Deep Purple. Η μπάντα που ήταν πολλές μπάντες. Εκείνη που άλλαξε σύσταση περισσότερες φορές από την περίφημη “Αγία Τριάδα του σκληρού ήχου”, αυτή την ιδιότυπη κατηγορία που βρίσκεται μαζί με τους Led Zeppelin και τους Black Sabbath. Κι ενώ πολλές φορές οι αλλαγές έχουν να κάνουν με διαφορετικές επιλογές καριέρας ή προσωπικές διαφωνίες ανάμεσα στα -ήδη πετυχημένα- μέλη του γκρουπ, στην περίπτωση των Purple, έχουμε ένα άλυτο παζλ που χωρίς ίσως να το ξέρει, έψαχνε τα δυο κομμάτια που θα το ολοκλήρωναν.
Η χρονιά είναι 1969. Η μπάντα έχει κυκλοφορήσει ήδη δύο δίσκους, τα Shades of Deep Purple με την κλασική πια διασκευή στο Hush του Joe South και το Book of Taliesyn, ένα δίσκο που βούτηξε τον ήχο τους ακόμα περισσότερο στην ψυχεδέλεια και φόρμες κλασικής μουσικής (κυρίως λόγω του πληκτρά Jon Lord). Ακολουθεί περιοδεία της Αμερικής, όμως κάτι δεν κολλάει στο ύφος της μπάντας. Η μέγιστη επιρροή που είχε στο βρετανικό (και όχι μόνο) ήχο το πρώτο άλμπουμ των Zeppelin το Γενάρη του 1969, ώθησε τους Purple σε μια βαθιά ενδοσκόπηση. Ήθελαν να ξεκολλήσουν από τον ήχο που ναι μεν ήταν της εποχής, αλλά όχι τόσο σκληρός, ενώ παράλληλα, η ψιλοαποτυχία του δεύτερου άλμπουμ σε συνδυασμό με τις γραφειοκρατικές μπούρδες στη δισκογραφική του Bill Cosby, Tetragrammaton ανέβαζαν την πίεση στις τάξεις της μπάντας. Η απάντηση θα επρόκειτο να δοθεί εντός του στούντιο με τον τρίτο δίσκο. Εκεί ίσως έβρισκαν τη λύση στα προβλήματά τους και το πολυπόθητο δεύτερο μεγάλο χιτ.
Κι εγένετο λοιπόν το Deep Purple των Deep Purple. Ένας δίσκος με το εντυπωσιακό εξώφυλλο παρμένο από τα έργα του Ιερώνυμου Μπος, μόνο που το εξώφυλλο ήταν ασπρόμαυρο λόγω λάθους, αν και τελικά άρεσε στη μπάντα και το κράτησε ως έχει. Ηχητικά, ο δίσκος είναι τυπικός της πρώτης φάσης των Purple, μόνο που αυτό το ιδιαίτερο μείγμα ψυχεδέλειας, ροκ και προγκρέσιβ θα γινόταν λίγο πιο σκοτεινό και λίγο πιο μπαρόκ, ειδικά χάρις στην ολοένα και αυξανόμενη επιρροή του Jon Lord στον ήχο. Αυτό δεν άρεσε σε όλα τα μέλη, οπότε εδώ ακόμα ένα πεδίο διαφωνίας εμφανίστηκε. Και όπως γίνεται συνήθως κάποιοι θυσιάστηκαν στο βωμό της ηχητικής ταυτότητας. Ο τραγουδιστής Rod Evans και ο μπασίστας Nick Semper ήταν εκείνοι που αποχώρησαν μέσα στη χρονιά και τη θέση τους πήραν οι Ian Gillan και Roger Glover αντίστοιχα. Οι Purple όπως τους γνωρίσαμε είχαν διαμορφωθεί, η πρώτη σύνθεση της μπάντας αντιμετωπίζεται από τους φαν ως μια καλή εισαγωγή για το κυρίως πιάτο, που θα ερχόταν με το In Rock της επόμενης χρονιάς, ο δίσκος που τους έστειλε στο πάνθεον.
