Dead Cross : II | Album Review

09/11/2022

"Δεν είμαι πια ένας τρελαμένος πιτσιρικάς που θέλει να αποδείξει κάτι. Αυτή η συμμετοχή για μένα σημαίνει αυτό που ακριβώς είναι: βρίσκομαι εδώ απλά για να βοηθήσω. Είμαι ένα ακόμα "εξάρτημα". Έχει κι αυτό την σημασία του αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: οι τραγουδιστές είναι ηλίθιοι. Νομίζουν ότι τους ανήκει η σκηνή, κάτι που δεν ισχύει. Μετά από τόσα χρόνια, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: το μόνο που έχω να κάνω είναι να είμαι μέρος του γα…ένου συνόλου. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Δεν τους προτείνω ιδέες γιατί δεν τις χρειάζονται. Έχουν ήδη δικές τους. Δεν έχουν ανάγκη εμένα αλλά την φωνή μου. Μέχρι εκεί."

Dead Cross

Δηλώσεις όπως οι παραπάνω, συνήθως έχουν ως απώτερο σκοπό να δημιουργήσουν ένα προφίλ καλλιτεχνικής αυθεντίας, μέσα από μια δήθεν απομυθοποίηση. Τι γίνεται όμως όταν το περιεχόμενο τους προσπαθεί όντως να αποδομήσει τελικά ακριβώς αυτή την ιδεοληψία; Μάλλον καταλήγουμε σε λόγια που λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να εκφράσουν, όντας ικανοί ταυτόχρονα να τα κάνουν πράξη. Ένας από αυτούς είναι σίγουρα ο Mike Patton, στον οποίο ανήκουν αυτά τα λόγια. Για μένα, όλα τα παραπάνω μπαίνουν στην κατηγορία "καλές απόψεις". Έχουμε λοιπόν ένα supergroup ονόματι Dead Cross, που ξεκίνησε να διαμορφώνεται κάποια στιγμή στο 2015. Οι Dave Lombardo (Slayer, Mr. Bungle, Fantômas) και Justin Pearson των Retox συναντήθηκαν σε κάποιες ηχογραφήσεις ως session μουσικοί και αποφάσισαν να ξεκινήσουν το project. Ο Michael Crain (Retox) ενίσχυσε το line-up και λίγο αργότερα ακολούθησε ο Gabe Serbian των Locust. Αν και ο Serbian συμμετείχε στις ηχογραφήσεις του πρώτου LP, αποχώρησε σχετικά γρήγορα και οι Dead Cross αποφάσισαν να μην συμπεριλάβουν την φωνή του στο album. Κάπου στα τέλη του 2016 εμφανίστηκε ο Patton, έγραψε νέους στίχους και ηχογράφησε τα φωνητικά του ξεχωριστά. Την επόμενη χρονιά, το Dead Cross LP έγινε επιτέλους πραγματικότητα.

Πέρασαν 5 χρονάκια από τότε και σχετικά πρόσφατα, η μπάντα κυκλοφόρησε την δεύτερη δουλειά της. Στην πρώτη ακρόαση μπορεί οι δύο αυτές περιπτώσεις να μην ξεχωρίζουν πολύ μεταξύ τους, όμως δεν είναι ακριβως έτσι τα πράγματα. Για ό,τι αφορά το II δεν θα πω ότι το αποτέλεσμα είναι ένα πειραματικό project, αφού για την δημιουργία του χρησιμοποιήθηκαν τα πολύ βασικά. Επισης, δεν έχει τόσες πολλές metal στιγμές που θα το τοποθετούσαν σε μια ανάλογη "κατηγορία". Η παραγωγή του εξάλλου, παραπέμπει περισσότερο κατά την γνώμη μου, σε grunge rock των early ‘00s. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα hardcore punk υβρίδιο με κάποια thrash punk/metal στοιχεία, noise rock και post punk μέρη, συν αρκετές κιθαριστικές παραμορφώσεις. Ακόμα και ψυχεδελικές διαθέσεις μπορεί να διακρίνετε, που σταματούν όμως πριν καν προλάβουν καλά-καλά να εκφραστούν. Πιο γενικά, μάλλον ακούγεται σαν κάτι απροσδιόριστο, κάτι που θα έφτιαχναν τέσσερις δεξιοτέχνες χωρίς κολλήματα, που θέλουν απεγνωσμένα να παίξουν μαζί. Ότι κι αν προέκυψε από μια τέτοια εξίσωση, στα αυτιά μου είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Δεν είναι τέλειο και σίγουρα δεν είναι τόσο "οργισμένο" όσο περίμενα να είναι. Μοιάζει με "ελεγχόμενη έκρηξη", ένα δείγμα του τι θα λέγεται oldschool hardcore μετά απο 15 με 20 χρόνια.

Όταν ξεκινά το Love Without Love νομίζεις πως οι Melvins κατέλαβαν το studio για να ηχογραφήσουν ξανά το Bullhead. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα διαταράσσεται από ένα μετρημένο thrashcore ξέσπασμα, που συνοδεύεται από… αυτά τα παρανοϊκά που συνήθως κάνει ο Patton. Από τους Fantomas και Mr. Bungle ξέρουμε ότι η χημεία μεταξύ εκείνου και του Lombardo μπορεί να γεννήσει "τέρατα". Στο II ευτυχώς, έρχεται πολύ γρήγορα η όποια υπενθύμιση. Το Animal Espionage είναι μια σύνθεση που "πατάει" γερά και σταθερά σε post punk έδαφος. Ένα σκαλωτικό grungy riff παρεμβάλλεται ενίοτε για να προσθέσει λίγο "νεύρο". Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση περισσότερο, είναι οι κραυγές που παίζουν ρόλο back vocals. Δεύτερα φωνητικά υπάρχουν και στο Heart Reformer, όμως εκεί συνοδεύουν μια σύνθεση σε πλήρη φρενίτιδα, ένα δηλαδη υπερτίμιο hardcore punk τρίλεπτο που θυμίζει The Exploited. Ότι είναι κομματάρα σίγουρα θα το διαπιστώσετε, δεν θα έχετε πολλα περιθώρια για το αντίθετο. Μην "ψαρώσετε" από τα σύντομα post μέρη του, είναι μόνο ένας αντιπερισπασμός.

Οι Dead Cross με κάποιο τρόπο, καταφέρνουν μέσα σε 3 και κάτι λεπτά που διαρκεί το Strong and Wrong, να διαπεράσουν όλο το punk rock φάσμα. Ο Lombardo δίνει "πόνο" και - ω, τι έκπληξη - θυμίζει Tomahawk, όπως και η εισαγωγή του Ants and Dragons. Μπορεί η κιθάρα στο συγκεκριμένο να έχει εντυπωσιακό όγκο, καταφέρνει παρόλα αυτά να κρατήσει "χαμηλούς τόνους". Για τον Crain, αυτή είναι η σύνθεση που δείχνει το πως πειραματίζεται, αφού προσθέτει noise στοιχεία, βάζει παραμορφώσεις και ενίοτε ξεσπάει. Είναι η στιγμή του, απο πολλές απόψεις. Χωρίς περιστροφές, στο Nightclub Canary βρίσκεται η πιο ειλικρινής hardcore πλευρά των Dead Cross. Ακόμα κι όταν το κομμάτι "προσποιείται" ότι έχει μελωδία δεν σε πείθει ιδιαίτερα, ειδικά όταν σε όλο το προηγούμενο λεπτό ο Patton ουρλιάζει και ο Crain "ξηγιέται" thrash metal σολίδι.

Οταν θα φτάσετε στο Christian Missile Crisis, το Dead Cross II θα είναι ήδη μια γενναία δόση από κάτι που έχει διαρκέσει λίγο. Θα ακούσετε τον Patton να χρησιμοποιεί ό,τι πιο καυστικό και επικριτικό διαθέτει στο λεξιλόγιο του. Στόχος ο χριστιανοταλιμπανισμός και η NRA. "Here's to an ugly heart attack. I'll place a bet, you can't hear death's backing track. Time to crack. All out of ammo? Act as a dildo, write your manifesto". Είναι το καλύτερο πράγμα που υπάρχει στο album. Ένα 5λεπτο με thrash punk ‘80ίλα που "μυρίζει" Megadeth και μπύρα. Οι εναλλαγές του ειναι ευφυέστατες. Τα back vocals θα τολμήσω να πω ότι θυμίζουν λιγο SOAD και έχω μια υποψία οτι "κλέβουν" το κομμάτι. Το Reign of Error προέρχεται από παρόμοια "πάστα", μουσικά και στιχουργικά. "It's us. It's us. Who is the problem. We are the problem". Φοράει παντελόνι "σωλήνα", χορεύει σε κύκλο και είναι προέκταση αυτού που προηγήθηκε. Συνεχίζει με τον ίδιο ιλιγγιώδη ρυθμό και τα τελευταία δευτερόλεπτα είναι εξοντωτικά. Οι Dead Cross αφήνουν για το τέλος το Imposter Syndrome, ένα hardcore noise κομμάτι με στιγμές ατόφιας παράνοιας και οργανωμένης σύγχυσης. Ο Patton συμμετέχει με κάπως ανορθόδοξο τρόπο γιατί… είναι απλά αυτός που είναι. Μάλλον τρολλάρει αλλά μπορεί και να παραληρεί. Όπως και να 'χει, κατάφερε να μου “κάψει” λίγο τον εγκέφαλο. Ίσως έδωσα κι εγώ υπερβολική προσοχή στα λόγια του. “Extinguish the truth! Giants colliding and multiplying. Hiding inside us, lying and smilin'. Silence is dyin'”. ?ντε μετά να βγάλεις άκρη.

Αν και ο πρόλογος με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Mike Patton προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό του από τους υπόλοιπους Dead Cross. Η δισκογραφία τους φέρει ξεκάθαρα το στίγμα του και είναι το ίδιο υπεύθυνος για την όποια πορεία ακολούθησε η μπάντα μέχρι σήμερα. Οι Dead Cross είναι τετράδα, τέλεια και παύλα. Είναι μια παρέα που δεν την νοιάζει ότι αποτελείται από "βαριά" ονόματα και απλά προσπαθεί να αποβάλλει από μέσα της την "σαπίλα", δίνοντας την δική της εκδοχή για αυτό που ονομάζεται hardcore punk. Μέσα από αυτήν την προσπάθεια, έμελλε να αποκαλυφθεί μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Η αξία του Dead Cross II βρίσκεται τόσο στην μουσική, όσο και στην διαδικασία που προηγήθηκε για να φτάσει η μπάντα στο τελικό αποτέλεσμα. Η δημιουργία του σημαδεύτηκε από τις αγοραφοβικές κρίσεις του Patton, τις χημειοθεραπείες που μετέτρεψαν τον Pearson από μουσικό σε "πολεμιστή" και σε ένα βαθμό επισκιάστηκε από τον πρόωρο χαμό του Serbian. Η ηχογράφηση του ήταν μια "μάχη", γι' αυτό η ολοκλήρωση της μοιάζει με νίκη. Απέχει αρκετά από την τελειότητα, έχει όμως σε αφθονία εκείνη την δύναμη που κάνει τον κόσμο να κινείται. Καλή ακρόαση.

Rating:

8.5