Οι Carach Angren είναι μια από αυτές τις μπάντες που ποτέ δε μου κίνησε το ενδιαφέρον με κάποια δημιουργία της, αν και πάντα διέκρινα μια κάποια συνθετική αντίληψη/ιδιαιτερότητα κατά τόπους. Για να το ξεκαθαρίσω εξαρχής, δεν είμαι από αυτούς που θα σνομπάρουν την καλογυαλισμένη παραγωγή, τα πλήκτρα και θα επιμείνουν στο τετρακάναλο κασετικό «φύσημα» ως μόνη αλήθεια. Οπότε με ανοιχτό μυαλό και περιέργεια, άρχισα την ακρόαση του τελευταίου δίσκου των Ολλανδών. Με αποζημίωσε το αποτέλεσμα; Με αποστόμωσε; Κέρδισα κάτι; Δυστυχώς όχι.
Κατανοώ πως οι ίδιοι θέλουν να δημιουργήσουν ένα μουσικό πλαίσιο βασισμένο στην αφήγηση τρόμου με κάποια παραμυθικά στοιχεία. Κι όταν αυτό γίνεται σωστά το λατρεύω, οι The Vision Bleak είναι μια από τις μπάντες που αγαπώ μιας και το έχουν κάνει επιτυχημένα στο παρελθόν με το σκοτάδι και την ομιχλώδη τους ατμόσφαιρα. Το ζήτημά μου με τους Angren είναι ότι δε με πείθουν ωστόσο. Διακρίνω πολλά ψήγματα συνθετικής αντίληψης από πλευράς του πολυοργανίστα Ardek, όταν αναλαμβάνει την ενορχήστρωση ορχηστρικών μερών φτάνει μέχρι και σε εντυπωσιακά αποτελέσματα (το κλείσιμο του Like A Conscious Parasite I Roam είναι μια τέτοια περίπτωση). Αλλά όταν έρχεται η ώρα να εντάξουν black metal στοιχεία, μου φαίνονται τουλάχιστον άνευροι, αν όχι ακίνδυνοι και πλαστικοί. Κάτι τα riffs που δε βγάζουν καμία ατμόσφαιρα, κάτι η κάπως διεκπεραιωτική ερμηνεία του Seregor, κάτι οι στίχοι που αγγίζουν οριακά το κιτς, με χάνουν. Ως εκ τούτου, κομμάτια σαν το Sewn For Solitude που ξεκινούν με υποσχέσεις, καταλήγουν να μου προκαλούν αμηχανία.
Αν μπορούσα να συνοψίσω σε μια απειροελάχιστη λεπτομέρεια τα συναισθήματά μου για το δίσκο, αυτή εντοπίζεται στο Monster. Σε αυτό το μικρής διάρκειας κομμάτι, έχουν χρησιμοποιήσει ένα sample γυναικείας κραυγής που θυμάμαι πίσω στο 2007 να κυκλοφορεί σαν ήχος κλήσης σε κινητά. Σίγουρα αν το ακούσετε θα το καταλάβετε. Αντί να επιλέξουν να ηχογραφήσουν μια πρωτότυπη κραυγή, να «σκηνοθετήσουν» εκ νέου κάτι, χρησιμοποιούν ένα έτοιμο, προκάτ ηχητικό κλιπ που έχει πολυφορεθεί. Αυτή η επιλογή με ξένισε με το πόσο ανέμπνευστα πρόχειρη μου φάνηκε. Και αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημά μου με το δίσκο: ότι μου φαίνεται κοινότυπος σε ιδέες και στερεοτυπικός, ακριβώς όπως η χρήση αυτής της κραυγής μέσα στο κομμάτι.
Ήθελα να μου αρέσει ως δίσκος και να με κάνει να εμβαθύνω περισσότερο. Δυστυχώς όμως, ούτε με παρέσυρε στο σκοτάδι του, ούτε έστω μου πρόσφερε μια κάποια ικανοποίηση σε πρωτογενές επίπεδο ευχαρίστησης. Έχουν το κοινό τους, εκτιμώνται ευτυχώς, εγώ όμως ακόμα δεν αποτελώ μέρος του. Ελπίζω στο μέλλον αυτό να ανατραπεί.
Rating:
Εταιρεία: Season of Mist
Genre: Symphonic Black Metal
Παραγωγός: Robert Carranza
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 26/06/2020
Band Links: Carach Angren, Facebook, Istagram, Twitter, Spotify, YouTube, Bandcamp
