Κάτι μαγειρεύεται σε ένα μελαγχολικό τσουκάλι τα τελευταία χρόνια εκεί στην γηραιά αλφιόνα, είναι γεγονός. Το post punk αναβιώνει με έναν τελείως δικό του τρόπο με παντοδύναμους μουσικά εκπροσώπους, μεταξύ των οποίων οι Λονδρέζοι shame (με μικρό γιατί δεν τους νοιάζει καν). Το 2018 εμφανίζονται δειλά αλλά με περίσσιο ύφος με το ντεμπούτο τους, Songs Of Praise, δίνοντας στίγμα πως μέσα σε αυτά τα παιδιά υπάρχει μια αλήτικη φλόγα. Το 2021 επιστρέφουν με το σοκαριστικά εσωστρεφές και επιθετικό Drunk Tank Pink, σφραγίζοντας δικό τους ήχο και την αγάπη πολύ μεγάλου μέρους του κοινού.
Κι ενώ ήταν να τους δούμε καιρό πριν, οι καταστάσεις κάπως μας τα χάλασαν, όμως μη φοβού, θα καταφέρουμε επιτέλους να τους δούμε ζωντανά αυτή την Παρασκευή, και μάλιστα με υλικό από το πολυαναμενόμενο τρίτο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει στις αρχές της επόμενης χρονιάς, Food For Worms.
Αν είσαι έτοιμο για ένα ξέφρενο χορευτικό πάρτυ αλλά δεν είσαι και σίγουρος για το από που να ξεκινήσεις, πάμε να γνωρίσουμε μαζί λίγο καλύτερα τους shame.
► One Rizla
Ουσιαστικά το κομμάτι που τους τοποθέτησε για πρώτη φορά στο μουσικό χάρτη, το One Rizla είναι ιστορικό για τους shame αλλά και τον τραγουδιστή τους Charlie Steen. Εκεί για πρώτη φορά καθιστά τους shame πλατφόρμα αυτοπεποίθησης, χτίζει μια περσόνα από την αρχή απο τα δικά του σπασμένα κομμάτια. “Well I'm not much to look at/ And I ain't much to hear/ But if you think I love you/ You've got the wrong idea”. Και να μη νιώθεις αρκετό, δεν είσαι υποχρεωμένο.
Έτσι πέντε παιδιά βρίσκουν το χώρο τους ώστε στη σκηνή να γίνουν για πρώτη φορά αυτό που θέλουν χωρίς να τους νοιάζει τι πιστεύει κανείς. Και κάπως αυτό, δούλεψε.
► Snow Day
Μια αδιαμφισβήτητη σκληρότητα διακατέχει τους shame στο σύνολο του δεύτερου δίσκου τους και αυτό είναι πάγιο σε όλη τη λειτουργία του Snow Day – το οποίο είχαμε και ως single νωρίτερα -. Ένα κομμάτι της εσωτερικής πάλης του να εκτιμάμε τα απλά πράγματα μια στο τόσο και του συνεχώς αναπόφευκτου πεσιμισμού του πόσο ξεχνάμε την ουσία τους όταν παίρνουν στοιχεία ρουτίνας.
Είναι άραγε τόσο εύκολο να δίνουμε την αρμόζουσα αξία και σημασία στα μικρά πράγματα όταν οι ρυθμοί της ζωής μας καταρρακώνουν; Ειδικά στο σημείο που ο Steen εκτοξεύει λέξεις με θράσος σαν άλλος Joe Talbot, σε κάνει να αναρωτιέσαι. “And everything comes together at once/ It looks just like the ocean/ And you wanna just dive in/ It's the most beautiful thing you'll ever see/ And yet you walk past it all the time/ On your way to work”
► Fingers Of Steel
Το πιο πρόσφατο κομμάτι των shame που έχουμε στη διάθεσή μας καθώς προλογίζει τον επόμενο δίσκο τους, ίσως και το πιο διαφορετικό κομμάτι τους που έχουμε ακούσει στην προσέγγισή του, ευδιάθετο και ελπιδοφόρο μουσικά, αλλά βαθιά πληγωμένο υπαρξιακά, στιχουργικά. Έρχεται όμως μαί με μια υπόσχεση, μία γέφυρα για όλα αυτά που μέλλει να έρθουν μαζί με τον επόμενο δίσκο των shame.
‘Αλλωστε μας έχουν υποσχεθεί και αρκετό νέο υλικό σε αυτή τους τη συναυλία. Είμαστε έτοιμοι για αυτό που μας περιμένει; “Well, this time you feel that you've been found/ But when you look there's no one around”
► Water In The Well
Το “σύμβολο” του ροζ του Drunk Tank Pink είναι κάτι παραπάνω από απλός συμβολισμός, μιας που σηματοδοτεί ένα πολύ συγκεκριμένο χρώμα που σύμφωνα με εμπεριστατωμένες επιστημονικές μελέτες, η θέασή του ηρεμεί. Ο Charlie Steen έγραψε ολόκληρο το Drunk Tank Pink εντός ενός δωματίου, σε μέρες καραντίνας, βαμμένο σε τέτοια απόχρωση. Το απαύγασμα αυτής της εμπειρίας σύμφωνα με τον ίδιο είναι μάλλον το Water In The Well.
► The Lick
Ένα από τα προσωπικά μου αγαπημένα κομμάτια βρίσκεται στο The Lick από τον πρώτο τους δίσκο. Μια κραυγή αγωνίας για την ανάγκη ταύτισης μέσα σε ένα χαμένο, σχετικοποιημένο κόσμο. “That's what we need/ Something we can touch/ Something we can feel/ Something that's relatable not debatable”.
Το The Lick αποτελεί ένα συνειδησιακό ταξίδι με έναν ύποπτα ψυχεδελικό τρόπο που σε παρασύρει σε ζοφερές σκέψεις, μόνο για να σε κάνει να θες να ξεσπάσεις προς το τέλος του.
► 6/1
Μανία, παράνοια, ίσως το πιο πειραματικό ως τώρα κιθαριστικά και noise based κομμάτι των Shame, το 6/1 αποτελεί μια μνεία στο διχασμό μεταξύ πλήρους προσωπικής απογοήτευσης και αυταρέσκειας, έναν παραλληλισμό ακραίας διπολικής διαταραχής που σε πετάει από το ζενίθ στο ναδίρ σε δευτερόλεπτα. Στίχοι όπως “I represent everything that I hate, yet I’m the person I always dreamt I could become” “I pray to no God, I am God” και “I hate myself but I love myself” κορυφώνουν αυτά τα δυόμιση λεπτά τρέλας από το μηδέν στο εκατό και προσωπικά δε θα μπορούσαν να με αγγίοξυν περισσότερο.
► Alphabet
Λίγο πριν κυκλοφορήσει το Drunk Tank Pink, ίσως το χαρακτηριστικότερο ρυθμικά κομμάτι εντός του πήρε τα ηνία για να μας το προϋπαντήσει μέσα από το The Alphabet. Λίγο προσγειώνοντας μας στην πραγματικότητα, το Alphabet μας θυμίζει ότι κάπου εκεί απέναντί μας στη σκηνή, έχουμε ανθρώπους.
Από αυτούς τους ανθρώπους είναι αναμενόμενο να κάνουν αυτό το πράγμα κάθε βράδυ. Να έχουν αυτή την ενέργεια, αυτό το πάθος, να τα δίνουν όλα. Κι αυτό κάπως αντιβαίνει στην πραγματικότητα της επικοινωνίας μουσικού και κοινού και όλη αυτή η κατάθεση, γίνεται μέσα από ένα τέτοιο κομμάτι. Μετά-ειρωνεία στα καλύτερά της.
► Station Wagon
Μήπως το παράκανα με το Drunk Tank Pink; Οι αδυναμίες δεν κρύβονται θα πω εγώ. Και το καταληκτικό κομμάτι αυτής της δισκάρας μπορεί να με τρελάνει με τον τρόπο που εισάγει την ελπίδα μέσα στην απελπισία. “I need a new resolution and it’s not even the end of the year”. Ξανά η ειρωνεία βασιλεύει αφού θα δούμε τους shame στο τέλος του χρόνου να κατεδαφίζουν κι εμείς να χορεύουμε στα συντρίμμια.
