Δεν ξέρω άνθρωπο που να ασχολείται με την μουσική και να μην έχει έστω ένα ελληνόφωνο album που να λάτρεψε. Ψέματα ξέρω, απλά δεν είναι Έλληνες τα παιδιά. Καλώς ή κακώς, έρχεται μια στιγμή που πέφτει στα χέρια μας ένα album το οποίο είναι στην μητρική μας γλώσσα και για κάποιο ρημάδι λόγο μας αγγίζει τρομακτικά. Είναι που ζούμε στην ίδια κοινωνιά; Είναι που μιλάει για προβλήματα που μας αγγίζουν; Είναι η γλώσσα; Είναι απλά καλό album; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως το κουβαλάμε μέσα μας για πάντα.
Σε αυτό το Lucky 8, ήθελα να μείνουμε στο Rock και τα άπειρα παρακλάδια του με τις ατέλειωτες ταμπέλες που τόσο πολύ λατρεύω να μισώ. Αυτό κάναμε και επιλέξαμε για εσάς 8 διαμάντια του ελληνόφωνου Rock που μας σημάδεψαν. Επιμέλεια: Χρήστος Καραγιάννης
► Stress - ‘Ηχος της ανασφάλειας (Φοίβος Κρομμυδάς)
Από τότε που τον πρωτοάκουσα μέχρι σήμερα, ο Ήχος της Ανασφάλειας παραμένει μια από τις αγαπημένες μου στιγμές της μουσικής που μιλάμε την ίδια μητρική γλώσσα. Ωμό, απόμακρο, μελωδικό, με στιγμές γενικευμένης και εσωτερικευμένης φρίκης, παραμένει ένα punk ψυχογράφημα του κόσμου στον οποίο ζω, ήδη πριν γεννηθώ και ένα μουσικό πορτρέτο μιας αποξενωμένης κοινωνίας. Και το ΄αγχος ως κομμάτι μου μιλά σε προσωπικό επίπεδο, ακριβώς επειδή μπορώ να το αντιληφθώ βιωματικά.
► Τζίμης Πανούσης - Χημεία και Τέρατα (Κώστας Χανδρινός)
"Θα γίνουνε σημεία και τέρατα, τα σπίτια μας βγάλανε κέρατα, στις ταράτσες". 1987, Τζίμης Πανούσης, Χημεία και Τέρατα. Ρεσιτάλ από την αρχή μέχρι το τέλος, το ιδανικό και μοναδικά ισόποσο μουσικό, στιχουργικό και κωμικό έργο του Τζιμάκου θα είναι εντυπωμένο στ' αυτιά μας για πάντα. Ο Πανούσης, γνωρίζοντας πώς να παίξει το παιχνίδι της αισθητικής πρόκλησης, σφηνώνει προβληματισμούς και απογυμνώνει με τη σάτιρα, χωρίς να απολογείται. 'Αλλωστε με έναν ολοκληρωτικό καλλιτέχνη όπως ήταν αναμφίβολα ο Τζιμάκος και έχοντας πλήρη έλεγχο της τέχνης/γραφής του, δε θα μπορούσαμε να έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα.
► Τρύπες - Χάρτινο Σπίρτο (Κώστας Παπανικολάου)
"Η ζωή είναι μικρή για να ναι θλιβερή μωρό μου/ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΝΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΜΩΡΟ ΜΟΥ x2... Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι". Και τύμπανα, κιθάρα, μπάσο μπαίνουν γερά. Η τρίχα σηκώνεται. Το πρώτο CD που μπαίνει στο πρώτο μου CD player κάνει τον Γιάννη Αγγελάκα να στέλνει κύματα ηλεκτρισμού στη ραχοκοκαλιά μου, η ελληνική ροκ αλλάζει μορφή στο μυαλό μου για πάντα. Η ποίηση χαράσσεται ακόμη βαθύτερα στο "είναι" μου. Για ποιο κομμάτι να πρωτογράψεις; Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα; Καινούργια Ζάλη; Το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" είναι μελοποιημένη ελληνική ποίηση στα καλύτερά της.-
► Σπυριδούλα - Ταξίδι στο κέντρο της πόλης (Τζώρτζια Λαζανά)
Όνομα και πράγμα... Ένας δίσκος, όπως πολλοί δίσκοι ελληνικής ροκ μουσικής, ιδανικός για να κρατάει συντροφιά σε κάθε ταξιδιώτη. Αφού οι συνθέσεις είναι άκρως κατάλληλες και ευνοούν (τουλάχιστον σύμφωνα με το δικό μου μυαλό) τη δημιουργία εικόνων, τις σκέψεις, το νοητικό ταξίδι βρε παιδί μου, ποια είμαι εγώ να πάω κόντρα στην προδιάθεση που προκαλεί ο δίσκος με το ύφος του και τα κοινωνικά του μηνύματα; Αχ Σπυριδούλα, ο ταξιδοφιλος εαυτός μου και το ανήσυχο πνεύμα του σας ευχαριστούν από καρδιάς!
► Τα Ξύλινα Σπαθιά - Μια Ματιά Σαν Βροχή
Τι να πρωτοπείς για το "Μια ματιά σαν βροχή". Από πού να το πιάσεις; Από την μαγεία του "Ρομπότ", από την επικότητα του σόλο του "Βροχοποιός", από τους στίχους του "Στο βράχο", από την εσωστρέφεια και την θρηνητική ατμόσφαιρα του "Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη", από την γκρουβιά του "Το καράβι"; Είστε τυχεροί όσοι είδατε τα Ξύλινα Σπαθιά να παίζουν αυτά τα κομμάτια live.
► Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Διαίρεση (Κώστας Παπανικολάου)
"Έρχεται ο Βασίλης στο Μινωτής!" Μεγαλώνοντας, μεταξύ άλλων ερωτεύτηκα την πόλη μου (το Αιγάλεω ντε) χάρη στο πολιτιστικό πρόγραμμα που καθιερώθηκε και συνεχίζεται ανεξαρτήτου διοίκησης στις αρχές της δεκαετίας του '90 στο Θέατρο "Αλέξης Μινωτής", μέσα στο ΄Aλσος Μπαρουτάδικο-Πυριτοδοποιείο. Στο μικρό αυτό θέατρο, οι εξέδρες γέμιζαν νύχτα με τη νύχτα για να απολαύσουμε γιγάντια ονόματα της ελληνικής σκηνής. Εκεί, στα πέτρινα γιγάντια "καθίσματα", με τα δέντρα να μας αγκαλιάζουν από πάνω μας, είδαμε για πρώτη φορά ζωντανά τον Βασίλη. Δεν χρειάζεται επώνυμο, θαρρώ. Στην Ελλάδα λες "Βασίλης" και το άτομο απέναντί σου λέει αυτόματα "Παπακωνσταντίνου".
Τη "Διαίρεση" την είχα ακούσει αποσπασματικά στο σπίτι ανά τα χρόνια, χάρη στους γονείς. Απόλαυσα τραγούδια της ζωντανά εκείνο το καλοκαιριάτικο βράδυ και έπειτα -έως και σήμερα- αποτελεί το πιο ασφαλές και συνάμα ανασφαλές μουσικό comfort zone μου. Περιλαμβάνει τραγούδια-σταθμούς για την ελληνική ροκ, κομμάτια που σε ισοπεδώνουν, αλλά και ύμνους που σε ξεσηκώνουν. Περιγράφει την ψυχοσύνθεση του ατόμου που γεννιέται και μεγαλώνει στην Ελλάδα κατορθώνοντας να κρατήσει ζωντανή τη φλόγα της αντίδρασης και αντίστασης στην καταπίεση. Την ψυχοσύνθεση του ατόμου που κάθε βράδυ λέει καθώς ξαπλώνει "Δεν αντέχω άλλο φίλε, δεν παλεύεται άλλο να κρατάω τόσα πάνω μου" και κάθε πρωί σηκώνεται και βροντοφωνάζει "ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΛΥΓΙΣΕΤΕ ΡΕ".-
► Δημήτρης Πουλικάκος - Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος (Κώστας Χανδρινός)
Η συζήτηση για το αγνό ροκ ύφος στον ελληνικό χώρο είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα, γιατί οι προσμίξεις που γίνονταν έρχονταν είτε ετεροχρονισμένα σε σχέση με το εξωτερικό είτε επειδή συνήθως παντρεύαμε και τα εγχώρια όργανα για έξτρα αντιθέσεις. Κάτι τέτοιο γίνεται στο αριστουργηματικό Μεταφοραί- Εκδρομαί ο Μήτσος, του Δημήτρη Πουλικάκου, από το 1976.
Ένας από τους καλύτερους δίσκους της ελληνικής ροκ, απαρτίζεται από σειρά σπουδαίων μουσικών όπως οι Δήμης Παπαχρήστου, Δημήτρης Πολύτιμος, Λάκης Διακογιάννης, Σταμάτης Σπανουδάκης καθώς και Γιάννης Κιουρτσόγλου, Παύλος Σιδηρόπουλος, Λουκάς Σιδεράς, Γιάννης Σπάθας και Βασίλης Ντάλλας. Οι συνθέσεις του Πουλικάκου, εμφανώς επηρεασμένες από το Frank Zappa κι εμφανώς επηρεασμένες από το χουντικό ζόφο (ειδικά το Ανευ Ουσίας, Ανευ Σημασίας), αλλά και την καθημερινή παράνοια της επιβίωσης (Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη) είναι φρέσκιες, παραμένουν καθαρές αισθητικές προτάσεις, γεμάτες μελωδίες, στοχευμένους στίχους και χαρακτήρα.
► Διάφανα Κρίνα - Έγινε η απώλεια συνήθειά μας (Κώστας Παπανικολάου)
Τον Θάνο Ανεστόπουλο τον είδα πρώτη φορά από κοντά σε ένα μπαράκι στο Αιγάλεω που δεν υπάρχει πια, λεγόταν "Το Στέκι". Πλέον, ο χώρος - έπειτα από 2-3 διαφορετικές προσπάθειες για στέκι κατανάλωσης αλκοόλ και καπνού- λειτουργεί ως φροντιστήριο. Σχεδόν "σκοτεινό" το σενάριο πως μια μέρα, κάποτε, πριν πολλά καλοκαίρι, τραγουδούσε εκεί ζωντανά ο εκπρόσωπος της σπαραχτικής, αισιόδοξα νιχιλιστικής αγάπης. Τη δεύτερη φορά που τον είδα ζωντανά, ήταν η τελευταία φορά που βρισκόταν σε stage, πριν ο καρκίνος τον πάρει μακριά μας.
Ο ίδιος έλεγε εκείνο το βράδυ στην Τεχνόπολη "Ο καρκίνος δεν είναι αρρώστια!" Στην πραγματικότητα όμως, κι ας μην τον ήξερα πραγματικά, τον ένιωσα σαν ένα από τα αμέτρητα πνευματικά έτερα ήμισυ που θα μπορούσα να έχω, σε αυτό ή άλλο παράλληλο σύμπαν, όταν πάτησα για πρώτη φορά "Play" στο "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας". Σπαραγμός γεμάτος αγάπη, νιχιλισμός γεμάτος ελπίδα, στίχος που σε καρφώνει σε κάποιο βουνό να μαστιγώνεσαι από την ίδια την ύπαρξη, ερμηνεία που όμοιά της δύσκολα βρίσκεις στη μουσική ιστορία της Ελλάδας. Όχι καλύτερη. Όμοια. Καμία.
