Αυτή τη φορά ήρθε η ώρα να μπλεχτώ στα γρανάζια του απόλυτου industrial metal άλμπουμ που μεταξύ πολλών άλλων καθόρισε ένα ολόκληρο παρακλάδι της αγαπημένης μας μουσικής. Τα γρανάζια του "Demanufacture" είναι σφιχτά και κλείνουν σαν μέγγενη όπως και η μουσική των Fear Factory σε αυτό το δεύτερο καθοριστικότατο δίσκο τους που σήμερα (13/6) έχει επέτειο 25 ρομποτικών χρόνων.
Δεν παραφούσκωνα τα λόγια μου πιο πάνω, όντως το "Demanufacture" σε εκείνο το μακρινό πλέον 1995 εκτός του ότι θεωρούνταν και ακόμα θεωρείται μια από τις πετυχημένες metal - και όχι μόνο - κυκλοφορίες, σφράγισε ένα ολόκληρο μουσικό είδος.
Τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι ή μάλλον πολύ λάδι στη μηχανή. Τόσο μυριάδες μπάντες έχουν σαν "πυξίδα" αυτό το άλμπουμ ορόσημο, όσο και οι ίδιοι οι Fear Factory που κυκλοφόρησαν δίσκους πατώντας πάνω σε αυτό το πρωτότυπο. Για του λόγου το αληθές το concept του "Demanufacture" συνεχίστηκε και στα επόμενα "Obsolete", "Digimortal".
Για να φθάσει όμως στο "Demanufacture" η μπάντα από την Πόλη των Αγγέλων άρχισε να επωάζει τις ιδέες της από το ντεμπούτο "Soul of a new machine" το οποίο τον τίτλο τον εμπνεύστηκε από το Terminator 2 που τότε είχε πρωτοβγεί στους κινηματογράφους.
Το "Demanufacture" ήταν ο περήφανος απόγονος. Ήταν σαν τον T-1000, πολύ πιο εξελιγμένος, πιο ανθεκτικός και πιο επικίνδυνος από τον T - 800. Με λίγα λόγια ήταν πολλά βήματα εμπρός και ήταν σαν ένα τελειοποιημένο όραμα.
Το ιδρυτικό μέλος και ιθύνων νους Dino Cazares έχει παραδεχθεί και σε παλιότερες δηλώσεις του πόσο μεγάλο άλμα έκαναν από το πρώτο στο δεύτερο άλμπουμ. Τόνισε πως ξεφορτώθηκαν τα death metal φωνητικά και γενικότερα αυτό το στυλ της μουσικής και πήγαν για κάτι διαφορετικό. Δε φοβάται να αναγνωρίσει πως ψάχτηκαν πολύ με την τεχνολογία, με πλήκτρα, υπολογιστές και drum programming τα οποία τους άνοιξαν πολλές πόρτες ηχητικά.
Οι άνθρωποι της Roadrunner και ιδιαίτερα ο Monte Conner που τους υπέγραψε, τους πίστεψαν. Τους προσφέρθηκε ένα παχυλό μπάτζετ και έτσι η μπάντα μαζί με τον παραγωγό (Colin Richardson) μπαίνει αρχικά στα Chicago Trax Studio για το λόγο του ότι θρυλικές μπάντες του industrial όπως οι Skinny Puppy και οι Ministry είχαν ηχογραφήσει εκεί.
Εξωγενείς παράγοντες άρχισαν να εκτροχιάζουν την κατάσταση εκεί πέρα και η μπάντα τα μαζεύει και μετακομίζει στα θρυλικά Bearsville Studios όπου έχουν ηχογραφήσει μεγάλες μορφές της rock μουσικής (The Band, Janis Joplin, Bob Dylan). Ενδεικτικό πως εκείνη την περίοδο σε διπλανά δωμάτια ηχογραφούσαν οι Bon Jovi και οι Faith No More.
Στα Bearsville έγινε σωστή δουλειά αλλά πρώτα έπρεπε να κάνει στην άκρη ο αρχικός παραγωγός που είχε αναλάβει το Demanufacture. Ο Colin Richardson ήταν γνώριμος των Fear Factory και είχε αναλάβει και κάποια κρουστά στο πρώτο τους άλμπουμ.
Το βιογραφικό του ήταν ήδη πλούσιο με παραγωγές σε ξακουστές κυκλοφορίες της ακραίας μουσικής όπως (πάρτε μια ανάσα) τα "Heartwork" (Carcass), "Burn my Eyes" (Machine Head), "From Beyond" (Massacre), "...For Victory" (Bolt Thrower). Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη ώρα που είχε πει τότε και η Κατερίνα Στανίση.
Όμως η χημεία με τον κύριο συνθέτη Dino Cazares (κιθάρα) δεν προχωρούσε. Οι Fear Factory ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο δίσκο είχαν κυκλοφορήσει ένα EP (Fear is a mindkiller) με remixes σε συνεργασία με τον Greg Reely και τον Rhys Fulber. Ο Cazares γνώριζε πως αυτό το δίδυμο θα έδινε σάρκα και οστά (ω, η ειρωνία) στο ψυχρομεταλλικό του συνθετικό του όραμα.
Φυσικά δικαιώθηκε αφού ακόμα και τώρα μετά από ήδη δυόμιση δεκαετίες η παράγωγή και ο ήχος συνολικά ακούγεται τόσο φρέσκος και σύγχρονος. Το κυριότερο ήταν πως αυτό το αποτέλεσμα επιθυμούσαν να ακούσουν τα μέλη των Fear Factory. Ένα αποτέλεσμα που έκανε κονέ στον metal με τον industrial ήχο αλλά επηρέασε αργότερα και διαφημιστικά "τέρατα" της μουσικής μας από τους Slipknot ως τους πιο πρόσφατους Five Finger Death Punch.
Με τους Fear Factory και τους πιο rock Nine Inch Nails το Industrial Rock/Metal έγινε popular και πάτησε και με τα δύο πόδια του στα σαλόνια της μουσικής βιομηχανίας στα μέσα των 90's. Μπορεί ο όρος να σου βγάζει ψυχρότητα ή κάτι το άψυχο, όμως το "Demanufacture" κάθε άλλο παρά έτσι ήταν.
I've got no more goddamn regrets
I've got no more goddamn respect
Νιώθεις το μένος να πλησιάζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα όταν μπαίνουν τα drums του αψεγάδιαστου σαν μηχανή Raymond Herrera στο ομώνυμο τραγούδι. Όταν δε ο Burton C. Bell σε ειδοποιεί ένα λεπτό μετά πως "Revenge is so strong, I taste it on my tongue", είναι πολύ αργά για να γυρίσεις πίσω.
Ο φρόντμαν των Fear Factory είναι αυτός που υπογράφει το στιχουργικό κομμάτι και είναι εμφανές πως ξεφεύγει από τα χεβιμεταλλικά κλισέ. Ο δίσκος έχει μια concept ιστορία. Αυτή πραγματεύεται τη σχέση του ανθρώπου με τα δημιουργήματά του, τις μηχανές εκτός από το "Pisschrist" που κατακεραυνώνει τις οργανωμένες θρησκείες χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι εκτός θέματος.
Ειδικώς έχει να κάνει με ένα story όπου η ανθρωπότητα καταδυναστεύεται από μια κυβέρνηση που ελέγχεται από μηχανές. Σαν έμπνευση αυτό το οργουελικό σενάριο όπου τα πάντα από την κυβέρνηση ως τις επιχειρήσεις μπορούν να έχουν εξουσία πάνω σου, δεν ήρθε από το πουθενά αλλά από αληθινά γεγονότα.
Το Λος ?ντζελες το 1992 καίγεται από τις ταραχές και τα επεισόδια, τραγικό αποτέλεσμα της υπόθεσης του Rodney King. Λίγους μήνες αργότερα μαστιγώνεται από τεράστιες φωτιές σε δασικές περιοχές. Οι βροχές δε βρήκαν εμπόδιο στα καμένα και μετέτρεψαν το τοπίο σε μια λασπωμένη λακούβα. Το δυστοπικό τοπίο ήρθε να αποτελειώσει ο ισχυρός σεισμός του 1994 που άφησε ουκ ολίγες πληγές.
Όλο αυτό τον καιρό η κυβέρνηση είχε ξαμολήσει την Εθνοφρουρά που περιπολούσε τη νύχτα τις γειτονιές, ενώ σε πιο hardcore συνοικίες έβλεπες κόσμο πάνω στις στέγες να καιροφυλακτεί οπλισμένος με ημιαυτόματα για να προστατεύσει τις περιουσίες του.
"Ζούσαμε σε ένα εχθρικό περιβάλλον, ζούσαμε σε Demanufacture εποχές" αναγνωρίζει ο Bell σε παλιότερη συνέντευξη. Ο τίτλος "Demanufacture" από εκεί προήλθε. Η αποσυναρμολόγηση και η επανανασυναρμολόγηση του Λος ?ντζελες.
Δε θυμάμαι άλλη μπάντα τόσο σκληρή με τον τραγουδιστή της να χρησιμοποιεί τέτοια μελωδικότητα στη φωνή. Ακούστε το "A therapy for pain" που χωράει σε οποιοδήποτε Type O Negative άλμπουμ. Επίσης ίχνος σόλο στην άρτια κιθαριστική δουλειά του Cazares που ήταν και ο βασικός συνθέτης.
Δε χρειάζεται για επίλογο να σας ζαλίσω για πολλοστή φορά πόσο σημαντικός δίσκος ήταν το "Demanufacture", όμως θα σταθώ σε δυο στίχους του:
We are the new breed
We are the future
