Fabrika Night in Athens 2022: Selofan, Glass Beads, Lebanon Hannover, 17/12/2022 @Fuzz | Live Report

Φωτογραφίες: Βενετία Βενετιάδη

Είναι κάτι βράδια που οι ανάγκες, ψυχολογικές και βιολογικές συνοψίζονται σε μία που καλύπτει και γεμίζει όλες τις υπόλοιπες. Ο χορός. Υποκειμενικά ο χορός ερμηνεύεται με πληθώρα τρόπων, αλλά για τους ίσως λίγο πιο σκοτεινούς χαρακτήρες, τα darkwave synths είναι το κατάλληλο μέσο εκφοράς και έκφρασης αυτού του πολυπόθητου χορού που όλα κάπως τα απαλύνει.

Ευτυχώς για εμάς έχουμε, τοπικά, μέσα στα πόδια μας τη Fabrika Records που φροντίζει να κάνει το καλύτερο για αυτό τον ήχο διαχρονικά, στηρίζοντας και αγκαλιάζοντας καλλιτέχνες και συγκροτήματα που τιμούν την goth αισθητική σε όλες της τις μουσικές εκφάνσεις. Δυστυχώς για εμάς είχε καιρό να διοργανώσει μια συναυλία που να διέπεται από αυτά τα χαρακτηριστικά, την ώρα που ο πλανήτης μεταφορικά γκρεμιζόταν από ψυχές εσώκλειστες και εξαναγκαστικά μοναχικές.

Ο καιρός της επιστροφής επιτέλους έφτασε όμως και με συγκροτήματα του roster της Fabrika Records, ένα ακόμη Fabrika Nights είναι έτοιμο να λάβει χώρα και να ενώσει κόσμο υπό τους ήχους των The Glass Beads, Selofan και φυσικά των αγαπημένων στο ελληνικό κοινό, Lebanon Hanover. Εξαιρετική σύσταση line-up για το χαρακτήρα της βραδιάς αν με ρωτάτε, πράγμα που μαρτυρούσε και η συγκλονιστική προσέλευση του κόσμου πριν καν ξεκινήσει να ακούγεται νότα ζωντανής μουσικής.

Το κοινό που έχει αδυναμία στο darkwave στηρίζει σθεναρά την επιλογή του και διαπιστώνουμε συναυλιακά να γεμίζει τους χώρους όπου διεξάγονται ζωντανές εμφανίσεις του ήχου. Σίγουρα αυτές δεν είναι τόσες πολλές σε ποσότητα, αλλά αν θυμηθούμε τα παραδείγματα των Boy Harsher και She Passed Away, θα συμπεράνουμε ότι τα σκοτεινά πλήκτρα έχουν τη δική τους θέση στο συναυλιακό χάρτη της Αθήνας, πράγμα που φυσικά σχολιάσαμε και στις τελευταίες εμφανίσεις των Perturbator και Carpenter Brut στη χώρα μας.

Fabrika Night in Athens 2022 - The Photostory

► Glass Beads

Από ένα μέρος του κόσμου που αυτή τη φορά κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά γκρεμίζεται, οι Ουκρανοί The Glass Beads εμφανίζονται πρώτοι στη σκηνή. “Νεότεροι” ως ύπαρξη και από τους δύο συνοδοιπόρους τους για τη βραδιά, κουβαλούν μαζί τους τους δίσκους τους, παιδιά και τα δύο τη τρέχουσας δεκαετίας, Therapy αλλά και το φετινό Time To Time. Μπάσο και φωνή, Mark και Marina, βάφουν τη σκηνή μπλε και μας παρασύρουν σε έναν δικό τους μινιμαλ κόσμο που χτίζουν για να ξεφύγουν από τη ζοφερή πραγματικότητα.

Μονότονος ή μη ο μινιμαλισμός για τα γούστα σου, οι The Glass Beads αποτέλεσαν ιδανική προθέρμανση για τους παρευρισκόμενους για ένα πρώτο ποτό, μια ήρεμη εισαγωγή στη βραδιά, ένα κόκκινο χαλί πριν το πραγματικό χορευτικό πάρτυ. Η αιθέρια εμφάνισή τους ήταν η ευχάριστη εναρκτήρια νότα που ίσως και να αποτέλεσε απαραίτητη για τον καταιγισμό σκότους που βρισκόταν καθ’ οδόν.

Δείτε τη Setlist των The Glass Beads

► Selofan

Συνηθίζω να γράφω ότι πολλές φορές ξεχνάμε πόσο μεγάλες μπάντες έχουμε εντός συνόρων επειδή ενδεχομένως τους έχουμε ανάγει σε κάτι οικείο, άρα και συνεπώς έξω από συγκρίσιμα ποιοτικά μεγέθη άλλων τιτάνων του εξωτερικού στο αντίστοιχο ιδίωμα. Η Fabrika Records ως καλλιτεχνική προέκταση των Selofan φρόντισε και τους ίδιους τους εαυτούς τους αλλά και τον ήχο γενικότερα εντός κι εκτός συνόρων. Δεύτερο ντουέτο της βραδιάς, η Ιωάννα και ο Δημήτρης, τα μυαλά πίσω από κυριολεκτικά ότι είδαμε το βράδυ τους Σαββάτου, έχουν εξυψώσει κάθε πτυχή της σκηνικής τους παρουσίας και της αισθητικής τους στα ουράνια – άσχετα που αυτά τα τελευταία είναι γεμάτα μαύρα σύννεφα και αστραπές.

Μια τεράστια κόκκινη κουρτίνα καλύπτει τη σκηνή του Fuzz κι εμείς αναμένουμε παρακολλουθώντας ένα θέατρο σκιών. Η κουρτίνα ανοίγει και πίσω από το βελούδο ξετυλίγεται το σελοφάν. Βεντάλιες, synths και μια καταιγιστική φωνητικά και σκηνικά Ιωάννα, σε κάθε της νότα και κίνηση πάλλεται και ολόκληρο το Fuzz μαζί. Την προϋπαντίζει η δική τους διασκευής στο κομμάτι “Πόσο Λυπάμαι” – από τα κλασσικά τους πλέον. Η Μοναξιά Είναι Της Μόδας μας λένε οι Selofan και είναι περίεργο, σε ένα κατάμεστο Fuzz Club το καθένα από κάτω να χορεύει μόνο του χαμένο στη μοναξιά του πλήθους.

Δείτε τη Setlist των Selofan

Οι glam/goth εμφανίσεις της Ιωάννας και του Δημήτρη κερδίζουν το ενδιαφέρον του βλέμματός σου, ενώ φυσικά και η σκηνική παρουσία του δεύτερου δεν υστερεί σε τίποτα της εκθαμβωτικής πρώτης. Μπάσο και σαξόφωνο και τα δυο στα χέρια του ολοκληρώνουν το μουσικό σκηνικό πορτραίτο των Selofan με το βέλτιστο τρόπο. Ανάμεσα στις επιτυχίες και αγαπημένα κομμάτια των Selofan ακούμε και μερικά καινούρια, περιμένοντας φυσικά την κυκλοφορία του επερχόμενου δίσκου τους. Όταν όμως όλα χάνονται μέσα Στο Σκοτάδι, “όλα μοιάζουν λίγο πιο ρομαντικά” κι εμείς χανόμαστε στο χορό. Αντίστοιχα με το Give Me A Reason.

Οι Selofan αποδεικνύουν σε κάθε τους εμφάνιση κάτι που λατρεύω. Πόσο αληθινοί είναι στο χώρο και την αισθητική που αγαπούν. Είναι το ασφυκτικά γεμάτο τασάκι στο τελείωμα του τρίτου ποτού σε ένα μπαρ (συγκεκριμένα στη μπάρα) που ακόμη επιτρέπεται το κάπνισμα. Είναι ο χορός στο πιο σκοτεινό υπόγειο οποιασδήποτε ευρωπαϊκής μεγαλούπολης. Είναι η Ιωάννα να συγκινείται αλλά like a true goth, “δε θα κλάψει για να μη χαλάσει το μακιγιάζ”. Είναι το σκοτεινότερο σκοτάδι από τη χώρα του λαμπρότερου φωτός και αυτό κανείς δε μπορεί να τους το κλέψει.

► Lebanon Hanover

Κάπου εδώ αρχίζω και συνειδητοποιώ πόσο εκπληκτική είναι η επιλογή του αποψινού line -up, εκεί που καταλαβαίνω πόσο ακόμη έχουμε να χορέψουμε και με τι κλιμάκωση έμφασης/ έντασης. Με τους Selofan να δίνουν μία από τις (συνηθισμένα) εκρηκτικές τους εμφανίσεις, σίγουρα αναλογίζεσαι αν και που παραπάνω μπορούν να το πάνε οι Lebanon. Αστεία σκέψη θα πω εκ των υστέρων. Με το τρίτο ντουέτο της βραδιάς να ανεβαίνει στη σκηνή – πραγματικά άρτια η επιλογή τριών σχημάτων αποτελούμενα από δύο άτομα για την ισορροπία της βραδιάς, κάπως μέτρησε μέσα μου να βλέπω ένα line – up με λογική συνέπεια ακόμη και σε αυτό το επίπεδο – η νύχτα της φάμπρικας ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο.

Τα μαύρα κεριά ανάβουν, η Larissa και ο William κατακτούν τη σκηνή με το δικό τους τρόπο και όλα μαυρίζουν. Τους καθορίζουν οι μπάσες φωνές τους και η αισθητή ύπαρξη της κιθάρας της Larissa που δε συνηθίζεται και τόσο στο ιδίωμα. Σε καθορίζει, εσένα από κάτω, ο χορός του William. Το πως νιώθει σε κάθε του κίνηση το εκάστοτε κομμάτι. Και αντί να ντρέπεσαι να χορέψεις “δίπλα του”, σε παρασύρει μαζί του κι ας μην είσαι τόσο γοητευτικός όσο εκείνος. Η Larissa από την άλλη, είναι από τους τύπους που “δε χορεύουν στα πάρτυ” αλλά ευθύνονται που χορεύεις εσύ με τις επιλογές τους.

Από την αρχή του Midnight Creature υπάρχει ένας σκοτεινός αέρας στο Fuzz Club. Με μόνο “αρνητικό” του να θέλει το καθένα μας λίγο περισσότερο χώρο να κουνηθεί στους ρυθμούς που περιβάλλουν το χώρο – ταυτόχρονα θετική όμως απόδειξη του πόσο καλά πήγε η βραδιά από θέμα προσέλευσης – δεν υπάρχει σταματημός για τους Lebanon Hanover. Με επιλογές από όλους τους δισκογραφικούς σταθμούς της καριέρας του δεν αφήνουν κανέναν παραπονεμένο, ακόμη κι αυτούς που ήρθαν για τα hits μιας που φυσικά Gallowsdance και Babes Of The 80s ξεσηκώνουν σταθερά τους παρευρισκόμενους, στρατηγικά τοποθετημένα στη διάρκεια του set. Αγαπημένη μου στιγμή όμως η εκτέλεση του Kiss Me Until My Lips Fall Off, για μουσικούς και συνάμα βιωματικούς λόγους.

Ένα τέλειο βράδυ που πρέπει να λαμβάνει χώρα συχνότερα γιατί νομίζω, οι οπαδοί τους synthwave συναυλιακά μένουν σχετικά παραπονεμένοι και όσα συνέβησαν εντός του Fabrika Night αποδεικνύουν ότι διψάει.

Δείτε τη Setlist των Lebanon Hanover