Τελευταία φορά που ακούσαμε νέο υλικό από τους Arctic Monkeys το ημερολόγιο έδειχνε 2018 και ο Alex Turner δοκίμαζε τις δυνάμεις του ως άλλος σύγχρονος Serge Gainsbourg, στα κομμάτια του «Tranquility Base Hotel & Casino».
Τέσσερα χρόνια μετά, η παρέα του Alex Turner δηλώνει έτοιμη να επιστρέψει με τον έβδομο δίσκο της. Το συγκρότημα άρχισε να ηχογραφεί το άλμπουμ το περασμένο καλοκαίρι, όταν επανασυνδέθηκε μετά το lockdown σε ένα μοναστήρι του 14ου αιώνα στο Σάφολκ. H παραγωγή έγινε από τον James Ford και οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν στα Butley Priory, Suffolk, RAK Studios στο Λονδίνο και στα La Frette στο Παρίσι.
Το νέο άλμπουμ των Βρετανών πιάνει το νήμα από εκεί ακριβώς όπου το άφησε το προηγούμενο. Το ημερολόγιο βρίσκεται ακόμα προσκολλημένο κάπου στις αρχές των 1970s, ο Turner πασχίζει να πείσει ότι είναι ταλαντούχος bon viveur ταΐζοντας πεισματικά μια παιδιάστικη ματαιοδοξία της ηλιοκεντρικής του προσωπικότητας, οι τόνοι παραμένουν απαρέγκλιτα χαμηλοί, σε βαθμό εμμονής –soft rock, μπαλάντες και ξερό ψωμί. Ο δίσκος ολόκληρος είναι γραμμένος με τέτοιον τρόπο, ώστε να αφήνει χώρο στον frontman να «σολάρει» με το γνωστό στομφώδες ύφος και το αμήχανο φαλσέτο του.
Αυτή η αμφιβολία που μου αφήνει διαδραματίζεται με το στυλ ενός μετα-βιομηχανικού περιοδικού γοητείας που βρέθηκε κάτω από ένα σωρό καφέ δερμάτινα μπουφάν στο πορτμπαγκάζ ενός καμένου αυτοκινήτου στο φωτισμένο κέντρο του Los Angeles. Ο σταδιακός ελιγμός του μέσα από ένα ηχητικό τοπίο πλήρους ενορχήστρωσης αγγίζει ένα πορτρέτο ενός παλιού δασκάλου με μια νέα στρώση βερνικιού – σαν να πήρε το χρώμα ελαφρώς από το Tranquility.
Το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ There'd Better be a Mirrorball ζωγραφίζει μια πονεμένη ρομαντική, εύστοχη εικόνα των Arctic Monkeys και του τραγουδιστή τους Alex Turner. Δίνει έναν κινηματογραφικό ζοφερό τόνο που χαρακτηρίζει την ηχητική παλέτα του άλμπουμ. Αυτή η αίσθηση του άσκοπου κυριαρχεί στο I Ain’t Quite Where I Think I Am, ένα κομμάτι που οδηγεί τους επιβάτες του σε μια μπαλαντική fuzzιλα. Είναι εμποτισμένο με γραμμές κιθάρας εμπνευσμένες από funk και μας θυμίζει τις χρυσές εποχές του 2013 , Why’d You Only Call Me When You're High? και Knee Socks, ενώ τα έγχορδα είναι ακόμα άφθονα στη γέφυρά του. Το Hello You παίζει με παρόμοιο τρόπο, γεμάτο μεγάλα riff και σταθερά ντραμς που το οδηγούν μπροστά.
Στο Sculptures of Anything Goes, ο σκοτεινός τόνος συνεχίζεται με γραμμές όπως "Is that vague sense of longin' kinda tryna cause a scene?Guess I'm talking to you now”. Η μολυσματική ενέργεια και τα μεγάλα riff ανταλλάσσονται σχεδόν πλήρως με αργές και μεγαλειώδεις ορχηστρικές διασκευές. Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί το συγκρότημα να παίζει σε ένα σκοτεινό και μουντό σαλόνι τώρα σε αντίθεση με τις θορυβώδεις παμπ με βρώμικες πίστες ή στάδια του παρελθόντος.
Το Jet Skis on the Moat είναι ένα άλλο κομμάτι downtempo, με νότες των Pink Floyd στους ρυθμούς και τις ψυχεδελικές κιθάρες, αλλά το τραγούδι φαίνεται να αιχμαλωτίζει ένα είδος αυθορμητισμού. Το λαμπερό δεύτερο single Body Paint έχει σίγουρα έναν από τους πιο αξιοσημείωτους δυνατούς στοίχους του άλμπουμ – έναν που είναι αδύνατο να βγάλεις από το κεφάλι σου μετά από μερικές ακροάσεις. (“There’s a trace of body paint / On your legs and on your hands / And on your face”). Η γέφυρά του μοιάζει με τους Beatles γύρω στο 1966, με τα βιολιά που τρέμουν να συγκεντρώνουν ορμή.
Το ομότιτλο κομμάτι The Car είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό με τη μελωδία της ισπανικής κιθάρας που σιγοβράζει, βγαλμένη κατευθείαν από μια παλιά ταινία γουέστερν. Μπορεί να μην αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι αυτή η μελωδία είναι αυτή που έχει την πιο έντονη αίσθηση των Last Shadow Puppets.
Το Big Ideas φαινομενικά αντανακλά την εξελισσόμενη τέχνη του συγκροτήματος. “I had big ideas the band were so excited / The kind you’d rather not share over the phone”. Και πάλι, είναι ένα από τα πιο ελκυστικά κομμάτια και θα ικανοποιήσει όσους παραπονέθηκαν ότι το Tranquility Base… δεν είχε μεγάλα ρεφρέν. Το Mr Schwartz είναι ένα από τα πιο απαλά κομμάτια του δίσκου, ένας τρυφερός ακουστικός ρυθμός που παραπέμπει στη γαλλική ποπ του Serge Gainsbourg ή του Jacques Dutronc, οι οποίοι και οι δύο είχαν σημαντικές επιρροές στη μουσική του Turner τα τελευταία χρόνια.
Είναι απολαυστικό και εξωφρενικό από άποψη οργάνων, αλλά άνετα μπορείτε να παρασυρθείτε στη συναισθηματική του απήχηση.
Σαν να μην έφταναν τόσα χρόνια πόζας, τσατσάρας, μπριγιαντίνης και στιλιζαρισμένου εγωκεντρισμού, μετά και από αυτόν τον δίσκο είναι απορίας άξιο ποιος έχει το αναγκαίο περίσσευμα υπομονής ώστε να συνεχίσει να παρακολουθεί τον Turner να ερωτοτροπεί νοητά με το είδωλό του σε κάθε νέα δισκογραφική επιστροφή των Arctic Monkeys. Ας κάνουμε λίγη υπομονή και περιμένοντας τους στην γωνία με αναμμένο τσιγάρο, μέχρι τότε θα μας κάνει παρέα η κινηματογραφική τους δουλειά μέσα στα σκοτεινά σαλόνια.
Rating:
Arctic Monkeys - The Car - Tracklist
1. Heavy Is the Ocean
2. Slow Me
3. More Than Machines
4. May Your Love Be Pure
5. Shark Bite
6. Human Sand
7. Kiss Me I'm Dead
8. Identity
9. Creatures of the Fire
10. Judas Is a Riot
11. Gunfight
12. 1000 Years
Band: Arctic Monkeys
Album: The Car
Εταιρεία: Domino Records
Arctic Monkeys are : Alex Turner (vocals, guitars, keyboards, piano, synthesizers, drums, string arrangements), Jamie Cook (guitar, synthesizer, organ, slide guitar), Nick O'Malley (bass, vocals), Matt Helders (drums, vocals, keyboards (track 8))
Genre: Orchestral rock, Lounge pop, Baroque, Popfunk
Παραγωγός: James Ford
Ημερομηνία Κυκλοφορίας : 21/10/2022
Band Links : Official Website | Facebook | Instagram | Spotify | YouTube
