Δε σταματά να με εκπλήσσει η Ελληνική κοινωνία, ποτέ θετικά, πάντα αρνητικά και μόνιμα με εκκωφαντικό τρόπο. Αυτή τη φορά έχουμε ένα «τραγούδι» απόρροια συνάντησης ατάλαντων σεξιστών, του Νίνου και του Βαλάντη.
Βρέθηκαν λοιπόν οι δύο μουχλιασμένοι μαϊντανοί, ξεχασμένοι χρόνια στο ντουλάπι του απόπατου της ελληνικής showbiz και προκειμένου να τους θυμηθούμε, επέλεξαν να προκαλέσουν. Τι έκαναν τα δύο τούβλα; Ο Νίνος, μετά την αδιαμφισβήτητη επιτυχία του στο τραγούδι και αφού μαγάρισε την κληρονομιά κάμποσων πριν από αυτόν, είπε να καταπιαστεί με τη στιχουργική.
Δεν είχα απαιτήσεις για σωστή σύνταξη, άλλωστε δεν έχω αυταπάτες, ούτε υπέρογκες αξιώσεις από τούβλα που «ξέρασαν» μέχρι και τα ντουβάρια. Τέλος πάντων, αυτός ο πολιτιστικός ογκόλιθος, ο στυλοβάτης της τέχνης, ο Νίνος, αποφάσισε από ερμηνευτής, να γίνει δημιουργός. Μέχρι εδώ δεν έχουμε πρόβλημα, πολλοί έχουν “κάψει” φλάντζα και πολλοί πρόκειται να κάψουν.
Τα καρναβάλια έπρεπε να βρουν και ένα τσίρκο να τους φιλοξενήσει, και βρήκαν, τη heaven
Όλο αυτό το απαύγασμα βλακείας για να μπορέσει να φτάσει στα αθώα αυτιά μας, χρειαζόταν ένα ερμηνευτή. Λογικά, θα ψάχναμε για κάποιον με δυνατό βιμπράτο, δύσκολα γυρίσματα και πολύ δυνατές ψηλές; Φυσικά και όχι, ένα ανάλογο κατακάθι χρειαζόμασταν, έναν που το ελληνικό star system ξεζούμισε και τον πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Καλά, έτσι όπως το περιγράφω είναι λες και αναφέρομαι σε κάποιον καλλιτέχνη περιωπής.
Το απέκκριμα που επιλέχθηκε και δέχτηκε να φέρει εις πέρας αυτήν την εξόχως σημαντική αποστολή για την ανθρωπότητα, ήταν ο Βαλάντης. Παίρνω απόσταση από σχόλια τύπου "μακάρι να κοβόταν το συρματόσχοινο στο ασανσέρ που συναντιόταν με τη λεγάμενη". Παρά τη χαοτική απόσταση που παίρνω, δεν κρύβω ότι αντιλαμβάνομαι την αφετηρία τέτοιων σκέψεων.
Δεν παραληρώ, στην Ελλαδά της αυγής του 2023, της χώρας που η γυναικοκτονία έγινε καθημερινότητα, τα δύο εν λόγω απορρίμματα αποφάσισαν να βγάλουν τραγούδι με τον ευφάνταστο τίτλο, Πουτάνα. Όμως, εδώ τελειώνει η ευθύνη τους, αφού αν μιλάγαμε απλά για δύο σεξιστές αρλεκίνους, το παρόν κείμενο πιθανώς να μην είχε γραφτεί ποτέ.
Η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωδώς άφρων
Τα καρναβάλια, όμως, βρήκαν τσίρκο να τους κυκλοφορήσει το κομμάτι, τη heaven. Σκεφτείτε τώρα τι έχει συμβεί, πήγαν αυτοί σε έναν τύπο που είναι υπεύθυνος για τις νέες κυκλοφορίες, του έδωσαν να ακούσει το κομμάτι και αυτός - πιθανώς παντρεμένος και ίσως με κόρη - είπε: "Πω μάγκα μου, όλοι θα μιλάνε για εμάς".
Υπάρχει η πεποίθηση ότι και η αρνητική διαφήμιση είναι θεμιτό να υπάρχει, αυτό - ίσως - να ίσχυε κάποτε. Στην εποχή των κριτικών στο διαδίκτυο έχει αλλάξει. Διάβαζα σε ένα βιβλίο πρόσφατα, "πλέον τα brands για να μένουν επίκαιρα πρέπει να δημιουργούν αξία στον άνθρωπο" (σσ. Philip Kotler, human-to-human marketing). Οπότε τι καταλαβαίνουμε από όλο αυτό; Καταλαβαίνουμε ότι η λαϊκή σοφία πάντα επαληθεύεται και πάντα οι μύγες θα πηγαίνουν στα σκατά.
Σχετικά με τους πρωταγωνστικούς ρόλους, βάλτε όποιον θέλετε, πληρούν και οι δύο τα κριτήρια, και στις δύο περιπτώσεις. Φυσικά, και εσύ που θα το ακούσεις και θα ταυτιστείς, δεν είσαι εκτός των παραπάνω. Βασικά, κάνω λάθος, ανήκεις σε ένα νέο είδος μαλάκα, αφού από όλο αυτό δεν πρόκειται να βγάλεις ούτε ένα ευρώ, εν αντιθέσει με αυτούς. Μην παρερμηνευτώ, τα οικονομικά οφέλη δεν αποτελούν άλλοθι, ίσως δίνουν μία ερμηνεία αλλά μεχρί εκεί.
Εύστοχα είχε περιγράψει ο Καστοριάδης, "Η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωδώς άφρων", όμως, αυτό που κυρίως θαύμαζα σε αυτόν ήταν η αποδοχή του για την κατάντια μας, εγώ ακόμα ελπίζω, κάθε μέρα και λιγότερο, αλλά ελπίζω.