Το θυμάμαι σαν σήμερα. Ήμουν για snooker με τον ξάδερφό μου στα μπιλιάρδα απέναντι από το Village Park στο Ρέντη και στις οθόνες έπαιζε Eurovision. Πάντα βαριόμουν τη Eurovision. Ακόμη και εκείνη τη χρονιά, που οι θεοί Lordi συμμετείχαν, δεν περίμενα ότι υπάρχει ελπίδα για την ανθρώπινη ύπαρξη. Να πω την αλήθεια, και τώρα ακόμη που γράφω το συγκεκριμένο κείμενο, δεν νομίζω πως υπάρχει ελπίδα, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Είμαι έτοιμος να επιχειρήσω τρομερό χτύπημα κόκκινης στην κάτω δεξιά γωνία (απέτυχα παταγωδώς, το snooker είναι πολύ δύσκολο και δεν είμαι ο Ronnie O’ Sullivan), όταν μαθαίνω τα νέα. Οι Lordi νίκησαν! Ορίστε; Οι Lordi νίκησαν! Τι λες μωρέ; ΡΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΝΙΚΗΣΑΝ ΚΟΙΤΑ!
Θα σας αποκαλύψω με μικρό ίχνος ντροπής ότι ο αρχικός τίτλος του κειμένου αυτού ήταν «Η μέρα δικαίωσης της Metal», αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Η Metal δεν είναι οι Lordi. Μπορεί να είναι κομμάτι της, και πανηγύρισα ελαφρώς, γιατί τουλάχιστον δεν κέρδισε κάποια μπαλάντα που μιλάει για έρωτα, πεταλούδες στο στομάχι (δεν έχουν καμία απολύτως θρεπτική αξία, σταματήστε να τις τρώτε), και άλλα τέτοια.
Αλλά κυρίως χάρηκα γιατί κάποιοι μπήκε μαζικά και ψήφισαν Lordi. Και μην μου πείτε ότι οι true μεταλλάδες ανά τον πλανήτη έκατσαν μπροστά στην οθόνη και έδωσαν λεφτά για SMS για να ψηφίσουν Lordi. Δεν θα το πιστέψω.
Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα καλό βράδυ. Έχασα κατά πολύ στο snooker, αλλά τουλάχιστον βρήκα ένα ωραίο κομματάκι να περνάει η ώρα ανάμεσα στα repeat του Nightfall In Middle Earth (σ.σ. το οποίο ακόμη ακούω τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα από την αρχή έως το τέλος και όποιος το θεωρεί άρρωστο, να με αφήσει ήσυχο, γιατί θα “Turn off the light and murder the dawn”).
Το παρατράβηξα. Θυμηθείτε Lordi.
