Επειδή Χριστούγεννα είχαμε και η νέα χρονιά πλησιάζει είπαμε να σας κάνουμε ένα μικρό δωράκι που θα εξασφαλίσει ποιοτικό χρόνο για εσάς και τους γύρω σας. Οι συντάκτες του Depart.gr, θέλοντας να σας γλιτώσουν από μια επίσκεψη στον οφθαλμίατρο, διαλέγουν για εσάς 8 ταινίες που δεν μπορούν να δουν δεύτερη φορά.
Τώρα θα μου πείτε: "Γιατί τις είδαν εξαρχής;" Αν είχαν γουστο θα καθόντουσαν με εμένα τόσες Δευτέρες τώρα να φτιάχνουν λίστες νομίζετε; Και στην τελική, εμείς ένα δώρο πάμε να σας κάνουμε και μας το βγάζετε ξινό, ΠΑΛΙ. Αχάριστοι άνθρωποι… Γιορτές έχουμε. Που σας βρήκαμε εσάς ρε; Βασικά εσείς μας βρήκατε, εμείς εδώ είμαστε και εδώ θα είμαστε και την επόμενη χρονιά, λογικά και την μεθεπόμενη, ίσως να πάει και παρακάτω αν συνεχίσετε να μας αγκαλιάζετε όπως τώρα. Σας ευχαριστούμε ολόψυχα γι΄ αυτό.
Καλές Γιορτές να έχουμε, με υγεία!
Επιμέλεια: Χρήστος Καραγιάννης
► Mother! (Κώστας Παπανικολάου)
Δυστυχώς, θυμάμαι ακόμη το βράδυ που είδα το "Mother!". Στον κινηματογράφο. Έδωσα λεφτά για να το δω. Όταν έχεις τρελαθεί με τα "Requiem for a Dream" και "The Fountain", και αφού μετέπειτα μαθαίνεις την επιτυχία και τη σπουδαιότητα του "The Whale", είναι να απορείς πραγματικά πως διάολο ο Darren Aronofsky έβγαλε αυτό το ΠΡΑΓΜΑ. Ούτε η Jennifer Lawrence σε ερμηνεία-σταθμό, ο Javier Bardem, ο Ed Harris, και η Michelle Pfeiffer, δεν κατάφεραν να "σώσουν" αυτό το φιλμ στα μάτια μου.
Ένα κοκτέιλ που όμοιό του θα βρεις μόνο σε τελειωμένο υπόγειο μπαρ που νομίζει πως κάνει τομή στη νυχτερινή ζωή και σερβίρει λιωμένο λάστιχο με πετρέλαιο (δηλαδή Jägermeister). Θρησκευτικές αλληγορίες που σε οδηγούν στο να πεις κάποια στιγμή, πριν τη μέση της ταινίας καν "ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ" μέσα στην αίθουσα του ολλανδικού κινηματογράφου, και να ακούσεις διάσπαρτα γέλια ΚΑΙ από Ολλανδούς, γιατί κατάλαβαν από τη χροιά της φωνής σου ότι απλά έχεις απηυδήσει. Ποτέ ξανά. Έκτοτε το έχω πετύχει κατά λάθος στην τηλεόραση μια φορά, και έβαλα να δω επανάληψη Shopping Star. Πέρασα καλύτερα.
► A Serbian Film (Στέφανος Κ. Αρταβάνης)
Μια ταινία που δεν πρέπει να δείτε ούτε πρώτη φορά είναι το Serbian Film. Δηλαδή δείτε την μόνο αν θέλετε να δείτε ό,τι χειρότερο έχει αποτυπωθεί σε φιλμ ποτέ. Δεν θα γίνω περιγραφικός αλλά είναι χειρότερο απ' ό,τι φαντάζεστε. Ακραία βίαιες και πορνογραφικές στιγμές που δεν τεστάρουν το γούστο αλλά το εξευτελίζουν εντελώς. Η αλήθεια είναι πως μικρός το είχα δει πάνω από δύο φορές αλλά ποτέ ξανά. Ένα φιλμ άθλος για να το τελειώσεις και άθλος για να μην σου μείνουν οι εικόνες του μετά. Σε πιάνει κατάθλιψη και απελπισία για την ανθρωπότητα. Το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένο απλά το κάνει χειρότερο. Αποφύγετε!
► Terminator: Genisys (Κώστας Χανδρινός)
Πολύ σπάνια θα σταματήσω ταινίες. Οπότε οι δύο-τρεις που έχω σταματήσει παίρνουν ένα μπόνους ασχετοσύνης. Θα μπορούσα βέβαια, απλά να γράψω ένα "Terminator: Genisys σε μισώ". Αλλά θέλω να πω αρχικά: Προφανώς δεν περίμενα να πλησιάζει τα δύο πρώτα εξαιρετικά φιλμ, μη σας πω ούτε καν να είναι καλό, αυτό εδώ όμως είχε το θράσος να ανακατέψει το ήδη ανακατεμένο χωροχρονικό παράδοξο, να το κάνει πιο αδιάφορο κι από νηστίσιμη νερόσουπα και παράλληλα να προκαλέσει θλίψη στην επιστροφή του ?ρνολντ στο ρόλο. Εξολοθρευτής franchise.
► The Autopsy of Jane Doe (΄Αννα Βασιλικοπούλου)
Είναι ένα πράγμα το να κυκλοφορήσει άλλο ένα κλασικό, χλιαρό και εντελώς ανέπνευστο Χολιγουντιανό "horror", αλλά είναι παντελώς άλλο πράγμα αυτό το horror να έχει όντως ενδιαφέρουσα ιστορία με προοπτική για φοβερή εξέλιξη. Αυτό με πίκρανε πάρα πολύ καθώς παρακολουθούσα το "The Autopsy of Jane Doe" καθώς παρά το concept του, που μου τράβηξε ακράδαντα την προσοχή, όσο περνούσε η ώρα το πράγμα γινόταν όλο και χειρότερο.
Και αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατόν ρε φίλε, ενώ έχεις το απόλυτο wickan concept, με τη φοβερή πινελιά του μοντέρνου στοιχείου που προσδίδει η πιο σύγχρονη εποχή στην οποία διαδραματίζεται, να το καταστρέψεις με πενήντα διαφορετικούς τρόπους;
Και ο σκηνοθέτης, André Øvredal, μου απαντά:
Να, με χλιαρούς, παντελώς αδιάφορους και κοινότυπους διαλόγους που κυβερνούν τον κινηματογράφο του Hollywood, με ηθοποιούς που δεν πείθονται ούτε και οι ίδιοι από τις ερμηνείες τους, μια πλήρως αδιάφορη και ανύπαρκτη σκηνοθετική προσέγγιση, και τι άλλο... Α! Θα οδηγήσω την πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή μου, που αφορά στο μυστήριο πτώμα της Jane Doe, του οποίου οι ήρωες (πατέρας - γιος ιατροδικαστές) αδυνατούν να βρουν τη σαφή αιτία θανάτου, σε άλλο ένα τυπικό χορρορ, ξέρεις, σαν όλα τα άλλα που έχουμε ξαναδεί, με όσο πιο προβλέψιμη εξέλιξη στην πλοκή γίνεται!
Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, ίσως και αυτό να θέλει το ταλέντο του. Αλλά όπως και να 'χει, παρακολούθησα αυτήν την ταινία μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να έχω ολοκληρωμένη άποψη και γιατί apparently, πιάστηκα θύμα της ματαιοδοξίας μου.
Μιάμιση ώρα χαμένη από τη ζωή μου: check.
► Dragonball: Evolution (Φοίβος Κρομμυδάς)
Θα μου ήταν πολύ πιο εύκολο να γράψω για ταινία που με τραυμάτισε σε σημείο να επιθυμώ επιλεκτική λοβοτομή για να την ξεχάσω και αυτή και το τραύμα της αλλά το 'έχουμε καλύψει αυτό το ζήτημα. Από την άλλη, το να θυμηθώ μια πραγματικά κακή ταινία μου είναι δύσκολο γιατί τις διαγράφω άμεσα από το μυαλό μου. Οπότε έχω δύο επιλογές: ή να μιλήσω για το Love του Gaspar Noe που όταν δεν βαριόμουν εκνευριζόμουν με την αυταρέσκειά του (όπως κι ένας άλλος παρευρισκόμενος στη δημοσιογραφική προβολή που κάνα εικοσάλεπτο πριν το τέλος της ούρλιαξε "ΓΙΑ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕ" ή για την εν λόγω που η θύμησή της μου προκαλεί κολικούς στους αμφιβληστροειδείς.
Το Dragonball Evolution δεν είναι μόνο μια διάρροια πεταμένη με αυθάδεια πάνω στον κόσμο του Akira Toriyama, αλλά και η απόλυτη κινηματογραφική ασέβεια στο θεατή. Ένα αμάλγαμα του πως τα δυτικά στούντιο μπορούν να κακοποιήσουν το οτιδήποτε και του πως να μην έχεις κανένα σεβασμό απέναντι σε ένα fanbase λέγοντάς του ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ ΗΛΙΘΙΕ. H δε παρουσία του μέγιστου Chow Yun-Fat στο ρόλο του Master Roshi είναι αιτία να μην ξαναδείς τη φιλμογραφία του John Woo με τα ίδια μάτια. Και αυτό είναι το μόνο που θα πω για την ταινία σε σύνολο καθώς δε θέλω να θυμηθώ τίποτα άλλο από αυτήν. Εκτός ίσως από εκείνη τη φορά που πήγαμε στα Metropolis με τον Χανδρινό για CD και το είχαν βάλει στις οθόνες κάνοντάς με να φύγω εκνευρισμένος και τον Χανδρινό να προσπαθεί να μου πει ότι είμαι υπερβολικός. Ναι, αυτή είναι μια καλύτερη ανάμνηση.
► Battlefield Earth (Κώστας Παπανικολάου)
Όταν ο Μάρτιν Σκορσέζε κλαίει, αν μαζέψεις τα δάκρυά του και τα αναλύσεις σε μοριακό επίπεδο, βρίσκεις μέσα τους αυτό το πράγμα. Κάθε σκηνή του Battlefield Earth, είναι αιτία για να αφαιρέσεις τα μάτια σου.
Δεν κάνω πλάκα, είναι χειρότερο από το Dungeons & Dragons νομίζω. Χειρότερο και από το She's the Man (2006), το οποίο έχω δει στο σινεμά παρεμπιπτόντως, δεν θέλω να κράζετε, τότε η Pizza Hut στο Village στο Ρέντη είχε all you can eat. Τέλος πάντων. Ο Travolta πήρε χρυσό βατόμουρο για το Battlefield Earth. Εγώ ούτε αυτό δεν θα του έδινα, γιατί και πάλι, βραβείο είναι.
► Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain (Μυρτώ Ραμμοπούλου)
Ήμουν ακόμα πολύ μικρή όταν αποφάσισα ότι το Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain (2001, Jean-Pierre Jeunet ) ήταν μία ταινία που δεν θα ξαναέβλεπα. Με εξαιρετική μουσική, ωραία φωτογραφία, ωραία χρώματα και ένα τόνο ενοχλητικά πράγματα. Ξεκίνησα λέγοντας ότι το αποφάσισα μικρή για να τονίσω ότι δεν είχα έρθει ακόμα σε επαφή με τον κυνισμό και άλλα reality checks που ακολούθησαν.
Κάπου, όμως, όλος αυτός ο χλιαρός ρομαντισμός, τα βολικά ευρήματα για να εξυπηρετείται μια ιστορία αγάπης που έμπαζε από παντού, ακόμα και στον πιο «αθώο» έφηβο εαυτό μου φάνηκε over the f***ing top. Ωραία η αντίληψη του να ψάχνουμε και να βρίσκουμε το καλό σε όλους (με όσα προβλήματα αυτό ενέχει), όμως, να καταλήξουμε κάποτε και αν η παρεμβατικότητα μας αρέσει ή όχι. Γιατί η αγαπημένη (not) Amélie χωνότανε ολούθε. Και δεν μπορούμε να λέμε επιλεκτικά «ναι, αλλά είχε καλή κατάληξη». Συνοψίζοντας: προβληματικό το aspect, απαράδεκτα τα μαλλιά.
► Dungeons and Dragons (Κώστας Παπανικολάου)
Η απόλυτη προσβολή στο nerdom. Ο μόνος λόγος που δημιουργήθηκε αυτό το πράγμα, ήταν επειδή ο Jeremy Irons ήθελε να αγοράσει ένα κάστρο. Όχι. Απλά όχι. Δεν μπορώ να αναλύσω. Δείτε το. Αγγίζει το trash, αλλά όχι αρκετά ώστε να γελάσεις βλέποντάς το. Δείτε το για να μην νιώθω μόνος στην απόγνωση της φρίκης που προκαλεί.
