“Σελώνουμε άλογα και πάμε ανατολικά του Μισσισσιπή”. 'Eτσι θα έπρεπε να είναι η σωστή ατάκα αλλά εμείς σαν τρυφερά πόδια που είμαστε σιγά μην ανέβουμε σε άλογο να σπάσουμε κάνα πλευρό. Κάνα Λούκυ Λουκ και πολύ μας είναι. 'Aσε που τα σπιρούνια είναι ντεμοντέ σε αντίθεση με τα καουμπόικα καπέλα που πάντα ήταν hot item. Πάντως ένα τέτοιο αντικείμενο κάνει τη διαφορά. Ας φανταστούμε πόσο αμήχανο θα ήταν να ήμασταν σε ένα γλέντι με δημοτική μουσική και τα μέλη της μπάντας να φορούσαν σομπρέρο. Ή ένα λάτιν σχήμα να παίζει φορώντας περικεφαλαίες. Οι συνδυασμοί είναι αρκετοί είναι η αλήθεια.
Ο Jason Isbell όμως έκανε το σωστό. Παίζει Americana/country rock/alternative country (πείτε το όπως θέλετε) και φοράει καουμπόικο καπέλο. Γεννήθηκε στην Αλαμπάμα, και σε περίπτωση που δεν είναι γνωστό σε κάποιον, έχει κερδίσει τέσσερα βραβεία Grammy! Θα πει βέβαια αυτός ο κάποιος "γιατί να είναι γνωστό;". Θα συμφωνήσω. Είναι γεγονός όμως ότι η σκηνή της country μουσικής στις ΗΠΑ είναι τεράστια. Τόσο μεγάλη που πετυχαίνεις βίντεο στο YouTube με δεκάδες εκατομμύρια views και δεν έχεις ιδέα ποιος είναι ο καλλιτέχνης. Μια αγορά από μόνη της μέσα σε όλο το χαμό της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας.
Πίσω στον Jason λοιπόν. Έχοντας περάσει έξι χρόνια στους Drive-by Truckers (σχήμα που μετράει 25 χρόνια ζωής έχοντας κυκλοφορήσει και 12 studio δίσκους) αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα. Κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ ως Jason Isbell και έπειτα έστησε την μπάντα που τον συνοδεύει από τότε, τους 400 Unit. Η οποία αξίζει να αναφέρουμε ότι αποτελείται αποκλειστικά από μουσικούς που εδρεύουν στο Muscle Shoals της Αλαμπάμα. Πήρε το όνομά της από την ψυχιατρική κλινική τού Eliza Coffee Memorial Hospital στην περιοχή Florence της Αλαμπάμα, την οποία οι ντόπιοι Αλαμπαμιώτες αποκαλούσαν 400 Unit καθώς ήταν σε ξεχωριστό τομέα από τους άλλους τρεις του νοσοκομείου. Υποθέτω ότι κάτι παρόμοιο, θα είναι να κάνουμε κι εμείς μια μπάντα και να την πούμε “Εξωτερικά Ιατρεία”, “Οφθαλμολογικό” ή “Β’ Παθολογική” ξέρω γω. 'Ακυρο, στο τελευταίο μας πρόλαβαν. Με εξαίρεση την τελευταία εξυπνάδα όλα τα υπόλοιπα τα έμαθα αφού επικοινώνησα με τις πηγές μου στην Αμερική. Δεν άνοιξα κάποιο τυχαίο σάιτ που παραπέμπει σε εγκυκλοπαίδεια για να τα μάθω.
Με το εν λόγω σχήμα λοιπόν κυκλοφόρησε πέντε δίσκους και σήμερα θα μιλήσουμε για τον έκτο. To Reunions ήρθε το Μάιο του 2020 σε παραγωγή του κατόχου έξι βραβείων Grammy, Dave Cobb, ο οποίος έχει αναλάβει τα ίδια καθήκοντα σε πληθώρα country κυκλοφοριών και όχι μόνο. Έχοντας ως έδρα το Nashville, γνωστό και με την ονομασία The Music City δε θα μπορούσε παρά να έχει συμμετοχή σε ποικίλες κυκλοφορίες. Η συμμετοχή του στο soundtrack του A Star Is Born με τη Lady Gaga και τον Bradley Cooper αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Κι αν δε φτάνει αυτό, υπάρχει και το Walk On Earth των Europe στο οποίο έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την παραγωγή. Γενικά, δυνατό χαρτί όπως καταλαβαίνουμε.
Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να αναφερθώ σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά και όχι γιατί δεν είναι καλός ο δίσκος ή επειδή δεν έχει ωραίες στιγμές μέσα αλλά γιατί ακούγεται ολόκληρος. Είναι δίσκος για roadtrip. Τον βάζεις στο αυτοκίνητο και ξεκινάς. Ιδανικά πάνω σε κάποιον ατελείωτο αυτοκινητόδρομο προς Tennessee, Alabama, Texas, West Virginia. Ή έστω Λιβαδειά, Λαμία, Δομοκός. Δε θυμάμαι αν έχουν κάποια σχέση γεωγραφικά αυτές οι πολιτείες των ΗΠΑ αλλά το “Reunions” σίγουρα δεν είναι για να το ακούς στη Sunset Boulevard στο LA πίνοντας tequila sunrise. Ή στη Νέα Υόρκη πίνοντας cosmopolitan. Ακούγοντας αυτό το δίσκο, και μόνο η προφορά του Jakob Isbell σε μεταφέρει σε τοπία με ξεραΐλα, σκόνη και μπάλες από ξερόχορτα να πηγαινοέρχονται.
Σε ελληνικά δεδομένα, δεν είναι δίσκος που βάζεις οδηγώντας στην παραλιακή με τους φοίνικες στο Τροκαντερό. Ούτε όταν ανεβαίνεις για σκι στον Παρνασσό. Είναι για διαδρομή στα Μεσόγεια, Κίτσι-Μαρκόπουλο.
Βέβαια, από τη στιγμή που ο Jakob Isbell έχει μεγαλώσει με gospel, bluegrass και Grand Ole Opry δε θα γινόταν να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Το βιολί (Amanda Shires, σύζυγος Jason), ως στανταράκι στην country, σε κάποια τραγούδια έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο χαρακτηριστικός ήχος τής ηλεκτρικής country κιθάρας (το λεγόμενο country twang) είναι επίσης παρών. Γενικά, είναι ένας δίσκος ενδεικτικός της νηφαλιότητας στην οποία επέστρεψε ο Jason Isbell μετά από μια περίοδο καταχρήσεων με αλκοόλ και διάφορες άλλες ουσίες. Easy-listening roadtrip music. Αυτός είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός όρος. Μόλις εφηύρα νέο είδος. Και επειδή δε γίνεται διαφορετικά, θα ξεχωρίσω και το Only Children από κει μέσα.
Rating:
Εταιρεία: Southeastern
Genre: Americana
Παραγωγός: Dave Cobb
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 15/05/2020
Band links: Jason Isbell & The 400 Unit, Instagram, Twitter, Spotify, Bandcamp
