Θα πας να πάρεις γουρούνι στο σακί; Συνήθως όχι, αλλά αν το σακί είναι από κασμίρ με λεπτομέρειες από ιστό αράχνης και μεταξωτές κορδέλες ίσως πάρεις. Ό,τι ισχύει με το ευγενές θηλαστικό ισχύει πάνω κάτω και με τα αλμπουμ. Καλό είναι να μην λέμε ψέματα μεταξύ μας, όλοι έχουμε πάρει ένα δίσκο μόνο και μόνο για το εξώφυλλό του. Κάποιες φορές τον αγαπήσαμε πριν καν τον ακούσουμε, ασχέτως με το αν στο τέλος μας δικαίωσε το τελικό αποτέλεσμα. Στο σημερινό Lucky 8 λοιπόν σας παρουσιάζουμε 8 δίσκους που λατρέψαμε από το εξώφυλλο. Επιμέλεια: Χρήστος Καραγιάννης
► Sonic Youth - Goo (Μάριο `Aγγελος Παρασκευαΐδης)
Εξωφυλλαρα με τυπικό σχεδιασμό αλλά που κερνάει αλητεία με b&w χρωματισμό, λιτό απέριττο και δένει απόλυτα με το αριστούργημα που πρόκειται να ακούσεις και θα σε ταξιδέψει. Δεν είναι το εξώφυλλο που θα σε τραβήξει με την πρώτη, αλλά είναι τόσο δεμένο με το υλικό της μπάντας σε αυτό το άλμπουμ που η αξία του και η ομορφιά του μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός.
► The Mission - Children (Τζώρτζια Λαζανά)
Η πρώτη μου επαφή με τους The Mission έγινε μέσω της εικαστικής τέχνης. Συγκεκριμένα, είχα εντοπίσει το εξώφυλλο του δίσκου Children (1988) και είχα ξετρελαθεί με την αισθητική του. Βέβαια, εδώ που τα λέμε δεν ήταν και εξωπραγματικό συμβάν δεδομένου ότι συνδύαζε δύο από τα αγαπημένα μου στοιχεία σε εικαστικό έργο. Από τη μια η έμπνευση από το ηλιακό σύστημα (ανθρωπόμορφος ήλιος) και από την άλλη η αίσθηση του παλαιού στο μέσο της καφετί απόχρωσης που έχει επιλεχθεί στο σχέδιο και τα γράμματα που κοσμούν το εξώφυλλο. Όταν, δε, προχώρησα και στην ακρόαση του δίσκου, ανακάλυψα και τρίτο στοιχείο που με έκανε να εκτιμήσω ακόμα παραπάνω τον δίσκο. Το είδος μουσικής φυσικά. Η τόσο αρμονική σύνδεση της αισθητικής του εξωφύλλου και των σκοτεινών με πινελιές χαράς μουσικών συνθέσεων του Children, δε μου άφησε ιδιαίτερα περιθώρια να μην το αγαπήσω... Ποια είμαι εγώ να πάω κόντρα στον αυθορμητισμό λοιπόν;
► Dio - Dream Evil (Κώστας Παπανικολάου)
Είμαι που λέτε ήδη hooked στο power metal από το Nightfall In Middle Earth (σ.σ. πάω για παγκόσμιο ρεκόρ αναφοράς του δίσκου σε ψηφιακό μέσο) και οι επισκέψεις στην Αθήνα είναι όλο και πιο συχνές στα τέλη των 90s, κυρίως για να πάμε Κάισσα να δούμε αν έχει βγει τίποτα καινούργιο από Forgotten Realms βιβλία, και επί τη ευκαιρία να πάρουμε "ένα ακόμη σετ ζάρια D&D".
Μπαίνω στην Κάισσα γεμάτος ενθουσιασμό και βλέπω τύπο να τσεκάρει βιβλία, και να κρατάει διαφανή σακούλα μικρή με ένα CD που γράφει με κόκκινα μεγάλα γράμματα "DIO", έναν μαύρο δαίμονα έξω από ένα παράθυρο να κάνει τα devil horns, και ένα παιδάκι σε ένα κρεβάτι το οποίο από κάτω, από πάνω, από πίσω, από μπροστά, από πλάγια, ξεχειλίζει από έντομα, τέρατα, τερατώδη χέρια (με devil horns). Έρωτας με την πρώτη ματιά. Τον ρωτάω αν μπορώ να διαβάσω τον τίτλο, μου λέει "Το ντριμ ίβολ είναι φιλαράκο". Ε, το Dream Evil ήταν, είναι, και θα είναι. Εξαιρετικά αφιερωμένο στον αδελφικό μου φίλο Γιάννη Σταυρουλάκη με τον οποίο ξενυχτούσαμε ακούγοντας All The Fools Sailed Away μεσάνυχτα στην Κηφισιά, περιμένοντας να "κλείσει" φύλλο η εφημερίδα για να πάμε σπίτι. Dio, σ'αγαπώ. Γιάννη, σ αγαπώ.
► Tool - Lateralus (Δημήτρης Νικολής)
Οι TOOL ήταν και θα είναι πάντα κάτι πολύ περισσότερο από ένα συμβατικό συγκρότημα. Η καριέρα τους από΄την αρχή ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα ιδιαίτερα artworks που έντυναν την πολυσύνθετη μουσική τους. Το πρώτο cd που έπεσε στα χέρια μου ήταν το Lateralus (2001) και με την πρώτη ματιά χάθηκα σε αυτόν τον εικαστικό λαβύρινθο. Αναμφισβήτητα ένα αριστούργημα, απ' όλες τις πλευρές.
Ο καλλιτέχνης Alex Grey είχε το ελεύθερο απ' την μπάντα για να δημιουργήσει κάτι τόσο μυστηριώδες όσο και η μουσική τους, με αποτέλεσμα ένα απ' τα πιο iconic εξώφυλλα της metal ιστορίας, που δημιουργεί ακόμα και σήμερα αμέτρητες εικασίες για το νόημα που κρύβεται πίσω από' αυτό. Μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το packaging του cd υπερτερεί απ' το βινύλιο, το εικαστικό του Lateralus χωρίζεται σε layers με ένα διάφανο βιβλιαράκι που συνθέτει την εικόνα ενός άνδρα, σε διάφορα στάδια, σαν την εξέλιξη της ψυχής του. Το όλο εφέ ολοκληρώνεται με μια ημιδιάφανη θήκη στην οποία είναι τυπωμένα όλα τα credits του άλμπουμ, το οποίο φαίνεται εξίσου μοναδικό σήμερα όσο και όταν πρωτοκυκλοφόρησε.
► Captain Beefheart & His Magic Band - Trout Mask Replica (Κώστας Χανδρινός)
Να μην κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο λέει το γνωστό γνωμικό. Ευτυχώς δε το λένε για τα άλμπουμ, μιας που κάποτε στο Λύκειο έπεσα πάνω σε δίσκο που περιλάμβανε ένα έντονο κόκκινο εξώφυλλο με λίγο ροζ στη γωνία του, έναν τύπο με ημίψηλο καπέλο, ένα μπαλάκι του μπάντμιντον στην κορυφή του, μια πράσινη καπαρντίνα κι ένα γαλάζιο φουλάρι. Α ναι, και μια κομμένη πέστροφα φορεμένη ως μάσκα. Εκ των υστέρων μεν, έμαθα ότι ήταν κανονική και όχι μάσκα. Εκ των υστέρων δε, κατάλαβα ότι το εξώφυλλο του Trout Mask Replica (1969) θα ήταν το πιο νορμάλ πράγμα πάνω στο εκτός τόπου και χρόνου (sic) αριστούργημα του Captain Beefheart.
► Metallica - Black Album (Γιώργος Ξιφαράς)
Ο Steve Jobs οταν η Apple λάνσαρε το πρώτο iPhone, το οποίο διέθετε μόλις ένα πλήκτρο, το είχε περιγράψει με την εξής φράση: "The art of simplicity".
Rewind μερικά χρόνια πίσω και εκεί, στην αυγή των 90s, όταν όλες οι μπάντες προσπαθούσαν να κάνουν όσο πιο εντυπωσιακό εξώφυλλο μπορούσαν, τέσσερις Αμερικανοί πήγαν κόντρα. Αντί λοιπόν για να δούμε σταυρούς και δαίμονες, είδαμε μία σκέτη μαυρίλα.
Το είδα για πρώτη φορά στα δέκα μου, το θυμάμαι για όλη μου τη ζωή και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα albums στην ιστορία της μουσικής.
► In Flames - Whoracle (Γιάννης Μπαζάκης)
Εχουμε μια χρυσή εποχή από το 1994-2000, που εκπροσωπείται από το Whoracle. Ακόμη και μια ματιά στο εξώφυλλο δείχνει πόσο πυκνό και λεπτομερές είναι, η ίδια η επιτομή μιας εικόνας που ζωγραφίζει χίλιες λέξεις. Υπάρχουν τρεις κύριοι τομείς που τραβούν αμέσως την προσοχή σας 1. το σπασμένο σπίτι στο προσκήνιο 2. η φλεγόμενη καταστροφή του φόντου και, αν χωρίζαμε την εικόνα σε τρία εξίσου μεγάλα κάθετα τμήματα, οι ανθρωποειδείς φιγούρες που απεικονίζονται σε κάθε τμήμα. Η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «αποκάλυψη», και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί κοιτάζοντας ένα τοπίο που ουσιαστικά στερείται από ζωή, από την μια κτίρια με φωτιά και θειάφι και αλλού να βλέπεις να καταρρέουν η να έχουν ερείπωθει.
Επισης μπορεί να γίνει ένας παραλληλισμός με το Ragnarok, το τέλος του κόσμου όπως περιγράφεται στη σκανδιναβική μυθολογία. Ένα από τα στάδια του Ragnarok περιλαμβάνει γίγαντες της φωτιάς που ανάβουν φωτια τον κόσμο και θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι τα επακόλουθα μπορεί να μοιάζουν με αυτό που απεικονίζεται εδώ.
Πάντως δεν θα ξεχάσω το παρακάτω άλμπουμ να παίζει όταν στο δικό μου background της οθόνης του υπολογιστή επαιζα Unreal Tournament.
► Subrosa - No help for the mighty ones (΄Αννα Βασιλικοπούλου)
Ως άτομο τρελαμένο με την αισθητική, θα μπορούσα να βάλω αμέτρητους δίσκους που μου κίνησαν το ενδιαφέρον από το εξώφυλλό τους, και οι περισσότεροι δε με απογοήτευσαν, ωστόσο θα πάω με ένα album που άκουσα πολύ πρόσφατα και μου κέντρισε σε ακραίο βαθμό το ενδιαφέρον.
Ο λόγος για το "No Help for the Mighty Ones", των doom/sludge και δυστυχώς split up SubRosa. Με το που έπεσε το βλέμμα μου στο εξώφυλλο, εκτός των occult συμβολισμων, με τράβηξε τόσο πολύ η χρωματικη παλέτα, σε συνδυασμό με το κεντρικό σχέδιο και τον τρόπο με τον οποίο φαινόταν πλήρως αποκομμένο από το εξίσου captivating background, όπου έβαλα κατευθείαν να το ακούσω, και δεν το μετάνιωσα εν τέλει.
Εδώ έχουμε μια περίπτωση μπάντας όπου παίρνει το doom ως αφορμή για να κάνει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι, καταφερνοντας να σε κρατήσει σε εγρήγορση καθολη τη διάρκεια του, χωρίς να χάσεις το ενδιαφέρον σου, αφού συνεχώς σου δίνει νέους ήχους που αναγεννουν αυτό που ακούς, είτε αυτό είναι παραδοσιακές folk μελωδίες, brutal φωνητικά, ξεχαρβαλομενα βιολιά, και δεν ξέρω και γω τι ακόμη.
