Σύμφωνα με το πασίγνωστο βρετανικό περιοδικό "Kerrang!", τον Ιανουάριο του 1999 είχαν ζητήσει από τον Dani Filth μερικές προβλέψεις για την προσεχή χρονιά. "Ο Bruce Dickinson θα επιστρέψει στους Iron Maiden σε πέντε χρόνια", είπε. Και για την ακρίβεια ήταν τόσο σίγουρος για την πρόβλεψη αυτή που ζήτησε από εταιρείες στοιχημάτων να του βγάλουν απόδοση ώστε να το ρίξει. Η απόδοση βγήκε στο 100/1 και ο Dani πόνταρε 200 λίρες. Η ιστορία έδειξε ότι ο Dani πήγε ταμείο και ότι αυτή η πρόβλεψη ήταν η μεγαλύτερη συνεισφορά των Cradle of Filth στη μουσική.
Στο προκείμενο λοιπόν. Σύμφωνα με τις γνωμούλες πολλών η δεκαετία του ‘90 δεν ήταν και η καλύτερη για τους Maiden. Κύριο αίτιο για τη "ΣΥΜΦΟΡΑ" που βρήκε το μέταλ κόσμο ήταν η φυγή τού Adrian Smith και ο ερχομός τού Janick Gers. Αλλά η μοίρα ήταν αδίστακτη και φύλαξε ακόμα ένα χτύπημα στο μέταλ κοινό: "ΕΦΥΓΕ Ο DICKINSON ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΜΕΪΝΤΕΝ!". Κεραυνός εν αιθρία στα ήδη ταραγμένα νερά του χέβι μέταλ. Ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος δηλαδή. Προσωπική μου άποψη βέβαια είναι ότι οι δίσκοι που έβγαλε ο Bruce στα ‘90s ήταν κλάσεις ανώτεροι από τις κυκλοφορίες των Iron Maiden μέσα στην ίδια δεκαετία. Τρανταχτό παράδειγμα το 1998, μέσα στο οποίο οι Maiden κυκλοφόρησαν το αξιοπρεπές "Virtual XI" ενώ ο Dickinson κυκλοφόρησε το "The Chemical Wedding", έναν από τους αρτιότερους δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Δεν είμαι πολύ υπέρ των συγκρίσεων αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αναπόφευκτες. Πέρα από τις ίδιες τις συνθέσεις, καλός και χρυσός ο Blaze αλλά κακά τα ψέμματα, Bruce δεν είναι.
Τέλος πάντων, για άλλο ξεκίνησα να γράφω και αλλού θα καταλήξω όπως πάει αλλά με συνεπαίρνουν τα γεγονότα. Το 1999, δηλαδή ένα χρόνο πριν το Νου Μαλλένιαμ και την καταστροφή του κόσμου, είχαμε πράγματα να ασχολούμαστε. Σεισμός στην Αθήνα, κυκλοφορία των Πόκεμον, ο πιτσιρίκος που έβλεπε νεκρούς, "ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ ΓΕΡΑΣΙΜΕ" και άλλα πολλά, αλλά το σημαντικότερο γεγονός ήταν ότι "ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟΥΣ IRON MAIDEN O BRUCE DICKINSON!".Η είδηση αυτή έγινε αποδεκτή με επιφυλακτικότητα από τους απανταχού φίλους των Μέιντεν γιατί η αλήθεια ήταν ότι ο Blaze Bayley είχε προλάβει να αγαπηθεί πολύ από τους οπαδούς. Ναι, πλέον στις καρδιές των φίλων των Iron Maiden, ακόμα και αυτών που γουστάρουν Di’Anno, αυτός ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής. Ντάξει, ποιον κοροϊδεύουμε; Μετά τον Paul Di’Anno οι Iron Maiden έπρεπε να είχαν διαλυθεί.
Για να μην παρεξηγούμαι, πιστεύω ότι ο τραγουδιστής των Iron Maiden ήταν, είναι και θα είναι o Bruce Dickinson. Η είσοδος του Blaze Bayley στην μπάντα ήταν σαν την έλευση του David Moyes στη Manchester United μετά τη δυναστεία που έστησε ο Alex Ferguson. Ούτε πρωταθλήματα ούτε τίποτα. Καλός για την Everton αλλά η United είναι άλλου level μαγαζί. Και τα λέει φίλος της Liverpool αυτά. Ο Di’Anno απ’ την άλλη είχε την απαιτούμενη αλητεία για εκείνη τη φάση αλλά όταν το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει ήρθαν τα μεγάλα μέσα. Σα να λέμε ότι ο Bruce τούς πέρασε από οντισιόν στους δύο πρώτους δίσκους μέχρι να βεβαιωθεί ότι αξίζει να μπει στο σχήμα.
Η αλήθεια είναι ότι η επανένταξη του Dickinson στους Maiden "στήθηκε" εξαιρετικά. Εννοώντας φυσικά ότι μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της εποχής, δομήθηκε έτσι ώστε να κάνει το μέγιστο δυνατό θόρυβο "φωνάζοντας" ότι οι Iron Maiden -και συνεπώς το ίδιο το Heavy Metal- είχαν επιστρέψει. Με την επιστροφή λοιπόν του heavy metal και του Bruce, είχαμε βεβαίως βεβαίως και αυτή του τεράστιου Adrian Smith. Οι Iron Maiden, σαν εξάδα πλέον, πραγματοποίησαν μια μεγάλη περιοδεία (Ed Hunter Tour) κατά τη διάρκεια της οποίας έγραψαν και αρκετά απ’ τα τραγούδια για την επόμενη κυκλοφορία.
Οι Dickinson και Smith είχαν πραγματική συμβολή στη σύνθεση των τραγουδιών
Και ερχόμαστε λοιπόν στο 2000. Συγκεκριμένα στις 29 Μαΐου εκείνης της χρονιάς κυκλοφόρησε ο δίσκος που μας εισήγαγε στη νέα εποχή των Iron Maiden. Η μπάντα σε δηλώσεις της τότε έλεγε ότι δεν ήθελε να βγει απλώς ένας reunion δίσκος αλλά ένα ορόσημο στην πορεία τού σχήματος. Κατά την ταπεινή μου άποψη το κατάφεραν. Γιατί αυτό είναι το "Brave New World". Δίσκος – ορόσημο που κατατάσσεται εύκολα μέσα στα top 5 Iron Maiden albums. Σίγουρα ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησαν από το “Seventh Son...” και μετά.
Πρώτος δίσκος με τον Kevin Shirley στην παραγωγή (Aerosmith, Dream Theater, Joe Bonamassa, Rush, Journey κ.α.), ο οποίος ανέλαβε τα πάντα από Maiden από κει κι έπειτα. Εξωφυλλάρα από τον Derek Riggs (σχεδιαστής πολλών εξώφυλλων των Iron Maiden) ο οποίος φιλοτέχνησε το πάνω μισό, το κάτω μισό σχεδιάστηκε από τον digital artist Steve Stone. Γενικά η εικονογράφηση τού Brave New World είναι αριστουργηματική και βασίστηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα τού Aldous Huxley.
Ο δίσκος έφτασε στο #7 στα UK Album Charts ενώ στις ΗΠΑ ανέβηκε στην 39η θέση στο Billboard 200. Eμείς εδώ στην Ελλάδα μάλλον αναπολούσαμε τον Blaze καθώς ο δίσκος "κατάφερε" να φτάσει στην 72η θέση, σύμφωνα με την IFPI Greece. Δυνατοί οι Νορβηγοί που τον ανέβασαν στο #4, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί που τον έστειλαν στο #3, όπως και οι Φινλανδοί που ανέβηκε στο #2 των charts τους αλλά τη διαφορά την έκαναν για μια ακόμη φορά οι Σουηδοί οι οποίοι έστειλαν το Brave New World να καρφωθεί στο #1.
Ωραία όλα αυτά και χρήσιμα αλλά αν ο δίσκος ήταν για να διώχνει τα περιστέρια στο μπαλκόνι, δε θα τα συζητούσαμε. Στο διά ταύτα λοιπόν, το εναρκτήριο κομμάτι τού δίσκου και πρώτο single "The Wicker Man" έχει μπει πλέον στα Maiden classics, ή έτσι νομίζω εγώ γιατί μ’ αρέσει πάρα πολύ. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι τα "The Mercenary", "Dream of Mirrors" και "The Nomad" είχαν αρχικά γραφτεί για το Virtual XI αλλά εν τέλει δε συμπεριλήφθησαν. Όπως επίσης να σημειώσουμε και τη φαουλάρα που έκαναν οι Maiden στο γεγονός ότι ο Blaze είχε γράψει ένα μέρος των στίχων του Dream of Mirrors και δεν έλαβε ποτέ κανένα credit.
Ένα θετικό στοιχείο μέσα σε όλο το μεγαλείο αυτού του δίσκου είναι ότι οι Dickinson και Smith είχαν πραγματική συμβολή στη σύνθεση των τραγουδιών ("The Wicker Man", "The Fallen Angel") φανερώνοντας έτσι ότι δε γύρισαν για μαρκετινίστικους λόγους. Ειδικά ο Bruce είχε καταλυτικό ρόλο και σε πολλά άλλα κομμάτια. Όπως επίσης θετικό είναι ότι ο ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟΣ Janick Gers συνέβαλλε στη σύνθεση μερικών εκ των καλύτερων κομματιών του δίσκου ("Ghost of The Navigator", "Dream of Mirrors", "The Mercenary", "Out of The Silent Planet"). Όπως και ο Dave Murray στα "Brave New World", "The Nomad", "The Thin Line Between Love and Hate". Ο Nicko McBrain αποτέλεσε για μία ακόμη φορά σταθερή αξία στο να λείπει το όνομά του από τα συνθετικά credits. Αλλά ξέρεις τι; Είναι ο ντράμερ των Iron Maiden και δε θα μας δώσει λογαριασμό τι θα κάνει.
Ο Steve Harris απ’ την άλλη, δε νομίζω ότι υπάρχουν πάνω 10-15 τραγούδια από τη δισκογραφία των Iron Maiden που να μην έχουν το όνομά του μέσα στα credits. Το "Blood Brothers" που αποτελεί κατ’ εμέ το αποκορύφωμα του Brave New World, είναι προσωπική του σύνθεση και γράφτηκε για τον αποθανόντα πατέρα του. Κατά τη διάρκεια της The Final Frontier Tour το 2010, το εν λόγω τραγούδι αφιερώθηκε στο Ronnie James Dio έπειτα από το θάνατό του τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, όπως και σε πολλούς ακόμα ανθρώπους που κατά καιρούς ήταν θύματα φυσικών και μη καταστροφών. Μάλιστα η ζωντανή εκτέλεση του Blood Brothers από το live album "En Vivo!" ήταν υποψήφια για Grammy στην κατηγορία Best Hard Rock/Metal Performance.
Η αποδοχή που είχε από τον τύπο της εποχής ήταν σε γενικές γραμμές θετική ειδικά συγκρίνοντας το Brave New World με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες που εντάξει, ήταν συμπαθητικοί δίσκοι αλλά μέχρι εκεί. Σε κάποια έντυπα οι κριτικές έφταναν μέχρι την αποθέωση, λέγοντας ότι ο δίσκος στεκόταν πανάξια δίπλα σε κλασσικά άλμπουμ όπως το "Piece of Mind", "Powerslave", "Seventh Son..." κλπ. 'Aλλοι πάλι έγραφαν ότι πλέον "οι Iron Maiden έχασαν τα σκήπτρα τους από νεότερες και πιο μοντέρνες μπάντες" (λες και έχει καμιά σημασία λέω εγώ) ή ότι "αυτός ο δίσκος δύσκολα θα αφήσει το στίγμα του στη μέταλ σκηνή". Ε, η ιστορία έγραψε βέβαια οπότε δεν έχω κάτι να σχολιάσω επ’ αυτού.
Εν κατακλείδι, κανείς δεν ξέρει τι θα είχε γίνει αν δεν είχε επιστρέψει ο Bruce Dickinson στους Iron Maiden. Μπορεί να είχε έρθει μόνο ο Adrian Smith πίσω αλλά αυτή τη φορά ως τραγουδιστής. Γιατί μην ξεχνάμε ότι έχει και φωνάρα ("Reach Out" από το single του "Wasted Years"). Μπορεί ο Nicko McBrain να είχε γράψει επιτέλους ένα τραγούδι ή έστω να βάλει ένα "και" σε κάποιους στίχους. Μπορεί ο Steve Harris να είχε αγοράσει τη West Ham και τώρα να τη βλέπαμε πρωταθλήτρια. Μπορεί ο Bruce Dickinson να ήταν πλέον ένας πιλότος της British Airways καθηλωμένος στο έδαφος λόγω κορονοϊού. Μπορεί ακόμα μπορεί, να έχει πια πληγωθεί και απλώς να πήγαινε σε μία λέσχη ξιφασκίας να εξασκεί το ευγενές αυτό άθλημα. Το ζήτημα είναι ότι επέστρεψαν και οι δύο και βγήκε αυτή η δισκάρα και τους απολαμβάνουμε ακόμα, ενδεχομένως και σε καλύτερη φόρμα. Σίγουρα καλύτερη από αυτή που βρίσκονταν το διάστημα 2003-2015 αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
