Φωτογραφίες: Τζώρτζια Λαζανά
Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου του 2023. Βρισκόμαστε μία μέρα μετά την Τσικνοπέμπτη και ετοιμάζομαι γεμάτη ενθουσιασμό να πάω για ανταπόκριση σε live στο οποίο ένα εκ των δύο σχημάτων φέρει το όνομα Vegan Mosquitoes (perfect timing be like…). «Η χρήστης Τζώρτζια Λαζανά καταναλώνει δηλητηριώδεις χημικές ουσίες και νιώθει αντισυμβατική στην τοποθεσία Frida.» (όποιο ξέρει, ξέρει). Πρώτη φορά που επρόκειτο να πάω σε live των Vegan Mosquitoes και πρώτη φορά στην A(fter).C(ovid) εποχή που θα είχα την ευκαιρία όχι μόνο να έβλεπα ξανά τους Perfect Mess αλλά και να άκουγα ζωντανά τη φρέσκια τους κυκλοφορία, το δίσκο Breathe (2022), ο οποίος με είχε συναρ… Βασικά τον είχα ακούσει πάνω από είκοσι φορές. Αυτό.
►Vegan Mosquitoes
Το ψηφιακό ρολόι έδειχνε 22:00 και στη σκηνή, κάτω από το φως το προβολέων, ξεπρόβαλαν σταδιακά οι μορφές των Vegan Mosquitoes. Τελευταίος σύντομος έλεγχος του ήχου, λίγα αστεία ο ένας στην άλλη για καλή τύχη και ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Τραγούδι καλωσορίσματος ήταν το On lost hopes από τoν καινούριo τους δίσκο, A Beautiful Slaughter, που δημοσίευσαν το 2021. Ο κόσμος ήταν, κλασικά, ακόμη μουδιασμένος και κάπως διστακτικός, σαν παιδί που ανακαλύπτει συγκρατημένα και επιφυλακτικά το περιβάλλον του. Ωστόσο, όταν συστήθηκαν με το γεμάτο alternative, progressive και soft μελωδίες κομμάτι τους και έσπασε ο πάγος, η ατμόσφαιρα ήταν κάπως πιο ζεστή και ελαφριά. Αφού αισθανθήκαμε όλα μας πιο άνετα μεταξύ μας και στο χώρο, ξεκίνησαν να ανεβάζουν ρυθμούς με το κομμάτι Hide, οι μελωδίες του οποίου πηγάζουν από τα φαινομενικά μακρινά 00’s. Η χροιά της Μαρτίνας, μάλιστα, παρουσίαζε τόσες ομοιότητες με της Hayley (Paramore) που με ταξίδεψε στη γυμνασιακή περίοδο της ζωής μου (Felt young, might”opalakia” later..).
Το μενού των Vegan Mosquitoes περιείχε τραγούδια, όπως το αιθέριο Sick με την εμβληματική μπασογραμμή που προσδίδει μια εσάνς από stoner και desert rock, το ταξιδιάρικο “Till we reach the end” με το εθιστικό riff που επαναλαμβάνεται σε αρκετά σημεία του, Hide και On lost hopes από το δίσκο τους A Beautiful Slaughter. Εκτός από αυτά, μας παρουσίασαν και singles τους όπως το Red Shoes το οποίο μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό τους Jefferson Airplane και το White Rabbit. Μάλιστα, το εκτέλεσαν με το μυστήριο και τη θεατρικότητα που του αρμόζει. Επίσης, η ροή του προγράμματος είχε και μια γεύση από τα παλιά. Αναφέρομαι στο κομμάτι Incomplete με την challenging εισαγωγή στα drums, στην οποία η Μανταλένα – σαν να’χε καταπιεί μετρονόμο – ανταποκρίθηκε άρτια. Φυσικά, μέρος της setlist αποτέλεσαν και επερχόμενα singles, εντείνοντας την ανυπομονησία (λες και ήταν δύσκολο για’ μένα) μέχρι την κυκλοφορία τους.
Αν καλούμουν να περιγράψω τη μουσική, βάσει της live εμφάνισης, των Vegan Mosquitoes με μια έκφραση, αυτή θα ήταν «Κασέτα προορισμένη για μακρινά ταξίδια» !
Στοιχεία που εκτίμησα ιδιαίτερα στη ζωντανή εμφάνιση των Vegan Mosquitoes στο Frida, ήταν πρώτον τα γεμάτα ικανοποίηση, ενθουσιασμό και αυθορμητισμό βλέμματα της μπάντας, τα οποία από ένα σημείο και έπειτα μετέδωσαν και στο κοινό. Δεύτερον, η ευκολία τους να αισθανθούν άνετα στο χώρο και να επικοινωνήσουν τις μελωδίες και τα μηνύματα των στίχων τους με τον δικό τους τρόπο. Τρίτον, η διάθεση υποτυπώδους αυτοσχεδιασμού και «αλλαγής των κανόνων» που προέκυψαν από τη διαφοροποίηση σειράς εκτέλεσης των τραγουδιών που βρίσκονταν στο, όπως φαίνεται και στην εικόνα, τσαλακωμένο setlist (Σιγά μην άντεχα να αφήσω τις περιγραφές μου χωρίς fun fact/story…). Νομίζω πως αποτελούν καλό κίνητρο για να θέλω να παρευρεθώ ξανά σε ζωντανή τους εμφάνιση και να «χαθώ» στη ζωντάνια, τον αυθορμητισμό και την απαλή σκληρότητα των συνθέσεών τους.
►Perfect Mess
Οι Perfect Mess ανεβαίνουν στη σκηνή, γίνονται οι απαραίτητες αλλαγές σε μουσικά όργανα, πετάλια και λοιπό εξοπλισμό και το κοινό τους υποδέχεται με ζεστό χειροκρότημα, αφού έχει προηγηθεί δυνατό ζέσταμα από τους Vegan Mosquitoes. Ο ενθουσιασμός της επαναφοράς στα stages, μετά από τα σχεδόν τρία χρόνια αποχής για λόγους «πανδημικούς», είναι αδύνατον να κρυφτεί είτε μιλάμε για τη θετική ενέργεια που εκπέμπουν και τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους είτε για την μετουσιωμένη σε υλική μορφή έμπνευση την οποία επρόκειτο να μας παρουσιάσουν το βράδυ της Παρασκευής 17 Φεβρουαρίου, στο μουσικό stage του Frida. Φυσικά αναφέρομαι στο νέο δίσκο τους Breathe, τον οποίο κυκλοφόρησαν το 2022. Το κομμάτι υποδοχής ήταν το Ground Under. Δυναμική αρχή θα έλεγε κανείς… Σε ρυθμούς και μελωδίες εμπνευσμένες από τη grunge μουσική σκηνή του 90’ με πινελιές funk στις μπασογραμμές να προσδίδουν ζωτικότητα και στοιχεία που προσωπικά με παραπέμπουν στη δραστηριοποίηση και την ενεργητικότητα.
Εισαγωγή στο δεύτερο κομμάτι της βραδιάς από τους Perfect Mess ήταν η έκφραση «Καιρός να ανασάνουμε…» του Σπήλιου, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τα φωνητικά και τη μία κιθάρα. Μίλησε στην ψυχή μας με αυτό το διαχρονικά επίκαιρο μήνυμα, το οποίο νομίζω πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τείνει να βρίσκεται συνειδητά ή μη στην επιφάνεια της σκέψης (μου). Ακολούθησε το κομμάτι Breathe (το ομώνυμο του δίσκου) με την ενέργεια να λαμβάνει ανεπιστρεπτί ανοδική πορεία, το κάθε όργανο να καταλαμβάνει το δικό του «χώρο» χωρίς να επικαλύπτει κάποιο άλλο με αποτέλεσμα ο ήχος να εκπέμπεται κρυστάλλινος (όσο κρυστάλλινος μπορεί να είναι δεδομένης της «βρωμιάς» του μουσικού είδους που παίζουν..) και τους στίχους να αποτελούν τροφή για σκέψη.
Ένας από τους βασικούς στόχους του δίσκου “Breathe”, τον οποίο οι Perfect Mess μας παρουσίασαν, ήταν ο θετικός προβληματισμός σχετικά με τις συνθήκες που χαρακτηρίζουν τις συνθήκες τις εποχής που διανύουμε και αυτό ήταν φανερό.
Όπως αναμενόταν, οι Perfect Mess, δεν άφησαν κανένα τραγούδι του δίσκου Breathe που να μην μοιράστηκαν με το δικό τους εκρηκτικό, αφυπνιστικό και εξελισσόμενο και ώριμο μουσικά τρόπο. Από τα κομμάτια του album Breathe που εκτελέστηκαν ζωντανά, ξεχώρισα το Treesick (Μα ποιο θα το περίμενε να επιλέξω ως αγαπημένο ένα κομμάτι ου ξεχειλίζει ατμοσφαιρίλα…) με το συνδυασμό ψυχεδελικών αρπισμάτων και αρμονικών breakdowns στα drums να προκαλεί ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα, το Ground Under για τα 80’s rock n’ roll – grunge riffs του, το Darwin’s Recycle για το στιβαρό, επαναστατικό (όνομα και πράγμα σαν να λέμε) και – αν μη τι άλλο – ηχηρό REVOLUTION των φωνητικών και το Handbrake για τα εκρηκτικά μα συνάμα ομαλά και ταιριαστά γυρίσματα στα drums (Οριακά τα επέλεξα όλα…).
Στην ατμόσφαιρα του Frida είχε απλώσει το πέπλο της η νοσταλγία καθώς ενδιάμεσα των τραγουδιών του Breathe, οι Perfect Mess είχαν εντάξει στο setlist κομμάτια από τον παλιό τους δίσκο, Perfect Mess (2017). 'Ακουσα πάλι ζωντανά την καθηλωτική μπασογραμμή του Temporary μέσω της οποίας ο Γιάννης συνδυάζει στοιχεία από funk, grunge και heavy ήχο με έναν εξαιρετικό τρόπο, θυμήθηκα πόσο εκτιμώ τη rock n’ roll αύρα του Mora, παρατήρησα καλύτερα το ορθά τοποθετημένο breakdown του Prying Eyes και τα φωνητικά του Broken Ladders που ξεχειλίζουν 90’s. Φυσικά από το πρόγραμμα δεν έλειπαν οι μουσικές εκπλήξεις. Σημείο αναφοράς μου είναι τα covers που έκαναν οι Perfect Mess σε κομμάτι των Pearl Jam και των Sentenced δίνοντας των δικό τους χαρακτήρα, στον οποίο συσσωρεύεται όλη η μαγεία της διαδικασίας υλοποίησης διασκευών. Στην εκτέλεση των νέων και των παλιών τραγουδιών των Perfect Mess ανταποκρίθηκε με μεγάλη επιτυχία η νέα προσθήκη στη θέση της κιθάρας της μπάντας, ο Βασίλης. Έφερε ένα δικό του αέρα, σε σύμπνοια, όπως φάνηκε, με εκείνον που αποπνέει η μπάντα. Μάλιστα, με την άνεση και τη σιγουριά που μετέδιδαν η εικόνα και ο ήχος από τις μελωδίες του υποδηλώνουν ότι έχει αρκετά να δώσει στους Perfect Mess.
Τέλος, ένα από τα σημεία που απολαμβάνω όσο τίποτα στις συναυλίες είναι όταν οι καλλιτέχνες/ιδες, μοιράζονται κομμάτια των εαυτών τους, facts και ιστορίες που υπάρχουν στις ρίζες των τραγουδιών τους, προσωπικές τους εμπνεύσεις ή οτιδήποτε άλλο τους/τις/τα αντιπροσωπεύει και διεισδύει λίγο πιο βαθιά από την «επιφάνεια» της μελωδίας και των στίχων στον εσωτερικό τους κόσμο, με το κοινό. Αυτό συνέβη και στο live της 17ης Φεβρουαρίου, όπου οι Perfect Mess μας αποκάλυψαν συνθήκες και περιβάλλοντα που τους ενέπνευσαν να γράψουν κομμάτια για το Breathe. Μας μετέδωσαν ηχηρά μηνύματα σχετικά με την αξία της αυτό-φροντίδας και του να τοποθετούμε τους/τις/τα εαυτούς/ές/α μας ως προτεραιότητά μας και τη σημασία της ψυχικής ανόρθωσης και αποκατάστασης της εσωτερικής ηρεμίας μετά από οδυνηρές και ψυχοφθόρες καταστάσεις. Τόσο απλά, μα τόσο δυσεύρετα κάποιες φορές.
Επίγευση της συναυλίας αλλά και κοινός παρονομαστής των Perfect Mess και των Vegan Mosquitoes ήταν η εσωτερική μου ικανοποίηση και ολοκλήρωση. Η ακατάπαυστη θετική ενέργειά τους αλλά και η έκδηλη αγάπη τους για τη μουσική με έκαναν να φύγω από το Frida γεμάτη. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που προξένησαν και οι δύο μπάντες μέσω των τραγουδιών που εκτέλεσαν και οι αλληλεπιδράσεις με τα μέλη τους που χαρακτηρίζονταν από αποδοχή, ευγνωμοσύνη και ενθουσιασμό με γέμισαν όμορφες εντυπώσεις σχετικά με το «ανθρώπινο» μέρος της πολυεπίπεδης σύστασης μιας μπάντας και με έκαναν να ανυπομονώ να συνυπάρξουμε πάλι στα stages και να μοιραστούν μαζί μας τις μουσικές τους. Εις το επανιδείν λοιπόν…
