Σκαλίζοντας το Βασιλιά του Νίκου Γραμματικού

«Σκαλίζοντας» το Βασιλιά του Νίκου Γραμματικού

Φωτογραφίες: Γιώργος Γαζής

“Είμαι αντικοινωνικό στοιχείο…αυτό δε θέλουμε ν’αποδείξουμε;” Η κομβική φράση - κλειδί που ξεστομίζει ο πρωταγωνιστής Βαγγέλης Μουρίκης στην ταινία του Νίκου Γραμματικού “Ο Βασιλιάς”, αποτελεί μια ευρύτατη σύνοψη όλου του φιλμ, μια πυκνή συμπύκνωση του δράματος που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου στην Ίριδα. Ο χώρος της Ίριδας και ο κινηματογραφικός τομέας Π.Ο.Φ.Π.Α, που επιστρέφουν στις προβολές μετά τα δύσκολα χρόνια του κορονοϊού, αντιμετωπίζουν και το θέμα με το άρθρο του νόμου -πλαισίου για τα Πανεπιστήμια, που πρακτικά απειλεί την υπόσταση της πολιτιστικής στέγης όπως την ξέραμε τόσα χρόνια (βλ. στο τέλος του κειμένου το λινκ)

Παράλληλα με τις δράσεις και τις αιτήσεις, η κινηματογραφική Λέσχη ανακοίνωσε το πρόγραμμα Irida Visions, παίζοντας σπουδαίες ταινίες ξεκινώντας με το Βασιλιά του Νίκου Γραμματικού και μάλιστα στην επέτειο των είκοσι ετών από την κυκλοφορία του. Σε αυτό τη δύσκολη αρχή ωστόσο, δε θα έμενε μόνη η Λέσχη. Είχε τη συνδρομή του Midnight Express και του ‘Ακη Καπράνου, στήνοντας μια προβολή που θα έθετε τον τόνο και για όλες τις υπόλοιπες μεν, ενώ παράλληλα θα είχαμε τη σπάνια δυνατότητα να το δούμε σε φιλμ 35 χιλιοστών, την καλύτερη πιθανή κατάσταση δηλαδη. Και βέβαια, παρουσία του Βαγγέλη Μουρίκη, αλλά και του σκηνοθέτη Νίκου Γραμματικού (μέσω Zoom).

Διαβάστε εδώ: Ο Βασιλιάς | 20 χρόνια σκακιστικού φινάλε

Τη σιωπή του συγκλονιστικού φινάλε διαδέχθηκε η υπέροχη μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου στους τίτλους τέλους κι έπειτα ένα πλήθος ερωτήσεων από το κοινό, που στην πλειοψηφία του δεν είχε δει την ταινία κι είχε τη δίψα για να πάρει παραπάνω πληροφορίες για ένα φιλμ, που φαίνεται χρόνο με το χρόνο να γερνά καλύτερα, πάντοτε εύστοχη στην απεικόνιση της ελληνικής επαρχίας, αλλά και της ατομικής ελευθερίας που παρεξηγείται πολύ εύκολα και πολύ καταστρεπτικά.

Το Midnight Express θα επιστρέψει πολύ σύντομα με αφιέρωμα στο Τζον Κασσαβέτη, η 'Ιριδα και τα πολιτιστικά της δρώμενα ελπίζουμε πως θα παραμείνουν όπως τόσα και τόσα χρόνια από το 1980. Η βραδιά όμως θα έχει ξεχωριστό σημάδι, ένας ιδανικός συνδυασμός, μια όμορφη σύμπραξη, μια αμιγώς κινηματογραφική βραδιά σε μια περίοδο που οι ελληνικές αίθουσες φαίνεται να χρειάζονται τη στήριξή μας. Και οι φοιτητικές λέσχες το ίδιο.