Και εδώ θέλετε εισαγωγή; Blockbusters της παιδικής μας ηλικίας λέγεται. Πόσο πιο απλό να γίνει ένα θέμα για να μην χρειαστεί να γράψω για να σας βάλω στο κλίμα; Γιατί δεν μπαίνετε μόνοι σας μια φορά; Όλοι έχετε κάνει παιδιά, δεν είναι σαν το στρατό που οι μισοί δεν έχετε πάει και εγώ ο βλάκας πήγα, δεν μου τα είπανε τότες πως είναι πολύ εύκολο να πάρεις αναβολή. Ναι, έγραψα "τότες". Πάμε πάλι στο θέμα μας. Παιδιά έχετε κάνει, ταινιες που σημάδεψαν την τρυφερή αυτή ηλικία έχετε δει και όταν τις ξαναπετυχαίνετε σκιρτάει κάτι μέσα σας, αλλιώς δεν είστε ανθρώποι. ΝΑΙ! ΣΤΟ ΩΜΕΓΑ ΤΟΝΙΣΑ! Και ναι έχω κάποια νεύρα τελευταία τα οποία ξεσπάω σε εισαγωγές. Επιμέλεια: Χρήστος Καραγιαννής.
► Hook (Φοίβος Κρομμύδας)
Όταν θέλω να επιστρέψω σε πιο ήρεμες μέρες, να θυμηθώ πως ήταν τα πράγματα και συνειδητοποιώντας ότι καμία σχέση δεν έχει το παρόν να βαλαντώσω στο κλάμα, αυτό είναι το καταφύγιο μου. Πλουμιστό, άλλοτε γεμάτο ενέργεια και άλλοτε ισορροπημένα γλυκόπικρο, με έναν Robin Williams να δίνει ρεσιτάλ και τον Dustin Hoffman ως την απόλυτη ενσάρκωση του Captain Hook, με ταξιδεύει στη Χώρα του Ποτέ χωρίς καν να ιδρώσει. Και η σκηνή που ο Peter θυμάται το λόγο για τον οποίο δε γύρισε πίσω, θυμάται πως να πετάει και σύσσωμη η συμμορία του τον ξαναδέχεται ως το φυσικό ηγέτη της με τη μουσικάρα του John Williams ανοίγουν την κάνουλα των δακρύων. Ναι, ακόμα και τώρα που τα γράφω.
► Ε.Τ (Κώστας Χανδρινός)
Κι άλλος Σπίλμπεργκ στο πιάτο, αλλά πως να μην εντάξουμε το μεγάλο παραμυθά των δεκαετιών του '80. Τι κι αν σοβάρεψε μετά σαν το Hook που έβαλε και ο Φοίβος κι άρχισε τα δράματα με τη Λίστα του Σίντλερ αλλά και την κατάκτηση της Νορμανδίας υπό τον Τομ Χανκς. Κάποτε μας είχε στείλει έναν μικρό, περίεργο εξωγήινο και το δέσιμό του με τον μικρό 'Ελιοτ αποτελεί μια από τις πιο γλυκές απεικονίσεις φιλίας και δεσίματος. Παντρεμένες δε, με καίριο δράμα εκεί που πρέπει -πανάθεμα τη σκηνή στο νοσοκομείο- αλλά και με την υπέροχη μουσική του Τζον Γουίλιαμς, ο ΕΤ τηλεφωνεί σπίτι κι εμείς τρέχουμε να γυρίσουμε στην παιδική μας ηλικία.
► Terminator 2 (Μάριο `Aγγελος Παρασκευαΐδης)
Του Epic δεν είμαι, αλλά εδω γονατίζω... Λίγο το industrial, λίγο το sci-fi που είχε αρχίσει να μπαίνει στη ζωή μου, η ελαφρώς cyberpunk αισθητική, που στην πορεία την όρισε και λίγο το post-apocalyptic σκηνικό ηρθαν και το γλυκό(πικρο πλεον) έδεσε. Η αίσθηση του αναπόφευκτου του μέλλοντος (για άλλους παρελθόντος) και η κατανόηση του μεγαλείου της ανθρώπινης ζωής από μια μηχανή που όμοια της συναντούμε μονάχα στο ghost in the shell (οπου βεβαια εκει φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη και θα ήταν η επιλογή μου αν δεν γράφαμε για blockbusters, ακούστε το intro της ταινίας του 1995 οπωσδήποτε). Τι στο καλό μόνο τα δικά μου παιδικά χρόνια δεν διακατέχονται από γλυκούλικα soundtracks? Μόνο εγώ ξυπνούσα και κοιμόμουν με την τεράστια επιθυμία να ακούσω soundtrack όπως του Area 88? Ας είναι, εκφράζω αυτούς του λίγους δήθεν περίεργους και δηθεν διαφορετικούς.
► Batman Returns (΄Αγγελος Κοντός)
Ένα από τα πράγματα που σε ορίζουν σαν παιδί, είναι η ευκολία με την οποία παραδίνεσαι στον φόβο. Μπορεί λοιπόν ο Πίκος Απίκος κι ο Ρούχλας που είναι ΛΑ να με έκαναν να νιώθω άβολα, μπορεί η λιωμένη φάτσα των ναζήδων στο πρώτο Indiana Jones να με ανατρίχιαζε, μπορεί ακόμα και η κακιασμένη ασχήμια του εξωγήινου στο Alien να με έκανε συνεχώς να κλείνω τα μάτια στην θέα της. Δεν θυμάμαι όμως να ξενέρωσα, να αηδίασα και να φοβήθηκα περισσότερο, όσο όταν αντίκρισα για πρώτη φορά την φάτσα του Danny DeVito στον ρόλο του Penguin. Παραδόξως βέβαια - κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία - όποτε έβρισκα την ευκαιρία, δεν απέφευγα να την αντικρίσω ξανά και ξανά. Ποτέ δεν με άφησε αυτό το συναίσθημα, ακόμα και μέχρι σήμερα που κοντεύω τα 40. Αυτή η ταινιάρα πάντα με γυρίζει σε κάτι Σαββατοκύριακα μπροστά στην τηλεόραση, εκεί που για 2 ωρίτσες άφηνα στην άκρη την ιδέα ότι άλλη μία βαρετή σχολική εβδομάδα πλησίαζε.
► Χρήστος Καραγιάννης (Men in Black)
Η αγάπη μου για την αστρονομία φάνηκε από τα έξι μου όταν και παρακάλεσα την μητέρα μου να γεμίσουμε όλο το ταβάνι του δωματίου μου με αυτά τα αστεράκια που φωτίζουν το βράδυ. Λίγα χρόνια αργότερα, εκεί γύρω στα δεκαπέντε, άρχισα ήδη να κρίνω ανθρώπους με το αν σε ρωτάνε "τι ζώδιο είσαι;", έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά για να καταλάβω πως οι χειρότεροι είναι οι "εγώ δεν πιστεύω στα ζώδια ΑΛΛΑ κάποια βασικά χαρακτηριστικά..."
Κάπου στο ενδιάμεσο, εκεί γύρω στα 10 ή 11, είδα για πρώτη φορά το Men in Black το οποίο μου το είχε προτείνει γεμάτος ενθουσιασμό ο Ορέστης. Μάλιστα ο (μεγαλύτερος τότε) φίλος αφού την διαφήμισε τρομακτικά έκλεισε με το "καλά στην αρχή της ταινίας πέταγε όλο το σινεμά popcorn", η καταπληκτική αυτή σάλτσα με έψησε ακόμα περισσότερο.
Ήρθε λοιπόν η βιντεοκασέτα στο σπίτι και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Τα εφέ συγκλονιστικά για την εποχή, το cast υπέροχο και το story κάτι πραγματικά διαφορετικό. Ήταν αδύνατον να μην το αγαπήσω.
Τι να πρωτοθυμήθω; Το "οπλακί" που πήρε ο Smith και κατέστρεφε οικόπεδα; Τον "κεφάλι"; Το πρώτο pug που έκανε μόδα τα πιο άσχημα σκυλιά του πλανήτη γη; Τον Κατσαρίδα που αργότερα μας χάρισε Ευρωπαϊκό; (Ίδιος ο Χαριστέας).
Μια ταινία σταθμός για όσους αγαπάμε τα άστρα. Δεν διάβαζα λίγο να γινόμουν αστροφυσικός, μουσική ήθελα το κορόιδο. Από την άλλη καλύτερα, δεν θα άντεχα να βγάζει η Πατέρα, ο Χορταρέας και ο Χαϊκάλης περισσότερα λεφτά από τα άστρα από ό,τι εγώ.
Υγ. Η αστρολογία εφευρέθηκε και στηρίχθηκε πάνω σε γεωκεντρικό μοντέλο.
Υγ2. Ναι πιστεύετε σε κάτι πάρα πάρα πολύ κοντινό στην επίπεδη γη.
► Tenacious D (Μαριάννα Αρμπερώρη)
Την ταινία αυτή, αφού είχα καταφέρει μετα κόπων και βασάνων να την νοικιάσω απο το παρακμιακό βιντεοκλάμπ της επαρχιούπολης που μεγάλωσα, την είχα κρατήσει σα φυλαχτό και με έκανε να ψάχνω μανιωδώς παρόμοιες ταινίες. Προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν είχα καταφέρει να βρω καμία ισάξια στα μάτια μου οπότε κατέληξα να την βλέπω ξανά και ξανά μαθαίνοντας απ έξω τους διαλόγους. Αρχικά, απλά ήταν το δέος που έβλεπα τον Dio σε ταινία και οι άπειρες αναφορές σε συγκροτήματα με τα οποία μεγάλωσα, παραμερίζοντας το anti-hero concept και το γεγονός πως η ταινία είναι κατα πολύ musical (τα οποία δεν συμπαθώ και πολύ). Με τον καιρό, η επιφανειακή απόλαυση της ταινίας κορέστηκε και κατάφερα να πιάσω τα ένα δύο σημεία που ασκεί κριτική γύρω από τη μέταλ μουσική.
► Spider Man 2 (Στέφανος Κ. Αρταβάνης)
Η κορυφή του υπέρ-ηρωικού είδους όταν ήμασταν παιδιά. Ναι, και το X-men 2 ήταν πολύ κοντά αλλά ο Spider-man ήταν ο χαρακτήρας που βρίσκαμε όλοι ταύτιση. Με τραγικό setup από την πρώτη ταινία και αυξάνοντας δράση, κίνδυνο και συναίσθημα ο Sam Raimi έφτιαξε μια απ' τι καλύτερες ταινίες του, σε μια εποχή που τις ταινίες του είδους δεν τις χαρακτήριζε η σημερινή ομοιομορφία. Εκεί τον μάθαμε όλοι κι ανοίχτηκε ο δρόμος για να ανακαλύψουμε και τα horror του λίγα χρόνια αργότερα.
Δεν υπήρξε πιο δυνατή ταινία για παιδιά από το Spider-man 2 τότε. Είχε ό,τι χρειαζόμασταν και πράγματα που δεν είχαμε ξαναδεί. Ο Dr. Octavius παραμένει ένας από τους καλύτερους κακούς σε υπέρ-ηρωική ταινία και τον αντιμετωπίζει ο μόνος ήρωας που προέρχεται από τον λαό για τον λαό. Στην ανιδιοτέλεια του Peter Parker αποτυπώνεται κάθε αγνή μας πρόθεση να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.
► Star Wars Episode: 1 (Γιώργος Γαζής)
1999, 12 χρονών και η πρώτη "adult" ταινία που είχα την τύχη να δω σε αίθουσα. Το μυαλό μου κυριολεκτικά εξερράγη. Τα παλιά Village Cinemas στο Μαρούσι, τεράστια αίθουσα και τρομακτικός ήχος με υποδαπέδια subwoofer που κυριολεκτικά μου κούνησαν το στομάχι στην ακόμα και σήμερα πιο εντυπωσιακή σκηνή της ταινίας, το speeder race του Anakin με τον Sebulba. Η εμφάνιση ενός από τους πιο μοχθηρούς villains σε sci-fi universe, του Darth Maul. Ένας από τους πιο λυπηρούς cinematic θανάτους που έχω βιώσει μέχρι σήμερα, του Qui-Gon Jinn. Η αρχή του Obi Wan Kenobi. Οι πρώτες υποψίες για τον Anakin Skywalker. Ανακάλυψα το Star Wars Universe και δεν το άφησα ποτέ. Ακόμα βλέπω την ταινία όταν είμαι άρρωστος στον καναπέ και Κυριακές μεσημέρι, ακόμα φωνάζω στους αγώνες, ακόμα μισώ τον Sebulba, ακόμα κάνω την χορογραφία της διπλής μάχης με τον Darth Maul. STAR WARS MONO.
