είχαμε και στο χωριό μας Halloween. Προσωπικά δεν είχα ποτέ χωριό και ζήλευα πάντα όσους κάνουν Πάσχα ή διακοπές σε αυτό. Εγώ σε πόλη μεγάλωσα και σε πόλη ζω. Εδώ ναι, όσο πάει έχουμε και περισσότερα Halloween parties και ενώ παλιά τα έκραζα αυτό που έχω να δηλώσω πλέον είναι το εξής: TO HALLOWEEN ΕΙΝΑΙ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ. Οπότε κάντε party, ντυθείτε, περάστε καλά και ελπίζω στο μέλλον να έχουμε και "Trick or Treat" στις γειτονιές και να πετάνε μέσα στις σακούλες μας σιροπιαστά και παντεσπάνι.
Τι θα ήταν λοιπόν το Halloween δίχως τα τέρατα; Μακαρόνια χωρίς τυρί. Τούρτα χωρίς κερασάκι (Ποιος τρόμπας το είπε πρώτος αυτό ήθελα να ήξερα… Ποιος χέστηκε για το κερασί;). Γιορτινό τραπέζι χωρίς θείο που δεν συμπαθεί κανείς. Ελληνικός δρόμος χωρίς λακούβα. Παιδικό πάρτι χωρίς μπόμπα. Και άλλα πολλά. Γι αυτό και εμείς διαλέξαμε 8 αγαπημένα κινηματογραφικά τέρατα, να πάρετε και καμιά ιδέα για την στολή σας. Επιμέλεια: Χρήστος Καραγιάννης
►Godzilla (Μάριο `Aγγελος Παρασκευαΐδης)
Είτε είσαι 5 είτε 95 μια γεύση την έχεις πάρει. Είναι Σαύρα είναι μεγάλη και ξερνάει πυρηνικά από το στόμα του.... ή ό,τι είναι τέλος πάντως αυτό. (πυρηνικά είναι, έτσι τα λέγαμε μικρά). Θες να τον δεις ως μορφή ζωής πριν από εμάς; κάτι σαν alpha predator; θες να τον δεις σαν την απάντηση της φύσης προς εμάς; σαν την Νέμεση σε όλες τις βλακείες μας και την υπεροψία μας; σαν Cult φιγούρα; Είναι ΣΑΥΡΑ και θα σου αλλάξει τα φώτα, αλλά έχει και συνείδηση. ΄Aλλοτε πάλι δεν έχει, γιατί ως πατέρας δεν έχει δώσει και τα καλύτερα δείγματα. Μάλλον σαν εμάς είναι και δεν το πολυδείχνει... Ένας ήρωας ταλαιπωρημένος και κατατρεγμένος με μια μοίρα που δεν επέλεξε να ζει αλλά του φορέθηκε... από τους σκηνοθέτες (εμάς τους ανθρώπους δηλαδή) που έβγαλαν στο φως τους προβληματισμούς τους, τις φοβίες τους και τον εσωτερικό τους κόσμο με οπτική το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια μια κυρίως φιλοσοφική φιγούρα όπως σε κάθε sci-fi ιστορία/έπος που σέβεται τον εαυτό της.
►Oogie Boogie (Κώστας Παπανικολάου)
Σε ένα θρυλικό φιλμ αποτελούμενο κυρίως από τέρατα και με μόλις 10 λεπτά χρόνου σε σύνολο 76 λεπτών, καταφέρνει να κλέψει την παράσταση, να καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους Disney -και όχι μόνο- villains ever, και να μας χαρίσει κορυφαία κομμάτια. Ο Oogie Boogie του The Nightmare Before Christmas από τον Tim Burton δεν με τρόμαξε ποτέ, ωστόσο αν αναλογιστείς για τι τέρας μιλάμε, σου γυρίζουν τα άντερα ανάποδα. Ένας σάκος σταριού γεμάτος με κάθε λογής σκουλήκια και άλλα ζωύφια, ο οποίος αναλαμβάνει να βασανίσει τον ΄Αγιο Βασίλη. Έχω καμιά 50αρια πιθανά entries στη λίστα, αλλά επιλέγω αυτόν γιατί πολύ απλά είναι ΤΟ τέρας στην αγαπημένη μου animated ταινία ever.
►Sadako Yamamura (Φοίβος Κρομμυδάς)
Από τα 13 μου όταν πρωτοήρθα σε επαφή μαζί της μέχρι και σήμερα ξυπνάω ουρλιάζοντας επειδή τη βλέπω στον ύπνο μου να κινείται αργά προς το μέρος μου. Και το τελευταίο πράγμα που βλέπω είναι αυτό το γουρλωμένο μάτι να κοιτάει κατευθείαν στην ψυχή μου. Η αλήθεια είναι πως παρά τα τραύματα που μου έχει προκαλέσει, τρέφω μια αγάπη για τη Sadako Yamamura καθώς αντιπροσωπεύει ό,τι λατρεύω στον μεταφυσικό κινηματογραφικό τρόμο. Το συναίσθημα του δέους, την αναπόφευκτη απειλή και εν τέλει το φρικτό τέλος, δοσμένο με έμφαση στην ατμόσφαιρα και όχι στην έκπληξη. Η μεταμοντέρνα εκδοχή του ιαπωνικού φολκλόρ στα καλύτερα της.
►Predator (Κώστας Χανδρινός)
Τα κινηματογραφικά τέρατα είναι μια παράδοση που κρατάει σχεδόν από τα πρώτα βωβά αριστουργήματα. Από το Νοσφεράτου και το Haxan, μέχρι τα τέρατα της Universal για να φτάσουμε στις μέρες μας. Ωστόσο θα πάω στη δεκαετία του '80 και την αναγέννηση του είδους, ειδικά στην επιστημονική φαντασία. Αφήνω τα άλλα δύο κλασικά της περιόδου -Alien και Thing- για να πάω στην αγαπημένη μου ταινία της περιόδου. Predator. Ο Σταν Γουίνστον κάνει παπάδες στο design, αλλάζει εντελώς το αποτυχημένο αρχικό σχέδιο που είχε κάνει ο προκάτοχός του στο φιλμ, αναλαμβάνει το δημιουργικό έλεγχο, παίρνει τις οδηγίες του Τζέιμς Κάμερον για άνω και κάτω γνάθο και βάζει μια αξέχαστη σκατόφατσα στις κινηματογραφικές συνειδήσεις μας. Έναν Κυνηγό, με ηθικό κώδικα, που καταδιώκει και συλλέγει τρόπαια από τη μονάδα του ΄Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ στις ζούγκλες της Γουατεμάλα.
"You're one ugly motherfucker"
►Stitch (Μυρτώ Ραμμοπούλου)
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ «τερατένιο» τέρας, κυρίως γιατί η ταινία από την οποία προέρχεται ένα μια παιδική ταινία της Disney. Το 2022 ταξιδέψαμε στη Χαβάη και γνωρίσαμε την εξάχρονη Lilo Pelekai και τον ξινό μπλε εξωγήινο με το όνομα "Experiment 626". Η μικρή Lilo, που μετά το θάνατο των γονιών της μεγαλώνει με την αδερφή της, Nani, βρίσκει έναν «άσχημο σκύλο» τον οποίο υιοθετεί και ονομάζει "Stitch". Μαζί επιδίδονται σε ένα σκασμό σκανταλιές, αφού ο μεν Stitch είναι γενετικά κατασκευασμένος για να προκαλεί χάος και καταστροφή, και η δε Lilo θέλει να…παίξει.
Και γιατί ασχολούμαστε εμείς με αυτό; Εγώ δηλαδή. Γιατί αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια δεν μπορώ να μη θυμάμαι την παιδική αθωότητα που αγκαλιάζει και αποδέχεται ακόμα και το άσχημο, όχι μόνο δεν το αποκλείει αλλά το περιλαμβάνει στην ohana του, την οικογένειά του. Ο Stitch, που αρχικά χρησιμοποιεί τη Lilo και για να κάνει το χαμό του, αλλά και για να αποφύγει τη σύλληψη από μια διαγαλαξιακή ομοσπονδία, μέσα από όλη την αγάπη που δέχεται εν τέλει αφήνει πίσω τα καταστροφικά του γούστα για να κρατήσει την οικογένειά του ασφαλή και ενωμένη. Στο "Lilo & Stitch", ένα κορίτσι και ένα τέρας γίνονται φίλοι σε μια πολύ γλυκιά και αστεία ιστορία για να σκεφτούμε ξανά την "συμπερίληψη", την "φροντίδα" των «παρακμιακών», το πώς στεκόμαστε απέναντι στο κακό, ειδικά τώρα πια που τα τέρατα έχουν όλο και περισσότερο τη δική μας ανθρώπινη μορφή.
►Beetlejuice (΄Αννα Βασιλικοπούλου)
Έχετε πρόβλημα με τους νέους ενοίκους του παλιού σας σπιτιού; Είστε απελπισμένοι γιατί έχετε πεθάνει και δε μπορείτε να τους διώξετε; Χρειάζεστε δραστικά μέτρα; SAY NO MORE! Ο Betelgeuse είναι εδώ για εσάς και τη σωτηρία σας. Γιατί οι στερεοτυπικοί εξορκισμοί, λίγο κάπως κούρασαν βρε αδερφέ. Τώρα λοιπόν, με τη βοήθεια του Betelgeuse, μπορείτε κι εσείς να διώξετε μακριά τους κακούς ανθρώπους που τόσο βίαια έχουν εισβάλει στο σπιτικό σας. Αυτό είναι το φοβερό cult classic του '88, ονόματι, φυσικά, Beetlejuice, στο οποίο το χιούμορ και η φαντασία του Tim Burton, ξεδιάντροπα οργίασαν, ανοίγοντας νέους ορίζοντες για την πορεία του σκηνοθέτη.
Με έναν Michael Keaton σε μια από τις καλύτερες στιγμές της υποκριτικής καριέρας του, υποδειγματικά κοστούμια, αλλά και μια αισθητική στην ακραία κιτς πλευρά του γοτθικού, έχουμε την τέλεια συνταγή για τον μεγαλύτερο βιοεξορκιστη στην αγορά, ένα φάντασμα διαφορετικό από τα υπόλοιπα, σε ένα έργο που φυσικά δικαίως έχει τον τίτλο του cult classic, αφού είναι και το ίσως μοναδικό στο οποίο θα βρεις φαντάσματα να πηγαίνουν στην δική τους so called εφορία, αλλά και πολλά ακόμη. My point; Αν θες να περάσεις υπέροχα και να γελάσεις με την καρδιά σου (αλλά και να λιώσει η καρδιά σου με μια γλυκύτατη Winona Ryder στα 17 της), απλώς δες αυτήν την ταινιάρα!
►Tyrannosaurus Rex (Χρόνης Μούγιος)
Δεν είμαι σίγουρος αν ανήκει στην κατηγορία τέρατα ή κατοικίδια αλλά (μιας και μου πρόλαβαν τον Γκοτζίλα) ένα από τα αγαπημένα μου είναι η Τυραννοσαυρίνα από το Jurassic Park. Ειδικά η σκηνή που το σκάει (από το πάρκο) πρέπει να είναι μια από τις πιο καλογυρισμένες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου, και από άποψη σκηνοθεσίας (μιλάμε για μια πραγματικά Χιτσκοκική προσέγγιση αλά Jaws) αλλά και από θέμα εφέ κάνει όλα τα καινούρια μπλοκμπάστερ να φαίνονται ψεύτικα.
►Pennywise (Χρήστος Καραγιάννης)
Θυμάμαι να είμαι μικρό παιδάκι αμούστακο και άβγαλτο όταν ο τότε κολλητός μου στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου μου πρότεινε να δω το "It" λέγοντας μου επί λέξη "φίλε θα τα κάνεις πάνω σου". Το ίδιο απόγευμα είχα πάει στο Video Club να το νοικιάσω. Εννοείται το έβαλα να το δω μόνος μου και φυσικά δεν το τελείωσα, αυτό θα γινόταν δύο χρόνια αργότερα. Ο λόγος; Μα φυσικά ο τρομακτικότερος Clown της ιστορίας του κινηματογράφου. Ως παιδάκι δεν τους φοβόμουν ποτέ. Περισσότερο μου έβγαζαν μιζέρια πάρα τρόμο. Ο Pennywise (που shapeshifter Monster ήταν, αλλά πάντα με τον Clown θα τον συνδυάζουμε) όμως είναι αλλουνού Παπά ευαγγέλιο… Το βλέμμα; Tα δόντια; Tο make up; H ερμηνεία του Tim Curry; (Φυσικά και αναφέρομαι στο πρώτο και όχι στο Remake) δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Τα πέτυχαν όλα τόσο καλά σε αυτό το τέρας, που έκαναν αρκετά παιδιά της γενιάς μου να αποκτήσουν φοβία με τους Clown και όλους τους άλλους να τους καταλαβαίνουμε απόλυτα.
