Με αφορμή τη συναυλία των θρυλικών Septicflesh στο Fuzz Club, Γιώργος Ξιφαράς, Κώστας Παπανικολάου, και Ειρήνη Τάτση μαζεύουν οκτώ αγαπημένα κομμάτια τους από τους θρύλους του extreme ήχου, στο εμβόλιμο Lucky 8 της εβδομάδας, αφιερωμένο στους Flesh.
Διαβάστε επίσης: Septicflesh: H setlist της καριέρας τους | Αφιέρωμα
► Septicflesh | Anubis
Μοιάζει σαν να αποφασίσαμε να κάνουμε περαιτέρω λίστα για να μπορέσω να χωρέσω και το Anubis. Είναι το απόλυτο hit τους, όπου όλοι τους έχουν πιάσει το max της απόδοσης τους. Θα μου πεις, ένα τραγούδι για τον Θεό τσακάλι, τον αφέντη του κάτω κόσμου, γίνεται να υστερεί; Φυσικά και οχι και αυτό το κατάλαβαν οι Septicflesh καλύτερα από όλους.
► Septicflesh | Hierophant
Πέντε χρόνια από το Codex Omega και ένα πρωινό του Μαρτίου του 2022, οι Flesh αποφασίζουν πως ήρθε η ώρα να επιστρέψουν. Και τι καλύτερο από το Hierophant, πρώτο single του πρόσφατου Modern Primitive, για να επανέλθεις; Με επικό video clip, οι Septicflesh δίνουν τον παλμό του δίσκου, ο οποίος έχει σαφείς, ξεκάθαρες, και πανίσχυρες ανατολίτικες αναφορές. Η παραγωγή είναι προφανώς υψίστου επιπέδου, τόσο στο βίντεο όσο και στο κομμάτι, το οποίο δεν ξέρω αν έχει πολύ νόημα να αναλυθεί, αφού απλά φέρει την βαριά υπογραφή της μπάντας, και ναι, αυτή πολλές φορές αρκεί. Θα σας πω ένα μυστικό: δεν είχα ανατρέξει στη δισκογραφία τους, παρότι είναι -πλέον- από τα ελάχιστα συγκροτήματα του extreme ήχου που όντως μπορώ να ακούσω (δεν το γράφω ελιτιστικά, άλλα αυτιά ο καθένας μας), και το έπραξα με το που άκουσα το Hierophant.
► Septicflesh | Portrait of a Headless Man
Δεν ξέρω, εδώ έχω μία εσωτερική σύγκρουση, δεν είμαι σίγουρος αν μου αρέσει το κομμάτι λόγω του video ή το αντίστροφο. Αν γυριζόταν μία ταινία εμπνευσμένη από την τέχνη των Septicflesh, δεν νομίζω ότι θα είχε σοβαρές διάφορες με το βίντεο του "Portrait of a Headless Man". Σαν να ενώθηκαν το Blade Runner με το Alien και μας μετέφεραν σε έναν κόσμο βρόμικο και τρομακτικό.
Μέσα από τις αλληγορίες που το διέπουν, τα μηνύματα που περνούν σχετικά με την ελευθερία είναι αρκετά δυνατό και οι Αθηναίοι δείχνουν πως όταν έχεις ταλέντο, μπορείς να περνάς το μήνυμά σου, ακόμα και χωρίς να το διατυπώνεις.
► Septicflesh | Faust
Θα μας πάω πίσω ένα ταξιδακι στο Sumerian Demons, όπου και βρίσκεται ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια των Septicflesh. Γενικά όχι από τις μπάντες, η τα είδη που με κέρδισε ποτε, το Faust όμως εντός του Sumerian Demons, είναι για μένα μια από τις καλύτερες μουσικές μεταφορές του εν λόγω ποιητικού έπους του Goethe σε αυτοτελές κομμάτι.
Ακούς όλη την κουβέντα του Faust με το Μεφιστόφελη, να εκτυλίσσεται μπροστά σου. Ένας συνεχής διάλογος κακού και κυριαρχίας μέσω των κατάλληλων front και back vocals, η συνεχής πάλι του ανθρώπου, να έχει αυτό που θέλει με αντάλλαγμα την ψυχή του.
► Septicflesh | [Morpheus] The Dreamlord
Με τον Μορφέα έχω μια ιδιαίτερη σχέση γενικά. Εν συντομία: λατρεύω να κοιμάμαι, αλλά απεχθάνομαι το πόσο δημιουργικό χρόνο χάνω επειδή πρέπει να κοιμάμαι. Τραβήχθηκα αμέσως κοντά στο Sandman του Neil Gaiman, και στη διάρκεια της "εκπαίδευσης" των αυτιών μου στη δισκογραφία των Septicflesh, ανακάλυψα μεταξύ άλλων και το [Morpheus] The Dreamlord. Κομμάτι που σετάρει άψογα την ατμόσφαιρα την οποία χτίζουν τα lyrics, με το 3ο verse απόλυτα αγαπημένο: "In the garden of illusions/ Encircled from the pillars/ I found/ My idol/ But clouds filled the purple sky/ And shed their crystal tears/ And the idol/ Became muddy". Έπος.
► Septicflesh | Sunlight Moonlight
Το εναρκτήριο riff είναι αρκετό για να σου ρίξει το σαγόνι. Ίσως, όμως, να ανήκεις σε ένα δύσκολο ακροατήριο που χρειάζεται περισσότερα από δέκα δευτερόλεπτα για να πειστεί. Αν ισχύει αυτό, μην ψάχνεις άλλο γιατί είσαι στο σωστό μέρος. Απίθανο drumming από τον Μπενάρντο, συνοδευόμενο από τα μαγικά πλήκτρα του Χρήστου και ένας Seth σε μία από τις πιο ζοφερές του εκδόσεις. Όλα αυτά που περιγράφω ακούγονται στα 90 εναρκτήρια δευτερόλεπτα, πριν ακούσουμε τον Σωτήρη να τραγουδάει "Sunlight/Moonlight" σε μία στιγμή που θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο "έκοβε" τα κομμάτια των Dimmu Borgir ο Vortex.
► Septicflesh | Collector
Νιώθεις λες και βρίσκεσαι σε ένα υγρό σημείο μιας πυραμίδας 5.000 ετών και από πάνω σου στέκονται οι κολοσσιαίου μεγέθους θεοί της αρχαίας Αιγύπτου και κάνουν "flex". Στο Collector βλέπεις τους Flesh να προσφέρουν πράγματα που θα μπορούσαν να ζητήσουν ακροατές πολλών μουσικών προτιμήσεων. Η εισαγωγή θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει σε φιλμ με επίκεντρο κάποιο καυτό, γεμάτο ιδρώματα παζάρι του Καΐρου, σε intro ενός horror με setting την Αίγυπτο. Τα lyrics του κομματιού διαθέτουν τέτοια δύναμη, η οποία μόνο από τους Flesh μπορεί να γίνει ηχητικά ακόμη πιο μεγάλη, με απόκοσμα brutals να σε στέλνουν σε ακραίο τριπ. Πλήρης αποθέωση με τα ψιθυριστά, αρρωστιάρικα φωνητικά στο τέλος και την απόλυτη ματαιοδοξία του είδους μας αποδομένη έξοχα: "So if I mend your pieces/ Can I become like you?/ A god men believe in and worship/ Collector". Αγαπημένο.
► Septicflesh | Pyramid God
Έρχομαι να κλείσω τον "κύκλο" των Αιγύπτιων θεών και των ονείρων με το θρυλικό Pyramid God από το The Great Mass. Κάλλιστα τραγούδι από επική σκηνή σε φιλμ ή short film αποκλειστικά με κοσμογονικά συμβάντα, οι Septicflesh έχουν μεταξύ πολλών άλλων ένα ταλέντο να σε ταξιδεύουν σε μέρη και καταστάσεις που σε γεμίζουν δέος, τρόμο, αλλά και αυτή την ανησυχητικά γαλήνια απόγνωση ότι είσαι τρομερά μικρός μπροστά σε πολλά πράγματα που υπάρχουν στο σύμπαν, είτε αυτά είναι πραγματικά, είτε προϊόντα της ανθρώπινης φαντασίας. Το Pyramid God περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και ένα από τα πιο eerie και alarming ηχητικά που έχω ακούσει από τους Flesh, με τον ήχο που παραπέμπει σε σειρήνα να σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς όρθιος και να ετοιμαστείς για κίνδυνο που όχι απλά πλησιάζει, αλλά έχει φτάσει εδώ.
