*Η παρακάτω κριτική δεν περιλαμβάνει spoilers, αλλά μπείτε με προσοχή*
Πιθανότατα διανύουμε τις μέρες κρίσεως των απανταχού ριμέικ, ριμπούτ και σίκουελ. Όχι σε όγκο, μιας που οι (επανα)κυκλοφορίες καλά κρατούν, αλλά σε ζήτημα αποδοχής από το κοινό. Κι ενώ κάτι τέτοιο θα είναι ευχάριστο, καθώς οι ιδέες χρειάζονται όχι μόνο γενναία ανακύκλωση, αλλά και συνεχή επέκταση, διαφοροποίηση και αλλαγή. Δε χρειαζόμαστε μόνο να προσεγγίζουμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο, ενίοτε ίσως θα πρέπει να αφήνουμε κάποια πράγματα εκεί που πρέπει.
Halloween Ends | Halloween:'Ενα "πολυσφαγμένο" φραντσάιζ
Ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτού που γράφω συναντάται στο σινεμά τρόμου και δη, την υποκατηγορία των σλάσερ. Ακόμα πιο συγκεκριμένα στο Halloween, μια σειρά ταινιών που ξεπήδησε κυριολεκτικά από το τίποτα, ένα καταπληκτικό κι εντελώς μινιμαλιστικό φιλμ του 1978 δια χειρός Τζον Κάρπεντερ. Από όλους τους κινηματογραφικούς σφαγείς, τούτο δω ίσως είναι το πιο ταλαιπωρημένο από ανθυποσίκουελ, ριμέικ, ριμπούτ κ.ο.κ. Κάπου στην πορεία υπήρξαν συμπαθητικές προσπάθειες (το Halloween II, αλλά και το αιρετικό Season of the Witch, χωρίς το Μάικλ Μάγιερς), ωστόσο κάπως φάνηκε να μη σταματάει η ροή ταινιών, ούτε μετά το ανεκδιήγητο Halloween: Resurrection ή τη white trash galore αισθητική του Ρομπ Ζόμπι στα δυο ριμέικ της δεκαετίας των 00ς.
Γι’ αυτό και όταν το 2018 ήρθε ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν -με τις ευλογίες του Κάρπεντερ- με το ριμέικ - σίκουελ - ριμπούτ (είναι πρακτικά και τα τρία μαζί, ταυτόχρονα) και τη Τζέιμι Λι Κέρτις και πάλι στο ρόλο που τη στοίχειωσε - ανάδειξε, τότε ήμασταν συγκρατημένα αισιόδοξοι. Και, είχαμε δίκιο. Το πρώτο φιλμ του Γκριν ήταν μια πραγματική νέα πνοή στο ταλαιπωρημένο φραντσάιζ, χωρίς ωστόσο να αποκλίνει πολύ από τα “θέλω” των θεατών.
Στο δεύτερο φιλμ, Halloween Kills, έριξε λάδι στη φωτιά, στέλνοντας το Μάικλ Μάγιερς σε ένα φρενήρη αφηνιασμό κι ένα επακόλουθο ξεκλήρισμα της πόλης του Haddonfield. Ταυτόχρονα, έδωσε και μπόλικες νύξεις για την κυριαρχία του όχλου σε καταστάσεις πανικού και πόσο εύκολα παρασύρονται και διψούν για αίμα όταν τους δώσεις έναν ένοχο. Αυτή η ταινία χαίρει λιγότερου σεβασμού από το προηγούμενο, ενώ στήνει παράλληλα ιδανικά το τελικό ντέρμπι ανάμεσα στη Λόρι Στρόουντ της Κέρτις απέναντι στο στοιχειό Μάικλ Μάγιερς. Κι εδώ έρχεται το Halloween Ends.
Διαβάστε εδώ: Halloween Kills | Κριτική
Halloween Ends | Σύνοψη και οι παράλληλοι με Τζον Κάρπεντερ
Χάλογουιν, 2019. Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα των δύο πρώτων ταινιών και με τον τρόμο του Μάγιερς να πλανάται πάνω από το Haddonfield, ένας νεαρός μπέιμπι σίτερ, ο Κόρεϊ Κάνινγχαμ (Rohan Campbell) σκοτώνει καταλάθος το παιδί που έχει αναλάβει να προσέχει. Κι έκτοτε, η ζωή του παίρνει την κάτω βόλτα: Γίνεται ο απόκληρος της πόλης, προσπαθεί να ισορροπήσει στη ζωή του, όμως καταλήγει να είναι ένα τέρας. Ένας "Μάικλ Μάγιερς νο.2", κάποιος που θυμίζει το τραύμα των φόνων και του θανάτου σε ολόκληρη την πόλη. Ταυτόχρονα, η Λόρι Στρόουντ (Jamie Lee Curtis) με την εγγονή της 'Aλισον (Andi Matichak), προσπαθούν να αφήσουν πίσω τους τη δική τους εμπλοκή στο θέμα Μάγιερς, κάτι που είναι πολύ δύσκολο και γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν η 'Aλισον αρχίζει να μπλέκεται ρομαντικά με τον Κόρεϊ. Ταυτόχρονα, η ασθμαίνουσα ανάσα του Μάικλ Μάγιερς μοιάζει να επιστρέφει.
Ήδη έχει βαπτιστεί ως ο φτωχός συγγενής της τριλογίας Γκριν, επειδή δε δίνει στους φαν αυτό που περιμένουν, ωστόσο δίνει στον Γκριν τη δυνατότητα να αναφερθεί σε ένα αυτοαναφορικό τμήμα της σειράς ταινιών Halloween. Όπως έκανε πιο θαρραλέα το τρίτο Halloween, το Season of the Witch, αφήνει το Μάγιερς στο παρασκήνιο. Εδώ όμως ο Μάγιερς συνεχίζει να είναι παρών, του δίνει μια υπόσταση μύθου εντός της οθόνης και προσπαθεί να ασχοληθεί με το “τραύμα” της κοινωνίας που επιβιώνει από ένα σίριαλ κίλερ. Επίσης ως ενδιαφέρον, καταπιάνεται, αν και κάπως σχηματικά με εκείνους που λόγω συνθηκών και κακών επιλογών γίνονται το κακό, απέναντι στο ίδιο το Κακό, όπως έχει προσωποποιηθεί στον Μάγιερς.
Ακόμα, βλέπουμε μια παράλληλο με ένα άλλο κλασικό καρπεντερικό, το Christine (1983), ο Κόρεϊ πρακτικά ακολουθεί τα βήματα του συνεπώνυμού του 'Αρνι Κάνινγχαμ (πόσο τυχαίο να είναι) από εκείνη την ταινία. Η ανθρώπινη φύση του Μάγιερς στα τελευταία της, είναι χτυπημένος και εξαφανισμένος για τέσσερα χρόνια, αλλά στα περίπου δέκα λεπτά που εμφανίζεται, η καρδιά των φαν επιστρέφει στη θέση της. Το Shape, όπως λέει το Μάγιερς ο Κάρπεντερ από το ‘78, υπάρχει παντού, γίνεται συνώνυμο του κακού, έχει διαποτίσει την πόλη.
Halloween Ends | Ο αιρετικός απόκληρος
Γράφοντας τον πρόλογο της ταινίας, κατανοώ ακόμα περισσότερο γιατί οι φαν απογοητεύτηκαν πλήρως με το Ends. Δεν πήραν ποτέ την αναμέτρηση Λόρι-Μάικλ (στο Kills ήταν η Λόρι παροπλισμένη, θυμίζω) κι απ’ ότι φάνηκε, ο Γκριν δεν είχε ποτέ αυτή την πρόθεση, απλά σφήνωσε το τέλος του Μάικλ Μάγιερς ωραία μεν, βιαστικά δε. Ωστόσο, παραμένω στο πλάι της ταινίας, γιατί προτιμώ τα πειράματα ακόμα κι όταν είναι ημι-ψημένα, παρά από την ίδια καλοψημένη συνταγή. Και το Ends είναι ακριβώς αυτό. Αν το Halloween Kills είναι το “Empire Strikes Back” των σλάσερ που λέει κι ένας φίλος, τότε το Ends είναι μάλλον το “Last Jedi”.
Το περίεργο είναι ότι το Last Jedi δε μου είχε αρέσει, εκτιμώ ωστόσο το τι πήγε να κάνει εδώ το Ends, ακόμα κι αν το πρόβλημα είναι ο ίδιος του ο τίτλος. Ίσως να έπρεπε να είναι το προτελευταίο κι όχι το τελευταίο φιλμ της σειράς, πιθανώς να λειτουργούσε καλύτερα αφηγηματικά. Και μπορεί το Ends να μην καλογεράσει σαν το τρίτο Halloween (πολύ το μελετάμε, έρχεται και επετειακό κείμενο) που τώρα έχει βρει πολύ περισσότερους υποστηρικτές, αλλά παραμένει ένα ενδιαφέρον πλην όμως "αιρετικό" φιλμ, το οποίο με περίσσια αυθάδεια κάνει αυτό που θέλει εκείνο, αλλά όχι τι θέλουν οι φαν. Ίσως αυτός να είναι ο τρόπος για να σπάσουμε τους αέναους κύκλους των σικουελοριμπουτριμέικ.
Σας αφήνουμε με το ωραιότερο κομμάτι του μάστερ Κάρπεντερ από το σάουντρακ της ταινίας
Rating:
Xώρα: Η.Π.Α
Έτος: 2022/Έγχρωμο
Σκηνοθέτης: David Gordon Green
Πρωταγωνιστούν: Jamie Lee Curtis, Andi Matichak, Rohan Campbell, James Jude Courteney
Διάρκεια: 111'
